ขอ เพียง รัก

~วันชุมนุม~
 
“น้องๆคะเดือนหน้าเราจะมีการจัดขบวนวงโยเพื่อเดินงานพิธีการ หลังจากนี้ทุกวันหลังเลิกเรียนจะมีการซ้อมเดินนะคะ”
“โฮ่”เสียงโฮ่เบาๆของทุกคนเริ่มดังขึ้นอย่าว่าแต่คนอื่นเลยฉันเองก็โฮ่เบาๆเหมือนกันแล้วคือทุกเย็น?เอาจริงดิหมดกันความสบายที่เคยผ่านมาแล้วฉันจะทำการบ้านทันไหมเนี้ย
“ใจเย็นๆค่ะน้องๆ พวกพี่ไม่ได้จะให้น้องใหม่ทุกคนเดินนะคะพี่จะคัดเอาเฉพาะคนที่เล่นเครื่องและเล่นเพลงได้ไปเดินส่วนที่เหลือจะเป็นสตาร์ฟเดินคุมแถวและอำนวยความสะดวกให้กับคนเดินนะคะ “
“แล้วจะเริ่มคัดวันใหนครับพี่” เสียงหนึ่งในจำนวนเด็กใหม่เอ่ยขึ้น ถามได้ตรงจังหวะมากค่ะฉันคนนี้ก็อยากรู้เหมือนกัน
“เดี๋ยววันนี้พี่ๆแต่ละกลุ่มเครื่องดนตรีของน้องจะเข้าไปคัดเลือกน้องเองนะคะ แยกได้เลยค่ะไม่ต้องโอดครวญพวกพี่ปล่อยให้น้องซ้อมกันทุกวันนะ” สิ้นเสียงของพี่เขาทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปตามกลุ่มของตัวเองแล้วดูดิเอาอีกละชอบคัดเลือกไม่บอกกล่าว ไม่ให้ซ้อมเลยแล้วฉันจะเล่นหมดทุกเพลงได้ไงเล่าโถ่น้ำริน แต่เอ้คิดๆไปมันก็ดีป่าวไม่ต้องซ้อมเดินแล้วเป็นสตาร์ฟตามติดพี่แอลแค่คิดก็ดี้ดีอ่ะ
“เอาหละกลุ่มเราที่พี่พอจะเห็นแววก็มีไม่กี่คนนะ..งั้นเป็นทับทิม กับ ทิวลิปละกัน ส่วนคนอื่นนั่งรอรวมกับคนที่เป็นสตาร์ฟนะ น้องสองคนตามพี่มาไปลองซ้อมกับพี่ดูนะ” ไม่ทันได้ลองเป่าเพลงต่อหน้าพี่เขาหรอกเหมือนจะมีใครในใจอยู่แล้วด้วยซ้ำอยู่ๆก็มาเลือกเฉยเลย เอาจริงๆนะฉันก็อยากเดินแหละถึงจะบ่นอุบอิบอ่ะเพราะทุกครั้งที่ได้ซ้อมก็ตั้งใจซ้อมนะแถมท่องโน๊ตจำโน๊ตด้วยถ้าได้เดินอยู่ในขบวนยังไงมันก็ดีกว่าอยู่แล้วพี่แอลเองเขาก็จะได้ชื่นชมเราว่าเป็นเด็กเก่งใช่ไหมละเนี่ยสุดท้ายเป็นสตาร์ฟโดยไม่ได้แสดงฝีมือเลยง่าาฉันได้แต่คิดเรื่อยเปื่อยไปสายตาก็พลางมองหาพี่แอลก็นะวันนี้ตั้งแต่เข้าชมรมมายังไม่เจอพี่เขาเลยนี่นา
“อะแฮ่มๆ” เสียงกระแอมเบาๆดังอยู่ข้างๆหูฉัน ใครกันนะหรือว่าเพื่อนจะกลับกันมาแล้ว
“ว่า” ฉันตอบเสียงเรียบพลางสายตาของฉันก็หันไปทางเสียงนั้นแล้วก็เจอสายตาคู่นึงที่อยู่ใกล้ตัวฉันมากๆมันเหมือนเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะพี่แอลอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ตาสองตาพสานกันโดยที่ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจเพราะไม่คิดว่าจะเป็นพี่เขาฉันนิ่งอึ้งไปครู่นึงจนพี่แอลเอ่ยปาก
“ทำไมเจอกันต้องทำเสียงดุใส่พี่ทุกครั้งเลยหึม”
พี่แอลทำสายตาละห้อยใส่ฉันแบบนี้รึเปล่านะที่เขาพูดกันว่าเต๊าะเบาๆแต่...ยอมค่ะ
“ก็พี่ชอบเข้ามาตอนหนูเหม่อๆอ่ะ”ฉันควบคุมสติแล้วตอบกลับไป
“แล้วหนูเหม่ออะไรหรอคะ เหม่อมองหาพี่รึเปล่า”
ฉันได้ยินแบบนั้นสายตาเลยทำเป็นมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวไปมากกว่านี้
“บ้าใครจะไปมองหาพี่กัน มั่วแล้ว แล้วไม่ไปซ้อมเหรอคะมานั่งคุยกับหนูเดี๋ยวคนของพี่ก็มาว่าหนูหรอก” ฉันทำเป็นนอยๆใส่อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เขาจะตอบว่าอะไร ที่แบบเนี่ยกล้านักนะฉัน
“คนของพี่? ก็ อยู่ตรงหน้าพี่ไงคะ” กรี๊ดดดดดดด ฉันที่ได้ยินแบบนั้นเผลออมยิ้มมุมปากออกมา ตายตายไปเลยน้ำรินทำไงหละทีนี้ไปต่อไม่ถูกเลยเราคือฉันเป็นคนของเขา กรี๊ดดดขออีกสักรอบ
“อะๆไม่หยอกแล้วค่ะ พี่เห็นหนูนั่งเหม่อๆเลยมาชวนคุยเดี๋ยวก็ไปซ้อมละ เป็นสตาร์ฟหรอ”
พี่แอลเลิกแหย่ฉันแล้วเริ่มถามจริงจังมากขึ้นเพื่อลดบรรยากาศโดยรอบตัวของฉันตอนนี้ที่มันกำลังฟุ้งๆ
“ก็ ใช่ค่ะ”ฉันตอบกลับไปแบบเขิลๆ
“งั้นช่วยดูแลใจ เอ้ยช่วยดูแลพี่ด้วยนะคะไปละไว้โทรหานะ” เอาเข้าไปไอที่คิดว่าจะชวนคุยแบบคนปกติแบบนี้มันไม่ปกติแล้ว ฉันนั่งโบกมือให้พี่เขาก่อนที่พี่เขาจะเดินไปซ้อมดนตรีต่อส่วนฉันหรอคะนึกภาพมือนึงปิดปากมือนึงโบกมือไปมาเบาๆกลางอากาศเหมือนคนเพ้อๆนั้นละค่ะฉันในตอนนี้
“เอาๆน้องที่เป็นสตาร์ฟฟังทางนี้ค่ะ”
เสียงพี่ผู้หญิงดุๆทำฉันหลุดออกจากภวังนั้น
“ของเราจะเป็นคนคอยคุมแถวนะเราจะคละๆรวมๆกันไปคนนึงอาจจะต้องดูแถวเยอะหน่อยนะคะน้องคนใหนไม่ไหวหรือมีงานที่ต้องทำต้องบอกล่วงหน้าพี่นะ จะได้จัดคนใหม่เข้าไปส่วนวันนี้ของน้องกลับบ้านได้เลยค่ะ พรุ่งนี้ตอนเย็นหลังเลิกเรียนเจอกันค่ะ ขอบคุณน้องๆนะคะ” สบายไมละสบายซิ แต่อดอ่ะอดเดินซ้อมกันพี่แอล ฉันเดินไปเก็บของเพื่อออกไปรอป๊าที่จะมารับวันนี้ ฉันเดินไปเรื่อยๆพลางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้แบบนี้รึเปล่านะที่เรียกว่าความรักของคนที่กำลังถูกรักอยู่แต่เดี๋ยวดิเราคิดไปเองรึเปล่าว่าพี่เขาจริงจังกับเรามันอาจเป็นเหมือนที่คนอื่นพูดกันก็ได้
“ทำไมเธอทำแบบนี้ละ เดกนั้นเป็นใคร!!!!”
ฉันเดินไปเรื่อยจนผ่านมุมตึกหนึ่งก็ได้ยินเสียงคนเทลาะกันดังขึ้นใครกันมาเทลาะกันเสียงดังเอาเวลานี้แถมในโรงเรียนด้วยถ้าครูมาเห็นโดนแน่ๆฉันคิดแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจที่จะเข้าไปแอบย่องดูเหมือนคนอื่นๆเพราะกลัวป๊าจะมารอนานแล้วโดนบ่นอีก ฉันเลยรีบเดินออกจากจุดนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“แล้วจะทำไมพอเหอะเราบอกไปแล้วนะว่าให้เลิกยุ่งกับเราอ่ะ แล้วจะอะไรอีก”
“พูดแบบนี้ได้ไงเลิกตอนใหนเธอทำกับคนที่รักเธอแบบนี้หรอห้ะ”
“รัก? สี่เดือนเนี่ยนะคิดไปเองไหมเพ้อเหรอจะไปใหนก็ไปเหอะแล้วอย่ามายุ่งกันอีก ลำคาญว่ะ” เสียงเทลาะกันเริ่มรุนแรงและเสียงดังมากขึ้นผู้หญิงคนนั้นจะโดนทำร้ายรึเปล่านะหรือจะแอบๆเข้าไปดูดีนะ ขาของฉันที่ก้าวไปข้างหน้าหยุดพลางคิดว่าจะทำยังไงต่อดี
เอาวะทำเป็นเดินผ่านทางนั้นดีกว่ายังไงถ้าสองคนนั้นเห็นคนอื่นต้องหยุดแล้วแยกกันแหละว่าไหมละ
 
