Ask her to be my last​ (to be)#รัก​ไม่เลือกเวลาเกิด

 #หรือมันคือโชคชะตา
 

 
@บ้านตะวัน
“ตะวัน”
 แม่เอ่ยเรียกผมเบาๆแล้วเดินเข้ามาหาผมที่ห้องนอน
 “ทำไรอยู่ครับตะวัน นอนหรือยัง”
 
“ยังครับแม่”
 ผมเอ่ยตอบกลับไปแล้วค่อยๆลุกจากเตียงไปนั่งใกล้ๆแม่พลางส่งสายตาออดอ้อนเล้กน้อย
 
“เป็นไรถึงมาอ้อนแม่เนี้ย..แล้วเมื่อตอนค่ำเพื่อนมาส่งเหรอ”
 
“ใช่ครับ มิกซ์เพื่อนสนิทผมเอง”
“ตะวันอยากอยู่หอไหม แม่นะเห็นว่าเราเหนื่อยจากเรียน พอเรียนเสร็จจะได้กลับหอพักเลย ใกล้กว่าบ้านด้วย”
แม่เอ่ยกับผมแล้วลูบหัวผมไปมาที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยจากผู้เป็นแม่
 
“เดินทางจากบ้านไปเรียนยังไงผมก็ไม่เหนื่อยหรอกครับ ผมไหวผมเก่ง”
 ผมยิ้มกว้างๆให้กับแม่
 
“อยู่หอแหละเนอะ แม่คุยกับพ่อเราให้แล้ว แม่กลัววันจะเหนื่อย”
“งั้นก็ได้ครับแม่ แม่ว่ายังไงผมก็เห็นด้วย”
ผมพยักหน้าแล้วอมยิ้มให้แม่อีกครั้ง
 
 
@เช้า
“ภูเมื่อวานมึงเป็นไรเปล่าว่ะ ดูซึมๆหลังจากกลับมาห้องตั้งแต่เมื่อวาน”
คิวถามด้วยหน้าสงสัยแล้วกำลังติดกระดุมเสื้อนักศึกษา
“กูมีเรื่องกับตะวันนิดหน่อย”
“เชรดดดด มึงไปข่มขืนน้องมันหรอว่ะ”
 
คิวพูดจาด้วยสายตามองผมอย่างไม่ธรรมดา มันคิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ
“ตอนนี้กูจะเดินไปถีบมึงนี่แหละ”
 
“ขอโทษค้าบพี่ภูวววววววววววว”
 คิวพูดด้วยสีหน้าแกล้งเศร้าเล็กน้อย
 
“เมื่อวานกูไปหงุดหงิดใส่น้องมัน แล้วเผลอพูดไม่ดีใส่น้องมันด้วย”
 
“ง้อด่วนเลยครับเพื่อนรัก”
 
“มึงคิดแบบนั้นเหรอว่ะ”
 ผมแสดงสีหน้าที่กังวลออกไปจนคิวมันเดินมานั่งข้างๆผมที่ปลายเตียง
 
“เออสิว่ะ มึงผิดมึงก็ต้องง้อไง แต่เท่าที่กูสังเกตท่าทีน้องมันมาสักพักแล้ว กูว่าน้องมันคิดกับมึงมากกว่าพี่รหัสชัววส์”
คิวพูดด้วยสีหน้าท่าทางมั่นใจออกมา
 
“กูง้อไม่เป็นอ่ะ กูต้องทำไงเหรอว่ะ มึงก็รู้กูไม่เคยมีแฟนมาก่อน”
 
“ไอ้ภู มึงมีโอกาสแล้วนะเว้ย มึงอย่ามัวแต่สับสน ไม่งั้นมึงจะสูญเสียความรักที่มึงรอมานานนะครับเพื่อนนน”
“และกูไปแอบสืบมาล่ะน้องมิกซ์เนี้ยตามจีบตะวันน้องมึงอยู่ แต่รู้สึกว่าตะวันมันยังไม่รู้ตัว”
 
ผมนิ่งไปสักพักหลังจากคิวพูดจบ ทบทวนวนไปวนมาสักพักจนหาคำตอบให้กับตัวเองได้
“คิววันนี้กูฝากจดเล็คเช่อร์ในห้องเรียนด้วยนะ”
 ผมพูดเสร็จก็ลุกจากเตียงด้วยสีหน้ายิ้มขึ้นมาจนคิวเเปลกใจ แล้วผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวแล้วเดินไปอาบน้ำทันที
 
 (แม่*งอะไรของมันว่ะ กูตามอารมณ์ไม่ทันละ)  คิวเอ่ยขึ้นมากับตัวเอง
 
 
ผมขับรถมาถึงหน้าบ้านตะวันแล้วลงไปเพื่อกดออดหน้าบ้าน แต่จังหวะรถคุณอาสมชาย กับคุณอาหนิงมาถึงหน้าบ้านพอดี คุณอาหนิงได้กดเลื่อนกระจกลงแล้วเอ่ยถามผมด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ภูภาเหรอลูก มาทำไรแต่เช้าเหรอ”
 
“ผม..ผมมาหาตะวันครับ”
 ตอบอาหนิงออกไปด้วยท่าทางเกร็งๆทำตัวไม่ค่อยถูก
 
“ไม่ได้คุยกันเหรอลูก  ตะวันย้ายไปอยู่หอพักแล้ว แม่ไปส่งตะวันแล้วขนของย้ายไปเมื่อเช้ามืดเอง”
 
“อ๋อครับ งั้นขอบคุณมากนะครับ”
 
 
ผมรู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้เหมือนว่าผมจะไม่ได้เจอกับตะวันอีกแล้ว ผมจึงขับรถกลับไปที่หอด้วยสีหน้าที่กังวลๆมาก
ผมจึงโทรหาคิวเพื่อจะบอกมันว่าวันนี้ขอไม่เข้ามอ 1 วัน แต่คิวก็ไม่ได้รับสาย
ผมโทรเข้าไปหามันก็ประมาณ 2 สายได้
เลยตัดสินใจไลน์บอกมันถ้ามันเล่นมันคงเห็นเอง
@ตะวัน  : กูไม่เข้าเรียนวันนี้นะ ฝากมึงด้วย ตอนเย็นซื้อข้าวขึ้นมาให้กูกินด้วย ถึง @คิวสายเปย์
 
 
 
 
วันนี้ผมได้ย้ายมาอยู่หอพักอย่างเต็มตัวแล้ว พ่อกับแม่มาส่งเมื่อเช้า โชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียนเลยได้จัดข้าวของที่วางกองล้นอยู่หน้าประตูห้อง
ผมถือกล่องหนังสือที่วางอยู่ด้านหน้าประตูแล้วไปชนกับใครสักคนเข้าตรงข้ามห้องโดยที่ไม่ทันระวัง
ปึกก! “ขอโทษครับๆ”
ใครบางคนเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อผมขึ้นมาด้วยความตกใจ
ตะวันมึง ! …
ผมอึ้งจนทำกล่องหนังสือตกลงพื้น
“.............”
 
 
 
#ภูผาตะวัน @ตอนต่อไปมีฉากจู่จุ๊บกันด้วยน๊าาาใครจะจุ๊บใครก่อน