(Yaoi/BL) คำสำคัญ

เร รวี (พระอาทิตย์)
 
         ผมเป็นคนร่าเริง เฟรนลี่ เข้ากับคนง่าย แต่ขี้หึง ขี้น้อยใจ สำหรับผมการกระทำสำคัญกว่าคำพูด
         ส่วนเฟรชเรียกได้ว่าตรงข้ามกับผมเลย มันเป็นคนเงียบๆ ปากร้าย แต่มันจริงใจนะแค่ไม่ค่อยแสดงออก
         และยังมีกลุ่มเพื่อนของพวกผมที่ไม่ว่าเจอเมื่อไหร่ เป็นต้องได้ยินเสียงหัวเราะ...
         ต้น...คนนี้เป็นผู้ชายแท้ๆ ถือได้ว่าหล่อ แต่ก็น้อยกว่าผม
         เอ...เป็นผู้ชายที่ไว้ผมยาวแล้วบอกว่าตัวเองสวย
         จี้...ผู้หญิงที่สวยที่สุดในกลุ่ม เพราะกลุ่มนี้มีผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียว
 
          วันนี้เหมือนเป็นวันพบปะของนักเรียนที่ไม่ได้เจอกันนาน เพราะหยุดเสาร์อาทิตย์ ทั้งที่ผ่านมาแค่ 2 วัน แต่ทุกคนมีเรื่องเล่ามากมาย เหมือนได้ไปผจญภัยกันมาเป็นเดือนๆและไม่ได้เจอกันมานานเป็นปีๆ
          ทุกอย่างเริ่มค่อยๆเงียบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามา
         “พวกเธอเงียบๆกันได้แล้ว” อาจารย์สั่งพร้อมกับใช้ปากกาไวท์บอร์ดทุบที่โต๊ะ ขณะที่ทุกคนรีบกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง
        “วันนี้พวกเราจะมีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามา” อาจารย์พูดพร้อมผายมือไปยังสาวสวยผมสั้น หน้าตาน่ารัก ที่กำลังเดินเข้ามา มองกวาดสายตา ส่งยิ้มทักทายเพื่อนๆในห้อง
         ช่างเป็นวันที่เพื่อนผู้ชายดูคึกคักกันเป็นพิเศษ
        “อาจารย์จะให้ไอซ์นั่งกับหัวหน้าห้อง เรฝากเพื่อนด้วยนะ”
         ผมเป็นหัวหน้าห้อง โดยปกติผมจะได้นั่งคนเดียว เฟรชจะนั่งแยกจากผมเพื่อให้เราห่างกันบ้างจะได้ไม่น่าสงสัย เฟรชนั่งกับต้นที่โต๊ะหลังผม เอนั่งกับจี้ที่โต๊ะถัดจากผม ผมคิดไว้แล้วต้องมีนักศึกษาใหม่ย้ายมา ตั้งแต่เห็นว่ามีโต๊ะข้างผมเพิ่มเข้ามา
        “เราขอนั่งด้วยนะ” ไอซ์พูดกับผมพลางนั่งลงด้วยท่าทางเขินอาย ผมส่งยิ้มหวานกลับอย่างเป็นมิตร และนั่นคือเสน่ห์ของผม แน่นอนว่าผมไม่ได้คิดไปเองแต่หลายๆคนบอกกับผมแบบนี้
        “แหมๆๆ เห็นสาวสวยๆหน่อยไม่ได้เลยนะ ทำหน้าระริกระรี้ ระวังไอ้ตัวนี้ดีๆนะ มันร้าย” ต้นพูดกระแนะกระแหนผม แล้วหันไปยิ้มกับเฟรชเหมือนหาพวก ผมคิดในใจ เอาแล้วไงไอ้นี่จะทำครอบครัวกูร้าวฉานแล้วไง แต่ไอ้เฟรชมันก็ยังทำหน้านิ่งเฉยอยู่ ผมว่ามันคงไม่คิดอะไร ต่างจากผมถ้าได้ยินแบบนี้คงรู้สึกหึงไม่น้อย
        “เราว่า...ดูน่ารักดีออก” ไอซ์หันไปพูดยิ้มๆกับต้น ผมคิดว่าไอซ์คงพูดเล่นๆ ขำๆ แต่คนอื่นมองอาจคิดว่าไอซ์ตกหลุมรักหนุ่มหล่อ ดีกรีหัวหน้าห้องเข้าแล้ว
        “นี่!!พึ่งเจอกันวันแรกพวกเธอจะมาจีบกันไม่ได้นะย๊ะ หมั่นไส้!!” เอพูดขึ้นมาด้วยท่าทางจีบปากจีบคอ สบัดหน้าเบาๆ
        “อะไรของพวกมึงเนี่ย! จีบบ้าบออะไร ตั้งใจเรียนไปเลยพวกมึงอ่ะ!” ผมรีบพูดตัดบท เพราะไม่อยากให้เพื่อนแซวมากกว่านี้
        “ค่า...ท่านหัวหน้า” เอพูดพลางเบ้ปาก
        “สงสัยมันเขิน” จี้ซุบซิบกับเพื่อนๆด้วยท่าทางรู้กัน
       “กูได้ยิน” ผมหันไปเอ็ดพวกมันอีกครั้ง
        และเหลือบไปมองเฟรส มันยังคงทำหน้าตาไม่รู้ร้อนอะไร ตามแบบของมัน ถ้าคนไม่รู้จักกันมอง อาจจะคิดว่ามันเป็นคนหยิ่งๆ แต่ผมว่านั่นแหละคือเสน่ห์ของมัน ดูน่าค้นหาดี ถึงผมจะเห็นทุกซอกทุกมุมจนหมดแล้วก็ตาม
 
