บ้านคณินธร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
*เชิญทานอาหารได้แล้วค่ะคุณ....*
นิชาหยุดคำพูดของเธอลงเพียงเท่านั้นเมื่อเธอเห็นว่าคณินธรกำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก นิชาค่อยๆ เดินไปนั่งลงข้างๆ เหมือนต้องมนต์ เพราะใบหน้ายามหลับใหลของคณินธรนั้นช่างน่ามองยิ่งนัก น่ามองมากกว่าตอนที่เขาส่งสายตาคมดุมาให้เธอเป็นไหนๆ
*เวลาคุณหลับนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ*
*แล้วคุณรักผมไหมละ*
นิชาตกใจรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็เดินหนีไปจากตรงนั้นไม่ได้เพราะคณินธรจับข้อมือบางของเธอไว้มั่นพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยหวานนิ่งนานเหมือนกำลังรอคอยคำตอบจากนิชาอยู่แต่นิชาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งพูดเรื่องอื่นไป
*เอ่อ! ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้คุณตื่น พอดีฉันทำอาหารเสร็จแล้ว ฉันก็เลยจะมาปลุกคุณให้ไปทานอาหารตอนที่มันกำลังร้อนอยู่นะค่ะ*
นิชาพูดพร้อมกับพยายามแกะมือของคณินธรออกจากการจับกุมข้อมือบางของเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล
*คุณจะรีบไปไหนละ...คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลยนะ*
*คำถามอะไรของคุณ...ฉันไม่รู้เรื่อง..คุณคณินปล่อยฉันได้แล้วค่ะเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีนะค่ะ*
*คุณไม่กลัวเสียชื่อเสียงไม่ใช่หรือไง*
*คุณคณิน...ปล่อยค่ะ*
นิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้นมาเล็งกน้อย
*ถ้าคุณกลัวเสียชื่อเสียง...ทำไมคุณถึงไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับผมละ*
*ฉันมีเหตุผลของฉันค่ะ*
*ก็ได้...ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ แต่ผมก็อยากให้คุณตัดสินใจใหม่...แล้วผมก็อยากให้คุณมองในมุมของอะตอมมากกว่าเรื่องระหว่างเราสองคน*
คำพูดของคณินธรทำให้นิชานิ่งไปพักหนึ่งก่อนที่เธอจะพูดตอบคณินธรกลับไป
*ฉันเคยบอกคุณหลายครั้งแล้วนะค่ะว่าฉันขอเวลาคิดก่อน*
*ก็ได้…ผมจะให้เวลาคุณ*
*แล้วคุณก็ต้องสัญญาด้วยว่าเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีกจนกว่าฉันจะพร้อม*
*ได้...ผมรับปากคุณ*
คณินธรพูดพร้อมกับปล่อยข้อมือบางของนิชาให้เป็นอิสระ
*ขอบคุณค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ*
*เดี๋ยวก่อนนิชา*
คณินธรพูดขึ้นหลังจากที่นิชาก้าวเดินไปได้เพียงสามก้าวเท่านั้น
*ค่ะ*
*ขอบคุณสำหรับอาหาร*
คณินธรพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับนิชา
*ค่ะ…คนบ้าขอบคุณอย่างเดียวก็พอแล้ว ทำไมเขาจะต้องมาส่งยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นให้เราด้วยนะ ชอบมาทำให้หัวใจเราหวั่นไหวอยู่เรื่อย บ้าที่สุดเลย*
ประโยคหลังนี้นิชาพูดบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่เธอจะเดินยิ้มขึ้นบ้านไปอย่างอารมณ์ดี
