ตุ๊กตาเทวา

​

 เสียงนาฬิกาลูกตุ้มแกว่งดังชัดถนัดหู

ภายในร้านหนังสือเก่า2คูหาของผมแห่งนี้มิได้มีแสงมากนักเพราะเกรงว่าสีปกจะเสีย

อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้รู้สึกสบายบวกกับกลิ่นหนังสือเก่าทำให้สำหรับคนที่ชื่นชอบอะไรแบบนี้ต้องรู้สึกดีดั่งว่าอยู่สวรรค์

แต่ทว่าผม นิพนธ์ ผู้เป็นเจ้าของร้านกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด

สายตากดดันจ้องเขม็งลงมาเพราะเธอยืนอยู่สูงกว่าผมที่นั่งอยู่หลังโต๊ะใหญ่เป็นประจำ

เธอยืนกอดอกวางท่าใหญ่โต ชะรอยว่าจะเป็นนักศึกษา แต่วันอาทิตย์แบบนี้คงไม่ได้ไปเรียน

"เอ่อ คุณลูกค้า ต้องการอะไรเหรอครับ" ผมถามไปด้วยอาการแหยๆ

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไร" อีกฝ่ายถามเสียงเหี้ยม

"กะ กลับมาอะไรหรอครับ"

"อย่ามาทำไก๋นะนายนิพนธ์ หายไปตั้ง 2ปี กลับมาแล้วไม่คิดจะติดต่อเลยรึไง!!! " ฝ่ายสาวตบโต๊ะด้วย 2มือออกอาการคุมคามสุดๆ

ผมชะเง้อคอมองผ่านไปเพราะเหมือนจะมีลูกค้ามาที่ประตูหน้า แต่แล้วยังไม่ทันจับประตูเปิด เขาก็เดินหนีไป

อะไรกัน ป้ายหน้าร้านก็เปิดอยู่แท้ๆ

"นายไม่ต้องมองไปหน้าร้านหรอก ฉันเอารูนไล่คนมาแปะไว้ ตราบใดที่ฉันไม่เอาออก วันนี้ทั้งวันนายก็จะไม่มีลูกค้า"

"กะจะให้วันนี้ฉันขาดทุนเลยเหรอ"

"จะค้างที่นี้ก็ยังได้ พรุ่งนี้ฉันไม่มีเรียน"

"พ่อเธอไม่ว่ารึไง"

"พ่อไม่อยู่"

"ยัยเด็กใจแตก!! "

"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ตอบคำถามฉันมาซะ!! " แม่สาวเจ้าอารมณ์จับแขนเสื้อของผมแน่นจนผมสะดุ้ง

"เออๆ ได้ๆ"

บอกไปแบบนั้นเธอจึงยอมปล่อย

"ว่าแต่เธอ ทำไมยังจำฉันได้ คนอื่นเขาลืมหมด ขนาดอาทิตย์ก่อน เจ้ากวีกับยัยดุจดาวมายืนตรงนี้แท้ๆ ยังไม่ยักจำฉันได้"

"เกราะเทพของฉันนะ ป้องกันอาคมได้นะสิ...เดี๋ยวสิ ทำไมถามเหมือนกับว่าไม่รู้ละ" สายฝนขมวดคิ้วสงสัย

"ก็ไม่รู้นะสิ" ผมตอบไปอย่างงงๆ

"เดี๋ยวนะ เพื่อนนายไม่ได้บอกเรอะ"

"เพื่อน? "

"คนที่เดินทางกับนายไง"

"อ๋อ คุณชาล นะเรอะ ไม่นิ เขาก็รู้เรอะ? "

"รู้สิ เขายังเป็นคนมาขอให้ฉันเอาอุปกรณ์เวทลบความทรงจำไปใช้ที่โรงเรียนเพื่อไม่ให้ใครจำนายได้อยู่เลย ก่อนที่พวกนายจะออกเดินทางนะ"

"เอ๋ เขาไม่เห็นบอกอะไรนะ"

"เฮ้อ เพราะแบบนี้ตอนที่นายกลับมาถึงไม่ยอมมาทักทายฉันสินะ"

ยัยนี้ กำลังไม่พอใจเพราะเข้าใจผิดว่าผมไม่สนใจไปเยี่ยมเยือนอยู่เรอะ

สายฝนลากเก้าอี้ไม้ไม่มีพนักมานั่งใกล้ๆที่หลังโต๊ะ

"แล้วไง เป็นไงมั่ง" เธอเท้าแขนข้างหนึ่งกับโต๊ะถาม

"ก็ลำบากน่าดูนะ นอนกลางดินกินกลางทราย ฝนตกก็เปียก บางที่ห้องน้ำก็ไม่มี บางทีไม่ได้อาบน้ำเป็นวันๆ อาหารก็ส่วนใหญ่ไม่อร่อย แถมบางที่ไปเจอพวกสัตว์แปลกๆ สัตว์ในตำนาน เผ่าพันธุ์พิสดาร เยอะแยะเลยละ บางทีก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดนะ คนป่วย คนตาย คนอดยาก คนรวย คนจน เห็นมาเยอะแยะเลยละ ทั้งเรื่องแย่ แล้วก็แย่กว่า นี้ๆ แต่มีครั้งหนึ่งน่าสนใจมากเลยละ...หืม"

