Psychic พลังกายสิทธิ์ ลิขิตมรณะ

        วันอังคารที่ 23 เมษายน เวลาบ่าย 2 โมง 55 นาที
        ที่โรงเรียนมัธยมปลายมาซาราดะ ตอนนี้ถือเป็นคาบเรียนสุดท้ายแล้ว เหลือเวลาอีกเพียงแค่ 5 นาทีก็จะเลิกเรียน สำหรับโรงเรียนนี้แล้ว นักเรียนบางคนอาจจะต้องไปเข้าชมรมหลังเลิกเรียนต่อ บางคนอาจจะเข้าห้องสมุดเพื่ออ่านหนังสือ ถึงแม้จึงเปิดเทอมได้ไม่นาน แต่โรงเรียนแห่งนี้ก็เป็นที่รวมตัวสำหรับนักเรียนที่มีจุดประสงฆ์ที่จะสอบเข้ามหาลัยชื่อดังหลายๆที่อยู่แล้ว การจะมีนักเรียนอยู่ในห้องสมุดในเวลาหลังเลิกเรียนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย แต่ทุกสิ่งที่กล่าวมาไม่ใช่สำหรับนักเรียนหญิงคนนี้ เธอนั้นไม่เข้าชมรมใดๆเลย เพราะว่าเธอมีสิ่งที่สนใจยิ่งกว่าอยู่แล้ว และเธอก็ไม่ใช่นักเนียนที่จะใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือ เพราะเธอนั้นสามารถจำเนื้อหาทั้งหมดได้ตั้งแต่ในห้องเรียนแล้ว ไม่ใช่แค่จำเพื่อนำไปสอบอย่างเดียว แต่สิ่งที่เธอจำได้แล้วครั้งหนึ่ง เธอจะไม่มีวันลืมทุกๆรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งนั้นเลย นั่นจึงทำให้เธอได้คะแนนอันดับ 1 ในการสอบเข้ามาในโรงเรียนนี้นั่นเอง ตอนนี้ เธอกำลังรอให้เวลาเรียนนั้นหมดลงอยู่อย่างจดจ่อ
        “หมดเวลาซะแล้วแฮะ เอาเป็นว่าคอยมาต่อกันคาบหน้าก็แล้วกันนะ”
        นี้คือเวลาที่เธอรอคอย เธอรีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วตรงดิ่งไปยังห้องเรียนที่อยู่ถัดไปอีกสองห้อง ที่ห้องนั้นมีป้ายยื่นออกมาเขียนว่า “ปี 1 ห้อง C” ที่ประตูของห้องนั้นก็มีนักเรียนหลายคนเดินออกมาเหมือนกัน แต่ในสายตาของเธอนั้นจับจ้องไปที่เด็กผู้ชายผมสีเขียวเข้ม รูปร่างผอม เขาก็กำลังเดินออกมาจากห้องเหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆ เธอวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยสีหน้าที่ดูสดใสกว่าเดิมเมื่อเห้นเขาคนนั้น
        “มาซามุเนะคุง กลับบ้านด้วยกันไหม ฉันว่าจะแวะร้านเครื่องเขียนสักหน่อยน่ะ”
        เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใสจนเกินกว่าปกติ นั่นทำให้มาซามุเนะหันมาหา
        “เอ่อ คุออน โทษทีนะ พอดีฉันโดนอาจารย์มายาซาว่าเรียกตัวน่ะ”
        คาวาซากิ คุออนที่เป็นคนชวนกลับบ้านนั้น ทำหน้าไม่พอใจออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน แล้วก็ทำเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่
        “งั้นเอาเป็นการชดเชย วันเสาร์นี้ต้องพาฉันไปเที่ยวสวนสนุกที่พึ่งเปิดใหม่ด้วยนะ”
        คุออนพูดข้อเสนอออกไป
        “ก็ได้ๆ แต่ฉันไม่รับปากเธอหรอกนะ งั้นไปละ แล้วเจอกันนะ”
        มาซามุเนะออกเดินตรงไปที่ห้องพกของมายาซาว่า
        “แล้วเจอกันนะ”
        คุออนพูดส่งมาซามุเนะที่ออกวิ่งไป เขาทำท่าโบกมือส่งท้ายให้กับคุออนที่ยืนมองเขาวิ่งไปจนลับสายตา หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเดินไปยังประตูโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่ระหว่างที่เธอกำลังเดินออกจากโรงเรียนอยู่นั้น สายตาของเธอนั้นก็มองเห็นเด็กผู้หญิงที่มีอายุประมาณ 13 ปี ผมสีดำใส่กิโมโนสีม่วงอ่อน กำลังยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน
        “มีอะไรรึเปล่าจ้ะ ชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อ คาวาซากิ คุออน นะ”
        คุออนเดินเข้าไปถามด้วยความสงสัย
        “หนูชื่อ ฮันโซ นากิสะ ค่ะ คือหนูมาตามหาพี่ชายนะคะ”
        “ฮันโซหรอ เป็นชื่อที่คุ้นหูมากเลยแท้ๆ แต่มันนามสกุลใครกันนะ?”
        คุออนนึกอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็นึกไม่ออก
        “เอ่อ คือ พี่ชายของหนูอยู่ปีไหนหรอจ้ะ แล้วรู้ห้องไหมล่ะ”
        คุออนถามออกไปเผื่อว่าจะได้เบาะแสมากขึ้น
        “หนูรู้แค่ว่าพี่ชายอยู่ปี 1 ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาอยู่ห้องไหน ขอโทษด้วยนะคะ”
        นากิสะตอบพร้อมกับก้มหน้าขอโทษเป็นการใหญ่ คุออนจึงรีบช้อนเธอขึ้นมา
        “แต่พี่เขาบอกว่าจะกลับบ้านตอนประมาณ 1 ทุ่มค่ะ แต่หนูไม่อยากรออยู่ที่บ้านเฉยๆ ก็เลยอยากจะมาดูที่โรงเรียนพี่เขา ขอโทษนะคะ”
        นากิสะพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าเสียใจ
        “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ตอนนี้พี่ก็ว่างอยู่เหมือนกัน ถ้ายังไงเราไปหาอะไรทำกันจนกว่าพี่เธอจะกลับบ้านไหมจ้ะ”
        คุออนพูดพร้อมทำสีหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างเป็นธรรมชาติ ทางนากิสะที่ได้ยิ้นอย่างนั้น ก็ทำหน้าตาดีใจราวกับว่าเธอได้เจอกับพี่ชายแล้ว
        คุออนพานากิสะนำเที่ยวไปในที่ต่างๆทั่วเมือง ทั้งดูหนัง ช้อปปิ้ง แล้วสุดท้ายเธอก็พานากิสะมาสวนสนุกเปิดใหม่ที่สัญญากับมาซามุเนะว่าจะมากันในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ ที่เธอตั้งใจพานากิสะมาที่นี่ ก็เพราะเธอตั้งใจจะมาเก็บข้อมูลเกี่ยวกกับที่นี่ไว้ เพื่อที่ว่าในวันที่เธอได้มากับมาซามุเนะ เธอจะได้เลือกเล่นเครื่องเล่นที่เหมาะกับมาซามุเนะนั่นเอง
        หลังจากที่ทั้งสองคนเที่ยวเล่นกันอย่างสนุกสนานแล้ว เวลาก็ร่วงเลยไปกว่า     1 ทุ่มแล้ว คุออนจึงอาสาพานากิสะไปส่งที่บ้าน
        “แล้ว พี่ชายเธอชื่ออะไรหรอจ้ะ”
        คุออนถามไปให้แน่ใจว่าพี่ชายของนากิสะเป็นใคร ทั้งที่อยู่ปีเดียวกัน และเป็นนามสกุลที่ฟังดูคุ้นหูมากๆ แต่เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่ คุออนที่เป็นคนที่มีความทรงจำดีเป็นจุดเด่นนั้น ลืมทั้งหน้าตาและชื่อของเพื่อนร่วมปีของตัวเอง ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจกับตัวเองเอามากๆ
        “ชื่อพี่ของหนูหรอคะ? ชื่อจริงเขาคือ ชินโด มาซามุเนะ ค่ะ แต่เขาบอกให้เรียกว่า ฮันโซ ที่เป็นนามสกุลเดียวกับหนู แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เป็นเพราะพี่เขาชอบหนูรึเปล่านะ หึหึหึ”
        คำพูดของนากิสะทำให้คุออนนึกขึ้นมาได้ พี่ชายของเธอก็คือมาซามุเนะนั่นเอง ส่วนนามสกุลฮันโซนั้นเป็นนามสกุลของญาติที่เขาย้ายไปอยู่ด้วย ที่เธอไม่ทันนึกนั่นก็เพราะเธอจำแค่ว่ามาซามุเนะนั้นมีนามสกุลว่าชินโดที่เป็นนามสกุลจริงของเขา แล้วเธอก็ไม่คิดว่าญาติที่รับมาซามุเนะไปเลี้ยงนั้นจะมีลูกสาวอยู่แล้วด้วย แถมตอนนี้ลูกสาวของญาติของเขาก็ยังอยู่ที่เมืองนี้อีกด้วย
        “มะ... มาซามุเนะคุงน่ะหรอ พี่ชายเธอ นากิสะจัง”
        คุออนถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เธอรู้ว่าหลักฐานทั้งหมดนั้นอยู่ภายในหัวของเธอแล้ว แต่เธอยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี
        “พี่สาวรู้จักกับพี่ชายด้วยหรอคะ ดีจังเลยนะ อะ นั่นไง พี่ชาย พี่ชายค่ะ หนูอยู่ตรงนี้ไง พี่ชาย”
        ระหว่างที่นากิสะกำลังพูดอยู่นั้น เธอก็ตะโกนเรียกหาพี่ชายตัวเอง คุออนจึงหันหน้าตามเสียงเรียกนั้น เมื่อเธอตั้งใจมองตามนั้น ก็เห็นมาซามุเนะที่อยู่ในสภาพโชกเลือด โดยในอ้อมแขนเขานั้นมีผู้หญิงชาวต่างชาติคนหนึ่งหมดสติอยู่ เธอที่เห็นแบบนั้นจึงรีบวิ่งไปหามาซามุเนะ แต่เหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจ แตรีบมุ่งหน้าไปที่ใดที่หนึ่งอยู่ ทั้งที่คุออนและนากิสะนั้นยืนอยู่ที่ซอยทางเข้าบ้านของเขาเองแท้ๆ
        “พี่ชายยย!!!” “มาซามุเนะ!!!”