โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เมื่อพวกเขามาถึงกำแพงปราสาทก็เป็นเวลาดึกพอสมควร   ที่ซุ้มประตูโค้งดูเงียบเหงาผิดปรกติ   โคมไฟจากเสาสูงส่องแสงสีเหลืองนวลเล่นเงาใบไม้   เกิดเป็นรูปร่างประหลาดสีดำเคลื่อนไหวไปมาตามแรงลม   ชวนหลอกหลอนจิตให้คิดไปไกล   ภายในป้อมยามกลับว่างเปล่าไร้ผู้คน

 

ดารีลยืนขมวดคิ้วให้กับสิ่งเหล่านี้   เขาเขม้นมองเข้าไปในป้อมยามนั้นรู้สึกถึงความผิดปรกติขั้นรุนแรง   เป็นไปได้ยากที่ป้อมหน้าปราสาทจะไม่มีคนเฝ้า

 

เขาดึงฟีไลร่าให้มายืนใต้แสงไฟ   หักกิ่งไม้ขีดเป็นวงกลมล้อมรอบนางเอาไว้

 

“ ถ้าเกิดเหตุร้ายอย่าก้าวขาออกมานอกวง   เว้นแต่เจ้ามั่นใจว่าสามารถหนีได้เร็วพอ   ก็ให้หนีเข้าปราสาทไป ”

 

พ่อมดน้อยเตือน

 

“ ท่านจะทำอะไร ”

 

ฟีไลร่ารู้สึกหวั่นใจขึ้นมา

 

“ ไม่ทำอะไรหรอก   แค่จะเข้าไปในป้อมยามนั้น ”

 

“ มีอันตรายหรือเปล่า ”

 

เสียงของนางเริ่มสั่น

 

หนุ่มน้อยนั้นยิ้ม

เป็นรอยยิ้มที่ปลอบประโลม

 

“ เจ้าคิดมากไปแล้ว   แค่มีคนหลับยามและข้าต้องไปปลุก   บางทีอาจมีบทลงโทษบ้างเล็กน้อย   ถ้าเจ้ากังวลก็หันหลังไปเสียอย่ามองดูเลย   และจำเอาไว้ว่าคนที่ข้ามเส้นขีดนี้ไม่ได้คนนั้นไม่ใช่ข้าต่อให้หน้าเหมือนแค่ไหนก็อย่าตามไป ”

 

“ ข้าว่าเรียกคนมาช่วยไม่ดีกว่าหรือ   ตอนนี้ท่านไม่ได้ถืออาวุธใดๆ เลยข้าเกรงว่า ”

 

ดารีลทำเป็นตกใจ

 

“ แค่ปลุกคนหลับนี่นะต้องเรียกคนมาช่วย   เจ้าคิดว่าข้าง่อยขนาดนั้นเลยหรือ ”

 

“ ดารีลข้าขอล่ะท่านอย่าเข้าไปดูเลยนะ   ให้คนอื่นทำเถอะ ”

 

เด็กหญิงวิงวอน

 

“ นอกจากเราตรงนี้มีใคร   ข้าคงไม่เรียกผู้พิทักษ์หน้ากากทองหรอก   จนกว่าจะแน่ใจว่าอะไรเป็นอะไร ”

 

 

“ แต่ ”

 

นางพูดแค่นั้นก็ชะงักไป

เมื่อเห็นร่างหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่หลังป้อม

 

ดารีลสังเกตเห็นจึงหันไปมองบ้าง

เขาหรี่ตาให้กับสิ่งนั้น

 

ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นว่า

 

“ ท่านวีแกน   ทำอะไรของท่านน่ะ   เวลานี้ต้องเฝ้าหม้อต้มยามิใช่หรือ   ออกมาเดินทำอะไรแบบนี้ความรับผิดชอบของท่านหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”

 

ไม่พูดเปล่า

หนุ่มน้อยเดินตรงเข้าไปหา

 

เจ้าของร่างประหลาดนั้นก็มุ่งเข้ามาหาเขาเช่นกัน

ด้วยการเคลื่อนไหวที่พิลึกพิลั่นราวกับคนพิการ

 

