โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

แม้เวลาจะผ่านไปจนดึกดื่น   คนทั้งคู่ก็ยังนั่งคุยกันอยู่ในทุ่งหญ้าอันมืดมิด   มีเพียงความอบอุ่นจากกองไฟและแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่โอบล้อมพวกเขาเอาไว้
 
“ ดารีลข้ามีเรื่องอยากถาม ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
สีหน้านั้นจริงจังเป็นอย่างยิ่ง
 
หนุ่มน้อยร่างงามที่นอนเล่นยอดหญ้าอยู่
ได้ยันกายลุกขึ้นนั่งเคียงข้างคู่สนทนา
 
“ ว่ามาสิ ”
 
ดารีลว่า
ดูเหมือนเวลานี้เขากำลังอารมณ์ดี
จึงพร้อมจะตอบคำถามเปิ่นๆ ของเด็กน้อยได้ไม่รู้เบื่อ
 
“ เจ้าเคยจูบกับสตรีหรือเปล่า ”
 
นี่เป็นคำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน
ทำเอาหนุ่มน้อยหน้ามนถึงกับผงะไป 
 
แต่เด็กชายผู้ตั้งคำถามกลับยังตีหน้ามึน
คนอายุมากกว่าจึงแสร้งทำเป็นเมินเสีย
 
เขาหันความสนใจไปยังเปลวไฟที่กำลังลุกโชน
ไม่พูดไม่จาสีหน้าเรียบเฉย
 
“ เจ้าไม่ตอบข้า   ทำไมล่ะ ”
 
คราวนี้ฟิโลโซเฟอร์เริ่มมีโมโห
 
“ มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กๆ อย่างเจ้าสมควรเอ่ยถาม ”
 
น้ำเสียงนั้นทั้งดุทั้งตำหนิ
 
“ ข้าไม่เด็กนะ   โตกว่าเมื่อปีกลายแล้วด้วย   แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย   ทีเจ้ายังทำได้แต่สำหรับข้ากลับต้องห้ามเสียอย่างนั้น   ถ้ามันไม่ถูกไม่ควรจริงแล้วเจ้าทำทำไม ”
 
“ ข้าพูดเมื่อไหร่ว่าเคย ”
 
ดารีลว่า
 
“ ถ้าเช่นนั้นก็บอกสิว่าไม่เคย   เจ้ากล้าหรือไม่ ”
 
เด็กชายท้าทายออกไปแบบนั้นเพราะมั่นใจว่าดารีลไม่มีทางโกหกเขา
และก็เป็นจริงดังนั้น
เพราะหนุ่มน้อยเลือกที่จะไม่ตอบและยกมือกุมขมับแทน
 
“ แล้วเจ้าจะอยากรู้เรื่องพวกนี้ไปทำไมกัน   ในเมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ”
 
ดารีลย้อนถาม
 
“ นั่นแหละ   ข้าอยากให้เจ้าสอน ”
 
คำตอบนั้นทำเอาอึ้งหนัก
หนุ่มน้อยรูปงามได้แต่กระพริบตาปริบๆ
 
“ ก็ข้าไว้ใจเจ้าที่สุด   จะให้ท่านพ่อสอนก็กระไรอยู่   เรื่องมีอยู่ว่าข้าได้หลงรักสตรีนางหนึ่ง   และหากวันใดมีโอกาสได้จุมพิตกับนาง   ข้าก็แค่อยากทำให้นางประทับใจ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์อธิบาย
 
“ มันไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้นขอเพียงเจ้าสองคนรักกัน   เรื่องอื่นก็ไม่สลักสำคัญแล้ว   ความพึงพอใจนั้นเกิดเอง   เมื่อได้ทำตามแรงปรารถนา   แค่ริมฝีปากพวกเจ้าสัมผัสกันก็จดจำไม่รู้ลืมแล้ว   ไม่เห็นต้องมากพิธี ”   
 
คนอายุมากกว่าสอน
 
ฟิโลโซเฟอร์คว้าไหล่ของหนุ่มน้อยที่นั่งข้างๆ
ดึงให้หันหน้ามาหา
แล้วจูบเร็วๆ แบบไม่ให้โอกาสตั้งตัว
 
ดารีลก็ตอบโต้ได้เร็วพอสมควร
เขาผลักร่างเด็กชายออกไป
 
แล้วทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นหญ้า
มือข้างหนึ่งก็ชักมีดสีดำออกมา
แต่เพียงเพื่อใช้ปิดบังใบหน้าของตัวเอง
 
“ เจ้าทำจูบแรกของข้าพังพินาศ ”
 
เด็กชายประท้วง
 
“ สมควรแล้วล่ะ   เจ้าต้องมอบมันให้กับคนที่เจ้ารักสิ   ทำแบบนี้ข้าไม่ถลกหนังเจ้าออกมาก็นับว่าประหลาดแล้ว   เป็นเด็กเป็นเล็ก   ทำอะไรไม่เข้าเรื่อง ”
 
“ แล้วข้าไม่ได้รักเจ้าหรืออย่างไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์แย้ง
 
“ มันไม่เหมือนกัน   น้องสาวเจ้าเจ้าก็รัก   แต่เจ้าคงไม่คิดจะจูบนางใช่ไหม ”
 
“ แล้วไงล่ะ   ในเมื่อเจ้าเองไม่ใช่น้องสาวของข้า   พูดแบบนี้มันเทียบกันได้หรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าแล้วก็หันหลังให้
 
“ ข้าอุตส่าห์ไว้ใจเจ้า   แต่ดูเจ้าทำสิ   รู้อย่างนี้ข้าไปปรึกษาสตรีชุดแดงดีกว่า   นางคงยินดีช่วยข้าอย่างไม่ต้องสงสัย   เจ้าเป็นคนบอกเองว่าคำแนะนำของนางเชื่อถือได้   เรื่องแบบนี้นางรู้ดีกว่าเจ้า ”
 
เจ้าของร่างงามลุกขึ้นมาอีกครั้ง
เขาคว้าไหล่คนพูดมากกดราบลงกับพื้นหญ้า
 
เป็นครั้งแรกที่เด็กชายตัวน้อยมีโอกาสได้เห็น
ดารีลที่อยู่ในอาการเกรี้ยวกราด
ดวงตาสีดำนั้นส่องประกายลึกลับ
 
การเอ่ยถึงสตรีนางนั้น
สามารถเรียกโทสะของเขาได้พอสมควร
แต่เด็กชายก็หาได้หวาดกลัวไม่
 
ดารีลเคลื่อนไหวอยู่ด้านบนด้วยท่าทีคุกคามอย่างชัดแจ้ง
นิ้วเรียวยาวที่รวบอยู่เหนือลำคอนั้นแข็งแกร่งนัก
และแรงบีบก็ไม่น้อยเลย
 
ฟิโลโซเฟอร์เริ่มหายใจไม่ออก
 
 
****************   เจอสะพาน   ****************
 
ข้ามไปก่อนฮับ   รอรีไรท์
 
มีฉากใช้ความรุนแรงเกินอายุ
 
ตัดไปก็ไม่มีผลกับเนื้อเรื่อง