ฉันเป็นแค่วายร้าย Demon in Disguise

พี่พยาบาลมาคอยเดินวนเวียนไปมาระหว่างที่เราราวน์วอร์ดกัน ก่อนจะปรี่เข้ามาทันทีที่อาจารย์เดินออกไป

“หมอวีๆ” เธอตรงเข้ามาหาฉันด้วยท่าทีร้อนรน “ไปกับพี่หน่อยสิ”

เธอจูงกึ่งลากออกมาจนเริ่มห่างจากผู้คน

“หมอ พี่ว่ามันไม่ไหวแล้วนะ” เธอเริ่มเปิดประเด็น

“ใจเย็นๆ ก่อนพี่ มีเรื่องอะไรคะ”

“ก็คนไข้หมอ น้องเควินเนี่ย พี่ว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วนะหมอ หมอรู้ไหมว่าเควินแทบจะไม่แตะอาหารเลยสักอย่างนึง ทั้งหลอกล่อ ทั้งบังคับ ไม่ได้ผลสักอย่าง แถมยังไม่ยอมสื่อสารกับใคร ไม่ยอมพูดไม่ยอมบอกว่าต้องการอะไรไม่ต้องการอะไร พี่ว่าแบบนี้นอกจากจะทำให้การดูแลยากลำบากแล้วยังอาจจะอันตรายต่อตัวเด็กเองด้วยนะ” พี่พยาบาลร่ายยาวแทบไม่หยุดหายใจ

“ฉันเข้าใจค่ะ ฉันเองก็พยายามหาทางอยู่”

“หมอคะ แต่มีอีกอย่างนึงที่พี่สงสัย ว่าทำไมพ่อแม่แกแทบจะไม่มาเยี่ยมแกเลย”

“เห็นว่าพ่อเขาทำงานต้องที่ต่างประเทศน่ะค่ะ ส่วนแม่ก็ต้องทำงานแล้วก็ต้องขับรถไปกลับเพื่อดูแลแม่ที่อยู่ไกลด้วย”

“แต่นี่ลูกทั้งคนนะหมอ” เธอขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ “ลูกไม่สบายไม่คิดจะเป็นห่วงกันบ้างหรือไง”

“ยังไงตอนนี้ก็พยายามให้แกทานอาหารให้ได้มากที่สุดแล้วกันนะคะ เดี๋ยวฉันจะพยายามหาทางดู”

................

ฉันทาบหูฟังลงบนหน้าอกของเด็กชายที่นั่งก้มหน้าและหลบตาอยู่บนเตียง

“เควิน” ไม่มีการตอบสนองจากเด็กน้อย ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ม่านด้านหลังถูกรูดปิดไว้ระหว่างสองเตียง

“เควิน” ฉันพยายามอีกครั้ง เมื่อนั่งลงฉันสามารถมองเห็นใบหน้าเศร้าหมองของเด็กชายได้ชัดขึ้น “บอกหมอได้ไหมว่าหนูเป็นอะไร เจ็บแผลรึเปล่า?” แม้จะนิ่งอยู่พักใหญ่เด็กชายก็ยังส่ายหัวให้เบาๆ เป็นคำตอบ

“แล้วทำไมถึงดื้อกับพี่พยาบาล ไม่ยอมกินข้าว” ฉันปั้นเสียงดุ ไม่รู้ทำไมในความดื้อรั้นของเควิน ภาพที่ฉันมองเขากลับมีแต่ความรู้สึกสงสาร

“เอาอย่างนี้นะ หมอจะเล่านิทานให้ฟังเรื่องนึง เราจะฟังไปด้วยแล้วก็กินข้าวไปด้วยนะ ตกลงไหม” ฉันไม่รอฟังคำตอบแต่เริ่มเล่าพร้อมกับเลื่อนจานอาหารไปตรงหน้าเด็กชาย

“มีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง เป็นดินแดนที่สวยงามเหมือนกับในเทพนิยาย ที่นั่นมีภูเขาลูกใหญ่มากมาย มีมหาสมุทรที่มีพื้นน้ำสีน้ำเงินเข้มอันกว้างใหญ่ไพศาล มีเหล่านางฟ้าตัวเล็กๆ คอยปกป้องคุ้มครองเด็กๆ” ด้วยแอคติ้งเกินจริงในน้ำเสียง นิทานของฉันเริ่มดึงความสนใจจากดวงตาคู่น้อยมาได้

“มีเด็กชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ที่เมืองแห่งนี้ เขาเป็นเด็กชายที่คล่องแคล่วว่องไว ฉลาดเฉลียว ต่อสู้ได้เก่งกาจและสามารถบินไปบนท้องฟ้าได้อย่างอิสรเสรี เด็กชายมาอยู่ที่ดินแดนแห่งนี้ด้วยเหตุผลเพราะว่าเขาไม่อยากจะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ แต่แล้ววันหนึ่งเด็กชายได้บินมาเที่ยวที่โลกมนุษย์ในยามค่ำคืน ที่บ้านหลังหนึ่งบานหน้าต่างเปิดกว้างอยู่ เขาได้พบกับเด็กหญิงที่น่ารักคนหนึ่งและเธอได้ช่วยเหลือเขาเอาไว้ เด็กชายจึงชวนเธอและน้องๆ ไปเที่ยวยังดินแดนอัศจรรย์ของเขา” แล้วเรื่องราวการต่อสู้ของเด็กๆ กับโจรสลัดและจระเข้ ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับอาหารที่ถูกลำเลียงเข้าปากเด็กชายเป็นระยะ จนหมดลงพร้อมกับเรื่องราวในนิทานที่ดำเนินมาถึงช่วงท้าย

“หลังจากที่พวกเด็กๆ สามารถเอาชนะเหล่าโจรสลัดบนเรือได้ แต่เด็กหญิงเลือกที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ต่อไป เธอและน้องๆ จึงตัดสินใจที่จะกลับบ้าน เด็กชายจึงพาพวกเขาเหาะกลับมายังโลกมนุษย์ที่ซึ่งมีพ่อ แม่และคนที่รักเปิดหน้าต่างไว้เพื่อคอยการกลับมาของพวกเขาอยู่ และเด็กหญิงให้สัญญากับเด็กชายว่าจะกลับไปเยี่ยมเขาที่ดินแดนแห่งนั้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิของทุกปี”

ฉันยิ้มให้เควินที่ฟังนิทานของฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ

“จบแล้วจ้ะ”

“ผมอยากฟังอีก” เด็กชายพูดเสียงอ่อย

“เควินคิดว่าทำไมเด็กในเรื่องถึงไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่” ฉันถามเขา

“ก็ถ้าเป็นเด็กจะได้เล่นสนุกกับเพื่อนๆทั้งวันเลย” เขาตอบ

“ใช่แล้ว เพราะเวลาที่โตเป็นผู้ใหญ่เราจะต้องมีความรับผิดชอบมากมาย ต้องทำงานหาเงินมาจ่ายค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า ค่าน้ำ ค่าไฟ ต้องดูแลลูกๆให้มีความสุขที่สุด ต้องดูแลพ่อแม่ให้สุขสบายมากๆ เหมือนที่คุณพ่อกับคุณแม่ของเควินกำลังทำอยู่ไงล่ะ”

ฉันพยายามอธิบายให้เด็กน้อยเข้าใจ 

“เพราะฉะนั้นเควินต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังพี่ๆ กินข้าวกินยาตามที่พี่พยาบาลบอก เพื่อให้คุณพ่อคุณแม่หายเหนื่อยรู้ไหมถ้าทำได้ เดี๋ยวหมอจะมาเล่านิทานให้ฟังอีก ดีไหมครับ” เด็กชายพยักหน้า

“โอเค งั้นเราสัญญากันแล้วนะ” ฉันยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วเล็กๆ ของเควินด้วยรอยยิ้มก่อนที่เด็กชายจะเปลี่ยนใจ

...............