Psychic พลังกายสิทธิ์ ลิขิตมรณะ

          “เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละครับ”

          หลังจากที่พวกมาซามุเนะเข้ามาบ้านของมายาซาว่าเรียบร้อยแล้ว เขาก็เลาเรื่องระหว่างทางกลับบ้านออกมาทั้งหมด

          “เป็นอย่างนี้นี่เอง สรุปก็คือ คุณอาเธน่ามีสิ่งที่ต้องปกป้องอยู่ พวกเธอที่รู้แบบนั้นก็เลยยืนมือเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกเล่นงานกลับมาเพราะความไม่รู้สินะ”

          มายาซาว่าสรุปเรื่องราวทั้งหมดที่เธอได้ฟังมา

          “ก็ประมาณนั้นแหละครับ ตอนนี้ผมคาดเดาสถานการณ์ทั้งหมดไว้แล้ว แล้วก็เลยเลือกที่จะมายังบ้านของอาจารย์ที่คิดว่าน่าจะมีวิธีช่วยอลิซาเบธอยู่”

          มาซามุเนะพูดถึงสาเหตุที่มายังที่นี่ ตอนนี้คนที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้มากที่สุดก็คืออลิซาเบธ และด้วยเหตุผลหลายประการทำให้เขาไม่สามารถพาตัวเธอไปยังโรงพยาบาลได้

          “งั้นก็เอาอย่างนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะปฐมพยาบาลเท่าที่ทำได้ให้กับคุณอาเธน่าก่อน ส่วนพวกเธอก็กลับไปบ้านของมาซามุเนะ แล้วก็ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ เพราะถ้าให้อากิโอะกลับไปบ้านที่ต้องผ่านเขตชานเมืองมันก็เสี่ยงเกินไป เอาตามนี้นะ”

          มายาซาว่าเสนอหนทาง

          “ไม่ได้ค่ะอาจารย์”

          มีเสียงของผู้หญิงดังมาจากที่ประตูหน้าบ้าน หลังจากเสียงนั้นแล้ว ก็มีผู้หญิงคนที่ขาดว่าเป็นเจ้าของสียงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่พวกเขาอยู่กัน คาวาซากิ คุออน นั่นเอง แต่มีผู้หญิงอีกคนเดินตามหลังเธอมา ฮันโซ นากิสะ ผู้เป็นน้องสาวของมาซามุเนะนั่นเอง

          “ทำไม พวกเธอถึง...”

          มาซามุเนะเอ่ยถามด้วยความตกใจที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันและมาปรากฏตัวอยู่ที่นี้พร้อมกันด้วย โดยเฉพาะคุออน เธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพลังจิตเลยสักนิด

          “ก็พอฉันบอกเธอว่าพี่อาจจะไม่อยากให้เราเข้าไปยุ่งเลยไม่หันมาสนเรา เธอเลยตามมาเพราะอยากรู้น่ะค่ะ”

          นากิสะอธิบายให้พวกมาซามุเนะที่กำลังมึนงงอยู่เข้าใจ

          “ก็ตามนั้นแหละนะ แล้วเกิดอะไรขึ้นหรอ สภาพดูไม่ได้เลย”

          เมื่อมาซามุเนะได้ยินอย่างนั้น เขาก็หันไปปรึกษาอากิโอะกับมายาซาว่า

          “เอาไงดีครับ ดูจากสถานการณ์แล้ว ผมว่าหาข้ออ้างแล้วให้คุออนพักอยู่ที่นี่เถอะครับ มีนากิสะอยู่ด้วยไม่น่าเป็นอะไร”

          มาซามุเนะเสนอให้คุออนอยู่ที่นี่เพราะคิดว่าถ้าให้กลับไปตอนนี้จะอันตรายเกินไป

          “เอาตามนั้นก็ได้ แต่นากิสะนี่คือเด็กผู้หญิงคนนั้นสินะ นายรู้จักเธอหรอ”