ฟีไลร่าวิ่งตามหลังไป

โดยไม่บอกกล่าวผู้ใด

 

เมื่อร่างนั้นปรากฏชัดตรงหน้า

ดารีลถึงกับต้องผงะ

 

“ นี่ท่านไปเมาสุราอาละวาดที่ไหนมา   สภาพดูไม่ได้เลยเป็นถึงครูใหญ่ทำเช่นนี้ได้อย่างไร   ถึงไม่เห็นแก่หน้าข้าก็ควรให้เกียรติตำแหน่งตัวเองบ้าง   ข้ายังสงสัยตัวเองไม่หายว่าสามารถพาท่านมายืนจุดนี้ได้อย่างไร   ทั้งที่ท่านเป็นเอามากอย่างนี้ ”

 

หนุ่มน้อยทำจมูกย่น

น้ำเสียงขุ่นเคือง

 

เพราะวีแกนนั้นยืนโงนเงน

เสื้อผ้าขาดวิ่นซ้ำยังเปรอะเปื้อนดินโคลนและมีคราบเลือดติดเป็นจุดๆ

 

“ ข้าไม่ได้เมา ”

 

วีแกนปฏิเสธเสียงแหบแห้ง

ราวกับคนขาดน้ำมาหลายวัน

 

“ แล้วท่านมาทำอะไรตรงนี้   คนเฝ้ายามล่ะท่านเห็นหรือไม่ ”

 

ถึงจะไม่เชื่อคำพูดของวีแกน

แต่หนุ่มน้อยก็ยังใจเย็นอยู่

 

“ คนเฝ้ายามหรือ   กลับไปแล้ว   เห็นบอกว่าไม่สบายข้าเลยอาสาเฝ้ายามแทน   จนกว่าจะมีคนมาเปลี่ยน ”

 

ดารีลเดินเข้าไปในป้อม

แล้วกลับออกมา

 

“ ท่านยังไม่บอกข้าเลย   ว่าทิ้งหม้อต้มยาด้วยเหตุผลใด ”

 

“ ข้าไปหาซื้อกำยาน   ที่เจ้ามอบให้มันหมดแล้ว ”

 

วีแกนตอบ

 

“ กำยานที่ใช้นั้นไม่ใช่จะมีขายทั่วไปหรอกนะ   ที่หาได้ตามตลาดน่ะมันใช้ไม่ได้ผลหรอก   แล้วท่านเผาเกินปริมาณที่บอกหรืออย่างไรจึงได้หมดไวอย่างนั้น ”   

 

“ เป็นเพราะเจ้าให้น้อยเกินไปต่างหากล่ะ   อย่ามาโทษข้าเพราะเรื่องนี้นะ ”  

 

ครูใหญ่ร่างอ้วนเถียง

 

ดารีลส่ายหน้า

ถอนหายใจยาว

 

“ เล่นกับของอันตรายยังกล้าเลินเล่อ   วีแกนท่านป่วยแล้ว   ไปห้องพยาบาลเสียเถอะ ”

 

“ ข้าไม่ได้ป่วย   อันที่จริงข้ารู้สึกแข็งแกร่งและทรงอำนาจมากกว่าที่เคยเป็นเสียด้วยซ้ำ ”

 

วีแกนยังดื้อดึง

ทันใดก็เหลือบไปเห็นฟีไลร่า

พร้อมกับตะเกียงที่แตกดับ

 

“ นั่นตะเกียงส่งวิญญาณ   เรื่องผิดบาป   ลางร้าย   เจ้าต้องนำสิ่งชั่วร้ายเข้ามาในปราสาทขาวด้วยแน่เลย   ของสำคัญเช่นนี้กล้าทำเสียหายได้อย่างไร ”

 

เขาชี้ไปยังเด็กหญิงผมสีเงิน

 

“ ของข้าเองข้าทำหล่นระหว่างทาง   จึงยืมของนางมาใช้   ถ้าอย่างนั้นคืนนี้คงต้องไปคุกเข่าในหอสำนึกบาป   ส่วนท่านไปรอข้าที่ห้องพยาบาล ”

 

ว่าแล้วก็สลับตะเกียงกับนางแบบหน้าตาเฉย

 