ผมหยุดเม้ากะทันหันเพราะหันไปเห็นสายฝนทำหน้าแบบที่ไม่เคยเห็น

เธอทำหน้าตาว่าสนใจในสิ่งที่ผมเล่าเสียเต็มประดา

ราวกับว่าแม้ผมจะเล่าทั้งหมดรวดเดียวทั้งกลางวันและกลางคืนเธอก็จะตั้งใจฟังมันจนจบโดยไม่เบื่อ

ผมไม่เคยเห็นใบหน้าแบบนี้ของสายฝนมาก่อน จึงแปลกใจจนต้องหยุดปาก

"หืม มีอะไร เล่าต่อสิ" ทว่ามันกลับหายวับไปทันทีราวกับความฝันอันสั้น เมื่อเธอรู้ตัวว่าผมจ้องกลับ

จึงกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึงแบบทุกครา

"อ๋อ ฉัน แค่สงสัยว่า เธอไม่มีธุระอย่างอื่นเรอะ" ผมกลบเกลื่อนไป

"หา ไม่ทันไรก็ไล่ซะแล้วเรอะ นายนี้ไม่สำนึกบุญคุณจริงๆ คนอุตส่าห์ช่วยไว้ตั้งหลายอย่างแท้ๆ"

"ไม่ใช่แบบนั้น เธอแต่งตัวมาแบบนี้คงไม่มีทางมาอยู่ในร้านหนังสือเก่าแบบนี้เฉยๆแน่ จริงไหมละ" ผมมองจากการแต่งองค์ทรงเครื่องของเธอ

เสื้อยืดแขนยาว3ส่วน กางเกงยีนขาสั้น สวมทับด้วยเสื้อกั๊กยาวถึงต้นขาสีดำ และกระเป๋าใบเล็กที่ไม่ใช่ใบเดิมที่เคยใช้ แม้จะดูไม่ได้หวือหวามาก แต่ก็พอจะเดาได้ว่าสำหรับเดินในที่สาธารณะทั่วไปตามสมัยนิยมแน่นอน แถมจากการแต่งหน้าบางๆจากที่ปกติไม่เคยบ่งบอกว่าน่าจะมีนัด

แหม ยัยนี้เองก็โตเป็นสาวกับเขาแล้วเหมือนกันนะ

พี่ชายละเป็นห่วงจัง

"นี้ นายนะ คงลำบากมากสินะ ที่ผ่านมานะ"

"อืม ก็ใช่ ดูสิ ตัวดำขึ้นเยอะเลยละ กล้ามเนื้อก็ไม่แพ้เจ้ากวีกับชูใจแน่ๆ อวดได้เลย" ผมชูหมัดขวาทำท่าเบ่งกล้ามโชว์สาว

"ไปดูหนังไหมละ"

"ห๊ะ อะไรนะ" ผมแปลกใจสุดๆ ไม่นึกว่าร้อยวันพันปี ยัยนี้จะชวนผมไปเที่ยวเล่น

"ก็นะ นายมันน่าสงสารน่าดูเลยนี้ ถ้าฟังมากกว่านี้ละก็ ฉันต้องร้องไห้เห็นใจชีวิตอันน่าสมเพชของนายก็ได้ ดังนั้น งวดนี้ฉันเลี้ยงเอง"

ผมตบหน้าตัวเองแรงๆไปหนึ่งทีจนสายฝนตกใจ

"นายทำอะไรนะ!! "

"ทดสอบดูว่าฝันไหม ไม่สิ เธอนะ เป็นใครกัน!! จะมาหลอกฉันเรอะ บอกไว้ก่อน สายฝนเป็นยักษ์มาร ไม่มีทางใจดีแบบนี้หรอก ฉันตอนนี้นะ เก่งขึ้นเยอะแล้วนะ"

สายฝนลุกขึ้นมาขย่ำทุบตีผมราวกับว่าความใจดีเมื่อครู่ไม่มีจริง

"ขอโทษๆ แค่ล้อเล่นนะ โอ้ยๆ!! ล้อเล่นๆ ไปครับๆ โอ้ย!! ไปดูหนังด้วยครับ เลี้ยงหนังเลี้ยงข้าว โอ้ย!! เลี้ยงทุกอย่างผมด้วยนะครับ"

สายฝนถอยออกมายืนหอบ 2-3ที จัดแต่งเส้นผมเสื้อผ้าให้เข้าที่

"ฮึ ก็แค่นั้น...ฮัลโหล พี่เชตเหรอค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่นัดกันไว้หนูไม่ไปแล้วค่ะ...หนูมีธุระค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะหนูไม่อยากได้ แค่นี้นะคะหนูรีบ"

"อ้าว อะไรนะเธอ มีนัดแล้วหรอกเรอะ ว่าแล้วแต่งตัวแบบนี้"

"ตอนนี้ฉันว่างแล้ว เอาละ รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ อย่าให้ผู้หญิงเขารอนานละ"

​

​