ยอดสตรีฉางอิ๋ง

ภายหลังซ่งเหมียนเหอถือกำเนิดขึ้น นางมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับภรรยาคนแรกของซ่งตันเสียยิ่งกว่านางหลันเสียอีก นึกดูก็รู้ว่า ซ่งตันที่คิดถึงภรรยาจะรักใคร่บุตรสาวจากอนุภรรยาคนนี้ขนาดไหน กระทั่งยังมากกว่าบุตรสาวจากภรรยาเอกอย่างซ่งซินโหรวเสียอีก

แม้ว่าจะรำลึกถึงมารดาที่เสียไปเร็วเหมือนๆ กัน แต่ซ่งซินโหรวกลับไม่ชอบและเกลียดชังแม่ลูกแซ่หลันที่อาศัยใบหน้าที่คล้ายกับมารดาที่เสียไปวางอำนาจบาตรใหญ่ในตระกูลซ่งกระทั่งคิดจะมารังแกบุตรสาวคนโตจากภรรยาเอกอย่างนางหลายครั้งอย่างบอกไม่ถูก ตอนที่ยังไม่แต่งงาน อายุของซ่งซินโหรวมากขึ้นหน่อย ก็อาศัยที่ท่านย่ารักใคร่ กับคำสัญญาที่ซ่งตันมีให้ภรรยาที่เสียไปแล้วว่าจะต้องคอยดูแลคุ้มครองบุตรสาวคนเดียวของพวกเขา และไม่ให้ซ่งซินโหรวได้รับความไม่เป็นธรรมอะไรก็ตาม จึงทรมานแม่ลูกแซ่หลันไปเสียมาก

เพราะซ่งตันไร้บุตรชาย ทุกวันนี้เจียงหนานถังเป็นของลูกพี่ลูกน้องของซ่งซินโหรว ซ่งซินผิงพ่อของซ่งอวี่เวยเป็นผู้ดูแล เวลาผ่านไป ซ่งตันกับนางหลันเองก็เสียไปเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่ว่าความแค้นระหว่างสองพี่น้องอย่างซ่งซินโหรวและซ่งเหมียนเหอกลับยังคงดำเนินต่อไป

ก่อนหน้านี้ตอนที่เว่ยฮ่วนยังไม่ได้ลาออกกลับมานั้น สิ่งที่ตระกูลมีชื่อทั้งหลายต้องพากันปวดหัวเวลางานเลี้ยงก็คือจะต้องจัดการทั้งสองคนนี้อย่างไร เพียงแต่ว่าไม่ว่าจะเป็นชาติตระกูลหรือสามีที่แต่งงานไป ซ่งซินโหรวก็มักจะกดซ่งเหมียนเหออยู่ขั้นหนึ่งเสมอ คิดไม่ถึงว่า ซ่งเหมียนเหออดทนมาได้หลายปี กลับสาวมือยืดยาวมาที่เว่ยฉางอิ๋งได้!

แม่สามีลูกสะใภ้ ยิ่งคิดยิ่งโมโห!

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งหยุดสงบใจไปครู่หนึ่ง แล้วจึงนึกขึ้นได้พร้อมกล่าวกับลูกสะใภ้ "เดือนที่แล้วงานวันเกิดของฮูหยินซู เจิ้งอินจึงพาอวี๋ลี่และอวี๋อู่ไปกล่าวคำอวยพร"

ซูอวี๋ลี่กับซูอวี๋อู่คือบุตรสาวบุตรชายของเจิ้งอิน เป็นพี่น้องกันเหมือนอย่างเว่ยฉางอิ๋งและเว่ยฉางเฟิง อายุต่างกันหนึ่งปี คนหนึ่งสิบแปด อีกคนสิบเจ็ด ซูอวี๋อู่กับเว่ยฉางอิ๋งเกิดปีเดียวกัน แต่กลับเด็กกว่าเว่ยฉางอิ๋งยี่สิบกว่าวัน นับว่าเป็นน้องชาย

"ปรากฏว่าในงานเลี้ยงฮูหยินซูชมบุตรสาวสายตรงของบุตรชายคนรองจิ่งเฉิงโหวที่ชื่อว่าเว่ยหลิ่งเยวี่ยไม่ขาดปาก กระทั่งยังเอาสร้อยข้อมือลูกปัดไม้กฤษณาที่ใส่มานานหลายปีให้ไปด้วย" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า "เดิมที่น่ะ ที่อายุน้อยกว่าเสิ่นจั้งเฟิงก็ยังมีน้องชายแท้ๆ อย่างเสิ่นจั้งจีอยู่ นับอายุแล้วปีนี้เพิ่งอายุได้สิบห้าปี ดังนั้นเจิ้งอินจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงกล่าวว่าฮูหยินซูมองเว่ยหลิ่งเยวี่ยคนนั้นให้กับเสิ่นจั้งจี

คิดไม่ถึงว่าพอกลับไปแล้ว อวี๋อู่กลับแอบบอกเจิ้งอินว่า เขาทนงานเลี้ยงกับคนจำนวนมากไม่ไหวจึงแอบออกไปซ่อนตัวตอนที่คนไม่ทันได้สนใจ แล้วที่ที่เขาไปซ่อนก็บังเอิญจริงๆ เพราะว่ากลัวบ่าวของตนจะหาพบ จึงจงใจเลือกสถานที่ที่เงียบสงบและไปนอนอยู่ในพุ่มดอกไม้ แต่กลับไปได้ยินเรื่องลับอย่างไม่ตั้งใจเข้า!"