          มายาซาว่าถามเรื่องเกี่ยวกับนากิสะเพื่อความแน่ใจ

          “เธอเป็นลูกของญาติที่รับผมไปเลี้ยงน่ะครับ ประมาณน้องสาวน่ะครับ เธอจะย้ายโรงเรียนมาที่เมืองนี้ในสัปดาห์หน้า เธอก็เลยย้ายมาอยู่กับผมน่ะครับ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอกครับ เธอก็เป็นผู้ใช้พลังจิตครับ แถมยังเป็นพลังที่อยู่ในระดับสุดยอดด้วย”

          มาซามุเนะอธิบายเรื่องเกี่ยวกับนากิสะ เมื่อมายาซาว่ากับอากิโอะได้ยินอบ่างนั้นก็ถึงกับอึ้งตาค้าง มายาซาว่าคิดอยู่สักพัก

          “เอาตามนั้นก็ได้ เอาเป็นว่าให้คุออนช่วยฉันทำแผลให้อาเธน่า ส่วนน้องสาวนายมาคอยคุ้มกันอลิซาเบธก็แล้วกัน”

          มายาซาว่าหาข้อสรุปพร้อมกับเดินไปหาคุออนกับนากิสะที่กำลังมองมาซามุเนะและอากิโอะด้วยความมึนงง

          “เอาเป็นว่า ให้ทั้งสองคนช่วยฉันทำแผลก็แล้วกัน แต่ว่าคืนนี้นอนที่นี่นะ กลับบ้านต้องดึกๆแบบนี้มันอันตรายเกินไป”

          มายาซาว่าพูดกับคุออนและนากิสะ คุออนพยักหน้ารับคำแต่โดยดี แต่ทาง    นากิสะดูจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง

          “ทำไมล่ะคะ ให้หนูนอนกับท่านพี่มาซามุเนะก็ได้นี่ค่ะ”

          เมื่อคุออนได้ยินอย่างนั้น ก็ทำหน้าตาตกใจอย่างเห็นได้ชัด มาซามุเนะจึงเดินมาพาตัวนากิสะไป

          “นากิสะ เธอมีหน้าที่อื่นต้องทำ ถ้าทำเสร็จเดี๋ยวพี่จะยอมรับคำขอข้อหนึ่ง”

          มาซามุเนะกระซิบข้างหูนากิสะ เธอทำหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด เธอยิ้มออกมา

          “ก็ได้ค่ะ แต่จะให้ทำอะไรหรอ”

          เธอรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

          “คุ้มกันเธอคนนั้นจนกว่าพี่จะกลับมา ตอนนี้เขากำลังถูกจ้องเล่นงานอยู่ แน่นอนว่าใช้พลังจิตได้เลย พี่จะอีกทีก็ประมาณเย็นวันพรุ่งนี้ โอเคนะ”

          มาวามุเนะอธิบายสิ่งที่นากิสะต้องทำ เธอยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

          “ฆ่าได้เลยใช่ไหมคะ? คนที่จะบุกมาน่ะ”

          เธอยังคงถามโดยที่ยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสาราวกับว่าสิ่งที่ถามเป็นเรื่องปกติ

          “จัดการตามสมควรก็พอแล้ว”

          นากิสะพยักหน้าให้กับมาซามุเนะ

          “ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

          “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”

          จากนั้นมาซามุเนะกับอากิโอะก็กลับไปที่บ้านของมาซามุเนะ แยกย้ายกันตามแผนการที่ตกลงกันไว้ ดังนั้นในวันพรุ่งนี้ อลิซาเบธจะอยู่ที่บ้านมายาซาว่าโดยมีนากิสะค่อยคุ้มกัน ส่วนมาซามุเนะ อากิโอะ คุออน และมายาซาว่า จะไปโรงเรียนในตอนเช้า แล้วมาซามุเนะ อากิโอะ จะสลัดคุออนให้หลุดแล้วรีบกลับมายังบ้านของมายาซาว่า ส่วนมายาซาว่าจะไปหาข้อมูลที่ห้องชมรม

