บ้านคณินธร

ณ ห้องถ่ายเอกสาร

*เขามาที่นี่ทำไมนะ...หรือว่า...*

เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้นิชาก็รีบเปิดเอกสารอ่านทันที

*ไม่จริงเขาซื้อโรงเรียนนี้อย่างนั้นเหรอ...แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไปดี*

*คุณจะหนีไปอีกครั้งก็ได้นะ คุณชอบหนีปัญหาอยู่แล้วนี่นา*

นิชารู้สึกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินเสียงของคณินธร แต่เธอก็สามารถตั้งสติได้ก่อนที่เธอจะหันไปสบตากับคณินธรแบบเต็มตา

*คุณคณิน...คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ...*

*ผมก็หมายความตามที่พูด*

*คุณรู้ว่าฉันทำงานที่นี่เลยคิดจะแกล้งฉันใช่ไหมค่ะ*

*คุณอย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย ตั้งแต่คุณหนีออกมาจากบ้านของผม อะตอมก็ล้มป่วย แล้วผมจะสนใจคุณทำไม ผมไม่อยากจะเห็นหน้าคุณด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณทำงานอยู่ที่นี่...ถ้าผมรู้ผมคงไม่ตกลงซื้อที่นี่แน่นอน*

ประโยคหลังนี้คณินธรพูดเน้นทุกคำพูดพร้อมๆ กับเดินเข้าหาร่างบางของนิชาทีละก้าว ส่วนนิชาก็เดินถอยหลังไปทีละก้าวเช่นกัน

คำพูดของเขาทำไมถึงทำให้เรารู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจได้ขนาดนี้นะ อุตส่าห์ทำใจได้แล้วเชียว ถ้าเราไม่ได้พบเขาอีกเราก็คงจะลืมเขาได้ในไม่ช้า ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับเราแบบนี้นะ

นิชาคิดในใจ

*เสียใจด้วยนะค่ะ ที่คุณจะต้องทนเจอหน้าฉันไปอีกนานเลยละค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ ผอ.กำลังรอเอกสารอยู่*

พูดจบนิชาก็เดินจากไปทันทีปล่อยให้คณินธรยืนหัวเสียอยู่เพียงลำพัง

*คุณไม่เคยรู้สึกผิดสักนิดเลยสินะนิชา*

ณ ห้องพักครู

หลังจากนำเอกสารไปให้ผู้อำนวยการเรียบร้อยแล้วนิชาก็เดินกลับมานั่งทำงานที่ห้องพักครู นิชานั่งทำงานได้เพียงพักเดียวน้ำตาแห่งความเสียใจก็ค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มนวล นิชาจึงฟุบหน้าร้องไห้อยู่กับโต๊ะทำงานของเธอ พร้อมกับคิดต่อว่าคณินธรในใจ

คนใจร้าย...พูดจาได้ร้ายกาจที่สุด เขาคงคิดว่าตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเรามีความสุขมากอย่างนั้นสินะ…คนไม่มีหัวใจ

นิชาพูดไปร้องไห้ไป

*ครูนิชาครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ*

เมื่อได้ยินเสียงทักทายมาจากด้านหลัง นิชาก็รีบก้มลงไปหยิบกระดาษทิชชูในลิ้นชักขึ้นมาซับน้ำตาอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะหันไปส่งยิ้มให้กับเจ้าของเสียง

*ครูนิชาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...ทำไมตาของคุณถึงแดงแบบนั้น โดนท่าน ผอ.ดุมาหรือครับ*

ครูอธิวุฒิครูสอนวิชาคณิตศาสตร์พูดพร้อมกับเดินเข้ามานั่งโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับนิชา เขาสังเกตเห็นว่าดวงตาของนิชานั้นแดงเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักแต่เขาไม่กล้าถามเธอตรงๆ

*ปะ เปล่าค่ะ แค่ผงเข้าตานะค่ะ*

*จริงๆ แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันได้นะครับ เพราะอายุของเราไล่เลี่ยกัน ถ้าครูนิชามีเรื่องไม่สบายใจก็ระบายกับผมได้นะครับ*

*ขอบคุณค่ะครูวุฒิแต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่หวังดี*

วันต่อมา

*วันนี้ผมจะมาแนะนำให้พวกคุณได้รู้จักกับผู้บริหารคนใหม่ก่อนที่ผมจะลาพักผ่อนยาว*

*ผอ. พูดแบบนี้หมายความว่างยังไงค่ะ*

*ครูปราณี เป็นคนถามขึ้นก่อน*

*ลูกชายคนเดียวของผมแต่งงานแล้วย้ายครอบครัวไปอยู่เมืองนอก ผมไม่มีผู้สืบทอดโรงเรียนแห่งนี้ ผมไม่อยากจะปิดโรงเรียน เพราะว่าผมไม่อยากให้พวกคุณตกงานและผมก็อยากจะให้เด็กมีที่เรียนต่อไป ผมเลยขายโรงเรียนแห่งนี้ให้กับคนที่สามารถดูแลโรงเรียนนี้ให้เจริญก้าวหน้าต่อไปได้*

*พวกเราไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ผอ.ทำเพื่อพวกเราขนาดนี้ ขอบคุณมากค่ะ ผอ. ขอบคุณจริงๆ*

ครูปราณีพูดไปร้องไห้ไป

*เอาละตอนนี้ก็ถึงเวลาแนะนำ ผอ.คนใหม่ให้ทุกคนได้รู้จักแล้วละนะ...เชิญครับคุณคณิน*

คณินธรเดินเข้ามาในห้องพักครู เขาเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ผอ.นั่นเอง

*ท่านนี้คือ คุณคณินธร  ธาราอินทร์ คุณคณินมีประสบการณ์ในการบริหารโรงเรียนเอกชนมากพอที่จะดูแลโรงเรียนของเราให้เจริญก้าวหน้าต่อไปได้ขอให้ทุกคนช่วยกันสนับสนุนคุณคณินด้วยนะครับ*

*แน่นอนอยู่แล้วค่ะท่าน ผอ. จริงไหมทุกคน*

*ค่ะ..ครับ*

ในขณะที่ทุกคนกำลังปรบมือและยิ้มแย้มกันอยู่นั้นเองสายตาของคณินธรก็หันไปพบกับภาพที่ทำให้เขาหงุดหงิดหัวใจได้ไม่น้อย

หาเหยื่อคนใหม่ได้เร็วจังเลยนะทั้งๆ ที่ยังไม่ได้หย่าขาดจากเราแต่กล้าส่งสายตาให้ไอ้หนุ่มน้อยนั่นต่อหน้าต่อตาเราอย่างนั้นหรือ

*ท่านผู้อำนวยการคนใหม่จะไม่พูดอะไรกับพวกเราสักหน่อยหรือค่ะ*

ครูปราณีเป็นคนพูดเช่นเคย

*ครับ ผมหวังว่าครูทุกคนจะยินดีทำงานร่วมกับผมนะครับ*

คณินธรพูดพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของนิชาไปด้วย ส่วนนิชานั้นก็กำลังจ้องมองใบหน้าของคณินธรเช่นกัน

*แน่นอนสิค่ะ...จริงไหมค่ะทุกคน*

ครูปราณีเป็นคนพูด

*ค่ะ...ครับ*

พวกครูในห้องพูดขึ้นพร้อมกันยกเว้นนิชาที่กำลังแอบต่อว่าคณินธรในใจ

คนไร้หัวใจ

*ผมมีเรื่องจะพูดกับทุกคนแค่นี้ละครับ...เชิญทุกคนแยกย้ายไปทำงานกันได้แล้วครับ*

พุดจบคณินธรก็เดินออกจากห้องพักครูไปทันที นิชามองตามหลังคณินธรไปจนลับสายตา

ทำไมโลกมันถึงได้กลมแบบนี้นะ คงผิดที่เราใจไม่แข็งพอ เรายังอยากจะรู้ความเป็นไปของคนในบ้านหลังนั้น โดยเฉพาะอะตอม เราจึงไม่กล้าจากไปไกลและไม่กล้าบอกแม่ด้วยว่าเราไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว เฮ้อ! ทำไมชีวิตของเรามันถึงได้ยุ่งเหยิงแบบนี้นะ

ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานิชารู้สึกเสียใจมาโดยตลอดที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้อะตอมกลับไปมีอาการซึมเศร้าอีกครั้ง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้คณินธรโกรธเคืองนิชามาก นิชาคอยสืบความเคลื่อนไหวภายในบ้านโดยผ่านป้าอุ่น ตอนงานศพของนิษาเธอก็ไปในงานแต่ไม่ได้เปิดเผยตัวให้คณินธรกับอะตอมได้รู้ว่าเธอมาร่วมงานด้วย เธอไม่กล้าสู้หน้าคณินธรเพราะว่าเธอเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาจะกลับไปคืนดีกับภรรยาเก่า แล้วเธอยังหนีออกมาจากบ้านนั้นโดยไม่ได้บอกกล่าวเขากับอะตอมอีกด้วย นิชาอยากจะช่วยอะตอมแต่ก็ยังไม่กล้าให้ป้าอุ่นบอกว่าเธออยู่ใกล้ๆ กับอะตอมไม่ได้หายไปไหน เธออยากพบอะตอมมากแต่ก็ไม่กล้าสู้หน้าอะตอมเช่นกัน เธอไม่รู้ว่าอะตอมจะให้อภัยกับการกระทำของเธอหรือไม่ ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่น้อย