THE XENON

7
ถูกลักพาตัว
                ซีนอนเอนหลังล้มตัวลงนอนบนเตียงที่นุ่มสบาย เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผ่อนออกมายาวๆอย่างสบายตัวตอนนี้ซีนอนก็ยังคงอยู่ในเสื้อตัวเดิมเพราะมันก็ไม่ได้ทำให้เขาไม่สบายตัวขนาดนั้น ซีนอนจึงอาบน้ำและยังใส่ชุดเดิมนอน เขาแปรงฟันและพบแปรงสีฟันนั้นทำจากไม้ ส่วนขนแปรงก็เป็นเหมือนปกติ และยาสีฟันที่รสชาติแปลกๆไปเล็กน้อย ซึ่งซีนอนก็เลือกที่จะใช้รสปกติแทนรสทุเรียนที่มันวางไว้ในห้องน้ำ
                ห้องเขาคืนนี้เป็นห้องที่ไม่ใหญ่มาก ทางเดินตรงเขาไปแคบๆก่อนจะเป็นตัวห้องเล็กๆ กว้างยาวไม่เกินเจ็ดเมตร มีพรมปูทั่วทั้งห้องและเตียงนอนที่นอนได้คนเดียวอยู่มุมซ้ายของห้อง และมีหน้าต่างบานเล็กๆอยู่ตรงปลายสุดของห้อง เดินเข้ามาทางขวาจะเป็นห้องน้ำเล็กๆ มีอ่างล้างหน้าอยู่เป็นสิ่งแรก ตามมาด้วยชักโครก และตามด้วยฝักบัวอาบน้ำ ภายในห้องไม่มีการตกแต่งอะไรเลย ซึ่งซีนอนก็ไม่ได้สนใจอะไร หลอดไฟเล็กๆเท่ากำปั่นสาดแสงเพียงหนึ่งเดียวลงมารอบๆห้อง ซึ่งก็มากพอที่จะใช้ชีวิตปกติ
                แต่ซีนอนอยากจะนอนดูวิวเสียหน่อย เขาจึงดันเตียงนอนที่ปกติอยู่ติดผนังด้านซ้ายไปชิดผนังที่ปลายห้องแทน และความสูงของเตียงก็ทำให้ซีนอนสามารถมองเห็นนอกหน้าต่างได้พอดีโดยที่เขาสามารถนอนมองได้ ซีนอนจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
                ซีนอนนอนมองเมืองอยู่อย่างนั้น ตอนนี้รู้สึกเหมือนเขาน่าจะอยู่บนเนินเขา และอยู่ตรงเกือบกลางภูเขาพอดี ทำให้เห็นเมืองได้เกือบทั้งเมือง ภาพตรงหน้าซีนอนคือเมืองที่เป็นชั้นๆลาดลงไป และห่างออกไปนิดหน่อยก็เป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ที่มีเหมือนศาลาหินสีขาวตรงกลาง  ทางน้ำที่ไหลลงมาจากยอดเขาอยู่ทางซ้ายของสายตาซีนอน และวิวนี้ตอนเวลาสี่ทุ่มก็ทำให้ซีนอนแทบไม่อยากหลับตาลงเลย แสงจันทร์สีเหลืออ่อนๆสะท้อนน้ำเป็นระยิบระยับ ภายในเมืองมีไฟตามหลอดไฟเล็กน้อย แต่ก็ไม่มากเกินไปทำให้ดูสบายตา แอ่งน้ำนั้นมีสายน้ำไหลผ่านประตูเมืองออกไป ซึ่งตรงประตูเมืองก็สร้างประตูไม้ขนาดใหญ่ขึ้นไว้ปิดทางเข้าทางออก และสร้างสะพานหินไว้สำหรับเดินข้ามแม่น้ำตรงบริเวณประตูเมืองด้วย และอีกสิ่งหนึ่งที่ซีนอนชอบมากก็คือ ดวงดาวมากมายบนท้องฟ้าที่มาให้เห็นเพราะไม่มีแสงรบกวนมันมากเกินไป ดูแล้วเหมือนเป็นเมืองอีกเมืองหนึ่งเลยเมื่อเขามองขึ้นไปบนฟ้า
                “ว้าว” เขาอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงราวกับกระซิบกับตัวเอง ก่อนจะหลุบตาลงและนึกถึงสิ่งที่ผ่านๆมา
