Loveless Dark ตกหลุมรักรุ่นพี่วิศวะครับ

“  ไอ้กราฟฟฟฟฟฟฟฟ “ ผมสะดุ้งตกใจที่ได้ยินเสียงตะโกนมาจากข้างหลังระยะประชิด ตะโกนเพื่อ

“มึงสะกิดกูแทนจะโกนใส่หูกูไหมไอเจ อยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนหาอะไรวะ “ ผมบ่นพร้อมกับเอามือขึ้นมาคลึงหู หูชาเลยแม่ง

“กูเรียกมึงเป็นรอบที่ 316 ละ ตั้งแต่กูอยุ่หน้าคณะจนมายืนติดมึงเนี่ย มึงจะยืนหล่อเหม่อหะไรนักหนาวะ “ ไอเจมันบ่นพร้อมกับยื่นมือมาผลักหัวผมอย่างหมั่นไส้

“กู.....ก็คิดไปเรื่อยอ่ะ “ ก็จริง ผมคิดอะไรยังจำไม่ได้เลย 5555

“มึงนี่นะ....แล้วไอคอนอยู่ไหน ยังไม่มาอีกเหรอจะเข้าเรียนแล้วนะเว้ย อาจารย์ยิ่งโหดๆอยู่ เสือกมาช้าอีก “ เจบ่นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ตามตัวคอนเน็ค เพื่อนอีกคนของพวกผม

“กูมาก่อนมึงชาตินึงแล้วว “ เสียงเย็นๆของคอนเน็คดังขึ้นจากทางไปห้องน้ำ ที่จริงผมรู้แล้วว่าไอคอนมันมาแล้ว ก็มันมาก่อนผมซะอีก ผมมาก็เห็นมันนั่งฟุบหลับรอที่โต๊ะแล้ว แต่ใครจะไปบอกไอเจทันหละ มันพูดไม่เว้นวรรคให้ผมแทรกเลย

คอนเน็คเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบกระเป่าสะพายของมัน ก่อนจะเดินนำหน้าพวกผมไปทางตึกคณะบริหารธุรกิจที่พวกผมทั้ง 3 คนเรียนอยุ่

เทอมนี้เป็นเทอมที่ 2 แล้ว หลังจากเทอมหนึ่งที่พวกผมมัวแต่ยุ่งกับกิจกรรมรับน้อง และไอคอนเน็คที่มัวแต่ประกวดเดือนมหาลัย และทุกคนเชื่อไหม มันได้เป็น!!!!! ทั้งๆที่มันตอบคำถามได้สั้นสุดใจ แต่สาวๆก็ยังเทคะแนนโหวตให้มันอย่างล้นหลาม ทั้งที่มันยืนเฉยๆๆ -__-

“  ไม่เรียน ? ” คอนเน็คที่กำลังจะข้ามถนนเพื่อไปตึกเรียนหันมาพร้อมกับมองหน้าผมที่กำลังเหม่ออยู่ อีกแล้วววววววว

“ไปๆๆๆๆๆ “ ผมตอบแล้วก็ลากแขนไอเจที่กำลังแจกยิ้มให้แฟนคลับอยู่ ไอนี่ก็อีกคน เข้ามาเรียนแค่เทอมเดียวแต่มันก็ไม่ได้มีแฟนคลับน้อยไปกว่าคอนเน็คที่เป็นเดือนมหาลัยเลย เพราะการชอบโปรยยิ้มหวานของมันนั่นหละ ทำให้สาวๆอดที่จะตกหลุมพรางหัวใจของมันไม่ได้

ส่วนผมก็พอจะมีคนมากรี๊ดอยู่บ้างนะ 555 แต่ผมไม่ค่อยจะรู้ตัว เพราะมัวแต่เหม่ออยู่นี่หละ

ไม่รู้ทำไมถึงเหม่อบ่อยขนาดนี้ ทั้งไปหาหมอ หานักจิตวิยา ทำกิจกรรม เล่นกีฬา แต่มันก็ไม่หายซักที

แม่ผมบอกว่าผมไปเล่นที่หลังบ้านกับเพื่อนตอน 5 ขวบ พอกลับบ้านมาก็เริ่มเหม่อเลย แม่ไปดูรอบๆแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

ก็เลยไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร แล้วผมจะชอบจำไม่ได้ด้วยว่าทำไมผมถึงเหม่อ ผมคิดอะไรตอนนั้น ความทรงจำมันหายไปเลย