“ เอาล่ะเจ้าไปได้แล้ว   นำตะเกียงไปรวมกันที่หน้าอนุสาวรีย์   ถ้าเจ้าเร็วพออาจจะทันอาหารมื้อค่ำ   แต่ถ้าพลาดก็อดโดยที่ข้าช่วยอะไรไม่ได้   เพราะฉะนั้นอย่าโอ้เอ้วิ่งไปเสียในตอนนี้ที่ยังมีโอกาส ” 

 

“ แต่ ”

 

“ อย่ามาแต่กับข้า   หนึ่งในผู้คุมกฎก็ข้านี่แหละ   จะยั่วโมโหช่วยดูสถานการณ์ด้วย   คิดว่าข้าเป็นเพื่อนเล่นหรืออย่างไร ”

 

ดารีลตวาด

 

“ ช่างนางเถิด   ก็แค่เด็กไร้ค่าคนหนึ่ง   นางอยากไปตายที่ไหนก็ปล่อยไป   อย่าใส่ใจเลย ”

 

ครูใหญ่วีแกนเริ่มรำคาญ

 

“ ยังไงล่ะ   ไม่ใช่สายลับแต่ชอบสอดรู้สอดเห็นในเรื่องสำคัญ   ถ้าไม่ติดว่าเจ้าอ่อนด้อยเกินไปข้าขุดหลุมฝังนานแล้ว   กลับไปอยู่ในที่ของเจ้าเสีย   ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน ”

 

หนุ่มน้อยรูปงามกระซิบเสียงเย็น

 

เขาคว้าหิงห้อยตัวหนึ่งยัดใส่มือนาง

 

“ รีบไปเสีย   เมื่อถึงปราสาทขาวแล้วจงปล่อยหิงห้อยตัวนี้   อย่ากลัวไปเลยถ้าเกิดเหตุร้ายข้าจะรู้  จนกว่าหิงห้อยตัวนี้จะเป็นอิสระทุกย่างก้าวของเจ้าอยู่ในสายตาของข้าตลอด ”

 

เมื่อเป็นดังนั้นฟีไลร่าจึงต้องไป

โดยไม่อาจโต้แย้งได้

      

“ ดูท่านไม่สบายเอาหนักควรไปพักได้แล้ว   ว่าแต่ท่านจะให้ข้าไปรับโทษหรือจะให้ข้ายืนยามแทน   ต้องรออีกนานเท่าใด   กว่าผลัดต่อไปจะมาเปลี่ยน ”

 

ดารีลหันไปพูดกับครูใหญ่

เมื่อเห็นว่าฟีไลร่าไปพ้นแล้ว

 

“ รับโทษเรื่องอะไร ”

 

วีแกนสงสัย

 

“ ก็ที่ข้าทำตะเกียงแตกอย่างไรล่ะ ”

 

ครูใหญ่จะหัวเราะ

แต่กลายเป็นส่งเสียงไอออกมาแทน

 

“ นี่เจ้าเชื่อเรื่องโชครางแบบนั้นด้วยหรือ   ไร้สาระสิ้นดีของที่แตกได้ก็ย่อมแตกเป็นธรรมดา   ปล่อยมันไปเถอะ   ข้าว่าเจ้ากับข้ามีงานต้องทำกันแล้วคืนนี้   ส่วนคนยืนยามแจ้งผู้คุมกฎให้มาจัดการ ”

 

“ ข้าจะไปหอสำนึกบาป   ส่วนท่านไปห้องพยาบาล   หลังจากนั้นค่อยดูว่าหม้อต้มยามีสิ่งใดผิดปรกติ ”

 

พ่อมดน้อยสรุป

 

“ เจ้าไม่จำเป็นต้องทำตามกฎก็ได้นี่นา ” 

 

ดารีลไม่ตอบแต่เขาเดินนำเข้าไปในอาคาร

ใหญ่ได้แต่วิ่งตามพร้อมกับครางหงิงๆ

 

“ ขอทีเถอะ   ท่านอย่าทำเรื่องให้ข้าต้องกังวล   เพราะตอนนี้ข้าวิ่งพล่านรอบปราสาทจนแทบจะแยกร่างได้แล้ว ”

 

ดารีลกล่าวตำหนิ