Ask her to be my last​ (to be)#รัก​ไม่เลือกเวลาเกิด

#เจ็บที่มาพร้อมกับน้ำตา

คนเราเมื่อเมื่อได้ยินกับหูก็ว่าเจ็บเเล้ว เเต่สิ่งที่สายตาได้เห็นควบคู่ด้วยกันอีก ยิ่งเพิ่มความเจ็บเป็นทวีคูณ เรื่องบางเรื่องไม่ต้องอธิบายก็รับรู้ถึงความรู้สึกได้ด้วยตัวเองเเต่เมื่อการเจอกันว่าไม่ง่ายเเล้ว การได้คบกันมันยากยิ่งกว่า เพื่อป้องกันไม่ให้สูญเสียสิ่งสำคัญเหล่านี้ ก็จำเป็นต้องปิดตาข้างนึง...

ทันทีที่ผมได้ยินยินเสียงผู้หญิงคนนั้นบอกลาพี่ภูของผม ผมก็ยืนนิ่งไปพักนึงจนมิกซืต้องดึงตัวผมเข้าไปในห้อง

"มึงโอเคนะ" เสียงมิกซ์เอ่ยถามผมขึ้นมาสีหน้าบ่งบอกอย่างชัดเจนสีหน้ามันดูกังวลยิ่งกว่าที่ผมเจอไปเมื่อสักครู่ มันค่อยๆปลอบผมนั่งไม่ห่างผมไม่ไปไหนคอยถามผมตลอดว่าโอเคไหม ไหวหรือเปล่า ผมก็ได้ถามตัวเองเเละกลับมาคิดกับตัวเองเหมือนกัน ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองหรอก ถ้าผมสำคัญจริงๆพี่เขาควรรับสายผม หรือติดต่อกลับมาหาผมบ้างสักนิดก็ยังดี.. ผมเริ่มรู้สึกคิดมากจนวกไปวกมาจนปวดหัว

"มิกซ์..มึงว่าคนเราคบกันเเต่ไม่เคยบอกชอบกัน หรือรักกัน มันจะคบกันได้ไหม" ผมตั้งคำถามอะไรเเบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดคำถามเเบบนี้ได้ เเต่เอาจริงเเหละพี่ภูเขาเคยขอคบเเต่เขาไม่เคยบอกชอบเเม้เเต่ครั้งเดียว ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายบอกไปไม่รู้กี่ครั้ง..

"ไม่รักกันก็คบได้" มิกซ์ตอบคำถามเเล้วมองหน้า

"ได้ไงว่ะ"

"ก็ถ้า..อีกฝ่ายต้องการบางสิ่งบางอย่างจากมึง ก็ทำได้อย่าง ยกเว้น..รัก"ผมรู้สึกจุกเเน่นหน้าอกยังไงบอกไม่ถูกเหมือนมันชาไปทั้งใจ พี่ภูต้องการอะไรจากผมงั้นเหรอ ผมจึงเกิดคำถามกับตัวเองมากกว่าเดิม หรือผมคิดไปเอง ตกลงพี่ภูต้องการทำอะไรกันเเน่ ผมต้องหาคำตอบให้ได้

"วัน.." มิกซ์เรียกออกมาสั้นๆ

"มึงยังมีกู กูจะอยู่ข้างมึงเอง" ผมได้ยินมิกซ์เอ่ยประโยคออกมา ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เเต่ผมคิดว่าผมจะดีขึ้นกว่านี้ถ้าหาคำตอบออกมาชัดเจนกว่านี้

22.45

ผมก็ยังนอนไม่หลับไปอีกคืนนี้ มิกซ์มันคงหลับไปเเล้ว มิกซ์นอนตะเเคงหันข้างมาทางผมที่อยู่ข้างตัว ผมเลยตัดสินใจลุกออกจากเตียง ไหนๆก็ไหนๆเเล้วคืนนี้ผมต้องถามให้รู้เรื่อง ผมจึงออกจากห้องเเล้วยืนอยู่ตรงหน้าห้องอีกฝ่าย ตัดสินใจอยู่นานจึงเคาะประตูไปได้ 2 ครั้งก็มีใครสักคนเดินมาเปิด

"อ้าวน้องวัน มาเคาะดึกๆมีไรเปล่า" คิวเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าดูไม่สดชื่นเหมือนจะพึ่งตื่น

"ผมมาหาพี่ภู.."

"เอ้าไอ้ภูไม่ได้บอกหรอ ว่ามันไปนอนบ้าน" หรือจะจริงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นบอกลาพี่ภูผมได้ยินประโยคนึงที่บอกว่าไว้เจอกันที่บ้าน

"พี่คิวครับ เมื่อตอนค่ำๆผมเห็นผู้หญิงคนนึงออกจากห้องพี่ เเฟนพี่หรอ"

"บ้าาา กูมีเเฟนเเล้ว เเล้วเเฟนกูก็ไม่เคยมาหามีเเต่กูไปหา ว่าเเต่ไอ้ภูมันเอาใครมาห้องตัวเองเเล้วไม่บอกเเฟนตัวเองว่ะ เออๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้ามันมากูจะถามมันให้"

