บ้านคณินธร

ห้าวันผ่านไป

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณพิไลก็มานั่งคุยกับนิชาที่ห้องนั่งเล่น

*นิ...ลูกลาพักร้อนมากี่วันนะ...แม่เห็นลูกหยุดงานมาหลายวันแล้วไม่เห็นกลับไปทำงานสักที...ลูกไม่ห่วงเด็กนักเรียนของลูกเหรอ...ปกติถ้าไม่ใช่วันหยุดลูกของแม่ไม่เคยหยุดงานเลยแม้แต่วันเดียว*

*ทางโรงเรียนให้ครูคนใหม่มาสอนแทนนินะค่ะ...นิก็เลยต้องหยุด*

*อะไรนะ...นี่คงจะไม่ได้หมายความว่า...*

*ไม่ใช่ค่ะ...นิไม่ได้ถูกไล่ออกหรอกค่ะ*

*ถ้าอย่างนั้นก็โล่งอกไปที ตอนนี้อะตอมกำลังเรียนหมอต้องใช้เงินอีกเยอะเลย ถ้านิตกงานล่ะก็น้องต้องแย่แน่ๆ เลย*

*แม่ก็เป็นห่วงแต่นายอะตอมนั่นละ*

*ยัยนิ...พูดแบบนี้อีกแล้วนะ...ฉันก็รักพวกแกเท่ากันทั้งสองคนนั่นล่ะ...ทำไมชอบคิดแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ*

*ขอโทษค่ะแม่...นิมีเรื่องให้คิดมากไปหน่อย...นิขอตัวขึ้นนอนก่อนนะค่ะ*

*แม่เป็นห่วงแกมากนะยัยนิ แต่แกไม่เคยพูดอะไรให้แม่ฟังเลย แล้วแม่จะช่วยแกแก้ปัญหาได้ยังไง*

คุณพิไลพูดขึ้นหลังจากที่นิชาเดินออกไปไกลแล้ว

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

*วันนี้เราต้องให้คำตอบกับท่านรองฯ แล้วสินะ...นิชาสู้ๆ*

เมื่อนิชาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินออกจากบ้านไปด้วยสายตาที่เด็ดเดียว ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอได้คำตอบแล้วว่าเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตของเธอดี

ณ โรงเรียนอนุบาลคณินธร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*เชิญค่ะ...*

นิชาเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของท่านรองฯ ด้วยสายตาที่เด็ดเดี่ยวมั่นคง ทำให้ท่านรองฯ ทราบได้ทันทีว่านิชาคงได้คำตอบสำหรับตัวเองแล้ว

*คิดดีแล้วใช่ไหมค่ะ*

*ค่ะ*

*คิดว่าอย่างไรค่ะ*

*ฉันตกลงค่ะ*

*ขอบคุณมากนะค่ะครูนิชา*

*แล้วฉันจะเริ่มงานได้เมื่อไหร่หรือค่ะ*

*คงต้องรอจนกว่าท่านผู้อำนวยการจะมีคำสั่งลงมานะค่ะ...ในระหว่างนี้ให้ครูนิชามาทำงานกับฉันไปพลางๆ ก่อนนะค่ะ*

*แล้วพวกเด็กๆ...*

*ไม่ต้องเป็นห่วงเด็กๆ หรอกนะค่ะ...เรามีครูที่ไว้ใจได้มาดูแลเด็กๆ แทนครูนิชาแล้วค่ะ*

*อย่างนั้นหรือค่ะ*

*ท่าทางครูนิชาจะรักเด็กๆ มากนะค่ะ*

*ตั้งแต่จบมาฉันก็ทำงานเป็นครูมาตลอด...ก็เลยมักจะผูกพันกับพวกเด็กๆ นะค่ะ พอจะเปลี่ยนงานมาทำอย่างอื่นก็เลยรู้สึกแปลกๆ นะค่ะ*