          “นายนอนตรงนั้นก็แล้วกันนะ”

          มาซามุเนะบอกอากิโอะพร้อมกับชี้ไปยังเตียงนอน

          “ส่วนฉันจะเอานอนผ้ามาปูแล้วนอนที่พื้นก็แล้วกัน”

          เขาพูดพร้อมกับปูผ้าที่พื้นห้อง บ้านของมาซามุเนะเป็นแบบห้องเช่า และที่มันถูกออกแบบมาให้อยู่คนเดียวนั้นก็ทำให้มาซามุเนะต้องนอนที่พื้นเมื่อมีคนมาพักด้วย

          “นายจะต้องนอนพื้นตลอดเลยหรอ?”

          อากิโอะถามมาซามุเนะที่นอนอยู่ที่พื้นโดยมีผ้ารองตัวอยู่ ตอนนี้ทั้งคู่เตรียมตัวหลับแล้ว ดูได้จากไฟห้องที่ปิดลง

          “ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ”

          มาซามุเนะหันตัวตะแคงออกจาเตียง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัว

          “ก็น้องนายจะย้ายมาแล้วไม่ใช่หรอ หรือว่ามีอะไรอีก”

          อากิโอะบอกถึงเหตุผลที่ถาม

          “ท่าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ที่สำคัญ เราควรนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายล่ะก็แย่เลย”

          “งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์นะ”

          อากิโอะที่รู้สึกได้ว่ามาซามุเนะไม่ต้องการให้ขุดคุ้ยไปมากกว่านี้แล้ว เขาจึงตัดจบด้วยการบอกราตรีสวัสดิ์ แต่ดูเหทือนว่ามาซามุเนะกำลังคิดอะไรต่ออีกสักพักก่อนที่เขาจะหลับ

          “ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปสายหรอก”

          มาซามุเนะที่กำลังนอนอยู่ได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังปลุกเขาอยู่ เป็นเสียงของผู้หญิง เป็นเสียงทีเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

          “ถ้ายังไม่ตื่น ฉันจะจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วนะ”

          มาซามุเนะที่เริ่มรู้สึกรำคาญจึงหันหัวไปทางอื่น

          โป๊ก!

          หัวเขากระแทกเข้ากับอะไรบางอย่าง

          “โอ๊ย! ใครทำฉันเนี่ย”

          มาซามุเนะรู้สึกโกรธที่ถูกรบกวนเวลานอนเป็นอย่างมาก เขาถูกดึงหมอนที่หนุนอยู่อกไปนั่นเอง แต่เมื่อลืมตาออกมามองคนที่ปลุกก็ละอายใจเป็นอย่างมาก

          “ฉันเองแหละ ทำไม มีปัญหารึไง”

          มายาซาว่านั่นเอง ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะมารับมาซามุเนะกับอากิโอะไปโรงเรียนด้วย แต่กลับกลายเป็นมาปลุกทั้งคู่แทน เมื่อมาซามุเนะตื่นมา ก็เห็นอากิโอะที่กำลังแต่งตัวอยู่ เมื่อเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่กับผนังห้อง ก็พบว่าเหลือเวลาอีกแค่ 20 นาทีก่อนที่คาบโฮมรูมจะเริ่ม เขาจึงรีบอาบน้ำและแต่งตัว แต่ยังดีที่มีรถของมายาซาว่า ทำให้ทั้งสองไปทันคาบโฮมรูม รวมถึงมายาซาว่าด้วย ในระหว่างไปโรงเรียนนั้น มายาซาว่าก็อธิบายเรื่องที่ว่า ทำไม คาวาซากิ คุออน ถึงไม่มาโรงเรียน นั่นก็เป็นเพราะเธอตั้งใจจะอยู่ดูอาการของอลิซาเบธต่อ