อีกด้านหนึ่งของบ้าน
*คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ...ป้าจะดูแลที่นี่เป็นอย่างดี ป้าจะไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนั้นขึ้นมาอีกแน่นอนค่ะ พักผ่อนให้มากๆ นะค่ะ อย่าคิดมาก ส่วนเรื่องคุณคณินคุณจะให้ป้าจัดการอย่างไรค่ะ...ค่ะได้ค่ะป้าจะจัดการอย่างที่คุณต้องการค่ะ ป้าวางสายก่อนนะค่ะ*
เมื่อวางสายแล้วป้าอุ่นก็เก็บซ่อนโทรศัพท์เครื่องนั้นเอาไว้อย่างมิดชิดเหมือนกับกลัวว่าจะมีใครมาเห็นโทรศัพท์เครื่องนั้นอย่างนั้นละ
เช้าวันใหม่
*วันนี้คุณครูตื่นเช้าจังเลยนะค่ะ*
*ค่ะ...นิตั้งใจจะทำอาหารเช้าไปง้ออะตอมนะค่ะ...นิไม่ได้อยู่สองวันไม่รู้งอนนิหรือเปล่า*
*ไม่หรอกค่ะ คุณหนูเข้าใจค่ะว่าคุณครูมีธุระ*
*ถ้าเป็นอย่างที่ป้าอุ่นพูดก็ดีสิค่ะ...แล้วคุณสินีละค่ะเธอมาคุยกับอะตอมบ้างหรือเปล่าค่ะ*
*คุณสินีไม่อยู่หรอกค่ะ*
*อะไรนะค่ะ...*
*หลังจากที่คุณคณินกับคุณครูเดินทางเข้ากรุงเทพฯ คุณสินีเธอก็หายออกจากบ้านไปเหมือนกันค่ะ*
*คุณสินียังไม่กลับมาหรือค่ะ*
*ค่ะ*
*น่าสงสารอะตอมจังเลยนะค่ะ*
*ไม่ต้องสงสารหรอกค่ะ ดูท่าคุณหนูจะชอบมากค่ะเวลาที่คุณสินีไม่อยู่*
*อย่างนั้นหรือค่ะ*
*ใช่ค่ะ*
บทสนทนาของทั้งสองคนต้องจบลงเพียงเท่านั้นเมื่อมีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หน้าบ้าน
*พี่คณินค่ะ พี่คณิน พี่คณินอยู่ไหนค่ะ สินีรู้นะค่ะว่าพี่คณินอยู่บ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะ*
*เสียงของคุณสินีใช่ไหมค่ะป้าอุ่น*
*ใช่ค่ะ*
*เธอมีธุระกับคุณคณิน...เราจะออกไปดีไหมค่ะ*
*ป้าออกไปเองค่ะ คุณครูไม่ต้องออกไปหรอกนะค่ะ*       
*ค่ะ*
เมื่อป้าอุ่นเดินออกไปจากห้องครัวนิชาก็แอบเดินตามไปห่างๆ นิชารีบแอบหลังต้นเสาเมื่อเห็นว่าป้าอุ่นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของสินีแล้ว
*คุณคณินไม่อยู่ค่ะ*
*โกหก...ฉันเห็นรถของพี่คณิน...แสดงว่าวันนี้พี่คณินไม่ได้ไปทำงาน*
*คุณมีธุระอะไรกับคุณคณินหรือค่ะ*
*ทำไมฉันต้องบอกป้าด้วย ฉันจะพูดกับพี่คณินคนเดียวเท่านั้น หลบไป*
*ก็ได้ค่ะ แต่ฉันอนุญาตให้แค่คุณคนเดียวเท่านั้นนะค่ะส่วนคนติดตามของคุณเชิญที่ห้องรับแขกค่ะ*
ป้าอุ่นพูดพร้อมกับยอมหลีกทางให้สีนีแต่โดยดี เพราะป้าอุ่นไม่อยากสร้างเรื่องให้คณินธรต้องปวดหัวอีก
*เรื่องมากจริงๆ เลย...คุณทนายไปรอฉันที่ห้องรับแขกก่อนนะค่ะ*
สินีพูดพร้อมกับมองหน้าป้าอุ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ป้าอุ่นไม่มีสีหน้าเกรงกลัวสินีเลยแม้แต่น้อย
*ครับ*
*เชิญทางนี้ค่ะคุณทนาย*
ป้าอุ่นเชิญทนายของสินีไปยังห้องรับแขกส่วนสินีนั้นเดินขึ้นชั้นบนไปเพียงลำพัง 
เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้วนิชาถึงได้เดินออกมาจากที่ซ่อน
เราควรจะขึ้นไปดีไหมนะ ไม่ดีกว่า คงไม่เป็นไรมั้ง เราแค่เดินผ่านไปเท่านั้นเอง เราไม่ได้แอบฟังสักหน่อย
เมื่อคิดได้ดังนั้นเท้าของนิชาก็ก้าวเดินขึ้นชั้นบนไปเรียบร้อยแล้ว