        วันนี้ผ่านไปเร็วมาก กลุ่มของพวกเรามารวมตัวกันอีกครั้งที่หน้ามหาลัย
        “จี้ ตำแหน่งผู้หญิงสวยที่สุดของกลุ่ม เธอตกไปแล้วนะ เพราะรู้สึกเหมือนไอซ์จะสวยกว่าแล้วล่ะ” เฟรชพูดขึ้น หันไปยิ้มมุมปากใส่จี้
        “อะไรกันเพื่อน ดูใหม่อีกที ดูใหม่เร็ว มึงดูดีๆกูออกจะสวยขนาดนี้” จี้พูดพลางเงยหน้า ใช้มือจับไหล่ทั้งสองข้างของเฟรชให้หันมองหน้าตัวเอง
        “นี่!ยอมรับความจริงซะ หล่อนถูกแย่งซีนแล้วย่ะ” เอพูดพลางดึงตัวจี้ออกมาจากเฟรช
       “เอ้อออ!กูยอมก็ได้ว่ะ เห็นว่าเป็นเพื่อนใหม่หรอกนะ”จี้พูดด้วยท่าทางเหวี่ยงๆงอนๆ แต่อมยิ้มแบบไม่จริงจัง
        ไอซ์ทำหน้ายิ้มเขินๆไม่โต้ตอบอะไร
        “เร กลับยังไงหรอ” ไอซ์หันมาถามผม
         “เรากลับกับเฟรชอ่ะ พอดีบ้านเราเป็นทางผ่านบ้านมัน” ผมตอบโกหกทุกคนไปแบบนั้นตลอด ซึ่งจริงๆแล้วเราย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันตั้งแต่เข้ามหาลัยแล้ว
        “ผ่านบ้าอะไร มึงบังคับให้กูผ่านทางนั้น ไกลก็ไกล” เฟรชพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
        “อ้าว มึงไม่เคยได้ยินเหรอไปด้วยกันประหยัดน้ำมัน”ผมตอบกลับเฟรชแบบยิ้มกวนๆ
         เราสองคนกำลังพูดโกหก จริงๆแล้วพวกเราก็ไม่ได้อยากโกหกใคร แต่คิดว่าถ้ายิ่งมีคนรู้มากขึ้น เรื่องอาจถึงพ่อแม่เราได้ ไม่ใช่ว่าเราไม่ไว้ใจเพื่อน แต่ก็มีไม่ใช่เหรอที่คนเราจะชอบหลุดปากเวลาโกหก เพราะฉะนั้นรู้กันแค่สองคนน่าจะดีกว่า เราทั้งคู่เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่คาดหวังไว้มาก พวกท่านมักบอกเสมอว่าถ้าเรียนจบ มีงานทำ ท่านก็อยากจะได้อุ้มหลานก่อนตาย เราสองคนก็ไม่รู้ว่าในอนาคตจะต้องทำยังไงต่อ แค่อยากทำวันนี้ให้ดีที่สุด มีความสุขที่สุดก็พอ
        “เออ...พวกกูกลับก่อนนะ” ต้นพูดขึ้นพลางพยักหน้าเรียกเอกับจี้ สามคนนั้นจะกลับด้วยกันประจำ เพราะว่าบ้านของพวกมันไปทางเดียวกันนั่นเอง
        “แล้วไอซ์กลับไง” ผมหันไปถามไอซ์ เพื่อนใหม่ที่น่าตาสดใส ท่าทางมีความสุขกับการย้ายมาเรียนที่ใหม่วันแรก
        “เดี๋ยว...คนขับรถที่บ้านเรามารับ”
        “ลูกคุณหนูนี่นา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
        “บ้า ไม่ขนาดนั้นหรอก พอดีที่บ้านเราเป็นห่วงไม่อยากให้กลับคนเดียว”
        “รถมาแล้ว เราไปก่อนนะ” ไอซ์โบกมือบ๊ายบายให้เราสองคน พร้อมกับเดินไปขึ้นรถ
         เราทั้งสองก็โบกมือให้ไอซ์ ก่อนเดินมาที่รถของตัวเอง