โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากข่าวเหตุการณ์ต่างๆ สงบลงโรคละบาดถูกกำจัดไปอย่างสิ้นเชิง   อาเธอร์ก็เริ่มงานก่อสร้างของเขาต่อ   หลังคาถูกติดตั้งอย่างเร่งด่วนพื้นบ้านก็ปูเสร็จแล้ว   เศษไม้แผ่นบางๆ ในห้องครัวมีบันไดวนเล็กๆ นำสู่ห้องใต้ดินอันเป็นที่หลบภัยและที่เก็บเสบียง   เหตุการณ์ทุกวันนี้ดูสงบเอามากๆ แม้แต่มังกรดำก็ไม่มีข่าวคราวของมัน  ให้ได้ยินจนทางสภาแห่งโอรีเวียลดมาตรการรักษาความปรอดภัยลง   โดยยอมเปิดประตูเมืองให้เข้าออกได้ทั้งกลางวันและกลางคืน   อาเธอร์ติดกระจกหน้าต่างเป็นอันดับสุดท้ายบ้านก็พร้อมให้ขนย้ายสิ่งของเข้าไป  ทุกครั้งที่ออกมานอกเมืองอาเธอร์รู้สึกว่าพลังแห่งการปกป้องได้หายไป   แต่เขาก็ยังมั่นใจว่ายังอยู่ในเขตอารักขาของสภาผู้ใช้เวทมนตร์
 
 
            ในวันที่อากาศอบอุ่น   พวกเขาก็ช่วยกันขนย้ายของไปยังบ้านน้อยหลังใหม่   แสงแรกแห่งรุ่งอรุณเพิ่งจับขอบฟ้าเมื่อของชิ้นสุดท้ายถูกขนขึ้นบนเกวียน   ม้าแกลบสองตัวยืนอย่างสงบ   มันคือเบตตี้กับเบตเต้อม้าคู่ชีพที่ร่วมเดินทางมาจากเมืองซีนาร์ย   ภารกิจของมันในครั้งนี้ไม่ได้ไปออกรบแต่เป็นการย้ายบ้าน   สิ่งของบนเกวียนถูกคลุมทับด้วยผ้าใบสีเข้ม   ฟิโลโซเฟอร์กระโดดขึ้นท้ายเกวียนเขาดึงน้องสาวขึ้นมาด้วย   มือข้างหนึ่งของนางหิ้วตะกร้าหวายใบเล็กในนั้นมีกระต่ายลูนอนขดอยู่   อาเธอร์นั่งประจำที่ด้านหน้าคู่กับคาโลไรน์   เขาสวมหมวกปีกกว้าง   แล้วเกวียนก็พาพวกเขามุ่งสู่บ้านหลังน้อยที่อยู่นอกเมือง
 
 
            ดวงอาทิตย์สีส้มอมแดงกำลังโผล่พ้นขอบฟ้า   เมฆสีเทาลอยเกลื่อนนภา   พวกเขาเดินทางกันอย่างมีความสุข   เมื่อพ้นประตูเมืองพวกเขาก็ไปตามถนนดินที่เปียกแฉะเพราะหิมะที่ตกลงมาก่อนหน้านั้นได้ละลายไป   ฤดูหนาวเพิ่งย่างกรายมาถึงความหนาวเย็นจึงไม่มากพอที่จะคงรูปหิมะเอาไว้ได้   เกวียนพาพวกเขามาหยุดอยู่ที่บ้านไม้ซุงหลังน้อย   ประตูไม้โอคสีสดพร้อมเปิดต้อนรับพวกเขาทุกคน   เมื่อลูถูกปล่อยให้เป็นอิสระมันก็รีบวิ่งไปสำรวจรอบๆ บริเวณบ้าน   ที่หน้าบ้านนั้นเองอาเธอร์ได้ทำรั้วไม้สีขาวพอเป็นแนวบังตา   บันใดหินสามขั้นทอดขึ้นสู่ประตูไม้หน้าบ้านที่คุ้นเคย
 
 
อาเธอร์เข้ามายืนเคียงข้างคาโลไรน์
มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวของนางเอาไว้
 
“ ที่นี่คืออาณาจักรของเรา   ข้าจะพลิกผืนแผ่นดินให้อุดมสมบูรณ์เหมือนอย่างที่เคยทำอีกครั้ง ”
 
