บ้านคณินธร

เย็นวันนั้น ณ บ้านคณินธร

*อะตอมวันนี้ลงไปทานข้าวเย็นกับพ่อนะครับ*

*ผมไม่หิว*

*แล้วถ้าเป็นเรื่องของคนคนนี้ละอะตอมจะสนใจไหม*

คณินธรส่งมือถือที่มีรูปของนิชาให้กับเด็กชายชานนท์

*ครูนิชา...พ่อตามหาครูนิชาเจอแล้วหรือครับ*

*ครับ...ลูกอยากพบเธอไหม*

*ครับ*

*ถ้าอย่างนั้นลูกก็ต้องกินข้าวเยอะๆ จะได้มีแรงไปหาเธอดีไหม*

*ดีครับ…เรารีบไปกินข้าวกันเถอะครับ*

รอยยิ้มของอะตอมที่ขาดหายไปตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาได้คืนกลับมาแล้ว แต่เราจะบอกกับอะตอมยังไงดีว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกต่อไป

สามวันผ่านไป

ณ บ้านของนิชา

*นี่แกลางานอีกแล้วเหรอแล้วคุณคณินเขาไม่ว่าหรือไง*

*เขาไม่ว่าหรอกค่ะ*

*ทำไม*

*หนูขอโทษค่ะแม่*

นิชาพูดพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาทำให้คุณพิไลตกใจมากทีเดียว

*แกเป็นอะไรไปยัยนิ...ทำไมอยู่ดีๆ ถึงร้องไห้ละ*

*นิลาออกจากงานแล้วค่ะ*

*อะไรนะนี่แกไม่ได้ทำงานกับคุณคณินแล้วอย่างนั้นหรือ ทำไมละ*

*นิคิดว่านิชอบเขาเข้าแล้วละค่ะ ฮือออออ*

*แค่ชอบเจ้านายตัวเองทำไมจะต้องลาออกด้วยละแกต้องบอกความจริงกับแม่มาให้หมดเลยนะ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าแกไม่บอกฉันก็ช่วยอะไรแกไม่ได้*

เมื่อได้ยินคุณพิไลพูดแบบนั้นนิชาจึงยอมสารภาพเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับคณินธรให้คุณพิไลฟังทั้งหมด

ยี่สิบนาทีผ่านไป

*ถ้าแกอายุน้อยกว่านี้ละก็ฉันจะตีแกจริงๆ ด้วย*

*หนูขอโทษค่ะแม่ตอนนี้หนูไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใครจริงๆ ความผิดทั้งหมดมันเกิดจากความเห็นแก่ตัวของนิเอง นิลืมคิดถึงความรู้สึกของอะตอมกับคุณคณิน นิอยากจะแก้ไขให้มันถุกต้อง แม่ช่วยนิได้ไหมค่ะ*

*แกรู้จักเรียนผูกก็ต้องรู้จักเรียนแก้ด้วยตัวเองสิ ในเมื่อแกยังไม่ได้หย่าขาดจากเขา เพราะฉะนั้นแกก็ควร…*

*จริงด้วย...นิทราบแล้วค่ะว่านิควรจะทำยังไงขอบคุณมากนะค่ะแม่…นิคิดไม่ผิดเลยที่กลับมาหาแม่*

ด้วยความดีใจนิชาจึงเข้าไปสวมกอดและหอมแก้มคุณพิไลอยู่หลายรอบ

*นี่แกปล่อยฉันได้แล้วฉันไม่ใช่คุณคณินของแกนะ*

*แม่อ่ะ...อย่าล้อกันแบบนี้สิค่ะ*

*ฉันจะบอกให้แกรู้เอาไว้นะว่าถ้าแกคืนดีกับคุณคณินไม่ได้แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีกต่อไปเข้าใจไหม*

*รับทราบ...รักแม่ที่สุดเลย*

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันอยากจะได้คุณคณินมาเป็นลูกเขยละก็ฉันไม่ช่วยแกหรอก

คุณพิไลแอบคิดในใจ

สามวันต่อมา

ณ บ้านคณินธร

*คุณคณินค่ะมีแขกมาขอพบค่ะ*

*วันนี้เป็นวันหยุด...ผมไม่ได้นัดใครนี่ครับ*

*คุณคณินลงไปก็ทราบเองละค่ะ*

ป้าอุ่นพูดพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย แต่คณินธรไม่ทันสังเกตเพราะว่าเขามัวแต่สนใจกับกองเอกสารตรงหน้า

*ครับ...เดี๋ยวผมตามลงไปครับ*

เมื่อคณินธรเดินมาถึงหน้าห้องรับแขกก็ต้องหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเพราะน้ำเสียงที่เขาคุ้นหูกำลังพูดจาหยอกล้ออยู่กับลูกชายของเขา

*อะตอมยกโทษให้ครูแล้ว ถ้าอย่างนั้นครูขอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่นะครับ*

*ครับ*

*ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้*

*ไม่ต้องมีใครอนุญาตฉันก็มีสิทธิเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ไม่ใช่หรือค่ะ*

*ไหนคุณลองพูดอีกทีซิว่าคุณมีสิทธิอะไร*

คณินธรพูดพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบาง

*เอ่อ! คือ...*

นิชาพูดพร้อมกับเดินถอยหลังไปด้วย

*สิทธิอะไร*

คณินธรพูดตะคออกใส่หน้านิชา

*สิทธิในการเป็นภรรยาของคุณยังไงละ*

นิชาพูดตะโกนใส่หน้าคณินธรเช่นกัน

*ปากดีนักนะ คุณต้องรับผิดชอบกับคำพูดของคุณด้วยละ...มานี่เลย*

คณินธรพูดพร้อมกับฉุดรั้งร่างบางของนิชาให้เดินตามเขาขึ้นชั้นบนไป

*เดี๋ยวครับคุณพ่อ...คุณพ่อจะพาคุณครูไปไหนครับ...คุณพ่อ*

*อย่าค่ะคุณหนู คุณพ่อกำลังโกรธ ปล่อยให้คุณครูกับคุณพ่อคุยกันตามลำพังเถอะค่ะ*

*แต่ว่า...*

*เชื่อยายนะค่ะคนดี*

*ครับ*

เด็กชายชานนท์รับคำด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย