บ้านคณินธร

ทางด้านนิชากับคณินธร

*คุณพูดว่าอะไรนะนิชา คุณพูดใหม่อีกครั้งซิ*

*คุณฟังไม่ผิดหรอกค่ะ…คุณสินีบอกว่าภรรยาของคุณยังมีชีวิตอยู่ค่ะ*

*นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีกละนี่...วันนั้นผมเห็นกับตาตอนที่นำร่างของนิษาใส่โลงศพแล้วนิษาจะยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง*

*เรื่องนั้นฉันไม่ทราบค่ะ คุณลองเปิดดูในซองเอกสารที่คุณสินีให้มาสิค่ะ บางทีความจริงอาจจะอยู่ในนั้นก็ได้ค่ะ*

*ผมไม่เปิด ทุกอย่างมันคือเรื่องหลอกลวง ผมจะไม่เชื่อจนกว่าผมจะได้เห็นนิษาด้วยตาของผมเอง ป้าอุ่นรู้เรื่องนี้ไหม*

*คิดว่าทราบค่ะ*

*ถ้าอย่างนั้นผมจะไปคุยกับป้าอุ่นให้รู้เรื่องผมว่าสินีจะต้องกุเรื่องนี้ขึ้นมาแน่ๆ*

*เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ*

*คุณพุดมาสิ*

*ฉันขอลาออกค่ะ*

*อะไรนะ*

*ส่วนเรื่องทะเบียนสมรสฉันก็จะเซ็นใบหย่าให้คุณค่ะ*

*นิชาคุณตั้งสติหน่อยได้ไหม คุณกับผมทำเพื่ออะตอมไม่ใช่หรือ ถ้าคุณไปตอนนี้แล้วอะตอมละ*

*อะตอมจะได้พบแม่ของเขาแล้วนี่ค่ะ*

*นิชาคุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง เอาอย่างนี้ก็แล้วกันวันนี้คุณอาจจะยังสับสนอยู่ คุณรอให้ผมเคลียร์เรื่องนี้ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกันตกลงไหม*

นิชาไม่ตอบเอาแต่นิ่งเงียบทำให้คณินธรรู้สึกโกรธนิชาเป็นอย่างมากที่นิชากลายเป็นคนไม่มีเหตุผล

ดังนั้นคณินธรจึงเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาแล้วปิดประตูเสียงดังลั่นบ้านทำให้นิชาได้คืนสติกลับมา

*นี่เราทำอะไรลงไป ทำไมเราจะต้องรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องภรรยาเก่าของเขาด้วย...การแต่งงานของเราสองคนไม่ได้เกิดจากความรักสักหน่อย ทำไมเธอถึงได้ทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้นะนิชา ทำไม ทำไม....*

วันต่อมา ณ ศูนย์ดูแลผู้ป่วยแห่งหนึ่ง

*ป้าอุ่นบอกว่านิษารักษาตัวอยู่ที่ห้องนี้นี่นาแล้วคนหายไปไหนนะทำไมถึงไม่มีใครอยู่เลย*

คณินธรพูดขึ้นในขณะที่กำลังก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องพักฟื้นของนิษา

*พี่คณิน*

เสียงที่คุ้นหูถึงแม้ไม่ได้ยินมานานแต่คณินก็รุ้ได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงคือใคร

*นิษา*

*ขาของคณินธรเกือบจะก้าวไม่ออกเลยทีเดียวเขาค่อยๆ หันหลังกลับมามองนิษาที่ยืนอยู่ด้านหลัง เมื่อคณินธรหันกลับมามองนิษาแบบเต็มตาเขาก็เกือบจะต้องร้องไห้ออกมาเมื่อพบว่านิษานั้นร่างกายซูบผอม ใบหน้าซีดขาวไม่มีความสดใสหลงเหลืออยู่เลยดวงตาที่มองมาที่เขามีแต่ความเศร้า ศีรษะของเธอนั้นสวมใส่หมวกถักไหมพรมเอาไว้ คณินธรรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่มีวันที่จะได้เห็นผมสลวยของนิษาอีกต่อไป เมื่อคิดมาถึงตรงนี้คณินธรก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว*

*นิษา*

คณินธรพูดพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดนิษาเอาไว้ในอ้อมกอด นิษารู้สึกว่าอ้อมกอดของคณินธรนั้นยังอบอุ่นเหมือนเดิม เขายังคอยปกป้องเธอเสมอถึงแม้เธอจะป่วยใกล้ตายแบบนี้ เขาก็ไม่รังเกียจเธอแม้แต่น้อย

*พี่คณิน...นิษาขอโทษ*

นิษาพูดทั้งน้ำตา

*นิษาร้องไห้ทำไม...ไม่เป็นไรพี่ไม่โทษเธอ นิษาเล่าให้พี่ฟังได้ไหมว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น*

*พี่คณินสัญญาได้ไหมค่ะว่าจะไม่โกรธนิษา ถ้านิษาพูดความจริง*

*ได้พี่จะไม่โกรธเธอ*

*เรื่องทั้งหมดเริ่มจากวันที่นิษาขอกลับไปเยี่ยมคุณแม่ค่ะ*

*วันนั้นมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ*