โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กชายผู้เติบโตมาท่ามกลางทุ่งโล่ง   แต่ต้องมาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ที่คลาคลั่งไปด้วยผู้คน   แม้เขาจะดูตื่นเต้นและพึงใจ   แต่ลึกๆ แล้วเขาก็โหยหาทุ่งหญ้ากว้างใหญ่มากกว่าเมืองที่ล้อมรอบด้วยกำแพง   เขายืนกระสับกระส่ายเหมือนคนหลงทาง   ที่ยังหาทางไปไม่ได้   เด็กหญิงตาสีน้ำเงินเข้มคนนั้นทำไห้เขาลืมไปแล้วว่าเขาตั้งใจจะไปทางไหน
 
เขาเดินใจลอยไปทางที่เด็กหญิงทั้งสองเดินไปด้วยกัน   แต่ตอนนี้เขามองไม่เห็นทั้งคู่แล้ว   เด็กชายได้มาถึงถนนสายหนึ่งที่เต็มไปด้วยบ้านเรือนหลังโอ่อ่า   รอบๆ บ้านยังมีสวนดอกไม้มองดูกว้างขวาง   บางบ้านมีกำแพงสูงผู้คนเดินไปมาก็บางตามาก   ถนนเส้นนี้จึงดูแปลกประหลาด  
 
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่แปลกไปคือ
สายตาหลายคู่ที่มองมายังเด็กชายตัวน้อยนั้นเจือด้วยความรังเกียจ
ก็ต้องโทษตัวเขาเองที่ไม่แต่งกายให้ดีก่อนออกจากบ้าน
 
ฟิโลโซเฟอร์สังเกตเห็นสายตาคู่หนึ่งจ้องเขาอยู่นานแล้ว
ชายชราสองคนเดินมาข้างหน้าเขา
มีคนหนึ่งจ้องมองเขาเขม็ง
 
“ เจ้าเด็กคนนั้นนี่   คนที่มากับอาเธอร์   ข้าจำได้ ”
 
ชายคนนั้นว่า
 
“ ใช่เขาจริงๆ หรือแต่งตัวยิ่งกว่าขอทานไม่ใช่เจ้าจำคนผิดนะ ”
 
ชายอีกคนที่มาด้วยกันถาม
 
“ พวกท่านรู้จักบิดาของข้าหรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามงงๆ
แต่บิดาของเขาเกิดและเติบใหญ่ที่เมืองนี้
หากจะมีคนรู้จักย่อมไม่แปลก
 
“ รู้สิทำไมจะไม่รู้   คนนอกคอกคนนั้นน่ะ   แล้วเจ้ามาทำอะไรแถวนี้   คงไม่ใช่อาเธอร์สั่งให้มาหรอกนะ ”
 
“ เปล่าข้ามาของข้าเอง   แค่มาเดินเล่นน่ะพวกท่านเป็นใครหรือ ”
 
“ พวกข้าเป็นปู่น้อย( น้องของปู่ )ของเจ้า   อ้อจริงสิจะว่าไปตอนนี้ก็ไม่ใช่แล้ว   พ่อของเจ้าถูกไล่ตะเพิดออกไป   นี่คงไม่คิดกลับมาทวงสมบัตินะ   ฝันกลางวันไปเถอะ ”
 
“ เปล่านี่   ท่านพ่อไม่เคยพูดเรื่องนี้   และไม่เคยเอ่ยถึงพวกท่านด้วย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอกตามตรง
 
“ ก็ดี   รู้จักเจียมตัวเสียบ้าง   คนอย่างพวกเจ้าไม่น่าเกิดในตระกูลพวกเราเลย ”
 
เด็กชายยกมือกุมขมับ
วันนี้วันอะไรกันแน่
เพิ่งเจอเด็กหาเรื่องมาแท้ๆ ตอนนี้ยังมาเจอกับคนแก่หาเรื่อง
วันนี้คงจะไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น
หรือเขาควรกลับเข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
 
“ แล้วท่านพ่อทำผิดอะไร   เหตุใดจึงโดนขับไล่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
 
“ ผิดแน่นอน   เจ้านั่นพาเชื่อเสียงตระกูลลงเหวอย่างเดียวไม่ว่า   ยังพาแอสเธอลาสไปตาย   พ่อเจ้าน่ะเป็นคนไม่เอาไหน   โชคดีที่มีน้องชายพอเป็นความหวังได้   แต่ดูสิทุกอย่างป่นปี้ลงเพราะเขาคนเดียว   ตอนนี้คงอดอยากสินะจึงกระเสือกกระสนกลับมา ”
 
ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
 
“ เดี๋ยวนะ ”
 
เด็กชายว่า
 
“ เท่าที่ฟังเหมือนมีแค่ท่านพ่อกับท่านอาที่ต้องต่อสู้เพื่อตระกูล   แล้วพวกท่านล่ะครับ   เป็นชายชาตรีอยู่มิใช่หรือ   เคยดิ้นรนเองหรือไม่   เล่าให้ข้าฟังบ้างสิ   ท่านเคยมีวีรกรรมอะไร ”
 
