โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เมื่อเจ้าชายเอลานอสผู้เย่อหยิ่งกลับเข้ามาในห้องพัก   เขาพบว่ามีผู้คนมากมายอยู่ในห้องนั้น   บิดาของเขาที่เป็นถึงกษัตริย์แห่งโอรีออนยืนกอดอกอยู่ริมหน้าต่าง   และสตรีผมทองผู้มีดวงตาคมกริบเหมือนเหยี่ยวนั่งอยู่บนเตียงของเขา

 

“ ท่านพ่อมาเยี่ยมข้าทั้งทีเหตุใดจึงไม่แจ้งข่าวข้าล่วงหน้า ”

 

องค์ชายว่า

สมุนทั้งสองของเขาค่อยๆ ถอยไปด้านหลังเมื่อเห็นสีหน้ากษัตริย์

 

“ ไม่มีความจำเป็นใดที่ต้องแจ้งเจ้า   และที่ข้ามานี่หาใช่ความคิดถึง   แต่เป็นเพราะพฤติกรรมน่าละอายของเจ้า ”

 

พระสุรเสียงนั้นเกรี้ยวกราดจนน่าตกใจ

สายพระเนตรก็วาวโรจขึ้นตามอารมณ์

 

“ ใครกล่าวข้าเช่นนั้น   คงจะเป็นพ่อมดดารีลเจ้าคนขี้ฟ้องนั่นอย่างแน่นอน   บิดาข้าจงอย่าเชื่อเขา   เจ้าคนชั่วนั้นมีใจริษยาข้า ”

 

เข้าชายเอลานอสรัชทายาทแห่งโอรีออนกล่าว

 

“ พวกเราได้รับจดหมายประณามการกระทำของเจ้ามากมาย   จากหลายผู้หลายคนและหลากหลายเมืองหลายเมือง   แต่ข้าแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดใช้ชื่อว่าดารีล   ว่าแต่คนผู้นั้นเป็นใครเหตุใดท่านจึงคิดว่าเป็นเขา   หรือเป็นเพราะท่านคิดไม่ดีกับคนผู้นั้นอยู่ ”

 

สตรีนางนั้นพูดด้วยเสียงนุ่มนวล

 

“ ท่านพ่อข้ามิได้ทำสิ่งใดผิด ”

 

เอลานอสวิงวอน

 

“ เจ้าคือบุตรคนเดียวของข้า   ทายาทแห่งปราสาทสีทองแต่กลับทำตัวเช่นนี้   ระรานผู้อื่นข่มเหงผู้อ่อนแอกว่าเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว   ข้าจะไว้ใจให้เจ้าดูแลประชาชนได้อย่างไร   อะไรคือสิ่งที่กษัตริย์ควรทำอะไรคือสิ่งต้องห้าม   ข้าส่งเจ้ามาที่นี่แต่เจ้ากลับไม่เรียนรู้สิ่งเหล่านี้เลย   ตลอดหลายปีมานี้ข้าไม่เคยได้ยินข่าวดีเกี่ยวกับเจ้า   มีแต่ความหยิ่งผยองถือดีว่าเป็นบุตรกษัตริย์   อนาคตคงเป็นได้แค่ทรราชเท่านั้นเอง  ”

 

“ ท่านพ่อจงเชื่อใจข้าว่าข้าจะเป็นกษัตริย์ที่ดี   ทั้งหมดที่ข้าทำเป็นเพราะคนพวกนั้นจงใจหยามเกียรติข้า   ซึ่งนั่นก็เท่ากับหยามหยามเกียรตินครอันเกรียงไกรของเรา   เพราะว่าข้าเป็นถึงรัชทายาท   ผู้ใดกล้าลบหลู่ก็สมควรแล้วที่ต้องถูกลงโทษ ”

 

“ เกียรติของเจ้าอย่างนั้นหรือ   เกียรติของเจ้าคือสิ่งใด   ใช่โลหะสีทองที่สวมบนหัวเจ้าหรือไม่   สิ่งนี้เองที่ทำให้เจ้าลำพองตนว่าสูงกว่าผู้อื่น   เหยียบย่ำผู้อื่นดังของไร้ค่า ”

 

กษัตริย์แฮโรดชี้ที่มงกุฎทอง

แล้วพระองค์ก็กระชากมันลงมากระทืบด้วยพระบาทจนบิดเบี้ยว

 

องค์ชายทรุดกายลงนั่งด้วยตกพระทัย

 

“ หยุดเถอะเสด็จพ่อ   อย่าทำลายมันเลย   ของสิ่งนี้เสด็จแม่มอบให้แก่ข้า ”

 

“ ใช่สินางมันแค่หญิงโง่เลี้ยงเจ้ามาแบบผิดๆ เจ้าจึงกลายเป็นคนไร้ค่าเช่นนี้   น่าผิดหวังนักจงจำเอาไว้นับจากวันนี้ไปหากเจ้าไม่อาจกลับตัวเป็นคนดีได้   ก็จงอย่ากลับไปให้ข้าเห็นและอย่าหวังว่าจะได้สิ่งใดจากข้าอีก ”

 

ตรัสดังนั้นแล้วกษัตริย์แฮโรดก็เดินจากไปด้วยอารมณ์รุนแรง

 

บ่าวขององค์ชายต่างหมอบลงแนบพื้นด้วยหวาดกลัวต่อความพิโรธนั้น

 

“ ไม่เป็นไรนะที่รัก ”

 