                วันนี้สำหรับเขานั้นเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมาก ‘เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่’ นั้นคือความคิดแรกที่พุ่งขึ้นมาในหัวเขา ซีนอนนอนมองหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ในใจก็บอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง และซีนอนก็ยังคงนึกเหลือเชื่อกับเรื่องรอบๆตัวเขาอยู่ตลอดเวลาที่นึกถึงมัน เริ่มตั้งแต่คนที่จะฆ่าเขา ตื่นมาโผล่ที่ไหนไม่รู้ เควร์เรียร์ เวทมนต์ และที่สำคัญ อีกไม่กี่วัน เขาต้องตามไปสมทบกับป้าเมย์แล้ว แต่ตอนนี้ซีนอนยังไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน แล้วเขาจะกลับไปยังไงละ คนที่นี่พูดภาษาไทยแต่ไม่รู้จักประเทศไทยนั้นทำให้ซีนอนสับสนมาก มากจนไม่รู้จะจับอะไรชนอะไร แต่มันพอจะมีสิ่งๆหนึ่งที่เขาคาดการณ์ไว้ในอนาคตว่า ป้าเมย์อาจจะเริ่มเอะใจที่ติดต่อเขาไม่ได้และรู้ว่าเขาหายตัวไป ท่านอาจจะเริ่มแจ้งตำรวจให้ออกตามหา หรือไม่ก็ให้พี่นีมาร่าวิ่งรอบโลกแล้วตะโกนหาก็ไม่รู้ และถ้าบ้านเขายังเชื่อต่อกับที่นี่อยู่ละก็ ข่าวอาจจะมาถึง แต่เพราะที่นี่มีเควร์เรียร์และที่บ้านเราไม่มี มันอาจจะเป็นไปได้ว่า ตอนนี้ซีนอนได้ถูกตัดขาดจากโลกใบเก่าไปแล้ว ถ้ามันเป็นอย่างนั้นไม่ว่าป้าเมย์หรือพี่นีมาร่าจะหายังไงก็คงหาเขาไม่เจอ เพราะงั้นเขาจะต้องกลับบ้านเขาให้ได้ครอบครัวเขาอยู่ที่นั้น ไหนจะผู้หญิงของเขาอีกที่บอกว่าจะกลับมาหาเขา ถ้าเขาไม่อยู่ที่นั้นเธอจะหาเขาเจอได้ยังไง ไม่ว่ายังไงซีนอนก็ต้องกลับไปให้ได้
                ซีนอนคิดแล้วก็ต้องถอนหายใจ เขาไม่รู้วิธีกลับเนี่ยสิ ต้องโดดตึกอีกรอบหรือเปล่านะ..ไม่เอาดีกว่า กลัวตาย
                หลังจากนั้นเขาก็ต้องหันไปสนใจอีกสิ่งหนึ่งแทน มังกรสามตัวกำลังบินขึ้นไปบนฟ้าในยามค่ำคืน ซีนอนไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปไหน แต่ก็เห็นเพียงแค่เงาก่อนที่สามร่างนั้นจะหายไปจากคลอดสายตา
              สิ่งมหัศจรรน์ที่นี่อีกอย่างคือเควร์เรียร์ สิ่งมีชีวิตที่มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกับมนุษย์ พวกเขามีสวัสดิการที่เท่าเทียม มีสิทธิที่จะมีบ้าน มีงาน มีเมีย...ภรรยาแล้วกัน หรือสามี และมีทุกอย่างที่มนุษย์สามารถมีได้ พวกเขาสอนพลังเวทมนต์ของเขาให้เรา และเราให้ความรู้ด้านต่างๆของเราแก่เขา อาจจะดูไม่ค่อยเป็นประโยชน์กับพวกเขาเท่าไหร่นัก แต่พวกเควร์เรียร์ก็ยินดีที่จะไม่ทำสงครามกับเราอีกต่อไป
              ไม่ว่าจะคิดยังไงก็เหลือเชื่อ ที่แห่งนี้มีสิ่งมีชีวิตที่เท่าเทียมกับมนุษย์อีกหนึ่งเผ่าพันธุ์หนึ่ง แถมมันน่าสนใจตรงที่ ยังมีอีกหลายสายพันธ์ที่ซีนอนอยากจะเห็น และพวกเขาเหล่านั้นก็เป็นมิตรกับเราด้วย แต่แน่นอน ขนาดคนยังมีคนเลว เควร์เรียร์ก็ต้องมีเควร์เรียร์เลวด้วยแน่นอน