~ตี้ดีดี้ดีดี้ดีดี๋~
เสียงโทรสัพแปลกประหลาดของฉันก็ดังขึ้นพร้อมโชวหน้าจอว่าเป็นป๊า หมดกันแผนที่คิดเมื่อครู่ ฉันคิดพลางรับสาย
“ใหนรินป๊ารอนานแล้วนะจะกลับบ้านไหม!!”
“วิ่งออกไปอยู่ๆป๊าแป๊บนึง” ตอนนี้ความกลัวที่เขาจะเทลาะกันหนักขึ้นมันหายไปแล้วเรื่องคนอื่นพักไว้ก่อนตอนนี้กลัวป๊าจะทิ้งไว้โรงเรียนมากกว่า ฉันวางสายแล้วรีบวิ่งออกไปจากจุดนั้นให้เร็วที่สุดเพื่อไปให้ถึงคุณพ่อบังเกิดเกล้า ไม่นะอย่าทิ้งน้องให้อยู่โรงเรียนนะไม่เอาาาาา ในขณะที่วิ่งๆอยู่ในหัวฉันก็ยังคิดเรื่องเมื่อครู่อยู่ว่าเสียงที่เทลาะกันเมื่อกี้นี้จะเป็นใครกันนะแต่ช่างเถอะๆไม่คิดแล้ววิ่งอย่างเดียวเลยค่ะนาทีนี้!!!!!!