สตรีแสนงามที่นั่งบนเตียงคนนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“ กษัตริย์เพียงแค่อยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวข้าจะไปปลอบโยนเขาเอง ”

 

นางว่าพลางลูบเกศาขององค์ชาย

แต่เขาได้ปัดออกโดยแรง

 

“ อย่าเอามือโสโครกของเจ้ามาแตะต้องข้า ”

 

“ ตายจริงองค์ชายผู้สูงศักดิ์ของข้า   เหตุใดทำกิริยาเช่นนี้   พระบิดาของท่านก็เพิ่งสั่งสอนไป   หรือท่านไม่มีใจอยากเป็นกษัตริย์แล้ว ”

 

นางทำเสียงละห้อยพลางก้มลงหยิบมงกุฎที่บิดเบี้ยวขึ้นมา

 

“ โถ่เกียรติของท่านถูกเหยียบย่ำเสียป่นปี้   แต่อย่ากังวลไปเลยข้าจะสั่งให้ช่างทำขึ้นใหม่สักร้อยอันคราวนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเกียรติกันแล้ว   เพราะท่านจะมีสวมไม่ขาดมือ ”

 

เจ้าของร่างสง่างามยังฉอเลาะ

แต่แผงไปด้วยอารมณ์เย้ยหยัน

 

“ หุบปากเสียนางแพศยา ”

 

เอลานอสตวาด

 

“ ตายจริง   ท่านพูดกับราชินีแห่งโอรีออน   ผู้มีศักดิ์เป็นพระราชมารดาของท่านด้วยถ้อยคำเช่นนี้ได้อย่างไร ”

 

พระนางวิเวียร่าตรัส

 

“ มารดาของข้าสิ้นแล้วด้วยน้ำมือของหญิงชั่วช้าเช่นเจ้า ”

 

“ เป็นข้อกล่าวหาที่ร้ายกาจเหลือเกิน   แต่ข้าไม่เอาความท่านหรอกเพราะผู้สูงส่งแล้วจะไม่ถือสาผู้อ่อนด้อยกว่า ”

 

“ ตราบใดที่ข้ายังอยู่ข้าจะต้องสังหารเจ้าให้จงได้ ”

 

“ โอ้   องค์ชายเหตุใดจึงกล่าววาจาน่ากลัวเช่นนั้น   หรือว่าท่านวิปลาสไปแล้วท่านจึงได้เที่ยวระรานคนอื่นไปทั่ว   เป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่   ข้าเกรงว่ามีอีกหลายสิ่งที่ท่านต้องสูญเสียอีก   องค์ชายตัวน้อยๆ ของข้าต้องตั้งสติและรักษาสุขภาพให้ดี   ไม่อย่างนั้นบัลลังกษัตริย์ท่านจะเอื้อมไม่ถึง ”

 

“ เจ้าอย่าหวังว่าบุตรนอกสมรสจะขึ้นครองบัลลังได้ ”

 

เอลานอสกล่าวอย่างรู้ทัน

 

“ ตามหลักก็คงเป็นเช่นนั้น   แต่หากเมืองใดไร้รัชทายาทแล้วแม้บุตรชาวบ้านธรรมดาขึ้นบัลลังได้   ท่านอย่าห่วงบุตรนอกสมรสเลย   เพราะตอนนี้ท่านไร้ค่ากว่าเม็ดกรวดเสียอีก ”

 

พูดจบนางก็ออกไปพร้อมคนของนางทิ้งเจ้าชายไว้กับบ่าวทั้งสาม

 

เจ้าชายยังเอลานอสนั่งนิ่งไม่ไหวติง

บ่าวคนหนึ่งจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวาดๆ

 

“ องค์ชายพวกเขาไปกันหมดแล้วลุกขึ้นเถิด ”

 

แต่องค์ชายก็ไม่ตอบโต้

 

“ องค์ชายไม่เป็นไรใช่หรือไม่ข้าจะไปหาชาร้อนๆ กับอาหารอร่อยๆ มาไห้ ”

 

“ พอกันที ”

 

เจ้าชายตวาด

 

“ พวกเจ้าทั้งสามคนมีก็เหมือนไม่มี   ข้าได้แต่สงสัยเจ้าเป็นคนของผู้ใดกันแน่ ”

 

“ อย่าได้กล่าวเช่นนั้นพวกเรามาที่นี่เพื่อรับใช้ท่าน ”

 

บ่าวคนหนึ่งมีสีหน้าตื่นตระหนก

 

“ ข้าไม่ต้องการอีกต่อไปแล้วเก็บของแล้วใสหัวไปเสียให้พ้นหน้าข้า   แล้วอย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก ”

 

“ แต่เจ้าชายให้พวกเราไปแล้วจะให้เราไปที่ไหนพวกเรามีเพียงแค่ท่าน ”

 

“ ช่างหัวพวกเจ้าสิ ”

 

เจ้าชายตะโกนพลางชักดาบออกมาฟาดฟันข้าวของกระจุยกระจาย

บ่าวไพร่ทั้งสองต่างหลบกันอลหม่าน

เขาฟาดเอาเชิงเทียนล้มลงแล้วห้องทั้งห้องก็ตกสู่ความมืด

 

“ ถ้าขืนยังไม่ไปข้าจะบั่นคอพวกเจ้าทุกคน ”

 

เมื่อเป็นดังนั้นจึงเหลือเจ้าชายเพียงองค์เดียว

เขาฟุบกายลงท่ามกลางความเงียบงันแล้วเริ่มกันแสงออกมา