*ฉันเข้าใจค่ะ...แต่ฉันอยากให้ครูนิชาคิดว่าการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ก็เพื่อความก้าวหน้าและความมั่นคงในหน้าที่การงานก็แล้วกันนะค่ะ*

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

นิชาได้ทำแต่งานเอกสารซึ่งเป็นงานที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย ถ้าเธอเลือกได้เธอเลือกไปยืนสอนหนังสือเด็กๆ ยังจะดีกว่า อีตา ผอ. บ้านั่นจะแกล้งเราหรือเปล่านะ จะให้เราทำงานอะไรกันแน่นะ

*ครูนิชา...ครูนิชา...ครูนิ...*

*ค่ะ...ค่ะ*

*เป็นอะไรไปค่ะ...ฉันเรียกครูหลายครั้งแล้วนะค่ะ ครูนิชาไม่ได้ยินหรือค่ะ*

*ขอโทษค่ะท่านรองฯ...พอดีฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย...ท่านรองฯ มีงานอะไรจะสั่งฉันหรือค่ะ*

*ท่านผู้อำนวยการโทรมาค่ะ ท่านให้คุณไปที่บ้านของท่านวันนี้ค่ะ*

*แต่ว่าฉัน...*

นิชาอยากจะบอกว่าเธอยังเป็นสาวโสดอยู่เลยจะให้ไปบ้านผู้อำนวยการซึ่งเป็นชายหนุ่มเพียงลำพังคงไม่สมควร แต่เธอก็ไม่ได้พูดทำได้แค่เพียงคิดในใจเท่านั้น เพราะโดนท่านรองฯ เบรคเอาไว้เสียก่อน

*ฟังให้จบก่อนสิค่ะ…*

*ค่ะ*

*เดี๋ยวท่านจะให้คนขับรถมารับคุณไปส่งที่บ้านเพื่อให้คุณไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นก่อนที่จะไปที่บ้านของท่านค่ะ*

*นี่มันเรื่องอะไรกันค่ะฉันงงไปหมดแล้ว ทำไมฉันจะต้องไปอยู่ที่บ้านท่านผู้อำนวยการด้วยค่ะ*

*งานของคุณอยู่ที่นั่นค่ะ*

*อะไรนะค่ะ...ท่านรองฯ พูดเรื่องจริงหรือค่ะ*

*ค่ะ*

แล้วสรุปว่างานของฉันมันคืองานอะไรกันแน่ ไม่ใช่ให้ฉันไปเป็นนางบำเรอเขานะ

*ไม่...ไม่...ไม่...ฉันไม่ไปค่ะ*

*ทำไมครูนิชาถึงเป็นแบบนี้ละค่ะ ตอนนี้นักเรียนของครูกำลังรอพบครูอยู่นะค่ะ ทำไมถึงเปลี่ยนใจอีกแล้วล่ะค่ะ…อะไรนะค่ะ นักเรียน*

*ใช่ค่ะ ลูกของท่านผู้อำนวยการกำลังรอพบครูนิชาอยู่ค่ะ*

เขามีลูกแล้วเหรอ แสดงว่าเราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นแล้วสิ...เรานี่บ้าจริงๆ คิดอะไรก็ไม่รู้สงสัยว่าจะอ่านนิยายมากไปหน่อย...เฮ้อ! โล่งอกไปทีเรา

*ขอโทษค่ะฉันไม่ได้เปลี่ยนใจค่ะแค่คิดอะไรเพลินๆ อยู่ ก็เลยพูดอะไรแปลกๆ ออกไป ขอโทษจริงๆ ค่ะ ท่านรองฯ*

*ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมค่ะ*

*ค่ะ...แน่นอนค่ะ*

*ถ้าอย่างนั้นครูนิชาก็ลงไปรอรถที่หน้าตึกเถอะค่ะ รถคงใกล้จะมาถึงแล้ว*

*ค่ะ...*