เกิดใหม่อีกทีเป็นคนดีๆไม่ได้รึไง

ชายสวมฮู้ด
 
          "ไป๋เสวี่ยพูดสายครับ"เสียงเหนื่อยอ่อนจากคนพึ่งออกเวรรับสายเพื่อนรัก ไป๋เสวี่ยทำงานที่โรงพยาบาลชื่อดังในฐานะหมอมาได้ 12 ปีแล้ว พอยิ่งแก่ตัวขึ้นเขาก็ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ไม่ใช่แค่การเข้าออกเวรหรือขึ้นวอร์ดเท่านั้น ยังมีนักศึกษาที่มาฝึกงานที่เขาจะต้องรับผิดชอบอีก ทำให้เขาเหนื่อยกว่าช่วงแรกที่เรียนจบมาซะอีก
          [เฮ้! ไป๋เสวี่ยฉันจะเอานิยายไปคืนได้วันไหนมั้งว่ะ] ไป๋เสวี่ยขมวดคิ้วนึกถึงตารางเวลาที่แน่นอัดไปหมดจนแถบจะไม่มีเวลาได้ขยับตัว ดวงตาที่ดำสนิทที่มีรอยตีนกาประดับบ่งบอกว่าตัวไป๋เสวี่ยนั้นไม่ใช่วัยรุ่นเหลือบมองไฟจราจรรูปคนยืนสีแดงนั้นหมายถึงเขาต้องหยุดแม้ว่าเส้นทางนี้จะไม่มีรถสัญจรไป๋เสวี่ยก็มักจะหยุดเสมอ และไป๋เสวี่ยก็ชอบใช้ถนนสายนี้มาก เพราะไม่มีคนพลุกพล่านและไม่เจอกับการจราจรที่ติดขัด
          เฮ้อออ เขาเคยคิดเหมือนกันนะ ว่าถ้าเขาไม่ได้อยู่โลกนี้ หรือไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีการจราจร อากาศแย่ๆ อย่างทุกวันนี้เขาคงดีใจมาก!!
          "อ่าา..นิยายเรื่องไรอ่ะ ถ้ามันไม่ได้สำคัญกับฉันก็ไม่ต้องเอามาคืนก็ได้นะ"
          [เจ้าขนคู่หูสีขาว ที่นายเคยบอกรักนักรักหนาไงละ] ไป๋เสวี่ยขมวดคิ้วนึกไปถึงช่วงหนึ่งของชีวิตที่เขานั่งอ่านนิยายเรื่องนึง เป็นนิยายแนวจีนโบราญ ถ้าจำไม่ผิดช่วงนั้นเขาโมโหคนเขียนมาก เพราะดันเขียนให้เสวี่ยเจี้ยนตัวละครสุดที่รักของเขาตายในตอนสุดท้าย ทั้งที่เขาก็คิดว่าเสวี่ยเจี้ยนควรจะรอดที่สุดแล้วแท้ๆ ทั้งอยู่เคียงข้างพระเอก ช่วยเหลือพระเอก แต่!! ทำไมถึงต้องแต่งให้เสวี่ยเจี้ยนตาย ไอ้นักแต่งไม่รู้จักบุญคุณเอ้ย!! เสวี่ยเจี้ยนอุตส่าห์ช่วยพระเอกของเอ็งมาหลายรอบแท้ๆ
          "อ่าา นายชอบเสวี่ยเจี้ยนใช่ไหมล่ะ หลงในความเก่งของอาเสวี่ยของฉันละสิ"
          [ใช่!! แล้วก็เกลียดพระเอกมากๆ เลย ผู้หญิงมีเยอะแยะไม่เอา ดันมาเอาผู้หญิงของตัวร้ายไปทำเมีย เคราะห์กรรมก็มาตกที่เสวี่ยเจี้ยนของฉันนี้ไงล่ะ!!] น้ำเสียงของปลายสายดูโมโหมากน่าดู ถ้าเจ้าตัวอยู่ตรงนี้คงจะขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเป็นแน่ นึกแล้วเขาก็หัวเราะออกมา เพราะปกติเพื่อนเขาคนนี้ค่อนข้างเป้นคนหัวร้อนยาก อย่าว่าแต่เพื่อนเขาเลย ตัวเขาเองยังอยากเป็นเสวี่ยเจี้ยนแล้วก็ไปฆ่าพระเอก แล้วแย่งบทพระเอกมาเป็นของตัวเองหลังจากนั้นเขาก็จะฆ่านักเขียนที่แต่งตอนจบโครตทุเรศของเสวี่ยเจี้ยนให้ตายอย่างทรมาน หึหึ ทำไมดูจิตจังว่ะ
          [แล้วสรุปนายว่างวันไหนฉันจะเอาไปคืนให้] ไป๋เสวี่ยหันมองทางไฟจราจรรูปคนเดินเป็นสีเขียว ก็ก้าวไปตามทางม้าลาย ทำให้สังเกตุเห็นชายสวมฮู้ดสีดำก้มหน้ามือล้วงกระเป๋าเสื้อทั้งสอง
          "อ่าา พรุ้งนี้แล้วกันช่วงเย็นฉะ..."
     ตุบ! เคร้ง!
          เสียงที่ขาดหายไปถูกแทนที่ด้วยเสียงของตก และร่างของเขาที่ร่วงลงไปบนถนนเสื้อกาวน์หมอที่ยังไม่ได้ถอดถูกย้อมจากสีขาวสะอาดเป็นสีแดงของเลือด ความเจ็บจากบาดแผลที่ถูกชายสวมฮู้ดใช้มีดแทงลามไปทั่วร่าง เขาเหลือบมองไปยังคนร้ายที่กำลังวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ แม้จะมีฮู้ดสีดำสวมทับ แต่เขาก็ยังคงเห็นครึ่งหน้าของอีกฝ่ายที่มีน้ำใส่ไหลอาบแก้มขาวๆ นั้น ฟันที่กัดริมฝีปากแดงๆ แน่นจนเลือดซิบเหมือนคนที่ฝืนใจกระทำสิ่งที่ผิด
เห้ยๆๆ!! เขาเป็นคนโดนแทงนะเว้ย! คนที่ร้องควรจะเป็นเขาสิ!! บ้ารึไงฟ้ะไอ้บ้านี้ อย่าให้เจอนะ พ่อจะใช้ฟันห่างๆ นี้ งับหน้าให้เป็นรอยเลย
ไป๋เสวี่ยไม่อาจฝืนสติตัวเองไว้ได้หวังเพียงให้คนมาเจอ อย่างน้อยก็รุ่นน้องที่ใช้ทางเดียวกับเขาละนะ มันต้องมีสักคนแหละ ดวงตาสีดำค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับสติที่ดับวูบไปตามๆ กัน