โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

กลางดึกของคืนนั้น   ผู้คนในเมืองโอรีเวียบางส่วนก็หลับใหลบางส่วนก็ยังเดินเที่ยวเตร่   เหตุการณ์ร้ายแรงของคืนวันวานผ่านไปดังฝันร้าย   ผู้คนแม้ไม่อาจลืมเลือนแต่ก็ยังดำเนินชีวิตต่อไปราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น
 
ณ สวนสวยแห่งโอรีเวีย   ในมุมที่เงียบสงัดปลอดผู้คน   กระโจมน้อยหลังหนึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางอากาศหนาวเย็น   เจ้าของกระโจมเป็นสตรีผิวขาวผุดผาด   แม้ใบหน้าจะไม่อ่อนเยาว์เป็นสาวน้อยแต่ก็จัดว่าสวยงามสมวัย   ผมสีดำขลับ   ดวงตาคมเข้มชวนลุ่มหลง   และปากอวบอิ่มสีสดราวกลีบกุหลาบนั้นเย้ายวนนัก   ทุกอย่างหลอมรวมกันอย่างประณีต   ดุจดังรูปสลักของยอดฝีมือ
 
นางนั่งสงบอยู่บนเก้าอี้   สองมือประสานกันบนโต๊ะ   เบื้องหน้าคือลูกแก้วกลมใส   ทุกอย่างในห้องนั้นเงียบงันไร้การไหวติง   เช่นเดียวกับจิตใจของนางที่ราบเรียบ  
 
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า   ในที่สุดก็มีความเคลื่อนไหวปรากฏขึ้นที่หน้ากระโจม   ใบหน้าเรียบเฉยของสตรีในอาภรณ์สีแดงมีรอยยิ้มสว่างขึ้น
 
“ ร้ายเหลือเกินนะ   ปล่อยให้สุภาพสตรีเช่นข้าคอยอยู่เป็นค่อนคืน   แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ”
 
เสียงออดอ้อนฉอเลาะทักขึ้นก่อน
 
ประตูกระโจมถูกเปิดออก   ร่างหนึ่งก้าวเข้ามาพร้อมกับกลิ่นกำยานหอมฉุนเฉียว   เขาสวมชุดคลุมยาวสีดำ   ใบหน้าซุกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากเหล็ก   มือข้างหนึ่งถือโซ่ห้อยกระถางไฟ
 
“ นั่งก่อนสิ   ข้ามีทั้งน้ำชาและขนมหวาน   เจ้าต้องการอะไรบอกข้าได้ทั้งนั้น ”
 
เจ้าของกระโจมเชื้อเชิญอย่างมีไมตรี
 
“ กล้าดีอย่างไรปลอมเป็นข้า ”  
 
บุรุษผู้นั้นกล่าวเสียงขุ่น
เขาวางกระถางไฟไว้บนโต๊ะไอกำยานสีเขียวอ่อนลอยออกมาพอเห็นเป็นเงาจางๆ
 
“ แหมกาเอล   ข้าทำเพื่อเจ้าหรอกนะ   อย่าทำเป็นอารมณ์เสียไปเลย ”
 
นางว่า
 
“ เจ้าเองก็หลบหน้าข้ามาตลอด   ถ้าข้าไม่ก่อเรื่องเจ้าคงไม่มาที่นี่สินะ   เมื่อเป็นเช่นนั้นคงมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นในเมืองนี้อีกแน่ ”
 
“ ข้าพยายามเดินตามแผน   ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะทำทุกอย่างพังพินาศ ”
 
คนสวมหน้ากากเหล็กว่าพลางนั่งลง
 
“ คนที่ทำพังคือเจ้าต่างหากล่ะ   ข้าอุตส่าห์จุดไฟขึ้นแต่เจ้ากลับนิ่งเฉย   ปล่อยให้ไฟดับไปเสียอย่างนั้น   หรือแท้จริงแล้วเจ้าเป็นคนขี้ขลาด ”          
 
กาเอลลุกพรวดขึ้นกระชากคอขาวผ่องของนางเข้ามาใกล้
แต่นางหากลัวไม่โน้มกายเข้ามาหมายจะจูบเขาเสียอย่างนั้น
บุรุษในชุดคลุมดำจึงต้องปล่อยมือและนั่งลงเหมือนเดิม
 
“ เจ้าพาดาบของบิดาข้าออกมาจากหุบเขา   เพื่ออะไรกัน ”
 
กาเอลถาม
 
“ ข้าเปล่า ”
 
นางปฏิเสธเสียงสูง
 
“ ความจริงเรื่องนี้อยู่นอกแผน   การที่พวกเขาเข้าไปในหุบเขาและรอดออกมาพร้อมกับดาบโบราณ   นั่นเป็นเพราะโชคชะตา ”
 
“ โกหก   พวกเขาต้องตายก่อนถึงป่าซีดาร์เสียด้วยซ้ำ      ถ้าหากว่าเจ้าไม่เปิดทางให้   และเป็นเจ้าอีกนั่นแหละที่พาเด็กคนนั้นไปยังที่ซ่อนสมบัติ   บอกข้ามาว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ ”  
 
กาเอลว่า
 
“ แหม   รู้ทันข้าอีกแล้ว   บอกตามตรงนะของวิเศษทั้งเจ็ดชิ้นตอนนี้ซุกซ่อนอยู่ในเงามืด   ผู้ที่ถือครองอยู่ล้วนปิดปากเงียบ   ข้าจึงได้วางแผนให้ชิ้นหนึ่งปรากฏ   เพื่อล่อชิ้นที่เหลือให้แสดงตัวออกมา ”
 
สตรีชุดแดงตอบ
 
“ แล้วเป็นอย่างไรล่ะ   ทุกอย่างเงียบกริบ   แผนการอันยิ่งใหญ่ของเจ้าคือเด็กบ้านๆ คนหนึ่งอย่างนั้นหรือ   นี่เจ้าตกต่ำจนถึงขั้นต้องล่อลวงหนูน้อยที่ยังอ่อนต่อโลก   แล้วแผนการต่อไปของเจ้าล่ะ   คงไม่ใช่คนชราที่ลุกจากเตียงไม่ไหวหรอกนะ ” 
 
“ อันที่จริงข้าเล็งคนพ่อไว้น่ะ   นึกไม่ถึงเจ้านั่นจะตาขาวเพียงนั้น   ก็ยังดีเด็กที่ชื่อฟิโลโซเฟอร์ถือติดมือออกมา   แต่ก็นั่นแหละ ”
 
นางยกไหล่แบมือสองข้าง 
 
“ ข้าถึงบอกให้เจ้าเลิกก้าวก่ายเรื่องของข้า   แผนของเจ้าจะทำทุกอย่างพัง   ดาบนั่นเป็นของข้าเก็บในถ้ำก็ดีอยู่แล้ว   แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าตกไปอยู่ในมือของคนอื่น   ถ้าเรื่องไม่ยุ่งขึ้นมาข้าต้องยอมรับเจ้าเป็นอาจารย์แล้วล่ะ ”
 
คนสวมหน้ากากว่า
 
“ ถ้าเจ้าไม่ชอบใจ   เหตุใดไม่สังหารพวกเขาเสียตั้งแต่ยังไม่พ้นปากถ้ำ   กลับปล่อยให้หลุดรอดไปจนถึงมือดารีลเสียอย่างนั้น   ตอนนี้จะมาพร่ำบ่นไปก็ไร้ประโยชน์   แต่วางใจเถิดเพื่อเจ้าแล้วข้าทุ่มสุดตัว   รับรองว่าไม่มีอะไรเสียเปล่า   รอดูต่อไปเถอะ   ว่าแต่ข้าไว้ใจเจ้าเรื่องของดารีลได้อยู่หรือไม่ ”
 
“ แน่นอนว่าข้าสามารถควบคุมเขาได้ ”    
 
กาเอลตอบ
 
“ ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เห็นต้องกังวล   หาทางจับเด็กฟิโลโซเฟอร์ผูกไว้กับหนุ่มน้อยของเจ้า   เพียงเท่านี้ดาบโบราณก็จะยังอยู่ในสายตาของเราต่อไป   ข้ารู้สึกว่าเด็กนั่นเชื่อใจดารีลยิ่งนัก   อยู่ๆ ก็มีปลามาติดเบ็ดเพิ่มอีกตัวคิดดูสิ   แบบนี้ไม่เรียกว่าโชคเข้าข้างแล้วจะเรียกว่าอะไร ”
 
“ ข้าเกลียดคำว่าโชคของเจ้าที่สุด   ว่าแต่คิดไว้หรือยังว่าต้องเก็บดารีลเมื่อไหร่ ”
 
“ ต๊าย   พูดอะไรน่ากลัวเยี่ยงนั้น   เขาเป็นหมากที่ข้าสู้อุตส่าห์ปั้นมาเสียดิบดีคงไม่เขี่ยทิ้งในเร็ววันนัก   ถึงอย่างไรก็ต้องเดินในกระดานของเราไปจนจบแผน ”
 
“ แต่ข้าเริ่มจะทนหมอนี่ไม่ไหวแล้ว ”
 
กาเอลบอกด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
 
“ เจ้าทนไม่ไหว   เป็นเพราะเจ้าอิจฉาเขาใช่หรือไม่ ”
 
สตรีชุดแดงว่า
นั่นทำให้คนในชุดคลุมดำถึงกับยืดตัวตรง
 
“ ดารีลมีทุกอย่าง   แต่เจ้ากาเอล   เจ้าสูญสิ้นแล้วทุกอย่าง   ซ้ำยังไม่อาจเรียกคืนแม้ความเป็นธรรมให้กับตัวเอง   เจ้าเคยสูงศักดิ์แต่บัดนี้ไม่มีแม้แต่ตัวตน   ต้องหลบซ่อนในถิ่นของศัตรู   ไร้ซึ่งมิตรและผู้ที่สามารถไว้วางใจ ” 
 