ฮูหยินซ่งถามสีหน้ากระด้าง "ท่านแม่ อวี๋อู่ไปได้ยินอะไรเข้าหรือ?"

"เจ้าอ่านเองเถอะ!" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งหยิบจดหมายที่บุตรสาวเขียนมาให้ออกมาแล้วส่งให้ฮูหยินซ่ง พลางกล่าวด้วยใจวุ่นวาย

ฮูหยินซ่งรับมาแล้วเปิดออกอ่านดู ใบหน้าที่เคร่งขรึมอยู่แล้วกลับแทบจะเข้มจนมีหมึกหยดออกมาได้!

ตอนนั้นซูอวี๋อู่ซ่อนตัวในพุ่มดอกไม้หลบความวุ่นวาย คิดไม่ถึงว่ามีคนอื่นชอบพอที่ที่เขาซ่อนตัวเช่นกัน แต่เพราะไม่รู้ว่าในพุ่มดอกไม้มีคนซ่อนอยู่ จึงพูดคุยกันอยู่ข้างพุ่มดอกไม้ และทำให้ซูอวี๋อู่ไปได้ยินเข้าพอดี

ทั้งสองคนนั่นฟังแล้วเหมือนจะเป็นญาติผู้หญิงสักคนของตระกูลเสิ่น ที่พวกนางคุยกันก็คือเรื่องที่ฮูหยินซูเอาสร้อยลูกปัดไม้กฤษณาให้กับเว่ยหลิ่งเยวี่ย...ที่แท้ฮูหยินซูก็จงใจทำให้เว่ยเจิ้งอินเห็น!

นั่นก็เพราะได้ยินว่าว่าที่ลูกสะใภ้เว่ยฉางอิ๋งตรากตรำฝึกฝนต่อสู้ทุกเช้าค่ำ เพื่อเตรียมไว้ว่าเมื่อแต่งงานไปแล้วจะปิดประตูและใช้มันกับเสิ่นจั้งเฟิงผู้เป็นสามี! แม้ว่าตระกูลซูแห่งชิงโจวและตระกูลเสิ่นแห่งซีเหลียงจะเป็นตระกูลฝ่ายบู๊เหมือนกัน แต่ว่าตัวฮูหยินซูเองกลับยังคงตรงตามแบบมาตรฐานอย่างหญิงสาวตระกูลสูง นั่นก็คือให้ความสำคัญกับศีลธรรมและความนุ่มนวลโอนอ่อนของผู้หญิง

แล้วนับประสาอะไรกับลูกสะใภ้ ว่าที่ลูกสะใภ้ที่ดุเดือดอย่างนี้ ยังไม่ทันจะเข้าประตูมา ก็คิดจะตีสามีแล้ว ในสายตาของฮูหยินซู นี่เรียกว่าไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อนเลย! แล้วจะไม่ให้นางขัดเคืองได้อย่างไร?

ส่วนเว่ยหลิ่งเยวี่ย ก็เป็นหญิงสาวที่ขึ้นชื่อในเรื่องศีลธรรมและความอ่อนหวานนุ่มนวลของเมืองหลวง

ฮูหยินซูเอาสร้อยลูกปัดไม้กฤษณาที่ใส่มานานหลายปีให้กับนางต่อหน้าของอาแท้ๆ ของเว่ยฉางอิ๋ง ทั้งยังกล่าวชมเชยเว่ยหลิ่งเยวี่ยว่าเป็นคนศีลธรรมนุ่มนวลอ่อนโยนซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ก็เพื่อแสดงท่าทีของตน

เว่ยเจิ้งอินกล่าวในจดหมายว่า ภายหลังนางไปสืบข่าวว่าก่อนงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินซู ผู้หญิงของจิ่งเฉิงโหวหลายคนไปที่ตระกูลเสิ่นมาหลายครั้ง พอนำมาเชื่อมกันแล้ว คนฉลาดอย่างฮูหยินผู้เฒ่าซ่งจะคิดไม่ออกได้อย่างไรว่า จิ่งเฉิงโหวคิดไม่ดี แต่ว่าคำพูดด้วยความโมโหอย่างเด็กๆ เหล่านี้ของเว่ยฉางอิ๋ง คุณหนูใหญ่ผู้ซึ่งไม่ได้ออกไปนอกบ้าน กระทั่งจิ้งผิงกงที่อยู่ในเฟิ่งโจวยังไม่รู้ชัดอย่างนี้ แล้วฮูหยินซูที่อยู่ห่างไปไกลถึงเมืองหลวงจะรู้ได้อย่างไร?

