โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

อาเธอร์หายออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้ามืด  
และกลับมาเมื่ออาหารพร้อมอยู่บนโต๊ะแล้ว  
แขนข้างหนึ่งหนีบห่อกระดาษสีน้ำตาลเข้ามาด้วย
 
“ กลับมาแล้วหรือคะ ”
 
คาโลไรน์ทักขึ้น
อาเธอร์พยักหน้าแล้ววางห่อของลงบนโต๊ะตัวหนึ่ง
 
“ ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลยเด็กๆ รอกินข้าวหิวแย่แล้ว ”
 
“ เช้าๆ นี่แหละคนน้อยขนของสะดวกจริงไหมคนเก่ง ”
 
เขาว่าพลางจุ๊บผมสีทองยาวสลวยของบุตรสาว
 
“ หรือว่าท่านไปรับเอาเครื่องมือเกษตร   ที่เอาไปให้ร้านตีเหล็กซ่อมกลับมาด้วย ”
 
คาโลไรน์ถาม
 
“ ถูกต้องตอนนี้ข้าเอาของพวกนั้นไปไว้ในคอกม้าเรียบร้อยแล้ว ”
 
“ เราจะทำไร่กันใช่ไหมฮะ   เหมือนอย่างที่เราเคยทำ   เราจะเป็นชาวไร่ชาวนาอยู่ที่นี่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามขึ้นบ้าง
 
“ ถูกแล้วอย่างน้อยก็ชั่วระยะเวลาหนึ่ง   หลังจากนั้นเราก็จะกลับไปอยู่ในที่ๆ เราควรอยู่เมล็ดพืชก็เช่นกันต้องหว่านในดินที่ชุ่มชื้นจึงจะเจริญงอกงามและให้ผลเต็มที่ ”
 
อาเธอร์คิดถึงตึกที่กระหนาบสองข้างทางแล้วรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในกำแพงหนา  
เหมือนหนูตัวเล็กๆ ที่หลงเข้าไปในเขาวงกต   
 
“ ข้าตัดชุดของท่านเสร็จพอดี   ผ้าพวกนี้เนื้อดีกว่าที่ซีนาร์ยมาก   ข้ายังต้องเก็บเศษผ้าไว้เพราะทิ้งไม่ลง ”
 
นางคลี่ผ้าออกอวด
มันเป็นเสื้อสีน้ำตาลเข้มชายผ้ายาวระพื้น
 
“ แน่ละของที่นำมาขายในเมืองนี้ต้องมีคุณภาพดีอยู่แล้ว   โอรีเวียมีข้อเสียตรงที่ชอบเน้นเน้นความงามภายนอก  ความหรูหราฟุ้งเฟ้อ   แต่เอาเถอะเราคงจะชินกันเองในไม่ช้าว่าแต่วันนี้มีอะไรกินบ้าง ”
 
เขาชะโงกหน้าไปบนโต๊ะพบว่ามีขนมปังหลากหลายชนิด
 
“ ไม่มีผักสดกับเนื้อเลยหรือ ”
 
“ เราจะมีรายการเนื้อเป็นมื้อเที่ยงน่ะ   ข้าลองทำขนมปังตามแบบที่เราเคยกินที่ร้านดูล่ะ   แต่ไม่ได้ใส่เครื่องเทศนะ ”
 
นางว่าพลางหันไปยิ้มให้บุตรชาย
 
“ น่าสนใจดีนี่ ” 
 
อาเธอร์พูด
เขาหยิบขนมปังมาใส่จานของตัวเอง
แล้วราดด้วยน้ำฟักทองบดสีเข้มข้น
หอมหวานละมุน
 
คาโอเรียใช้ซ่อมจิ้มขนมปังด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
ตั้งแต่มาถึงโอรีเวียนางแทบจะไม่ได้ออกจากบ้านเลย
 
“ เป็นอะไรไปไม่อร่อยหรือ ”
 
คาโลไรน์ถามเมื่อเห็นกิริยานั้น
 
“ เปล่าข้าแค่ไม่หิว ”
 
“ แล้วกันยังเด็กยังเล็กเป็นโรคเบื่ออาหารเสียแล้ว ” 
 
อาเธอร์หัวเราะเมื่อได้ยินภรรยาว่าแบบนั้น
 
“ เด็กดีวันนี้เราออกไปข้างนอกกันไหม ”
 
เขาว่า
 
“ ไปสุสานอีกหรือคะ ”
 
“ ไม่ใช่แน่นอน   แต่เป็นที่ที่พวกเจ้าต้องประหลาดใจ ”
 
“ ที่แบบไหนกัน ”
 
