บ้านคณินธร

ห้านาทีผ่านไป
*ผมขอดูข้อเท้าของคุณหน่อยนะครับ*
อาหมอของเด็กชายอะตอมพูดขึ้นหลังจากที่ช่วยพยุงร่างของนิชานั่งลงบนเก้าอี้ในสวนหย่อมเรียบร้อยแล้ว
*อุ๊ย! เจ็บค่ะ*
*ถ้ากดเบาๆ แบบนี้แล้วคุณยังเจ็บ...แสดงว่าเส้นเอ็นที่ข้อเท้าของคุณอาจจะฉีกขาดนะครับ*
*อะไรนะค่ะ...ถึงกับเส้นเอ็นฉีกเลยหรือค่ะ ต้องผ่าตัดไหมค่ะหมอ*
*คุณอย่าคิดไปก่อนสิครับเราต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนครับถึงจะรู้ว่าข้อเท้าของคุณอาการแย่แค่ไหน*
*เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำแข็งมาประคบให้คุณก่อนดีกว่า แล้วผมก็จะโทรบอกนายคณินด้วยว่าผมจะเป็นคนไปส่งคุณกับหลานอะตอมเองให้เขากลับบ้านไปก่อนได้เลย คุณรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ*
*เดี๋ยวค่ะ...*
นิชาเรียกอาหมอไว้ไม่ทันเขาวิ่งไปไกลเสียแล้ว
*แย่แล้วละถ้าคุณคณินรู้เรื่องเข้าเขาจะต้องโกรธเรามากแน่ๆ เลยทำยังไงดีละทีนี้*
*นิชา...*
นิชาถึงกับสะดุ้งสุดตัวเพราะน้ำเสียงอันแข็งกระด้างของคณินธร
ทำไมเขาถึงได้มาเร็วแบบนี้ละ เรายังคิดไม่ออกเลยว่าจะบอกเรื่องอะตอมกับเขายังไงดี
*ผมเตือนคุณแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้พาอะตอมมาแล้วนี่มันอะไร คุณเห็นสภาพของอะตอมไหม แล้วดูสภาพของคุณสิ นี่นะหรือคือสิ่งที่คุณบอกผมว่าคุณจะดูแลอะตอมเป็นอย่างดี*
คณินธรพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาร่างบางของนิชา เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของนิชาบีบแรงจนนิชารู้สึกเจ็บ...เจ็บจนอยากจะร้องให้แต่เธอก็อดกลั้นเอาไว้
*คุณตอบผมมาสินิชา คุณตอบผมมาสิ*
*ฉันขอโทษค่ะ*
นิชาพูดด้วยน้ำเสียงอันเบาแสนเบาจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยินเลยทีเดียว และใบหน้าของหญิงสาวก็เริ่มซีดแต่คณินธรไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกตินั้น เพราะเขากำลังหันไปสนใจกับเด็กชายชานนท์ที่อยู่ๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก
*ฮือ ฮือ คุณพ่ออย่าว่าคุณครูนะครับ อะตอมผิดเอง อะตอมทำให้คุณครูต้องเจ็บตัว อะตอมขอโทษนะครับ วันหลังอะตอมจะไม่ดื้อกับคุณพ่ออีกแล้วคุณพ่ออย่าว่าคุณครูเลยนะครับ ฮือ ฮือ*
เด็กชายอะตอมพูดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
*อะตอม...ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้ได้ อาการของลูกดีขึ้นมากเลยนะ ปกติถ้าลูกเจอเหตุการณ์แบบนี้ลูกจะร้องไห้ไม่หยุดแล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย*
*ไอ้คณิน...นี่แกทำอะไรลงไป ทำไมคุณครูถึงสลบไปแบบนั้น*
*ฉันไม่ได้ทำนะ...นิชา ตื่นสิ นิชา นิชา...*
คณินธรพูดพร้อมกับหันไปตบแก้มของนิชาเบาๆ เพื่อเรียกสติ แต่นิชาก็ไม่ฟื้น คณินธรกับอาหมอจึงช่วยกันพานิชาส่งโรงพยาบาล
หนึ่งวันผ่านไป
*น้ำ ...ขอน้ำหน่อย...*
*คุณฟื้นแล้วหรือนิชา คุณรอเดี๋ยวนะผมจะรินน้ำให้คุณดื่ม*
*แค่ก! แค่ก! นี่ฉันอยู่ที่ไหนค่ะ*
*โรงพยาบาล...ร่างกายคุณอ่อนเพลียมากคุณก็เลยหมดสติไป*
*โอ๊ย! เจ็บจัง*
*คุณอย่าเพิ่งขยับตัวสิ หมอบอกว่า เส้นเอ็นที่ข้อเท้าของคุณมีการฉีกขาดบางส่วน ทำให้มีอาการปวด หมอให้คุณหลีกเลี่ยงการลงน้ำหนักที่เท้า แล้วหมอก็ใส่เฝือกให้คุณเรียบร้อยแล้วด้วยถ้าน้ำเกลือขวดนี้หมดคุณก็กลับบ้านได้*
*แล้วฉันต้องใส่เฝือกไปอีกนานไหมค่ะ*
*ประมาณ 1 เดือน หรืออาจะเร็วกว่านั้นก็ได้*
*นานมากเลยนะค่ะ แล้วใครจะดูแลอะตอมละค่ะ*
*เมื่อก่อนไม่มีคุณผมก็ดูแลลูกของผมได้...เรื่องนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมว่าตอนนี้คุณเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ*
นิชาแอบส่งค้อนให้คณินก่อนที่เธอจะพูดรับคำออกไป
*ค่ะเจ้านาย*