คาโลไรน์เอียงคอวางบนไหล่เขาแล้วยิ้มอย่างเป็นสุข
 
“ ดูนั่นสิ   เมื่อก่อนที่นี่เป็นเพียงทุ่งหญ้ารกร้าง   แต่บัดนี้มีบ้านไม้หลังเล็กๆ เกิดขึ้นมาหลังหนึ่ง   และแน่นอนจะต้องมีสิ่งดีๆ ตามมา   เพราะความขยันอดทน   เราจะสร้างมันให้งดงามยิ่งขึ้น”
 
“ ตอนนี้มันก็เป็นบ้านที่งดงามมากแล้ว ”
 
คาโลไรน์บอก
 
“ ข้ายังต้องตกแต่งเพิ่มเติมอีก   ตอนนี้เห็นต้องเบียดเสียดกันก่อน   แต่พวกเรามีเวลา ”
 
อาเธอร์ว่า
 
“ ไม่ว่าบ้านจะเล็กหรือใหญ่   ขอเพียงพวกเราได้อยู่พร้อมหน้า   ข้าไม่เกี่ยงทั้งนั้น ”
 
 
            พวกเขาช่วยกันขนของเข้าไปไว้ในบ้าน   คาโลไรน์เปิดหน้าต่างทุกบานสายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาพอรู้สึกที่นี่เป็นบ้านใหม่   พวกเขากำลังจะเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ด้วยกันที่นี่   ด้านหลังยังมีโรงนาให้ม้าสองตัวได้อยู่อย่างสบายและเหลือพื้นที่ว่างอีก   ไว้เผื่อวัวนมตัวใหญ่ที่จะมีมาในอนาคต   พวกเขาต่างช่วยกันจัดของให้เข้าที่เข้าทางโต๊ะไม้ที่ห้องอาหารอาเธอร์ต่อเอง   มันดูโปร่งๆ แต่แข็งแรงไม่ขรึมทึมเข้มงวดเหมือนบ้านตึกในเมือง   เขาเลือกเครื่องเรือนให้ดูน่าใช้มากกว่าน่าเกรงขาม
 
 
            คาโอเรียยึดห้องนอนบนชั้นสองและแน่นอนฟิโลโซเฟอร์ได้ห้องใต้หลังคา   มันออกจะดูกว้างขวางแต่เตี้ยไปหน่อย   อาเธอร์เจอะหน้าต่างเล็กๆ ติดกระจกให้ด้วยเพื่อให้ห้องสว่างขึ้น   ที่ห้องนั่งเล่นมีเตาผิงอันใหญ่ก่อด้วยอิฐสีแดง
 
 
            บึงสีเขียวอยู่ไม่ไกลจากหลังบ้าน   ล้อมรอบทั้งบึงไปด้วยต้นอ้อและกกก้านธูป   สายลมปัดผ่านใบเรียวยาวส่งเสียงหวีดหวิวในความเงียบ   คาโลไรน์อบไก่งวงตัวโต  เค้กช็อกโกแลตหอมกรุ่นและผลไม้กวนรสหวานฉ่ำ   พวกเขากางโต๊ะทานอาหารกันนอกบ้านในค่ำวันนั้น   อาเธอร์ก่อไฟกองใหญ่เพื่อให้แสงสว่างและความอบอุ่น   คืนนี้ท้องฟ้าสดใสจนคุ้มค่าที่จะทนหนาวเพื่อชื่นชมดาวนับล้านทอประกายบนฟากฟ้า   ทางช้างเผือกทอดยาวไปสุดขอบฟ้าด้านหนึ่ง   ชั่วขณะพวกเขานึกสงสัยว่าท้องฟ้าที่ซีนาร์ยในตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ
 
“ อยู่ที่นี่เราจะมีทุกอย่าง   ข้าจะหาซื้อแม่วัวมาให้ได้   เราจะได้มีนมสดบ้าง ”
 
อาเธอร์บอก
 
“ ตอนนี้แค่มีกินก็ดีแล้ว   อย่าเพิ่งคาดหวังอะไรมาก ”
 
คาโลไรน์ติง
 
 
            เปลวไฟไหววูบวาบในเงามืด   แสงหนึ่งได้พุ่งผ่านบนฟากฟ้ายาวไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้   เด็กหญิงชี้ให้ทุกคนดู   บิดาของนางบอกว่ามันคือดาวตก   ฟิโลโซเฟอร์หันไปตามทางที่แสงดาวนั้นพุ่งผ่าน   เทือกเขาสีดำที่เห็นเป็นเหงาทะมึนในความมืดปรากฏให้เห็นแก่สายตา   มันมีอะไรบางอย่างดึงดูดใจอย่างน่าประหลาด   เหมือนใครบางคนกำลังร้องเรียกหาตัวเขาอยู่   หรือไม่เช่นนั้นก็บางสิ่งบางอย่างที่เขามีอยู่
 
ในคืนนั้นพวกเขารับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข   แม้ไร้เพื่อนบ้านหรือญาติมิตรทำให้ดูเงียบเหงา   แต่นี่คือบรรยากาศที่คุ้นเคย   บ้านหลังน้อยกลางความเวิ้งว้างของทุ่งหญ้าช่างอิสระเสรี    เบื้องหน้าไกลออกไปแนวเส้นทึบอันแข็งแกร่งของกำแพงเมืองแห่งโอรีเวียทอดผ่านเป็นแนวยาว   คบเพลิงขนาดใหญ่ยืนสงบนิ่ง   คืนนี้ประตูเมืองไม่ได้ปิดลง   ไฟในคบเพลิงจึงไม่ได้ส่องสว่างเช่นเคย   แต่หมู่บ้านนอกกำแพงนั้นยังคงสว่างไสว   เพราะผู้คนที่มากมายที่แออัดกันอยู่ในนั้น
 
เด็กๆ นั่งฟังเรื่องราวการเดินทางผ่านทุ่งหญ้า   ในฤดูหนาวอันทารุณของปีหนึ่ง   ช่วงเวลานั้นอาเธอร์ยังเล็กและเป็นแค่ทหารฝึกหัด   จบภารกิจนั้นด้วยการสูญเสียผู้คนไปกว่าครึ่ง   ไม่ใช่ด้วยฝีมือของข้าศึก   แต่เป็นเพราะความหนาวเย็นนั่นเอง
 
“ แล้วท่านพ่อรอดมาได้อย่างไรครับ ”  
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
 
“ ก็ท่านพ่อของเราแข็งแกร่งที่สุดในกองทัพ   ย่อมต้องรอดอยู่แล้ว ”
 
น้องสาวว่า
 
“ นี่ข้าถามเอาความรู้นะ   เจ้าอย่าเพิ่งแทรกได้หรือไม่ ” 
 
เด็กชายแยกเขี้ยวใส่
คนเป็นน้องก็หากลัวไม่กระโดดลุกขึ้นพร้อมสู้เหมือนกัน
 
“ พอ   หยุดทั้งสองคน ” 
 
อาเธอร์ยกมือห้ามศึก
 
“ ให้ตายสิ   ถ้าเกิดพวกเจ้าเป็นเด็กชายทั้งคู่   บ้านจะไม่แตกเลยหรือแบบนี้ ” 
 
คาโลไรน์พูดยิ้มๆ
 
“ ชาวซีนาร์ยไม่ตัดสินปัญหาด้วยความรุนแรงนะ ”
 
“ แต่ที่นี่คือโอรีเวีย ”
 
เด็กหญิงว่า
 
นางได้ยินดังนั้นจึงหันไปมองหน้าคนเป็นสามี
พร้อมกับกลั้นหัวเราะ
 
“ เอาล่ะๆ มาเข้าเรื่องของเราดีกว่า ”
 
อาเธอร์ตัดบท
 
แล้วเขาก็เริ่มเล่าถึงการเดินทางในครั้งนั้น   มันเป็นวันที่อากาศแจ่มใสแม้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว   กองทัพเดินหน้าตรงโดยไม่วิตกกังวลต่อสิ่งใด   ในตอนบ่ายของวันนั้นเองแอสเธอลาสน้องชายเพียงคนเดียวของเขาก็ปรากฏกายขึ้น   เจ้านั่นลอบเข้ามาหาอาเธอร์   เพื่อจะเยาะเย้ยว่าเขาไม่มีทางไปถึงฐานได้ทันเวลาเพราะพายุกำลังตั้งเค้า   คนขี้ขลาดแบบอาเธอร์คงต้องมุดหัวอยู่ในแค้มป์ไม่กล้าฝ่าพายุไปเป็นแน่   อาเธอร์ได้ไล่ให้น้องชายออกไปด้วยอารมณ์โกรธ   เจ้าเด็กคนนี้   คนที่ทั้งตระกูลต่างชื่นชมกลับแอบหลบจากภารกิจสำคัญเพื่อมาทำสิ่งนี้หรือ   เขาไม่มีวันยอมแพ้หรอกสักวันจะต้องเหนือกว่าให้ได้     
 
หลังจากที่แอสเธอลาสจากไปเพียงไม่นาน   ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างปุบปับพร้อมกับเสียงลมพัดหวีดหวิวสูงขึ้นไปเหนือศีรษะ   ทหารชั้นผู้น้อยต่างตื่นตระหนก   ผู้คุมกองจึงสั่งให้แยกกันหาฟืนและเริ่มตั้งแค้มป์   ตอนนั้นเองที่อาเธอร์เริ่มรู้ตัวว่ากระเป๋ามีสิ่งผิดปรกติ   สิ่งที่อยู่ข้างในควรจะเป็นของใช้จำเป็นสำหรับเขา   กลับมีเพียงเสื้อคลุมหนังแกะกับช็อกโกแลตแท่งแข็งๆ ห่อหนึ่ง   มันต้องเป็นฝีมือของเจ้าน้องชายตัวแสบที่คอยกลั่นแกล้งแน่   เขานึกสงสัยว่าหมอนี่แอบสลับของไปตั้งแต่เมื่อไหร่   ช่างไวแท้
 
ด้วยความเดือดดาลและเกรงว่าจะไปไม่ถึงฐานตามเวลานัด   เขาจึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนและชวนกันออกเดินทางก่อนโดยไม่รอให้พายุสงบ   นับเป็นการเสี่ยงชีวิตครั้งใหญ่   แต่ในการรบทุกครั้งเป็นหรือตายเกิดขึ้นได้เสมอ   และพวกเขาต้องยอมรับความสูญเสียนั้น
 
ดังนั้นเมื่อพายุหิมะพัดมาถึง   ทหารนายอื่นๆ หลบเข้าไปอยู่ในที่กำบัง   อาเธอร์และผองเพื่อนจึงลอบเดินฝ่าพายุออกมา   เขาซึ่งทำสัมภาระทั้งหมดหายไปจึงไม่มีทางเลือก   ต้องหยิบเสื้อคลุมหนังแกะที่แอสเธอลาสทิ้งไว้ให้ออกมาสวม   มันทั้งอ่อนนุ่มและบางเบาจนน่ากลัวว่าจะไม่สามารถให้ความอบอุ่นได้   พวกเขาเดินฝ่าสายลมและความมืดออกมาด้วยการเดาสุ่มทิศทาง   มีคนหนึ่งในกลุ่มซึ่งก็คือดาเรน   เขาแข็งแรงและเฉลียวฉลาดจึงได้เป็นผู้นำในครั้งนั้น   ดาเรนบอกว่าพายุนี้น่ากลัวมาก   แค้มป์ชั่วคราวนั้นไม่น่าจะกันไหว   จึงตัดสินใจเดินเสี่ยงออกมาดีกว่านั่งรอความตายอยู่กับที่   ท่ามกลางความมืดสายลมได้พัดกรีดผ่านเสื้อผ้าของพวกเขา   หนาวจนแทบจับเข็งจนต้องเดินเบียดกัน   น่าแปลกที่ชุดคลุมของอาเธอร์กลับอบอุ่นที่สุดอีกทั้งยังเบาสบาย  
 
พวกเขาเดินฝ่าพายุไปทั้งคืน   เมื่อแสงแห่งรุ่งอรุณมาเยือนเงาดำนั้นก็เคลื่อนผ่านไป   ทั้งหมดสามารถเดินมาถึงฐานที่มั่นด้วยอาการทุลักทุเล   ช็อกโกแลตแท่งของอาเธอร์ช่วยให้ทุกคนคืนกำลังอย่างน่าประหลาด  
 