คาโลไรน์ขมวดคิ้ว
 
“ อาบน้ำนอกบ้าน ”
 
อาเธอร์บอกใบ้
 
“ แต่พวกเราก็อาบน้ำกันที่บ่อหลังบ้านมาตลอด   หรือท่านพ่อจะพาไปอาบในแม่น้ำลำคลอง ”
 
คำถามของฟิโลโซเฟอร์
เล่นเอามารดาและน้องสาวเอนตัวไปด้านหลังด้วยสีหน้าสยอง
การอาบน้ำในที่โล่งแจ้งท่ามกลางสายตาคนมากมาย
เป็นอะไรที่เกินจะรับไหว
แต่อาเธอร์ยิ้มแทนคำตอบ
 
 
“ แล้วเรื่องโรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง ”
 
คาโลไรน์ถามขึ้น
ในขณะที่กำลังเก็บถ้วยชามไปล้าง
 
“ เมื่อวานข้าลืมถามไปเพราะมัวแต่วุ่นวายกันอยู่ ”
 
“ โรงเรียนจะเปิดในต้นเดือนหน้าข้าเอาผลการเรียนเดิมให้พวกเขาดูแล้ว   ฟิโลโซเฟอร์อยู่ระดับห้าส่วนคาโอเรียอยู่ระดับสาม ”
 
“ หืม พวกเขาไม่ต้องสอบวัดระดับหรือ ”
 
“ ไปกับท่านดีมีนไม่มีสิ่งใดยุ่งยากและข้ามั่นใจในการวินิจฉัยของท่านดีมีน ”
 
อาเธอร์บอก
 
 
ตอนสายของวันนั้นอาเธอร์บอกว่าจะพาทุกคนไปอาบน้ำ
ให้สมาชิกทุกคนเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้สำหรับเปลี่ยนคนละชุด
 
“ ข้าเพิ่งตัดชุดของท่านเสร็จ   ดังนั้นจึงมีเพียงท่านคนเดียวที่ได้ชุดใหม่สองชุด   ส่วนพวกเรามีชุดใหม่เพียงชุดเดียว   กับเสื้อผ้าเก่าขาดที่สวมอยู่ตอนนี้ ”
 
คาโลไรน์บอก
 
“ ถ้าอย่างนั้น   พวกเราทุกคนจะใส่ชุดเก่าไปก่อน   เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว   จึงค่อยเปลี่ยนพร้อมกัน ”
 
อาเธอร์กล่าวพลางคลี่ห่อกระดาษที่เขาถือมาออก
รองเท้าใหม่สี่คู่เรียงกันอยู่ในนั้น
มันเป็นรองเท้าหนังที่สวยงามมาก
 
“ เย่   เราจะใส่เสื้อเก่าแต่รองเท้าใหม่   เข้ากันสุดๆ ”
 
คาโอเรียว่า
ส่วนฟิโลโซเฟอร์คิดถึงสภาพตอนตนเองเผลอเดินออกจากบ้าน
ด้วยชุดเก่าขาดแล้วก็ยิ้มแห้ง
 
“ นี่เราจะไปอาบน้ำนอกบ้านกันจริงๆ หรือ ”
 
คาโลไรน์ยังประหม่า
 
“ แล้วชาวโอรีเวีย   เขาไม่ได้อาบน้ำที่บ้านกันหรอกหรือ   พวกเขาไปที่ไหนกัน ”
 
“ มีหลายคนอาบน้ำที่บ้าน   แต่คนที่อยู่ห้องเช่าเล็กๆ หรือคนที่ร่ำรวย   เขานิยมไปอาบที่แห่งหนึ่ง ”
 
อาเธอร์อธิบายระหว่างเดินทางไปด้วยกัน
 
“ ในบึงหรือตามริมคลองอย่างนั้นหรือ   ไม่เอาล่ะ   ถึงข้าจะเคยทำแบบนั้นที่ซีนาร์ย   แต่สำหรับเมืองที่คนพลุกพล่านอย่างโอรีเวีย   ข้าขออาบบ่อน้ำหลังบ้านดีกว่า ”
 
“ โถ   คาโลไรน์เราทำแบบนั้นในโอรีเวียไม่ได้เจ้าก็รู้   ที่นี่มีบริการโรงอาบน้ำ   มีทั้งแบบธรรมดาและแบบหรูหรา   ข้าเห็นโรงอาบน้ำดีๆ ราคาธรรมดาอยู่ใกล้ๆ บ้านของนี่เรา ”
 
“ โรงอาบน้ำ   เป็นอย่างไรคะ   ข้าไม่เคยได้ยิน ”
 
“ เอาล่ะไปถึงเดี๋ยวรู้กัน ”