โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

รุ่งเช้าฟิโลโซเฟอร์ตื่นขึ้นด้วยอาการอ่อนเปลี้ย   เขารีบลุกไปล้างหน้า   เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนก็พบว่าเพื่อนทั้งสองของเขายังไม่ตื่น 

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเดินไปกระชากม่านหน้าต่างให้เปิดออก   แสงยามเช้าเปล่งประกายเจิดจ้าอยู่ด้านนอก  โลธอร์ลุกขึ้นบิดขี้เกียจเมื่อถูกแสงแดดแยงตา

 

“ เช้าแล้วหรือนี่คืนนี้อากาศดีจริง ”

 

เจ้าเด็กร่างอ้วนส่งเสียงอู้อี้

แล้วหันไปมองเพื่อนที่นอนข้างๆ

 

“ อีเลียส!   นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ”

 

“ หืม   ว่าอย่างไรนะ ”

 

อีเลียสส่งเสียงออกมาจากผ้าห่ม

ที่เขาใช้พันร่างไว้จนกลายเป็นดักแด้

 

“ ตื่นๆ จะสายอยู่แล้ว ”

 

ไม่พูดเปล่า

โลธอร์ได้เลิกผ้าห่มขึ้น

 

เด็กร่างผอมแห้งก็กลิ้งหลุนๆ ออกมา

แล้วลุกขึ้นเกาหัวแรงๆ เพื่อสลัดความมึนงง

ตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

 

“ อา  ใช่วันนี้   เฮ๊ย!?! วันนี้มีเรียนตอนเช้านี่นา ”

 

เขากระโดดลุกขึ้น

ครู่ต่อมาก็ยืนโงนเงนเหมือนคนละเมอ

 

จากนั้นก็ทำท่าจะไปอาบน้ำแต่งตัวทั้งที่อยู่ในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น

แต่โลธอร์ชิงจับนั่งลงบนเตียงเสียก่อน

 

“ ข้าปลุกเจ้าเพราะข้าหิวหรอกนะ   เรื่องเรียนนะเอาไว้ก่อนได้   พรุ่งนี้ก็ยังทันปีหน้าก็ไม่สาย   แต่เรื่องกินนี่สิสำคัญ   ผู้คนมากมายต้องตายเพราะความหิวโหย   ข้าไม่อยากให้คนที่ข้ารักต้องเผชิญชะตากรรมเยี่ยงนั้น   ในเมื่อเรายังมีโอกาสก็รีบกินกันเถอะ ”

 

“ เจ้านี่ก็คิดถึงแต่เรื่องกินอย่างเดียวหรืออย่างไร ”

 

เสียงของเลโอน่าดังขึ้นที่หน้าประตู

เบื้องหลังของนางคือเด็กหญิงสองคน

ในมือถือตะกร้าใส่อาหารมาด้วย

 

“ ฟีไลร่า   คาโอเรียข้ารักพวกเจ้า   แม่เทพธิดาแสนงามข้านี่โชคดีจริงๆ ”

 

โลธอร์ร้องขึ้น

เมื่อเห็นสิ่งที่พวกนางถือมา

 

ฟีไลร่านั้นเครียดขรึมขอบตายังเป็นสีม่วงคล้ำ

ราวกับว่าอดนอนมาทั้งคืน

หรือไม่ก็ร้องไห้มาอย่างหนัก

 

แต่คาโอเรียกลับยังคงร่าเริง

นางปรบมือเสียงดัง

แล้วกล่าวว่า

 

“ ชื่นชมแด่ผู้กล้าทั้งหลาย   วีรกรรมเมื่อคืนควรค่าแก่การจดจำ ”

 

 

เด็กๆ ได้เข้าไปนั่งรับประทานอาหารเช้ากันในห้องนอนของพวกผู้ชายนั้นเลย   ต่างพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างออกรส   เพราะเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยในโอรีเวีย   ไม่ว่าจะยุคใดก็ตาม

 

“ ข้าว่าหลังจากวันนี้คงมีเด็กหลายคนทยอยกลับบ้านเกิด ”

 

อีเลียสว่า

 

ฟิโลโซเฟอร์กับน้องสาวมองหน้ากัน

พวกเขาไม่แน่ใจว่า

เวลานี้สามารถกลับไปยังซีนาร์ยได้หรือยัง

 

หรือว่า

แท้จริงแล้วไม่มีที่ใดให้พวกเขาอีกต่อไปแล้ว

 

“ ข้าไม่อยากกลับ ”

 

ฟีไลร่าพูดขึ้น

ด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

 

“ แล้วเจ้าจะยื้ออยู่ที่นี่ต่อไปเพื่ออะไรกัน ”

 

เลโอน่านั้นดูขัดเคืองยิ่งนัก

 

“ ก็ข้าไม่มีที่ไปนี่นา ”

 

“ ไอโอเนียคือบ้านของเจ้า   อะไรคือไม่มีที่ไป   พูดให้ดีนะ ”

 

เด็กหญิงผมสีเงินยาวสลวยไม่ตอบ

นางก้มหน้าซ่อนหยาดน้ำตา

ที่ทำท่าจะหลั่งรินอีกครั้ง 

 

“ ถ้าพูดเรื่องไม่มีที่ไปนี่พวกข้าไม่หนักกว่าหรือ   ซีนาร์ยก็พังพินาศไปแล้วถ้าโอรีเวียยังอยู่ไม่ได้พวกเราคงต้องเร่ร่อนกันแล้ว ” 

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

 

“ ใครจะปล่อยเจ้าไปแบบนั้นล่ะ   หุบเขาของข้ามีที่ว่างมากมาย   ทั้งสงบและปรอดภัยแต่ของอร่อยอาจหายากหน่อย   ฟีไลร่าเจ้าอยากไปด้วยก็ได้นะ   ข้าน่ะยินดีต้อนรับทุกคนอยู่แล้ว ”

 

สหายร่างอ้วนว่า

 

“ เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับทางบ้านหรืออย่างไร ”

 

อีเลียสหันไปถามฟีไลร่า

 

“ ไม่เกี่ยวกับทางบ้านหรอกนางแค่ชอบทำตัวน่าเบื่อ ”

 

เลโอน่าชิงพูดขึ้นก่อน

 

“ เจ้าไม่รู้อะไรก็เงียบไปเลยนะ ”

 

ฟีไลร่าเริ่มมีอารมณ์เกรี้ยวกราด

 

เด็กชายตัวน้อยนั้นไม่คุ้นชินกับบรรยากาศคุกรุ่น

เขาจึงหยิบขนมปังก้อนหนึ่ง

แล้วเดินไปรอบๆ ห้อง

 

สายตาก็ไปสะดุดเอากับ

กล่องไม้มะฮอกกานีขัดเงาสีเข้ม

 

กับจดหมายเล็กๆ

ที่มีลายมือสวยงามคุ้นตาเป็นอย่างดี

 

“ อีเลียส   กล่องอะไรวางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือของเจ้า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ร้องถาม

 

“ กล่องหรือ   ไม่นะข้าไม่มีกล่อง   ถ้าเป็นหีบหนังใส่หนังสือมีแน่   แต่คงไม่วางบนโต๊ะเพราะว่ามันใหญ่และหนักมาก ”

 

“ มีกล่องไม้เล็กๆ อยู่ตรงนี้   ใช่ของเจ้าหรือเปล่า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ยังข้องใจ

เหล่าสหายทั้งหลายจึงต้องลุกไปดู

 

มันเป็นกล่องไม้ฝีมือประณีต

ที่ไม่เห็นว่าเคยมีอยู่ในห้องนี้มาก่อน

 

“ ระวัง!   มันคมมาก   หมายความว่าอย่างไร   กล่องไม้นี่นะจะมีคมเป็นไปไม่ได้หรอก   ว่าแต่มันมาวางอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร ”

 

โลธอร์ว่าพลางเกาคาง

 

“ หรือจะเป็นกับดัก ”

 

ความเห็นของอีเลียส

ทำเอาเด็กๆ ถอยหลังคนละก้าว

เว้นแต่ฟิโลโซเฟอร์ที่ยังยืนเฉยอยู่

 

“ เจ้ามีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า ”

 

