วิญญาณร้ายรัก (Yaoi/BL)

        ณ ถนนใหญ่ใจกลางเมืองตอนเช้าตรู่...
 
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย...”
         ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเหมือนถูกประดับไว้ด้วยรอยยิ้ม เขาลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนถนน ซึ่งไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน เขามองไปรอบๆ ตัวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย และพบเข้ากับจดหมายที่วางอยู่ข้างๆ ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน
 
        ถ้าหากเจ้าจำไม่ได้ว่า เจ้าเป็นใคร และตายเพราะอะไร เจ้าก็ไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้ และต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปชั่วกัปชั่วกัลป์...
 
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!!!!”
       หลังจากได้อ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้น เขาถึงกับต้องตะโกนลั่นออกมาสุดเสียง
“นี่คุณ! คุณนั่นแหละ คุณมองเห็นผมมั้ย”
        ชายหนุ่มพยายามที่จะสื่อสารกับคนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้น แต่กลับไม่มีใครสนใจ นั่นเพราะคนเหล่านั้นมองไม่เห็นตัวเขา เขาพยายามอยู่แบบนั้นหลายต่อหลายครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนรู้สึกหมดหวัง เขาทิ้งตัวนั่งลงกับฟุตปาธริมถนนและถอนหายใจให้กับตัวเอง
“ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยนะ”
        ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้ในความทรงจำของเขาไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองชื่ออะไร เขานั่งอยู่แบบนั้นพักใหญ่ก็ฉุกคิดได้ว่าควรจะต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนเหมือนที่ในจดหมายบอกไว้แน่
 
“เฮ้ย! เจ๋งดีว่ะ เป็นวิญญาณก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย จะไปไหนมาไหนก็ง่าย”
        เขาพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่ได้ลองเดินทะลุกำแพง หายตัวไปตามที่ต่างๆ เขาพยายามทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น และเริ่มสนุกกับมัน
“โอ้โห...สวยจังเลย นี่มันบ้านหรือคฤหาสน์ ใหญ่โตขนาดนี้ ขออนุญาตเดินเยี่ยมชมหน่อยนะครับ”
         เขาหายตัวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ก่อนจะเดินสำรวจบริเวณโดยรอบ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เคยเห็นอะไรงดงามเช่นนี้มาก่อนเลย ห้องทุกห้องถูกประดับประดาไปด้วยแชนเดอเลียร์สวยงามระยิบระยับ ทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปหมดสำหรับเขาในตอนนี้
 