          “งั้นก็ยากที่จะสลัดคุออนให้หลุดสินะ ทำไงดีน้า”

          วันพุธที่ 24 เมษายน เวลา 12.22 นาฬิกา

          ระหว่างที่มาซามุเนะกำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ที่ม้านั่งบนดาดฟ้า เขาก็คิดวิธีที่จะม่ให้คุออนต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพลังจิต เพราะเธอนั้นก็ไม่มีทั้งความรู้และความเกี่ยวข้องกับพลังจิตเลยสักนิด มันจะทำให้ชีวิตลำบากขึ้นเปล่าๆ แล้วถ้าโดนลูกหลงจากการต่อสู้ด้วยก็จะยิ่งลำบากขึ้นไปอีก

          “ยัยนั่นยิ่งเข้าใจเรื่องแบบนี้ลำบากซะด้วยสิ ทำไงดีนะ”

          “ว่าไงจ้ะ มาซามุเนะคุง”  

         มีคนเรียกมาซามุเนะจากด้านหลัง พอเขาหันหลังกลับไปดู ก็พบกับ อิโนะอุเอะ ซาโยโกะ ที่อยู่ปี 2 และเป็นรุ่นพี่ที่อยู่ในชมรมเดียวกัน เข้ามาหาพร้อมกับโน๊ตบุ๊คที่อยู่ในมือ

          “มีธุระอะไรรึเปล่าครับ รุ่นพี่ แล้วรุ่นพี่ไม่กินข้าวกลางวันหรอครับ”

          เขาเอ่ยถามแทนการทักทาย

          “ข้าวน่ะไม่จำเป็นหรอก มาแจ้งผลการสืบค้นเกี่ยวกับตระกูลอาเธน่าน่ะสิ”

          น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงในโหมดจริงจังทันที แต่มาซามุเนะยังคงทำนิ่งเฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          “เรื่องนั้นเดี๋ยวผมไปถามเอาจากอาจารย์มายาซาว่าอีกทีก็ได้ครับ รุ่นพี่ไม่เห็นจำเป็นต้องถ่อมาถึงดาดฟ้าเลยนี่ครับ”

          มาซามุเนะพูดออกมาด้วยความรู้สึกเป็นห่วงหรือรำคาญก็ไม่อาจทราบได้

          “ฉันรู้เรื่องเมื่อวานแล้วนะ หนักหนามากเลยสินะ”

          น้ำเสียงเธอเปลี่ยนอีกครั้ง เมื่อฟังแล้วรู้สึกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน นั่นทำให้มาซามุเนะรู้สึกแปลกๆอยู่นิดหน่อย

          “ที่ฉันมาก็เพราะรู้ข้อมูลที่นายควรจะรู้แค่คนเดียว เอายังไง จะฟังไหม”

          มาซามุเนะหันหน้ามาหาซาโยโกะอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขายิ้มออกมาอย่างมีเล่

          “เอาสิครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะตรงกับเรื่องที่ผมคิดอยู่หรือเปล่า”

          มาซามุเนะพูดออกมาด้วยเสียงที่น่ากลัวขึ้นมาก ซาโยโกะที่ได้ยินอบ่างนั้นก็ยิ้มออกมาเหมือนกับถูกใจคำพูดของมาซามุเนะที่พูดออกมา จากนั้นเธอก็เปิดโน๊ตบุ๊คขึ้นแล้วเริ่มสาธยายสิ่งที่ตัวเองรู้ทั้งหมดออกมาจนเกินเวลาเริ่มเรียนคาบบ่ายไปแล้ว

          “งั้น รุ่นพี่ก็กลับไปห้องเรียนเถอะครับ ใช้ข้ออ้างว่าเผลองีบหลับจนเกินเวลาเป็นไง หน้าของรุ่นพี่ก็เข้าอยู่แล้วด้วย สงสัยเมื่อคืนคงไม่ได้นอนสินะครับ ส่วนผมจะคิดอะไรต่อสักหน่อยที่ห้องพยาบาล”