เลโอน่า

เด็กสาวผิวเข้มหันไปถามอีเลียส

ซึ่งเจ้าเด็กร่างผอมก็ส่ายหน้าตอบอย่างไว

 

“ ข้าไม่เคยไปวุ่นวายกับใคร   จะมีคนมุ่งร้ายได้อย่างไร ”

 

อีเลียสบอก

 

“ แต่ข้าคิดว่ามันไม่มีอะไรซับซ้อนขนาดนั้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางเปิดกล่องนั้นออก

ปลายหอกเก่าแก่วางอยู่สงบนิ่งอยู่บนผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม

 

เด็กชายตัวน้อยรู้สึกคุ้นตากับสิ่งนี้มาก

แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

 

“ ใครกัน   เอาหอกขึ้นสนิมมาใส่ในกล่องหรูหราอย่างนี้   ช่างเป็นของกำนัลที่พิลึกแท้ ”

 

โลธอร์อุทาน

รู้สึกประหลาดใจอย่างที่สุด

 

“ ข้ารู้แล้ว ”

 

อีเลียสร้อง

 

“ ของสิ่งนี้เป็นของข้า   นึกไม่ถึงเจ้าหมอนั่นทำได้จริงๆ ”

 

“ หมอนั่น!?!  อะไร   ยังไง ”

 

เหล่าสหายต่างพากันสงสัย

 

“ หอกนี่เป็นของเก่าแก่ที่อยู่คู่กับโอรีเวีย   ข้าขอให้ดารีลนำมาให้   แต่ก็ไม่คาดหวังว่าจะได้หรอก ”

 

“ อะไรกัน   นอกจากสะสมหนังสือแล้วเจ้ายังสะสมเหล็กเก่าๆ ขึ้นสนิมด้วยหรือ   ของเส็งเคร็งแบบนี้แถวบ้านข้ามีถมไป   ถ้าเจ้าอยากได้ข้าจะขนมาให้จะเอาสักกี่เกวียน ”

 

โลธอร์ว่า

 

“ มันมีประโยชน์มากและไม่ใช่แค่เหล็กขึ้นสนิมอย่างแน่นอน   เจ้าหาทั้งหุบเขาก็ไม่ได้อย่างนี้หรอก   ข้ามีความตั้งใจจะทำบางสิ่งบางอย่างจึงได้ขอมา ”

 

“ เจ้าไปคุยกับดารีลเมื่อไหร่เหตุใดข้าไม่รู้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถามบ้าง

 

“ ใช่ๆ เจ้าคุยกับหนุ่มน้อยหน้าจืดนั่นรู้เรื่องด้วยหรือ  ”

 

โลธอร์ว่าบ้าง

 

“ มันต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างล่ะ   ดารีลน่ะคุยยากแต่คุยได้   ฟิโลโซเฟอร์ข้าต้องเตือนเจ้า   เจ้าไม่ได้รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับคนผู้นั้นหรอก   เขามีเรื่องมากมายปิดบังเจ้าอยู่ ”

 

“ อ้อ   ดีนี่   ต่อหน้าขอให้เขาช่วยแต่ลับหลังเจ้านินทาเขาหรือ   ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ”

 

ฟีไลร่าสวนขึ้น

 

“ ข้าเปล่าว่าร้ายเขานะ   แค่รู้สึกแปลกๆ   คิดดูสิคนเลือดเย็นแบบเขามีเหตุผลอะไรที่ต้องมาสนใจกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง   ทั้งที่มีผู้คนมากมายอยากให้เขาสนใจ   รวมทั้งจอมเวทวาลานด้วย   เขาคิดอะไรอยู่   แล้วดูสิเขาทำอะไรได้บ้าง   แอบเข้ามาในห้องนี้โดยพวกเราไม่รู้ตัวสักคน   น่ากลัวไหมล่ะ ”  

 

“ อีเลียส   เจ้าพูดผิดแล้วความจริงมันสลับกันน่ะ   ส่วนประเด็นหลังดารีลเคยเป็นมือหนึ่งของหน่วยลอบสังหาร   เรื่องลักลอบเข้ามาในห้องนี้   ข้าไม่แปลกใจหรอกเขามันประหลาดคนอยู่แล้ว ”    

