บ้านคณินธร

กลางดึกของวันนั้น

นิชายังคงนอนพลิกตัวไปมาเธอไม่รู้จะบอกแม่อย่างไรดีว่าเธออาจจะต้องโดนไล่ออกจากงาน แต่แล้วนิชาก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

*จดหมาย...ใช่แล้ว...หลังจากที่เราเดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการเราก็ต้องเข้าสอนพวกเด็กๆ จนลืมนึกถึงเรื่องจดหมายไปเลย…โบราณจริงๆ เลยผู้อำนวยการคนนี้ สมัยนี้ใครเขาใช้จดหมายกันเล่า*

นิชาพูดพร้อมกับค้นหาจดหมายไปด้วย

*อยู่ไหนนะ...จดหมายเธอแอบอยู่ที่ไหนกันนะ...เย้! เจอแล้ว*

นิชาไม่รอช้าเธอรีบเปิดซองแล้วหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านทันที

คุณคือคนที่ถูกเลือก ผมเลือกคุณมาเป็นผู้ช่วยของผม คุณจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นจากงานเดิมของคุณสองเท่า งานของคุณจะเริ่มเมื่อผมต้องการคุณ ลงชื่อผู้อำนวยการ

*เขียนมาแค่นิดเดียวเอง...แล้วมาบอกกับเราว่าอธิบายทุกอย่างไว้ในจดหมายหมดแล้ว...คนบ้า...ทำไมเขาไม่พูดกับเราให้รู้เรื่องไปเลยนะว่าเขาต้องการให้เราทำงานอะไรกันแน่ โรคจิตชัดๆ*

เช้าวันใหม่

*นิ...*

*มีอะไรค่ะ*

*ลูกจะได้ทำงานเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการ จริงหรือเปล่าลูก*

*อะไรนะค่ะ...ใครบอกแม่ค่ะ*

*เมื่อวานท่านรองฯ โทรมาบอกแม่*

*ท่านรองฯ หรือค่ะ*

*ใช่...ท่านยังบอกอีกนะว่าลูกจะได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นอีกด้วย…แม่ดีใจมากเลยนะ คราวนี้ครอบครัวของเราจะได้สบายสักที*

*คุณแม่...*

*มีอะไรหรือยัยนิ*

*เปล่าค่ะ*

เราจะบอกแม่ได้ยังไงว่าเราไม่อยากทำงานกับคนโรคจิต...แล้วเราก็ไม่อยากจะทำให้รอยยิ้มบนใบหน้านั้นหายไปด้วย...ฉันจะทำยังไงดี...กลุ้มจริงๆ เลย

*ยัยนิเป็นอะไรไปทำไมถึงได้ทำหน้าบูดอย่างนั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอที่จะได้เงินเดือนเพิ่ม*

*ค่ะ..ดีค่ะ*

ตอบพร้อมกับยิ้มกลบเกลื่อนความไม่สบายใจของตัวเอง เพื่อไม่ให้แม่ของเธอสงสัย

ณ โรงเรียนอนุบาลคณินธร

*ครูนิชาค่ะท่านรองฯ ให้มาเชิญไปที่ห้องค่ะ*

*ค่ะ*

เลขาหน้าห้องท่านรองฯ มาเชิญด้วยตัวเองแสดงว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญ...แล้วมันเรื่องอะไรกันละ

นิชาแอบคิดในใจ

ห้านาทีผ่านไป

*มาแล้วเหรอ นั่งสิจ๊ะ*

*ค่ะ*

*ครูนิชาได้อ่านจดหมายของท่านแล้วใช่ไหม*

*ค่ะ*

*ถ้าอ่านแล้ว...ครูนิชามีความเห็นว่ายังไงค่ะ...จะทำได้ไหม*

*เอ่อ...ไม่ทราบว่าฉันจะถามได้ไหมค่ะว่าทำไมท่านถึงให้ครูอนุบาลอย่างฉันย้ายไปเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการด้วยค่ะ*

*เรื่องนั้นครูนิชาคงต้องถามท่านเองนะค่ะ*

*แล้วถ้าฉันไม่ยอมย้ายล่ะค่ะ*

*ทางเราคงต้องแสดงความเสียใจที่ต้องให้คุณออกจากงานค่ะ*

*อะไรนะค่ะ...แค่ไม่ยอมย้ายงานถึงกับต้องไล่ออกเลยหรือค่ะ*

*มันเป็นกฎระเบียบวินัยของโรงเรียนค่ะ...ถ้าไม่เชื่อครูนิชาก็ลองกลับไปอ่านในคู่มือกฎระเบียบวินัยครูของโรงเรียนเราดูก็ได้ค่ะ*

*ถ้าอย่างนั้นฉันขอลาออกค่ะ*

*อะไรนะค่ะ...ครูคิดดีแล้วหรือค่ะ*

*ค่ะ*

*ฉันจะถือว่าครูลาพักร้อนก็แล้วกัน...สักอาทิตย์เป็นยังไงค่ะ*

*จะกี่อาทิตย์ฉันก็ยืนยันคำตอบเดิมค่ะ...ฉันขอลาออก*

*ขอร้องล่ะค่ะ…*

ท่านรองฯ พูดขึ้นก่อนที่นิชาจะเดินออกจากห้องไป

*ท่านไม่เคยไว้ใจใครเลยตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน แต่เมื่อไม่นานมานี้ท่านได้พบกับคุณ ท่านบอกกับฉันว่านิสัยคุณไม่เหมือนใคร...ท่านจึงต้องการให้คุณมาช่วยท่านทำงาน*

*เดี๋ยวก่อนนะค่ะ...ท่านรองฯ พูดเรื่องอะไรค่ะฉันงงไปหมดแล้ว ท่านรู้จักฉันหรือค่ะ หน้าของท่านฉันก็ยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ*

*เรื่องนั้นคุณคงต้องถามท่านเอง…ฉันต้องการคำตอบแค่เพียงว่าคุณจะรับงานนี้หรือไม่*

*ฉันขอเวลาคิดก่อนได้ไหมค่ะ*

*ได้ค่ะ...หนึ่งอาทิตย์พอไหมค่ะ*

*ค่ะ...ขอบคุณค่ะ*