โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ครูฝึกนักดาบเฮอร์เมสถูกพาเข้ามาในห้องที่เกิดเหตุด้วยอาการงุนงง   เพราะไม่มีใครแจ้งให้รู้ว่าด้วยเหตุผลใด   แต่เมื่อมองเห็นดารีลกำลังถือดาบสุดรักสุดหวงของตน   ก็เกิดอารมณ์เกรี้ยวกราด
 
“ เจ้าคนชั่วกล้าดีอย่างไรขโมยดาบของข้า   ชิชะจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้   ฝ่าบาทท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะ   ผู้ใช้เวทมนต์ทำตัวเยี่ยงนี้น่ารังเกียจยิ่งนัก   เป็นเพราะมีท่านคอยให้ท้ายจึงได้เกิดเหตุขึ้น   ขอท่านจงลงโทษให้หนักไม่เช่น… ”
 
คำพูดของเขาสะดุดลง
เมื่อหันไปเห็นร่างอันไร้วิญญาณ
ของอาจารย์โดเฮเกน
 
อารมณ์ขุ่นมัวก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกโดยพลัน
 
“ นั่นๆ นั่นมันอะไรกัน ”  
 
เฮอร์เมสกลัวลนลาน
เขาเพิ่งสังเกตเห็นดาวหกแฉกที่วาดบนผนัง
 
เป็นเพราะในตอนแรก
เขาพุ่งเป้าไปที่ดารีลมากเกินไป
 
เลยมองข้าม
สิ่งแปลกปลอมเหล่านี้
 
“ แปลกใจอะไรเล่าเฮอร์เมส   เจ้าคนสองหน้าสุนัขป่าแปลงโฉม   เจ้าลงมือคนเดียวหรือมีใครคอยช่วยเหลือ   เชื้อสายชาวคาเลคนสุดท้าย   คิดหรือจะตบตาข้าได้ ”
 
โธรินว่าพลางย่างสามขุมเข้ามา
แต่ดารีลเอาตัวเข้ามาขวางไว้เสียก่อน
 
“ ดาบของท่านหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่   หายยังไงที่ไหน  ท่านจำได้หรือไม่ ”
 
หนุ่มน้อยถาม
 
ในตอนแรกครูนักดาบคนนั้นทั้งหวาดกลัวทั้งลนลาน
แต่เมื่อตั้งสติได้เขาก็ตอบว่า
 
“ เมื่อสามวันที่แล้วข้าตื่นขึ้นมาก็พบว่าดาบหายไปทั้งๆ ที่วางอยู่ข้างเตียงแท้ๆ แล้วดาบนี่เกี่ยวข้องกับเหตุร้ายหรือไม่อย่างไร ”
 
เมื่อได้ยินคำตอบดารีลก็ถามต่อ
 
“ ที่ไหนล่ะ   ท่านยังไม่ตอบว่าหายจากที่ไหน ”
 
“ นี่เจ้าโง่หรือแกล้งโง่กันแน่   ข้าก็บอกแล้วไงว่าอยู่ข้างเตียงมันก็ต้องเป็นห้องนอนสิ ”
 
“ ในหอนอนของปราสาทขาวนี่นะ ”
 
ดารีลถามต่อ
เขายังสามารถทำใจเย็นต่อไปได้อยู่
 
“ ก็ใช่น่ะสิ   ผู้คุมกฎแห่งปราสาทขาวเช่นเจ้าด้อยสามารถนัก   ปล่อยคนชั่วเข้ามาขโมยของสำคัญของข้าเสียได้   ถ้าเกิดมันหายสาบสูญไปจริงๆ น้ำหน้าอย่างเจ้ารับผิดชอบได้หรือ ”
 
“ คงจริง   เรื่องหละหลวมข้าคงแย้งไม่ไหว   แต่แน่ใจนะว่าท่านไม่ได้พาดาบเล่มนี้ไปหายที่อื่น ”
 
“ พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร   คิดว่าข้าเป็นคนแบบไหนกัน ”
 
เฮอร์เมสขึ้นเสียง
 
“ ข้าแค่อยากแน่ใจว่าคนร้ายเพ่นพ่านอยู่ที่ใดกันแน่   เมื่อท่านยืนยันว่าเป็นในเขตปราสาทขาว   ข้าก็พร้อมเชื่อตามนั้น ”  
 
ดารีลกล่าวเรียบๆ
 
“ เช่นนั้นแล้วข้าจึงอยากแนะนำท่าน   ถ้าจะหลับฝันดีถึงขนาดว่า   มีคนย่องเข้าถึงปลายเตียงแล้วยังไม่รู้สึกตัวล่ะก็   คราวหลังให้ย้ายที่นอนบ่อยๆ เพราะวันข้างหน้าสิ่งที่หายอาจไม่ใช่ดาบ ”
 
หนุ่มน้อยว่า
พลางชี้หัวแม่มือไปที่ศีรษะของโดเฮเกน
 
“ ข้ายอมรับเรื่องไร้ความสามารถ   ดังนั้นอย่าฝากความหวังไว้กับข้าเลย ”  
 
เฮอร์เมสมองร่างเพื่อนร่วมอาชีพแล้วรู้สึกเย็นหลังวาบ
 
เด็กหนุ่มคนนี้อาจมีวาจากวนประสาท
แต่คำพูดของเขา
เชื่อถือได้พอสมควร
 
“ เฮอร์เมส ”
 
ท่านที่ปรึกษาเรียกเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
 
“ ข้ารู้มาว่าท่านมีชื่อเสียงพอสมควรในแหล่งเริงรมย์   ขอเตือนท่านเป็นครั้งสุดท้าย   การโกหกผู้ใช้เวทมนตร์นั้นไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ   ครั้งนี้ดารีลไม่ถือสาครั้งหน้าคนอื่นอาจถือสาก็ได้ ”
 
ครานี้เฮอร์เมสต้องก้มหน้า
เบรนทรัสนั้นสุขุมก็จริง
แต่มิใช่คนที่ใครจะล้อเล่นด้วยได้
 
ดาบบาเรียนถูกส่งคืนให้แก่เจ้าของ
หลังจากผู้ใช้เวทมนตร์ตรวจสอบดูแล้ว
ว่ามันไม่ได้ต้องคำสาปใด
 
ดารีลเปิดหน้าต่างออก
เขามองไปที่อนุสาวรีย์แห่งภราดรภาพ
 
ซึ่งเห็นปริแตกอย่างชัดเจน
ตั้งแต่ปลายยอดจนถึงฐาน
 
สีหน้าของเขานิ่งงัน
แต่แววตานั้นร้าวลึก
 
“ เจ้าคิดอย่างไร ”
 
เสียงเบรนทรัสเอ่ยเบาๆ จากด้านหลัง
 
“ เกี่ยวกับเรื่องอะไรล่ะ ”
 
หนุ่มน้อยนั้นถามกลับ
 
“ ข้าไม่ได้ถามหาความเห็น   แต่ถามถึงสิ่งที่เจ้ากำลังคิดอยู่ในตอนนี้ ”
 
ดารีลถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้วก้มหน้าลง
 
“ ข้าไม่ได้อยากจะคิด ”
 
เขาบอก
 
“ เจ้าตอบคำถามของข้าไม่ได้   ทำไมกัน ”
 
คนแก่ชรายังไล่ต้อนไม่หยุด
 
ดารีลหันกลับมาเผชิญหน้ากับคู่สนทนา
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกยาว
แล้วค้างไว้อย่างนั้น
 
“ อ้อ   เจ้ากำลังกลัว ”
 
เบรนทรัสว่า
 
“ ไม่น่าเชื่อ   คนเช่นเจ้ากลัวเป็นกับเขาด้วยหรือ ”
 
กล่าวจบเขาก็เดินจากไป
โดยทิ้งดารีลเอาไว้อย่างนั้น
 
หนุ่มน้อยจ้องคทาสีเงินในมือของตน
เขาค่อยๆ ปล่อยให้มันร่วงหล่นไป
 
ร่างงดงามในชุดคลุมยาวสีดำ
ถอยร่นไปจนชิดกรอบหน้าต่าง
 
หลับตาลงอีกครั้ง
ด้วยความรู้สึกขมขื่น