หลังจากนั้นกลุ่มของอาเธอร์และผู้คนจากฐานได้ย้อนกลับไปยังสถานที่ตั้งแค้มป์   จึงได้พบกับความจริงที่ว่าทหารที่หลบอยู่ที่นั่นได้เสียชีวิตไปมากกว่าครึ่ง
 
 
ดังนั้นอาเธอร์จึงได้สอนบุตรทั้งสอง   ให้รับรู้และระวังภัยอันตรายจากพายุหิมะ   รวมทั้งวิธีเอาตัวรอดหากต้องเผชิญหน้ากับมันจริงๆ
 
ดึกมากแล้วกว่าพวกเขาจะกลับเข้านอน   ฟิโลโซเฟอร์ปีนขึ้นไปยังห้องใต้หลังคา   มันแคบและเตี้ยกว่าบ้านตึกในเมืองมากนัก   แต่เขาก็ชอบแบบนี้   เขาอยู่ห้องใต้หลังคามาตลอดตั้งแต่อยู่ที่ซีนาร์ย   เด็กชายหยิบดาบโบราณขึ้นมามันยังอยู่ในห่อผ้าอย่างดี   แล้วจัดการซุกมันไปไว้ยังมุมอับข้างห้อง  
 
ริมผนังด้านหนึ่งมีเตียงเล็กๆ สำหรับนอนได้คนเดียว   พร้อมกับที่นอนและผ้านวมสีเข้ม   เด็กชายมุดขึ้นเตียงไป   สายตาก็จับจ้องแสงของพระจันทร์ที่ลอดผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามา   อะไรบางอย่างทำให้คิดถึงพ่อมดน้อยรูปงามคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาวราวกับแสงจันทร์   ทั้งที่ล้มตัวลงนอนอย่างเป็นสุขแล้วแท้ๆ    แต่น่าแปลกที่ความฝันของเขาในคืนนั้นกลับดำมืดยิ่งนัก
 
 
อาเธอร์ออกไปไถแปลงหน้าดินตั้งแต่เช้ามืด   ทั้งที่อากาศหนาวเหน็บ   มีน้ำค้างแข็งเกาะตามยอดหญ้าเป็นเม็ดแพรวพราวราวกับลูกปัด  บานไถพลิกม้วนหน้าดินลงไปเผยให้เห็นดินสีดำร่วนซุย   เขายืนเด่นบนคันไถปล่อยให้ม้าสองตัวควบแข่งกันด้วยอารมณ์คึกคัก
 
“ ท่านพ่ออาหารเช้าเสร็จแล้ว ”
 
เด็กชายตะโกนมาจากอีกฝากหนึ่งของคันดิน
 
“ เดี่ยวข้าตามไป ”
 
เขาหันไปตะโกนตอบ 
มือข้างหนึ่งยังจับคันไถไว้มั่น
 
ปีกของหมวกหนังพลิกขึ้นตามแรงลม
ทำท่าว่าจะหลุดปลิวไปถ้าไม่มีเชือกที่รัดไว้ใต้คาง
 
เขายังไถดินต่อไปจนเสร็จ
แล้วจึงรีบกลับบ้าน
 
“ อาเธอร์นี่มันเพิ่งจะเริ่มหน้าหนาวเองนะ ”
 
เสียงคาโลไรน์พูดออกมจากในครัว
 
“ ตอนนี้แหละที่จะต้องรีบ   ผืนดินยังใหม่หญ้าก็มีมาก   เราต้องพลิกขึ้นมาให้หญ้าตาย   พอถึงฤดูเพาะปลูกวัชพืชพวกนี้จะได้ไม่มารบกวน ”
 
อาเธอร์บอก
 
“ แต่น่าแปลกนะ   ตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี่   ข้ายังไม่เคยเจอพายุหิมะหนักๆ เลยซักครั้ง ”
 
“ ถ้ามีสิแปลก   โอรีเวียไม่เคยพบกับพายุหิมะ   มันถูกปกป้องด้วยมนต์วิเศษ   ไม่ว่าภัยธรรมชาติหรือภัยจากเวทมนต์ใด   ลูกของเราจะปลอดภัยในปราการแห่งนี้ ”
 
“ ข้าก็หวังว่าจะเป็นจริงดังนั้น ”
 
คาโลไรน์ว่า