          เมื่อพูดจบ มาซามุเนะก็ทำท่าจะกลับลงไปที่ห้องพยาบาล

          “งั้นไม่ใช้สิทธิ์ของฉันสักหน่อยหรอ ฉันที่เป็นกัปตันชมรมยิงปืนน่ะ”

          โรงเรียนมาซาราดะของมาซามุเนะนั้นมีชมรมอยู่มากมาย ร่วมไปถึงชมรมแปลกๆอย่างชมรมยิงปืนด้วย แล้วกัปตันของชมรมที่ทำชื่อเสียงให่กับโรงเรียนก็จะมีสิทธิพิเศษในการใช้เวลาเรียนเพื่อฝึกซ้อมด้วย แล้วแต่ล่ะชมรมก็จะมีพื้นที่พิเศษที่อยู่นอกโรงเรียนเพื่อใช้ในการฝึกซ้อมอยู่ด้วย

          “สิทธิ์นั่นหมายถึงสิทธิ์ที่ใช้เวลาเรียนในการฝึกซ้อมหรอครับ แต่นั่น...”

          “แต่นั่นมันต้องขออนุญาติก่อนถึงจะให้คนที่อยู่นอกชมรมไปเป็นเพื่อนได้ใช่ไหมล่ะ”

          เธอพูดออกมาพร้อมกับหยิบใบขออนุญาตขึ้นมา 2 ใบ ในนั้นมีชื่อของตัวเธอเองกับชื่อของมาซามุเนะอยู่ เธอยิ้มออกมาเหมือนจะพูดว่าไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไปหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองจากห้อง เพราะในใบขออนุญาตนั้นขอไว้ว่าจะซ้อมจนถึงเวลากลับบ้าน พวกเขาจึงถือว่าเป็นกรณีพิเศษและสามารถกลับบ้านได้เลยเมื่อซ้อมเสร็จ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ออกจากโรงเรียนไปยังสนามฝึกยิงปืนส่วนตัวของ ซาโยโกะ มันมีขนาดที่ใหญ่จนเกินคำว่าสนามซ้อมยิงปืน เป็นสนามที่มีระยะยิงอยู่ที่ 1000 เมตร ส่วนความกว้างนั้นอยู่ที่ประมาณ 100 เมตร ตามชื่อ มันเป็นสนามส่วนตัวของ อิโนะอุเอะ ซาโยโกะ ผู้ที่ไม่ได้รับอนุญาตจะไม่สามารถเข้ามาได้

          “รุ่นพี่จะให้ผมมานอนในที่แบบนี้จริงๆหรอครับ ไม่อยากจะเชื่อเลย”

          มาซามุเนะบ่นออกมาเมื่อเห็นสถานที่

          “แล้วใครบอกจะให้นายนอนล่ะ มีอย่างอื่นที่ต้องทำเพื่อเตรียมรับมือกับศัตรูไม่ใช่หรอ”

          เธอกล่าวขึ้นมาเป็นนัยว่ามาเขาควรจะทำอะไร มาซามุเนะที่ได้ยิ้นอย่างนั้นก็ยิ้มขึ้นมา แล้วตั้งท่าจะทำอะไรบางอย่าง

          “นี่คือเหตุผลที่ต้องถ่อมาไกลถึงที่นี่สินะครับ พื้นที่ก็กว้างใช้ได้อยู่ งั้นขออนุญาตใช่สนามเลยก็แล้วกันครับ”

          เมื่อพูดจบ เขาก็กระโดดออกไปกลางสนามเพื่อทำอะไรบางอย่าง

     

           

          วันเดียวกัน เวลา 15.30 นาฬิกา

          มาซามุเนะมารออากิโอะเลิกเรียนที่หน้าประตูโรงเรียน เขารู้ว่าวันนี้เป้นเวรทำความสะอาดของอากิโอะ จึงมารอหลังจากที่เลิกเรียนไปแล้ว ส่วนมายาซาว่านั้นอยู่ค้นข้อมูลที่ห้องชมรมต่อ เธอจึงบอกให้พวกมาซามุเนะไปรออยู่ที่บ้านของเธอก่อน