และเพราะความเหม่อนี่หละ ที่ทำให้ผมได้มาเป็นเพื่อนกับไอสองคนนี้

เพราะวันที่มีเข้าเชียร์รุ่นพี่ประกาศเรียกรวมตัวแล้ว เพื่อนทุกคนวิ่งกรูกันไปที่แสตนเชียร์ ยกเว้นผม 3 คน

ไอคอนนั่งหลับพิงต้นไม้หลับสบายใจ ส่วนไอเจนั่งเล่นเกมส์โทรศัพท์อย่างมันไม่สนโลกภายนอก และผม.......ยืนเหม่ออยู่

กว่าจะรู้ตัวเพื่อนก็หายไปหมดแล้ว เลยเป็นเหตุให้พวกผม 3 คน โดนทำโทษที่เข้าเชียร์ไม่ทัน ก็เลยสนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำใมนะ ผมรู้สึกว่ารู้จักกับพวกมันมานานมากจริงๆ

“ไอ้กราฟฟฟฟฟฟ “

“ อยากตายหรือไง!!!!! “ เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับแรงดึงแขนผมอย่างแรกเข้าหาแผ่นอกกว้างของคนที่ช่วยผมไว้

ผม..เหม่ออีกแล้วเหรอ อะไรกัน ทำไมเดี๋ยวนั้นเป็นถี่ขึ้นขนาดนี้วะ

“จะอยู่แบบนี้อีกนานไหม “ ผมเงยหน้ามองเจ้าของเสียง จมูกคมสัน ตาเรียวคม กับผิวขาวอมชมพู ทำไมคนเราถึงหน้าตาดีได้ขนาดนี้วะ อิจฉาฉิบหาย

“ไอ้กราฟ “ ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของเพื่อนจากฝั่งตรงข้ามถนน ที่มองมาด้วยแววตาที่ตกใจและเป็นห่วง พวกมันคงเดินข้ามไปแล้วผมคงเหม่อตอนข้ามถนนสินะ ให้ตาย -_-

ผมหันมาสนใจเจ้าของอ้อมกกอดอีกครั้ง ก็จะค่อยๆดันตัวออกจากพี่เค้า ดูแล้วน่าจะเป็นพี่แหละ เพราะเค้าสูงกว่าผมเยอะมาก ไม่น่าจะเป็นรุ่นเดียวกันหรอก

“เอ่อ....ขอบคุณมากนะครับพี่ “ ผมบอกพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้พี่เค้าเพื่อขอบคุณ

“ไม่เป็นไร หวังว่ามึงจะมีชิวิตจนเรียนจบนะ “

“ครับ? เฮ้ยย “ ผมกำลังจะโวยวาย แต่ไอพี่สุดกวนที่ใส่ชอปวิศวะเดินไม่สนใจผมไปทางคณะตัวเองแล้ว แล้วจะมาแช่งผมเพื่อ ? โรคจิตหรือไงวะ ช่วยผมแล้วก็แช่งผม หรือพี่เค้าอวยพรวะ

“มึงจะยืนจนหมดคาบเลยไหมห๊ะ “ ไอเจข้ามถนนมาลากผมเพื่อให้ไปเข้าเรียนเพราะตอนนี้สายมากแล้ว พอมองนาฬิกาก็ได้เวลาพวกผมใส่เกียร์หมาทันที

“อย่าไปยุ่งกับมัน “ เสียงไอคอนพูดขึ้นตอนที่พวกเรากำลังวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปห้องเรียน แล้วมึงมาพูดอะไรตอนนี้วะ เหนื่อยจะตายห่าอยู่ละ

“แฮกๆๆ มึงหมายถึงอะไรวะ “ผมถามมันอีกครั้งตอนเรามาหยุดอยู่หน้าประตูห้องที่จะเข้าเรียนแล้ว

“เดม่อน อย่ายุ่งกับพวกมัน ถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อน “ ไอคอนพูดจบก็เปิดประตูเข้าไปตามเจไดเข้าไปในห้อง

“เดอะไรนะมึง แล้วกูไปยุ่งกับใครอะไร ตอนไหนวะ “ มันพูดอะไรของมันวะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย หรือมันไม่ได้พูดกับผม แต่ตรงนี้ก็ไม่มีใคร อะไรของมันวะ