บ้านคณินธร

ค่ำวันนั้น

หลังออกจากโรงพยาบาลนิชารู้สึกหิวเป็นอย่างมาก เธอจึงชวนคณินธรมาทานร้านอาหารตามสั่งข้างๆ โรงพยาบาลนั่นเอง

*คุณนี่ทานง่ายดีนะ คุณไม่อยากให้ผมพาไปเลี้ยงร้านอาหารหรูๆ เลยเหรอ*

*ไม่ค่ะเพราะว่าตอนนี้ฉันหิวมาก*

*ทำไมคุณถึงได้กินจุแบบนี้ละ...ทานคนเดียวตั้งสองจาน...คุณไม่กลัวอ้วนเหรอ*

*ไม่ค่ะฉันกลัวอดมากกว่าค่ะ…ขอบคุณสำหรับอาหารนะค่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ*

*เดี๋ยวก่อน...ผมมีเรื่องจะบอกคุณ*

คงไม่ใช่เรื่องไล่เราออกจากงานหรอกนะ

*เรื่องอะไรหรือค่ะ*

*ผมขอโทษนะที่ต่อว่าคุณเรื่องอะตอม…ไอ้หมอมันเล่าความจริงให้ผมฟังหมดแล้ว คุณยกโทษให้ผมได้ไหม*

ได้ค่ะ เพราะว่าคุณไม่ได้ผิดอะไรเลย คุณเป็นห่วงอะตอมมากคุณก็เลยทำแบบนั้น ฉันไม่โทษคุณหรอกค่ะเพราะว่าฉันก็มีส่วนผิดอยู่มากเหมือนกัน ถ้าฉันยอมฟังคำพูดของคุณตั้งแต่แรก เรื่องแย่ๆ พวกนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น ฉันขอโทษนะค่ะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้*

*แต่ผมกลับขอบคุณคุณมากกว่า*

*ทำไมค่ะ*

*เพราะว่าคุณดูแลอะตอมเป็นอย่างดี เขาจึงมีพัฒนาการที่ดีขึ้น คุณเชื่อไหมว่าตอนที่คุณสลบไปเขาขอร้องผมไม่ให้ต่อว่าคุณ ปกติถ้าเขาเจอเหตุการณ์แบบวันนี้เขาจะเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดไม่จากับใคร แต่คุณกลับทำให้เขาพูดแบบนนั้นกับผมได้ ผมดีใจมากเลยคุณรู้ไหม*

*ทราบค่ะ...เวลาคุณยิ้มนี่ คุณดูดีมากเลย รู้ตัวไหมค่ะ*

ประโยคหลังนิชาพูดเหมือรำพันกับตัวเองเสียงของเธอจึงเบามากทำให้คณินธรไม่ได้ยินในสิ่งที่นิชาพูด

*คุณพูดว่าอะไรนะ*

ตายแล้วนี่เราเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย ยัยนิชาเอ๋ยเกือบซวยแล้วไง

นิชาคิดในใจพร้อมๆ กับ ใช้มือเขกศีรษะของตัวเองสองครั้งทำให้คณินคิดว่าศรีษะของนิชามีปัญหา ไวเท่าความคิดคณินธรไม่รอช้าเขาลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาใกล้ร่างบางของนิชาอย่างรวดเร็วเขาจับมือบางของนิชาออกจากศีรษะของเธอก่อนที่เขาจะก้มลงดูที่บริเวณศีรษะของนิชาอย่างละเอียดว่าศีรษะของนิชามีรอยแผล หรือว่ารอยฟกช้ำ อื่นๆ อีกหรือไม่ ความใกล้ชิดแบบไม่ทันตั้งตัวทำให้นิชารู้สึกเขินได้เหมือนกัน เพราะเธอไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามมากขนาดนี้มาก่อนเลยยกเว้นบิดาและน้องชายของเธอ

*คะ...คุณ...จะทำอะไรค่ะ*

*ผมกำลังดูว่าศีรษะของคุณมีบาดแผลหรือว่ารอยฟกช้ำอะไรอีกหรือเปล่า แต่พอดูแล้วไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ*

*ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นค่ะ*

*ก็ผมเห็นคุณเขกศีรษะตัวเองเมื่อครู่นี้ ผมก็เลยคิดว่าคุณอาจจะมีร่องรอยของอาการบาดเจ็บซ่อนอยู่*

พ่อคนซื่อออ นั่นเป็นอาการเขินของฉันย่ะ ฉันเผลอพูดชมคุณออกไป ฉันก็เลยเขินตัวเองจนต้องเขกหัวเรียกสติคืนมายังไงละยะ

นิชาแอบว่าคณินธรในใจ

*เอ่อ! ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ ฉันมักจะทำแบบนั้นบ่อยๆ เวลาที่คิดอะไรเพลินๆ นะค่ะ*

*อย่างนั้นหรือ*

*ค่ะ*

ณ บ้านคณิธร

เมื่อคณินพานิชากลับมาถึงบ้านเด็กชายชานนท์ก็เข้ามาสวมกอดนิชาไว้อย่างแน่นหนาเหมือนเขากำลังกลัวว่าเธอจะหายไปจากชีวิตเขาอย่างนั้น

*อะตอมปล่อยครูได้แล้วครับ ครูหายใจไม่ออกครับ*

*คุณครูหายแล้วใช้ไหมครับ คุณครูจะไม่จากผมไปไหนแล้วใช่ไหมครับ*

*ครับ เราสัญญาเกี่ยวก้อยกันแล้วนะครับจำได้ไหมครับ*

*ครับ*

*ถ้าอย่างนั้นเด็กดีของคุณครูก็ควรจะขึ้นไปนอนได้แล้วนะครับ*

*ครับ*