แน่นอนว่าต้องเกี่ยวกับบ้านสองแน่ๆ!

เมื่อคิดได้ว่าตอนนี้เว่ยฮ่วนกับฮูหยินผู้เฒ่าซ่งยังอยู่ บ้านสองย่อมไม่กล้ามาพูดต่อหน้าฮูหยินซูด้วยตัวเอง เพื่อไม่ให้ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งออกหน้าแทนหลานสาว การเอาคืนนั้น พวกเขาจึงได้แต่ไปหาที่พึ่งอย่างจือเปิ่นถัง...

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า "ตอนนั้นที่เจิ้งเซิงเพิ่งจะเสียไป นางลู่เองก็เสียไปเพราะคลอดยาก เห็นเจ้าสารเลวนั่นนอนร้องไห้ในที่นอนเสียงดัง คิดไปถึงเจิ้งเซิง ใจข้าก็อ่อน...คิดไม่ถึงว่ากลับเลี้ยงคนอกตัญญูออกมา! เห็นอย่างนี้ก็รู้แล้วว่าลูกที่พวกชั้นต่ำคลอดออกมา มันเลี้ยงไม่ได้!"

เจิ้งเซิงคือบุตรคนรองของฮูหยินผู้เฒ่าซ่ง ยังไม่ทันถึงเดือนก็เสียไป ส่วนนางลู่ ก็คือแม่แท้ๆ ของเว่ยเซิ่งอี๋

"ท่านแม่ จากความหมายในจดหมายของน้องรอง ตอนนี้ฮูหยินซูอยากจะตำหนิต่อว่าฉางอิ๋ง แต่ไม่ได้คิดจะล้มการแต่งงาน..." ฮูหยินซ่งคิดอยู่นานแล้วเอ่ยปากกล่าวออกมา

คำพูดของนางถูกฮูหยินผู้เฒ่าซ่งตัดบท "สัญญาแต่งงานผูกกันโดยเสิ่นเซวียนเอง เสิ่นเซวียนทำอะไร ไม่ชอบใจที่สุดก็คือผู้หญิงปากมาก นางซูต่อให้ไม่ชอบใจฉางอิ๋งอย่างไร ก็ไม่สามารถยกเลิกการแต่งงานได้!" นางหน้าเคร่งขรึม "แต่ว่าตอนนี้ฉางอิ๋งยังไม่ทันแต่งเข้าไป แม่สามีก็จัดการตำหนิต่อว่านางก่อนแล้ว นางยังถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจมาจนโตอีก แล้ววันหลังจะอยู่อย่างไร จือเปิ่นถังกับบ้านสองคิดจะไม่ให้ฉางอิ๋งได้ใช้ชีวิตดีๆ! ไอ้พวกจิตใจอำมหิต! ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ กลับยื่นมือมาถึงเด็กที่บริสุทธิ์ได้!"

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกล่าวออกมาด้วยคำที่โหดเหี้ยมช้าๆ ว่า "หรือจะคิดว่า พวกเขาไม่มีบุตรชายหลานชายแล้วอย่างนั้นหรือ?"

ฮูหยินซ่งเลิกคิ้วขึ้นแล้วกล่าว "ท่านแม่ ข้าช่วยพูดแทนจือเปิ่นถังกับบ้านสองที่ไหน? ข้าหมายถึงว่า ที่ฮูหยินซูทำอย่างนี้ ก็เพราะไปฟังยุแยงมา แผนการอย่างเดียวก็คือ ควรรีบตอบจดหมายกลับไปหาน้องรอง แล้วให้น้องรองช่วยลบมลทินกับฮูหยินซูให้ถึงจะถูก!"

ตอนที่ฮูหยินซ่งกล่าวนั้น ในใจก็อึดอัดมาก ตลอดชีวิตของนาง เคยต้องก้มหัวให้คนนอกสักกี่ครั้งกัน แต่ว่ามาวันนี้เพื่อให้บุตรสาวเมื่อแต่งงานไปแล้วจะไม่ต้องถูกแม่สามีทำให้ลำบากใจ นางจึงได้แต่ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ และเตรียมจะไปอธิบายกับฮูหยินซูดีๆ

"อธิบายน่ะต้องอธิบายอยู่แล้ว" ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกล่าว "ทางฝั่งจือเฟินถัง รอให้ท่านพ่อของพวกเจ้ากลับมาแล้วค่อยปรึกษาอีกที แต่ว่าบ้านสองนั่น...พวกเขาช่างกล้าเห็นว่าข้าตายไปแล้วหรือ?!"

............................................