          “รอนานไหม”

          อากิโอะเดินมาทักเขาที่มีสภาพมอมแมมจากข้างหลัง มาซามุเนะหันกลับไปแล้วส่ายหัวแทนการตอบ จากนั้นทั้งสองคนก็ตรงไปยังบ้านของมายาซาว่า

          “มาซามุเนะ เรื่องที่นายแอบโดดเรียนไปกับรุ่นพี่ซาโยโกะนี่ดังมากเลยนะ ทุกคนพูดถึงกันหมดเลย”

          อากิโอะพูดอย่างรู้สึกกังวล แต่มาซามุเนะก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อนพร้อมตอบไปว่า “งั้นหรอ” อย่างไม่ใส่ใจ

          “รุ่นพี่พานายไปทำอะไรหรอ”

          อากิโอะพูดด้วยความรู้สึกสงสัย มาซามุเนะหันหน้ามายิ้มแบบแปลกๆให้อากิโอะ

          “ความลับน่ะ ฉันสัญญากับรุ่นพี่ว่าจะไม่บอกจนกว่าจะถึงเวลาที่สมควร”

          อากิโอะมองหน้ามาซามุเนะแล้วทำหน้าช่วยไม่ได้

          “งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะฉันก็คิดว่าเป็นเรื่องนั้นอยู่ดี”

          อากิโอะหันมายิ้มบ้าง จากนั้นทั้งสองคนจึงรีบเดินไปยังบ้านของมายาซาว่าเหมือนเดิม ระหว่างทางทั้งคู่ก็ค่อยเช็คความผิดปกติไปด้วย แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่ผิดแปลกไป พวกเขาจึงไม่คิดอะไรมากไปกว่าการรีบมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย แต่เมื่อพวกเขาไปถึง ก็เช็คสภาพทุกๆอย่างภายนอกก่อนจะเข้าไปในบ้าน พวกเขาค่อนข้างแน่ใจว่าในบ้านจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างแน่นอน แต่เมื่อเข้าไปในบ้าน

          “อะ...อะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กัน”

          อากิโอะที่เห็นสภาพของอลิซาเบธอุทานออกมาอย่างนั้น สภาพภายในบ้านนั้นไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยก็จริง แต่ตอนนี้อลิซาเบธที่อยู่ในสภาพที่อาการหนักกว่าเมื่อวานนั้นเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน มาซามุเนะกำหมัดแน่น อลิซาเบธนั้นนอนหมดสภาพอยู่ก็จริง แต่นากิสะที่สวมกิโมโนหมือนเมื่อวานนี้นั้นไม่มีท่าทีที่บ่งบอกว่าผ่านการต่อสู้มาเลยสักนิด เธอกำลังทำแผลให้กับอลิซาเบธที่มีผมเป็นสีทองอยู่ แต่ภายในห้องนั้นไม่มีคุออนที่ควรจะอยู่ด้วย

          “นากิสะ นี่มันหมายความว่ายังไง อธิบายหน่อยได้ไหม”

          มาซามุเนะเอ่ยถามแก่น้องสาวของตัวเอง เมื่อนากิสะได้ยิน ก็เงยหน้าขึ้นมา

          “ตอนกลับมาจากการซื้อของ หนูก็เจอกระดาษแผ่นนี้ว่างอยู่ค่ะ”

          นากิสะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้มาซามุเนะ มันเป็นกระดาษอย่างดีที่ดูมีราคา ในนั้นมีอะไรบางอย่างเขียนอยู่

          “จงส่งคัมภีร์มหาเวทมา พวกเราจะกางอาณาเขตรอที่หอคอยกลางเมือง จงมาก่อนที่เวลาของวันนี้จะหมดลง”