"ไปนอนเหอะวัน" เสียงมิกซ์ที่เอ่ยมาจากด้านหลังทำให้สีหน้าคิวเเปลกใจทันทีว่าวันนี้ไอ้ภูหายเเต่มิกซ์มานอนด้วย ต้องมีเรื่องอะไรกันเเน่ๆ

@สระว่ายน้ำ

"เฮ้ยๆพวกมึงสองตัวมาเช้าจังว่ะ" บูมเอ่ยขึ้นที่ดูเหมือนจะชิวๆ

"มึงอ่ะตัวดีเลย มาช้ากว่านี้กูจะไม่สอนให้ล่ะว่ายไม่เป็นก้เรื่องของมึงเลย" มิกซ์บอกด้วยอารมณ์หงุดหงิดเเล้วก็ลงไปว่ายน้ำต่อ

"อ้าววันมึงเป็นไรว่ะ เเล้วติดต่อพี่ภูมึงได้ยัง"

"เชี่ยยมิกซ์มันเป็นไรไม่ตอบกูว่า โกรธกูหรอ" บูมเดินไปถามมิกซ์ที่กำลังว่ายน้ำ

"ไอ้วันมันเหม็นขี้หน้ามึงไง เลยไม่อยากคุยด้วย" มิกซ์ตอบบูมด้วยสีหน้ากวนประสาทเเล้วดึงบูมลงไปในน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว

ทันทีที่เลิกเรียนอีกตามเคยผมบอกมิกซ์กับบูมไว้ว่าวันนี้ตอนเย็นไม่ไปว่ายน้ำกับพวกมัน จะขอกลับหอก่อนเเล้วว่าจะไปเอารถยนต์ที่บ้านด้วย สายตาผมก้เห็นผู้หญิงคนเมื่อวานที่ออกมาจากห้องพี่ภู เเต่กำลังขึ้นรถใครสักคนไปเเต่ผมรู้สึกคุ้นรถคันนี้มากๆ เเละผมต้องถึงกับอึ้งผู้ชายคนนั้นที่ผู้หญิงขึ้นรถไปด้วยมันคือพี่ภู..มันคงไม่ใช่ความบังเอิญหรือผมคิดไปเองเเล้วเเน่นอน ไม่ทันรถจะเคลื่อนออกจากที่ตรงนั้นผมก้ไปยืนขวางหน้ารถไว้ จนทำให้รถต้องถึงกับเบรกกะทันหัน

"มึงออกมายืนขวาง อยากโดนรถชนรึไงว่ะ" เสียงของชายหนุ่มที่ผมโครตจะคุ้นเคยที่ผมเคยรู้จักได้ตะโกนออกมาเเล้วลงมาจากรถ

"รถชนมันไม่เจ็บเท่ากับโดนคนที่ไว้ใจหลอกหรอกครับ" ผมเอ่ยออกไปด้วยประโยคที่เต็มเเน่นไปด้วยความรู้สึกเกินจะรับได้กับสิ่งที่เห็น

"ที่หายไปหลายวัน นี่คือพี่มีคนใหม่เเล้วหรอ ไม่ติดต่อผมกลับมากลัวผมจะรู้ความจริงอะไรหรอ เเล้วที่พี่มาขอคบผมในวันนั้นพี่ทำไปเพื่ออะไรว่ะ เเม่ง เห็นผมหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ" ผมกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายที่ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยสีหน้ายังคงนิ่งเเละเย็นชาเเละผมก็อ่านใจไม่ออกเหมือนทุกครั้งด้วย

"มึงอยากคบกูมากไม่ใช่หรอ กูรู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วว่ามึงไม่ได้ชอบกูอย่างเเบบไอดอลอะไรที่มึงบอก กูก็เเค่จะสงเคราะห์ให้มึงควรจะดีใจนะไอ้วัน เเล้วที่สำคัญครอบครัวมึงมาหักหลังพ่อกูก่อนเอง มึงควรสว่างได้เเละว่ากูไม่มีทางไปชอบผู้ชายเเบบมึง!!

"มีอะไรหรอค่ะภู ทะเลาะกับรุ่นน้องหรอ"

"ไม่มีอะไรหญิง ไปกันเถอะ.."

เคยได้ยินกันไหมว่าคนเราเมื่อรักใครมาก ก้จะยิ่งเจ็บมาก ไว้ใจมาก หวังมากก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก คนทุกคนย่อมเจอบาดเเผลที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้เจอ มันรับมือไม่ทัน มันพูดออกมายากเกินไปจากสถานการณ์เมื่อกี้ ผมทำได้เเค่เพียงระบายออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลเเทนคำพูดที่ต้องพูดออกไป ผมรู้สึกว่าทำไมตัวเองโง่กับเรื่องความรักเเบบนี้ มันจุกจนกว่าจะพูดอะไรออกไป

"ไอ้วันๆๆ มึงเป็นไรว่ะ" มิกซ์วิ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว สีหน้าตกใจที่เห็นผมร้องไห้หลั่งออกมาไม่หยุด มันปลอบเเล้วโอบกอดตัวผมไว้ทำไมคนที่คอยอยู่ข้างๆผมถึงไม่ใช่พี่ภู..เเต่กลับเป็นพี่ภูที่ทำร้ายผม..

#ภูผาตะวัน