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่าเท่านั้น

แล้วถอนหายใจใหญ่

 

อีเลียสฉลาดและรู้เท่าทันคน

แต่คำพูดเมื่อครู่ไม่น่าเชื่อถือเลย

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยมั่นใจว่าเขาไม่จำเป็นต้องระวังอะไรเกี่ยวกับดารีล

เว้นแต่มีดสีดำอาบยาพิษเล่มนั้น

 

“ จริงสิฟิโลโซเฟอร์ก็ได้ของกำนัลด้วยมิใช่หรือไม่นำมาอวดบ้างล่ะ ”

 

เด็กน้อยร่างอ้วนพูด

 

ฟิโลโซเฟอร์จึงไปหยิบดาบสีเงินที่วางอยู่บนเตียงมา

เมื่อคืนเขามัวแต่ชื่นชมยินดีกับของชิ้นใหม่

ถือเอาไว้ไม่ยอมวางจนหลับไปด้วยกัน

 

เด็กๆ ต่างลงความเห็นว่ามันเป็นดาบที่สวยมาก

จนเหมาะจะวางประดับในห้องรับแขก

มากกว่านำมาใช้จริง

 

อีเลียสเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นรูปสลักเล็กๆ ที่ด้ามดาบ

มันเรียงตัวเป็นอักษรแปลกๆ ซ้อนทับกันสองขั้น

 

เด็กร่างผอมลองหมุนมันดู

แต่ก็ไม่ขยับ

 

“ ตกใจหมดนึกว่าจะมีกลไกอะไร ”

 

เขากล่าว

 

แต่พอฟิโลโซเฟอร์ลองดูมันกลับขยับได้

 

“ หยุด   พอแค่นั้น   เขาบอกเจ้าหรือเปล่าว่ามันคืออะไร ”

 

อีเลียสถาม

สีหน้าเป็นกังวล

 

“ เมื่อคืนพวกเรารีบมากเลยไม่มีเวลาอธิบาย   แต่เขาบอกว่านี่เป็นอาวุธเวท   เขาสร้างมันขึ้นมาเพื่อตัวเอง   ในเวลานี้ให้ข้ายืมใช้ไปก่อน   ข้าเดาว่าตรงส่วนนี้น่าจะเกี่ยวกับยาพิษ   ใช่ดารีลเตือนข้าอยู่เสมออาวุธของเขาไม่ใช่ของเล่น   แต่มีไว้เพื่อสังหารโดยเฉพาะ ”

 

เด็กชายว่าพลางพลิกดาบในมือโดยไม่มีท่าทีเดือดร้อน

แล้วชักดาบออกมาดู

 

คมดาบทอประกายกล้ากับแสงแดดยามนั้น

ดูลึกลับและน่ากลัวยิ่ง

 

“ เขาโกหกเจ้าแล้ว ”

 

อีเลียสว่า

 

“ พลังของดาบตอบสนองเจ้าคนเดียว   ไม่เห็นหรือมีเจ้าเท่านั้นที่ชักมันออกจากฝักได้   กลไกที่ด้ามดาบก็เช่นกัน   เขาคงตั้งใจสร้างมันเพื่อเจ้า   มอบอาวุธร้ายแรงให้แบบนี้เขาตั้งใจจะใช้เจ้าไปทำอะไร ”

 

“ ข้าไม่ได้เก่งขนาดนั้น   จะใช้ข้าสู้ทำเองไม่ดีกว่าหรือ   สหายเอ๋ยเจ้าอย่าคิดมากเลย   ดารีลเตือนว่า   ถ้าดาบเล่มนี้อยู่ในมือผู้ใช้เวทมนตร์มันจะอันตรายยิ่งขึ้น   นั่นหมายความว่า   อาวุธเวทมันไม่ใช่ของคนธรรมดาจะใช้ได้   เขาให้ข้ายืมก่อนเพราะเห็นว่าไม่มี   ถ้าเขาตั้งใจจะให้ข้าจริงจะสร้างดาบเวทไปทำไม   ในเมื่อข้าใช้พลังของมันไม่ได้อยู่แล้ว ”