          มาซามุเนะอ่านข้อความที่อยู่ในกระดาษ

          “ก่อนเที่ยงคืนสินะ”

          “อืม”

          ทั้งคู่ตีความของข้อความที่อยู่ในกระดาษ

          “งั้นจะเอายังไงดีล่ะ เหลือเวลาประมาณ 7 ชั่วโมงกว่าๆก่อนที่จะเที่ยงคืน ยังพอมีเวลาตัดสินใจอยู่”

          อากิโอะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล

          “ไม่เห็นจะต้องตัดสินใจอะไรเลยนี่ ก็มีทางเลือกอยู่แค่ 2 ทางไม่ใช่หรือไง แล้วนายก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่ว่าฉันจะเลือกทางไหน”

          ไม่รู้สึกถึงความกังวลในน้ำเสียงของมาซามุเนะเลยแม้แต่น้อย

          “งั้นที่เหลือก็คือ วางแผนสินะ”

          “อืม ก็ตามนั้นแหละนะ”

          ทั้งสองคนต่างก็รู้ความคิดของกันและกัน นี่เป็นผลจากการที่ได้เปิดใจกันหรือไม่ก็มิอาจทราบได้ แต่นากิสะที่ได้ยินอย่างนั้น ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคน

          “ท่านพี่ ให้หนูได้ร่วมสู้ด้วยเถอะค่ะ หนูอยากจะมีปรธโยชน์กับท่านพี่บ้าง”

          นากิสะพูดออกมาด้วยใชหน้าและน้ำเสียงที่อ่อนโยน มาซามุเนะยิ้มให้เธอพร้อมกับลูบหัวอย่างทะนุถนอม แต่อยู่ๆอลิซาเบธก็ลุกขึ้นมา เธอค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่พันอยู่ทั่วตัวออกอย่างประณีต เมื่อแกะเสร็จก็พบว่าทั่วร่างของเธอนั้นปราศจากบาดแผลมากมาย อย่างกับว่าการต่อสู้เมื่อวานนี้เป็นเรื่องโกหก

          “ฉันก็จะไปด้วย ฉันนั้นจำเป็นต้องปกป้องคัมภีร์มหาเวท และต้องช่วยเธอคนนั้นที่ปกป้องฉันเอาไว้ด้วย ดังนั้น ฉันจะต้องไป”

          มาซามุเนะเดินเข้าไปหาอลิซาเบธ

          “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม ฉันมีสิ่งที่อยากบอกกับเธอน่ะ และมันเป็นสิ่งที่ฉันจะใช้ตัดสินตัวของเธอด้วย”

          มาซามุเนะพูดด้วยท่าทีที่จริงจังขึ้นนิดหน่อย

          “ได้สิ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ฉันจะรับมันให้ได้”

          หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ออกไปคุยกันที่สวนของบ้าน จากท่าทีที่เห็นนั้น อลิซาเบธมีอาการตกใจ เสียใจ ร้องไห้ และสุดท้ายก็ยิ้มออกมา ทั้งคู่ใช้เวลากว่า 30 นาทีก่อนจะกลับเข้ามายังห้องนั่งเล่น

          “อาเธน่า ฉันรู้แล้วล่ะว่าเธอควรจะทำอะไร เอาไง ยังจะเข้ารวมกับแผนการไหม”

          มาซามุเนะพูดขึ้นหลังจากคุยกับอลิซาเบธเสร็จ เธอหันมายิ้มให้มาซามุเนะ

          “เรียกว่าอลิซาเบธเถอะ”

          เธอพูดออกมาพร้อมกับยืนมือขวาออกมา

          “เข้าใจแล้ว”

          มาซามุเนะใช้มือขวาจับมือของอลิซาเบธ เขายิ้มมุมปากออกมา

          “เท่านี้ จิ๊กซอว์ก็ครบทุดส่วนแล้ว”