ยัยน้องสาวตัวแสบ!

-ณ. บริษัทแห่งหนึ่ง-

"เฮ้อ~ เมื่อยชะมัดเลย"
พี่ชายที่กำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ บิดขี้เกียจ

"โอ้! ไงธนู งานเป็นยังไงบ้าง"
มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายพี่ชาย

"อ่อ... สวัสดีครับ[คุณไรท์]"
พี่ชายทักทายกลับ

"ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรคืบหน้าเลยครับ แฮะๆ"
พี่ชายขำกลบเกลือน

"งั้นหรอๆ งั้นพยายามเข้านะ อัจฉริยะคุง"
ไรท์โบกมือลาพี่ชาย



"(นี่คือรุ่นพี่ที่คอยดูแลผม ในช่วงเวลาทำงาน)"

"(ผมได้เข้ามาที่บริษัทนี้เมื่อครึ่งปีก่อน ตอนแรกที่ผมมาสมัคร เหมือนเขาจะไม่รับผมด้วยซ้ำ)"

"(แต่ผมก็พยายามแสดงความสามารถจนพวกเขาได้ยอมรับผม)"

"(และที่ผมเข้าบริษัทนี้ก็เพราะเงินเดือนนี้แหละนะ เราจะได้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องเงินด้วย)"

"(เหมือนว่าที่บริษัทนี้ ผมจะอายุน้อยที่สุดด้วย เกร็งๆอยู่เหมือนกันแฮะ)"

"เอาล่ะ ทำงานต่อให้เสร็จดีกว่า"
พี่ชายมุ่งมั่นทำงานต่อ

"(อืม....ว่าแต่...มื้อเย็นยัยฝนจะทำอะไรให้กินนะ)"
พี่ชายทำงานพร้อมคิดถึงฝนไปพลางๆ


-ณ.ตอนเย็น-

"ฮึบบ- เสร็จสักที~"
พี่ชายบิดขี้เกียจพลางโล่งอกที่ทำงานเสร็จแล้ว

"ไงธนู งานเสร็จรึยัง"
ไรท์เดินเข้ามาทักทาย

"เสร็จแล้วครับผม"
พี่ชายยิ้มเบาๆ

"อืม...งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย"
ไรท์ชวนธนูไปทานข้าว

"เอ๋?- ทำไมหรอครับ"
พี่ชายสงสัย

"ก็..พวกเราน่ะ เป็นคู่หูกันมาครึ่งปีแล้วนะ แต่ยังไม่เคยไปกินข้าวด้วยกันเลย"
ไรท์บอกเหตุผล

"เอ...ก็....ได-"
จู่พี่ชายก็นึกถึงหน้าของฝนขึ้นมา

"หือ? ว่าไงล่ะ"
ไรท์รอคำตอบ

"ขอบคุณที่ชวนนะครับ แต่ว่าไม่ได้หรอกครับ ผมมีสิ่งที่ต้องไปทำอยู่น่ะ งั้นโชคดีนะครับ"
พี่ชายปฏิเสธแล้วรีบเดินออกมาจากจุดนั้น

"อืม....งั้นโชคดีนะ"
ไรท์โบกมือลา

"...."

"..."


-ณ.บ้านของไรท์-

ตึง! มีเสียงต่อยกำแพงขึ้นดัง

"หน๊อย! ไอ้xxนั่น กล้าปฏิเสธฉันคนนี้งั้นหรอ!"
ไรท์ยังคงต่อยกำแพงต่อ

"น่าหงุดหงิด!! น่าหงุดหงิด!! น่าหงุดหงิดชะมัด!!"

"...."

"...ใช่! ใช่แล้ว!"

"ฉัน..ต้องไปหา....กระสอบทรายของฉัน!"
ไรท์เดินไปที่ห้องของคนหนึ่ง

แอด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น
มีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง
เป็นเด็กสาวผมสั้นสีเทา อายุประมาณ 13 ปี

"...อา....ใช่...เธอนี่เอง"
"มาสิ...มาช่วยฉัน..ระบายความเครียดที!"