        ณ ห้องนอนหรู
       ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด... ติ๊ด... (เสียงนาฬิกาปลุก)
       ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าเรียวคม สะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงของนาฬิกาปลุก เขาเอื้อมมือมาปิดมัน พร้อมกับมองดูเวลา
“7 โมงเช้าแล้วเหรอเนี่ย”
       เขาเอ่ยกับตัวเอง พร้อมกับค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นอน เดินไปทางห้องน้ำ เขาต้องตื่นในเวลานี้ทุกวันเพื่อเตรียมตัวไปทำงานให้ทัน 9 โมง
“โอ้ย! เดินไม่ดูทางรึไง!”
        วิญญาณหนุ่มอุทาน ก่อนจะหันมาว่าชายผู้นี้ ทั้งที่ตนเองเดินหันหลังทะลุกำแพงมาชนเข้ากับเขาที่หน้าห้องน้ำ
“เหมือนได้ยินเสียง...”
“สงสัยหูแว่ว”
         ชายร่างโปร่งพึมพำออกมา พลางกับทำหน้าสงสัยหลังจากที่เขาเหมือนชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
“นี่! เดินชนคนอื่นแล้วยังไม่ขอโทษซักคำ มารยาทสะกดเป็นหรือป่าวคุณ!”
        วิญญาณหนุ่มพูดขี้นพร้อมกับทำท่าทางขึงขังใส่เขา
“เสียงใคร!”
       ชายหนุ่มตะโกนถาม หันไปมา หาที่มาของเสียง ใบหน้าก็ค่อยๆ เริ่มถอดสี
“หมอนี่ทำปากขมุบขมิบ”
“หน้าตาก็ดี แต่เป็นใบ้”
       วิญญาณหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเดินสำรวจรอบๆ ตัวเขา
“ผะ...ผีหลอก!!!”
       พอชายหนุ่มได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง เขาก็กระโจนไปนั่งคลุมโปงสวดมนต์พึมพำที่หัวเตียง เขารู้สึกกลัวมากจนเนื้อตัวเริ่มสั่นไปหมด
“เฮ้ย!! คุณได้ยินเสียงของผมนี่นา แล้วเมื่อกี้เหมือนเราจะสัมผัสกันได้ด้วย”
        วิญญาณหนุ่มพึ่งฉุกคิดขึ้นได้ว่าชายผู้นี้เหมือนจะได้ยินเสียงและสามารถสัมผัสตัวเขาได้ เขาเริ่มมีความหวัง รีบเดินเข้าหาชายที่กำลังนั่งคลุมโปงอยู่
“อย่ามาหลอกกันเลย ผมสัญญาว่าจะทำบุญไปให้”
“คุณกลัวจนตัวสั่นขนาดนั้นเลยเหรอ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมแค่มีเรื่องอยากให้ช่วย”
“อย่ามายุ่งเกี่ยวกันเลย ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ”
“เอางี้! ไหนๆ คุณก็ได้ยินเสียงของผมแล้ว ผมก็จะเล่าให้คุณฟังเลยแล้วกัน”
        วิญญาณหนุ่มนั่งลงที่ปลายเตียง หันหน้าไปทางชายที่ยังมุดตัว ตัวสั่นอยู่ใต้ผ้าห่ม
“ผมเป็นวิญญาณ ผมจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ตายเพราะอะไร ผมเลยไม่สามารถไปเกิดใหม่ จนกว่าจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้ ในเมื่อคุณเป็นคนเดียวที่ได้ยินเสียงผม ผมเลยอยากขอให้คุณช่วยทำให้ความทรงจำของผมกลับมา”
“ผมก็สงสารคุณอยู่หรอกที่ทำให้คุณกลัว ผมไม่ได้ตั้งใจจะรังแกคนใบ้หรอกนะ แต่มันช่วยไม่ได้ ผมไม่อยากเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปตลอด”
        วิญญาณหนุ่มทำหน้าเศร้า อธิบายเรื่องราวทั้งหมด เพื่อหวังให้ชายผู้นี้เห็นใจและยอมช่วยเหลือ
        แม้ชายหนุ่มจะยังรู้สึกกลัวไม่น้อย แต่เขาก็พยายามข่มความกลัวไว้ เพราะได้ยินวิญญาณตนนี้ว่าเขาเป็นใบ้ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเปิดผ้าห่มออกมาพร้อมกับตะโกนลอยๆ ออกไป
“ผมบอกว่าผมไม่ได้เป็นใบ้! คุณต่างหากที่หูหนวก!”
“คุณทำปากขมุบขมิบแบบนั้น คงอยากพูดกับผม คุณเขียนหนังสือออกมั้ย คุณเขียนให้ผมดูก็ได้นะ”
“ผมเป็นถึงระดับหัวหน้าจะเขียนหนังสือไม่ออกได้ยังไง คุณมาขอให้ผมช่วย แล้วยังมาหาว่าผมเป็นใบ้อีก”
       ชายหนุ่มบ่นพึมพำพร้อมกับเดินไปหยิบกระดาษปากกาที่โต๊ะทำงานมาเขียนข้อความ เพื่อสื่อสารกับวิญญาณตนนี้
ผมไม่ได้เป็นใบ้ คุณต่างหากที่ไม่ได้ยินเสียงผม
“อ้าว! ผมก็นึกว่าคุณเป็นใบ้ซะอีก แล้วคุณจะยอมช่วยผมใช่มั้ย”
ถ้าผมไม่ช่วย คุณจะยอมไปจากผมไหม
“แน่นอนว่าผมไม่ไปไหน จนกว่าคุณจะช่วยให้ผมจำทุกอย่างได้”
แสดงว่าผมไม่มีทางเลือก
“คุณเข้าใจถูกแล้ว แล้ว...คุณชื่ออะไร ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย”
เจ
“ชื่อเจเหรอ งั้นผมจะเรียกคุณว่าเจเลยแล้วกันนะ เพราะดูแล้วเราน่าจะอายุใกล้เคียงกัน ผมอยากมีชื่อเรียกบ้างคุณช่วยตั้งชื่อให้หน่อยสิ”
ผี !
“ผมเป็นวิญญาณผมไม่ใช่ผี แล้วหน้าตาผมก็ยังดูหล่อ ไม่เหมือนผีเลยซักนิด คุณไม่มีชื่ออื่นที่มันดีกว่านี้แล้วเหรอ”
        เขาเอ่ยพร้อมกับใช้มือคลำที่หน้าของตนเองด้วยความภูมิใจ
ภู
        ความคิดของเจหมายถึง ภู ที่มาจากคำว่า ภูตผี เพราะยังไงเขาก็คิดว่าวิญญาณก็คือผีอยู่ดี
ถ้าคุณไม่เอาอีก ผมจะไม่ตั้งให้แล้ว
        เจเขียนกระดาษวางลงที่นอนพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย
“โอเค! ผมเอาชื่อนี้ก็ได้ ผมไม่ได้ชอบหรอกนะ แต่มันก็ไม่ได้แย่เท่าชื่อเมื่อกี้”
“เฮ้ย!! จะสายแล้ว!”
        เจตะโกนออกมาหลังจากเหลือบมองเวลาที่นาฬิกา เขามัวแต่สื่อสารกับวิญญาณตนนี้จนลืมว่าตัวเองจะต้องไปทำงาน เจทำท่าลุกลี้ลุกลนจากที่นอนเข้าไปในห้องน้ำ
“อะไรของเค้า”
        ภูทำหน้าสงสัยมองตามหลังเขา เพราะอยู่ดีๆ เจก็ลุกพรวดพราดออกไป