Oh, My Baby Doll

๐
นกแบล็กสวิฟต์
 
 
มันเป็นเวลาหลังมื้อเย็นและแม่ผู้พิการของเขาเข้านอนแล้วโรเจอร์ โฮพนั่งอยู่ข้างโทรศัพท์ เขาหายใจเข้าครั้งแล้วครั้งเล่า และหายใจออกครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อคลายความประหม่าตื่นเต้น เขาเคยได้ยินเพื่อน ๆ ในโรงเรียนคุยกันในห้องล็อกเกอร์ถึงความตื่นเต้นตอนโทร.ชวนสาวออกไปเที่ยวข้างนอกครั้งแรก โรเจอร์เดาว่าความรู้สึกตอนนี้คงจะใกล้เคียงกับประสบการณ์ที่เขาไม่เคยได้พบเจอนั้น
     มือที่ชื้นเหงื่อเย็น ๆ ตัดสินใจหมุนหมายเลขตามนามบัตรในมือ มันเก่า ยับ และขอบกระดาษเริ่มยุ่ยเปื่อย กระดาษลินินทำให้มันผ่านกาลเวลามาได้จนถึงทุกวันนี้ ตัวหนังสือยังคงส่งประกายเลื่อมทองเมื่อต้องแสงหลอดไฟสีเหลืองเหนือศีรษะ
     เกิดเสียงสัญญาณบ่งบอกว่าสายว่างอยู่สองครั้งก่อนจะมีเสียงราบเรียบและเป็นทางการตอบกลับมา “สายัณห์สวัสดิ์ บ้านของเบอร์ตัน ยังครับ”
     “สวัสดีครับ” แม้จะทบทวนการตัดสินใจนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พอถึงเวลาจริงก็อดประหม่าไม่ได้ “ผมโรเจอร์ โฮพ อยากจะขอคำปรึกษาจากคุณยังสักหน่อย”
     “ตอนนี้คุณยังไปพักร้อนครับ ผมเป็นเสียงตอบรับอัตโนมัติที่มีปฏิสัมพันธ์ได้ กรุณาฝากเรื่องไว้ แล้วผมจะฝากข้อความให้”
     เขาไม่แน่ใจนัก แต่ก็ไม่อยากเสียโอกาส “อยากขอคำปรึกษาเรื่องการสตาฟสัตว์น่ะครับ เขาเคยให้คำแนะนำผมในเรื่องนี้ตอนผมยังเรียนอยู่ประถมผมไว้ใจปรึกษาเขาคนเดียว ตอนนี้มีปัญหาทางทางเทคนิค”
     “ถือสายรอสักครู่นะครับ”
     เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา เสียงฝั่งตรงข้ามก็เอ่ยขึ้น เป็นเสียงคนจริง ๆ คนคนหนึ่งที่เขานับถือเป็นอาจารย์แม้จะได้เจอกันเพียงไม่กี่ครั้งสำเนียงนั้นหรูหรา และเนิบนาบน่าฟังอย่างที่ไม่ได้ยินทั่วไปในเมืองใหญ่ ๆ อันเต็มไปด้วยความเร่งรีบ สำเนียงของดอนฆวนผู้ทรงเสน่ห์ สง่างาม และมีโลกทั้งใบอยู่ในมือ      “สายัณห์สวัสดิ์ครับ โรเจอร์ มีเรื่องอะไรให้ช่วยเหรอครับ?”
     “อาจารย์...จำผมได้เหรอครับ?”
     “แน่นอนสิครับ เด็กคนนั้นที่เก็บซากนกแบล็กสวิฟต์ที่ตกลงมาในสนามเด็กเล่นไปสตาฟ – บอกว่ามีปัญหาทางเทคนิคเหรอครับ?”
     เขาหายใจเข้าช้า ๆ เฮือกใหญ่เพื่อให้แน่ใจว่าตนจะไม่พูดประโยคนี้ติดอ่าง “ผมกำลังพยายามสตาฟสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมไร้ขนน่ะครับ”