              และที่แห่งนี้ยังมีเวทมนต์อีกด้วย เขาอยากจะลองใช้บ้างจัง แต่ทำไมเป็นนี้สิ ซีนอนคิดก่อนจะหันไปมองประตูห้องและลองทำมือเหมือนให้มันเปิดออก แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจึงยิ้มเบาๆก่อนจะกลับมานอนมองวิวต่อ
              และอีกอย่างคือ เขายังสงสัยไม่หาย มันมีคนที่คิดจะฆ่าเขาด้วย และคนพวกนั้นก็มีพลัง ซึ่งน่าจะเป็นเวทมนต์แน่ๆ งั้นก็แสดงว่าคนพวกนั้นมาจากที่นี่ชัวร์ๆ ไอ้ผู้ชายเสื้อดำนั้น ถ้ามันมีแค่หมัดกับเท้าละก็ซีนอนจะไม่กลัวมันเลย แต่ความจริงมันไม่ใช่ไง และถ้ามันกลับมาหาเขาอีกเขาจะรอดได้ไง ผู้หญิงคนนั้นอาจจะมาช่วยไม่ทันก็ได้ พอคิดถึงผู้หญิงคนนั้นซีนอนก็ต้องขมวดคิ้ว เธอรู้ชื่อเขาด้วย เหมือนไอ้ชายชุดดำ นั้นทำให้ซีนอนแปลกใจและอยากจะเจอผู้หญิงคนนั้นมาก เธอต้องรู้แน่ๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ก็นั้นแหละ ซีนอนไม่รู้จะหาเธอได้ที่ไหน
              ลิตาเชียบอกว่าคืนนี้ ครอบครัวเธอมีนั้นไปหาครอบครัวของโซเฟียและก็เพื่อนๆอีกเล็กน้อย นั้นทำให้เธอต้องไปก่อน และจะกลับมาหาเขาและสืบเรื่องราวต่อในวันพรุ่งนี้ แต่คิดๆแล้วก็แปลกๆดีนะ ลิตาเชียคงต้องนั่งกินข้าวกับงูอีกสองหรือสามตัวละมั่ง ซีนอนคิดแล้วก็ยิ้มขำเล็กน้อย
              สิ่งที่ซีนอนหวังในวันพรุ่งนี้คือ อย่างน้อยก็ข้อให้มีอะไรคืบหน้าบ้างในเรื่องของเขา และไม่นานหลังจากนั้นซีนอนก็หลับไป หลับไปในเมืองที่แสนประหลาดแห่งนี้ ไม่สิ อาจจะไม่ใช่เมือง เขาหลับไปในโลกแสนประหลาดใบใหม่นี้ต่างหาก
 
              กุกกัก!
              เสียงเบาๆดึงขึ้นที่หน้าห้องซีนอน
              “เฮ้ย! เจ้านะ เบาๆหน่อยสิ” เสียงของชายคนหนึ่งกระซิบกับอีกคนหนึ่งดังขึ้นและเงียบหายไป แต่นั้นก็ทำให้เปลือกตาของเด็กหนุ่มปรือขึ้นช้าๆ เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งอย่างงัวเงีย ก่อนจะเหลือมองนาฬิกาที่มุมห้องและพบว่าตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง ซีนอนงงกับตัวเองว่าเขาตื่นมาทำไมก่อนเขาจะพยายามหลับต่อ แต่แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก จนซีนอนลืมตาขึ้นอย่างตกใจ เขามองจ้องไปที่ประตูห้องเขาพร้อมความคิดที่ว่าเขาคงคิดไปเอง แต่แล้วหลักฐานว่าเขาไม่ได้คิดไปเองก็เกิดขึ้นอีกรอบ
              ซีนอนขนลุกชันเมื่อเขารู้ว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง ที่นี่มีปีศาจ งั้นก็แสดงว่าอาจมีผี! ปกติซีนอนก็ไม่กลัวผีเท่าไหร่ แต่ถ้าให้เจอของจริงก็ไม่ไหว ซีนอนจึงค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกันนั้นก็ก้าวขาลงมา เขาเดินย่องๆไปที่หน้าประตูห้องน้ำ ก่อนจะชะเง้อออกไปมองประตูห้องเขา และซีนอนก็รวบรวมความกล้า ย่องไปที่ประตูแล้วลองส่องผ่านรูตาแมวออกไป
              ว่างเปล่า...
              ไม่มีอะไรตรงหน้าห้อ...
              แกร็ก! ปั้ง!
              บ้านประตูถูกเปิดอย่างแรกจนกระแทกหน้าซีนอน แรงจนทำให้เขากระเดินล้มลงข้างหลัง ไม่ทันที่ซีนอนจะตั้งสติ ชายสองคนก็พุ่งเข้ามาและเอามีดจ่อที่คอซีนอนไว้
              ไม่มีเสียงอะไรต่อจากนั้น ทุกอย่างเหมือนหยุดค้างไปชั่วขณะ ทางข้างนอนนั้นมืดสนิท เหมือนส่วนๆนี้ของที่ตรงนี้จะปิดทำการ และชายสองคนนี้มาเอามีดจ่อคอเขาทำไม
              “เออ...ลูกพี่ครับ...นะ นี้มันของจริง หระ...หรือเปล่า” ซีนอนพูดช้าๆอย่างหวาดเสียวขณะยกนิ้วขึ้นแตะมีดสองเล่มตรงคอเขาเพื่อเช็ค ก่อนจะค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอพร้อมสีหน้าที่แย่ลง “โอ้ว…ของแท้เย้ยหยอกัฟ”
              “มากับข้า” ชายคนนั้นพูด
              “ผมจะเชื่องเป็นหมาเลยครับ” ซีนอนพูดแล้วก็โดนกระสอบคลุมหัว ก่อนจะโดนชกเขาที่ท้องอย่างแรงสองทีจนจุกแทบอ้วก ดีนะที่มันไม่เล่นตรงหว่างขาเขานะ ไม่งั้นก็ฆ่ากันเลยดีกว่า
              แล้วซีนอนก็โดนแบกออกมา เขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนพร้อมกันนั้นความกลัวก็เริ่มเขาปกคลุมความคิดเขา จะร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่กล้า เดียวโดนอีกดอก ซีนอนจึงทำได้แค่ยอมโดนแบกออกมา และไม่นานเขาก็รู้สึกว่าพวกมันเปิดประตูออกมาข้างนอก เพราะเขาสัมผัสกับอากาศเย็นๆของที่นี่ และตอนนี้ก็หนาวใช้ได้เลย เพราะที่แห่งนี้อากาศเย็นตั้งแต่ซีนอนรู้สึกตัวแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันในตอนแรก คงเพราะกำลังตกใจอยู่
              และไม่นานหลังจากนั้นชายคนที่แบกซีนอนมาก็เป่านกหวีดเสียงดังครั้งหนึ่ง ก่อนซีนอนจะได้ยินเสียงเหมือนใครเอาอะไรมาหวดอากาศแรงๆดังถี่ๆ
              พึบ! พึบ! พึบ!
              พร้อมกันนั้นก็เกิดลมพัดรุนแรงมากกว่าครั้งไหนๆ และมันเป็นจังหวะๆมากกว่าจะเป็นลมตามธรรมชาติ
              “ได้มาแล้วขอรับ” เสียงชายซักคนพูดขึ้น คงจะหมายถึงได้ตัวซีนอนมาแล้วแน่ๆ
              “ดี ข้ารับช่วงต่อเอง” คราวนี้เป็นน้ำเสียงของผู้หญิง ซีนอนไม่ทันได้พิจารณามัน แต่ชายคนนั้นก็วางร่างเขาลงกระแทกพื้นจนซีนอนต้องร้องออกมา
              ก่อนที่เขาจะรู้สึกเหมือนถูกบางอย่างบีบจากรอบตัว บางอย่างที่บีบเขานั้นแน่นพอที่เขาจะขยับไปไหนไม่ได้ ก่อนที่เขาจะลอยขึ้นจากพื้นไปพร้อมเสียงตีอากาศนั้น
              “เหวย! อะไรเนี่ย อ๊ากกกก!” ซีนอนร้องอย่างหวาดเสียง ความรู้สึกตอนนี้คือเขามันใจว่าเขาไม่ได้อยู่บนพื้นอีกแล้ว ลมแรงๆพัดตีลงมาจากข้างบน ซีนอนจึงพอจะเดาได้ว่าเขาลอยขึ้น แต่อะไรละ มันคืออะไร!
              “ได้เป้าหมายแล้วเพคะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง และทุกๆสิ่งตอนนี้ซีนอนก็เดาได้ไปในทางเดียว
              เขาถูกลักพาตัว!