“ เจ้า   ถอดแบบออกมาจากเจ้าอาเธอร์ชัดๆ ตระกูลเราคงสิ้นหวังแล้ว ”
 
“ เฮ้   แต่ท่านไล่พ่อของข้าไปจากตระกูลแล้วนี่   ดังนั้นข้าก็ต้องเป็นคนนอก   หากมีอะไรล่มสลายไปก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา   เกิดจากพวกท่านต่างหากล่ะ ”
 
“ เจ้าเด็กนรก ”
 
คุณปู่น้อยชี้หน้า   ตาเหลือกลานจากนั้นก็ค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นปากอ้าค้าง
 
ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับยืนงงในอาการที่เห็น
ด้วยเกรงว่าตนเองจะพูดแรงไป
ทันใดนั้นเขาก็ได้กลิ่นหอมจางๆ เป็นกลิ่นที่ชวนให้ลุ่มหลง   ราวต้องมนตร์สะกด
มือข้างหนึ่งวางลงบนไหล่ของเขา
เด็กชายกำลังจะหันไปมองว่านั่นเป็นมือของใคร
เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งกระซิบที่ข้างหู
เสียงที่เขาจะไม่มีวันลืม
 
“ คนทั่วไปหากพบกับคนพาลเขาจะเดินเลี่ยงออกมา ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ยืนตะลึงไปเป็นครู่กว่าจะตั้งสติได้
เขารู้ว่าเจ้าของเสียงยืนแนบชิดเพียงใด
 
“ ดารีล   เจ้า   เจ้ามาทำอะไรแถวนี้ ”
 
เด็กชายตื่นเต้นจนมือสั่นปากสั่น
 
“ คำถามนั้นข้าต้องเป็นฝ่ายถามเจ้า ”
 
ดารีลตอบเสียงเรียบ
 
“ อ้อ   ข้ารู้แล้ว   บ้านของเจ้าคงอยู่แถวนี้ล่ะสิ   ข้าทายถูกหรือไม่ ”
 
ดารีลไม่ตอบคำถามแต่ใช้ฝ่ามือออกแรงดันบังคับให้เขาเดิน
 
“ เดี๋ยวสิเดี๋ยว   นี่เจ้าคิดจะทำอะไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ท้วง
 
“ เจ้าน่ะยืนเกะกะขวางทางยังไม่รู้ตัวอีก   เช่นนี้แล้วคิดว่าข้าจะทำอะไรล่ะ ”
 
“ หลานชายของข้า   เจ้ารู้จักคนผู้นี้หรือ   ได้อย่างไรกัน   เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าบ้าง ”
 
คุณปู่น้อยเหมือนเพิ่งจะได้สติเอ่ยถาม
 
“ ย่อมรู้อยู่แล้วก็เขาอุ๊บ ”
 
ปากของเขาถูกปิดไว้ด้วยมือของดารีล
ริมฝีปากที่ไวต่อสัมผัสรับรู้ถึงความเนียนนุ่มและหอมละเมียดละไม
เด็กชายถึงกับจิตหลุดกระเจิดกระเจิง
 
“ หยุดพูดแล้วเดินไป   นี่เจ้าคิดว่าข้ามีเวลาทั้งวันหรืออย่างไร ”
 
เจ้าของมืองามเริ่มทำเสียงดุ
 
ฟิโลโซเฟอร์หอบหายใจแรงเพื่อเรียกสติ
บ้าไปแล้วเขาคิด
เหตุใดจึงควบคุมอาการไม่อยู่
แต่ถึงกระนั้นเขาก็เริ่มก้าวขาเดินไปข้างหน้า
 
“ เดี๋ยวรอก่อนเจ้าหลานชาย   ในเมื่อมาถึงนี่แล้วเจ้าก็ควรจะเข้าบ้าน   ดื่มกินอะไรนิดหน่อยมิใช่หรือ   ชวนเพื่อนของเจ้าเข้ามาด้วยสิ   บ้านของเราอยู่ไม่ไกลนักหรอก ”
 
คุณปู่น้อยตะโกนตามหลัง
 
เด็กชายกำลังคิดจะหันมาตอบแต่ดารีลคว้าไหล่ของเขาเอาไว้ก่อน
 
“ เดินไปไม่ต้องฟัง   ไม่ต้องตอบอะไรทั้งนั้น   เสียเวลาเปล่า ”
 
“ ไม่ต้องห่วง   ข้าไม่คิดจะตามไปอยู่แล้ว   คนๆ นั้นใจร้ายนักเขากล่าวหาพ่อข้า ”
 
ดารีลลอบมองเด็กชายด้วยหางตาแล้วก็เดินต่อไปไม่พูดอะไร