กาเอลเงียบกริบไม่ตอบโต้อันใด
นางที่นั่งอยู่ตรงข้ามจึงโน้มกายเข้ามาหา
สองมือประคองใบหน้าเขาไว้อย่างทะนุถนอมราวกับสิ่งของล้ำค่า
 
“ โถ โถ   เด็กน้อยที่น่าสงสาร   ต่อให้เจ้าสวมหน้ากากหนาเป็นสิบชั้นข้าก็รับรู้ถึงความเศร้าโศกของเจ้า   โลกใบนี้ช่างโหดร้ายยิ่งนัก   ใครไหนเลยที่จะเข้าใจความเจ็บปวดนี้   ไม่มี   ไม่มีเลย   แต่อย่าห่วงไป   เพียงเราสองคนร่วมมือกันผู้คนทั้งหลายก็จะได้เรียนรู้ในสิ่งที่เจ้าพบเจอ   เมื่อเจ้าไม่สามารถเรียกคืนสิ่งที่เสียไปได้   พวกเขาเหล่านั้นจะต้องชดใช้ให้อย่างเท่าเทียม ”    
 
กาเอลปัดมือของนางออก
 
“ เลิกเล่นบทโศกเสียที   ข้ามิได้เปราะบางเช่นนั้น   มีอะไรจะพูดก็พูดมาเสียให้หมด   ส่วนคำหวานเคลือบยาพิษของเจ้ากลืนมันลงไปเสียเถอะ   ข้าไม่อยากรับรู้   ถ้ายังพล่ามอะไรฟังไม่รู้เรื่องอีกล่ะก็อย่าหาว่าไม่เตือน ”
 
“ เจ้านี่ปากร้ายจริง   แต่ดิบเถื่อนแบบนี้ถูกใจข้ายิ่งนัก ”
 
นางว่าพลางส่งสายตาเย้ายวน
 
“ จริงสิวันนี้ข้าได้ฝากตำราไปกับวีแกน   ตอนนี้ก็อยู่ในมือดารีลน้อยของเราเรียบร้อยแล้ว   ข้าอยากให้แน่ใจว่าเขาจะปรุงยาตามสูตรที่ให้ไป   และเจ้าจะต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้ ”
 
“ ถ้ามันสำคัญนักเหตุใดเจ้าไม่ปรุงเองล่ะ   หรือไม่เชื่อมือตัวเองแล้ว   แต่ไปให้ราคากับเด็กเมื่อวานซืนแทน ”
 
หนุ่มน้อยในชุดหน้ากากเหล็กเอ่ยถาม
เขาเอนกายไปด้านข้างเท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง
ท่าทางดูผ่อนคลาย
 
“ พูดได้ดี   ใช่ต้องเป็นเขาเท่านั้น   เพราะเขาเป็นหมากตัวแรกและเมื่อเขาติดกับคนอื่นๆ ที่เกี่ยวพันด้วยก็จะตกหลุมพรางตามๆ ไป   เปรียบดังคนที่ถูกมัดขารวมกันไว้   เมื่อคนหนึ่งตกหน้าผาก็จะลากคนที่เหลือไปด้วย   ถ้าเจ้าแน่ใจว่าดารีลยังอยู่ในเงื้อมมือ   แผนนี้ไม่มีทางสะดุด   ครูใหญ่วีแกนก็น่าสนใจ   ไม่เสียแรงที่ข้าส่งไปหาเขา   ใครจะรู้ว่าคนแบบนั้นสามารถทำให้แผนของเราราบรื่น ” 
 
“ เรื่องล่อลวงคนไร้สติต้องยกให้เจ้า   แล้วเด็กใหม่นั่นจะว่าอย่างไร   เตรียมแผนอะไรไว้ให้หรือยัง ”
 
หญิงงามในชุดสีแดงจัดจ้านถอนหายใจยาว
 
“ ข้าต้องยอมรับว่าเรื่องนี้ผิดแผนไปมาก   ข้าหวังว่าดาบโบราณที่ปรากฏจะเรียกความสนใจของผู้ใฝ่อำนาจ   กลับกลายเป็นว่าดาบถูกเปลี่ยนที่ซ่อนเสียอย่างนั้น   อาเธอร์นะอาเธอร์   ข้าเคยมองเห็นความทะเยอทะยานในตัวเขา   ไม่นึกว่าเหนือกว่าความทะเยอทะยานก็คือความขี้ขลาด   แต่เอาเถอะข้ายังมีหมากตัวอื่นที่พอจะทำหน้าที่แทนได้   ส่วนเด็กน้อยคนนั้น   ข้าหลงใหลความกล้าหาญของเขานัก   ขอเวลาศึกษาตัวตนของเขาอีกนิด   บางทีเราอาจได้หมากดีๆ เพิ่มมาอีกตัวก็ได้   ว่าแต่เจ้าเถอะกาเอลในเวลานี้คิดจะทำอะไรกันแน่ ”
 
“ หึ ”
 
กาเอลขำแห้งๆ
 
“ คนของข้ายังไม่พร้อม   แต่เจ้าดันลั่นระฆังสงครามเสียอย่างนั้น   คิดว่าข้าจะทำอะไรล่ะ ”