แก้วนพคุณ

“จะลากฉันมาด้วยทำไมเนี้ย ไกลก็ไกล หิวข้าวก็ให้ไปหาซื้อกินเอาสิ”     ยามาบ่นมาตลอดทาง พริมาโทรไปบอกว่าจะเอาอาหารกับขนมมาให้นพคุณ เพราะช่วงนี้เขาไม่ได้กลับบ้าน คุณนพรักษ์กับภารดีก็เป็นห่วง     ไม่รู้ว่าเขาจะเรียนหนักเกินไปได้กินข้าวบ้างหรือเปล่า ความจริงหล่อนไม่ได้ชวนยามามาด้วย เพียงแต่บอกว่าเสาร์นี้หล่อนไม่อยู่คงต้องขอเลื่อนนัดออกไปก่อน เพราะสองสาวนัดกันจะไปดูหนัง แต่ยามาเข้าใจว่าพริมาชวนมาด้วยได้อย่างไรหล่อนก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตอนเช้าลงมาก็เจอเพื่อนสนิทนั่งคุยกับแม่และพ่อเลี้ยงของหล่อนอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว

“น่าๆ อย่าบ่น กลับจากนี่แล้วเราไปเที่ยวหาซื้อเสื้อสวยๆ กันดีกว่า แถวนั้นลูกแก้วเคยดูในทีวี มีแต่ของสวยๆ ถูกๆ ทั้งนั้นเลย” พริมาโน้มน้าวเพื่อนสาวของหล่อน หอพักของนพคุณอยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัย ตามปกติถ้าไม่มีธุระหรือติดทำรายงานเขาจะกลับบ้านเกือบทุกวัน แต่ช่วงนี้ชายหนุ่มไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว เขาตอบในไลน์กลุ่มตอนที่            คุณนพรักษ์ถามว่าติดทำรายงานและช่วงนี้เรียนหนักมาก พริมาเป็นห่วง...ห่วงว่าเขาจะเรียนหนังสือหนักเกินไป ได้ดูแลตัวเองบ้างหรือเปล่า

“ไม่ใช่ว่าติดหญิงเร้อ” ยามาเดาไปเรื่อย ตามนิสัยผู้ชายถ้าไม่กลับบ้านก็ต้องติดผู้หญิง...เหมือนพ่อของหล่อนที่สุดท้ายก็ไปมีเมียน้อย            พริมาหน้าเสีย...ถ้าเป็นจริงอย่างที่ยามาว่าหล่อนอาจจะห่วงเขาไปเอง    ความจริงแล้วนพคุณอาจจะสบายดี...สบายมาก ยามาเห็นสีหน้าเพื่อนที่สลดลงก็รู้ว่าตัวว่าพูดมากไป

“โห้ย...ไปดูให้เห็นกับตาดิ ของแบบนี้พูดมั่วไม่ดี” สองสาวเดิน      เข้าซอยไปถึงหอพักของนพคุณ เพราะได้ที่อยู่มาจากคุณนพรักษ์ และหอพักของนพคุณก็หาไม่ยาก

“ลูกแก้วไม่โทรบอกพี่เค้าก่อนล่ะ ถ้าเกิดไม่อยู่จะได้ไม่ไปเสียเที่ยว” คุณนพรักษ์บอกลูกเลี้ยง ตอนเขาบอกเส้นทางไปหอพักของนพคุณเมื่อเช้า ยามาก็นั่งฟังอยู่ด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไปแล้วไม่เจอลูกแก้วจะฝากของไว้ที่เคาน์เตอร์ข้างล่าง พี่คุณจะได้ไม่ต้องรอหรือเป็นห่วง” หล่อนไม่ได้โทรบอกนพคุณก่อนเพราะคิดว่าถ้าไปแล้วไม่เจอก็ไม่เป็นไร ไม่อยากให้เขาต้องคอยหรือกังวล   ถ้ารู้ว่าหล่อนกำลังจะไปหา

“หนูไปถูกเหรอลูก? ให้แม่ไปส่งไหม” ภารดีถามขึ้น วันนี้วันหยุดหล่อนว่าง

“อ้าว...คุณมีนัดกับผมนะนี่ งั้นไปส่งลูกแก้วก่อนก็ได้เราค่อยไปเดทกัน” ยามาที่นั่งฟังอยู่ขัดขึ้น ก่อนจะวุ่นวายกันไปหมด

“เดี๋ยวปลาทูพาลูกแก้วไปเองค่ะ หอนั่น...ความจริงเรียกหอก็ไม่น่าจะถูก ปลาทูรู้จัก ถิ่นเก่าปลาทูเอง...พาไปได้สบายมาก ดีเหมือนกันวันนี้จะได้ไปเที่ยวแถวนั้น ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว เดี๋ยวเราไปดูหนังกันแถวนั้นก็ได้” เป็นอันว่าหาข้อยุติได้แล้ว พริมาไปกับยามา ส่วนแม่กับพ่อเลี้ยงหล่อนวันนี้จะไปออกเดท

“เดทเดิดอะไรกันคะ คุณก็พูดไปเรื่อย” ภารดีแก้ให้เมื่อเห็นว่าเพื่อนลูกสาวทำท่าจะล้อไม่หยุด

“เราไปกันเถอะลูกแก้ว อยู่เป็นก้างคนแก่น่ะมันบาป” ยามาลากเพื่อนออกไป แต่ก็ยังมีน้ำใจช่วยถือของ

“คุณลุงนี่หล่อชะมัด ขนาดว่าอายุมากแล้วนะเนี้ย ตอนนี้หล่อขนาดนี้ หนุ่มๆ จะหล่อขนาดไหน”

“ก็คงหล่อแบบพี่คุณไง” พริมาบอกเพื่อน ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริงๆ    นพคุณหน้าคล้ายคุณนพรักษ์ ต่างกันแค่ลักยิ้มกับสีผิว

“แหวะ! ไอ้ขี้เก๊กนั่นอ่ะนะ หือ...หล่อไม่ได้เศษเสี้ยวของคุณลุงหรอกย่ะ” พริมายิ้มขำ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เพื่อนรักจะเลิกตั้งแง่กับนพคุณสักที เด็กสาวสองคน ใช้เวลาเดินทางนานพอสมควร เพราะวันนี้เป็นวันหยุด แถวมหาวิทยาลัยของนพคุณมีห้างสรรพสินค้ามากมาย รถจึงติดทำเอาเพื่อนสาวของพริมาบ่นตามสไตล์

“โอ้ย! ขนาดวันหยุดนะเนี้ย จะออกไปไหนกันนักหนา” พริมาอยากตอบว่า “ก็คงจะออกมาเหมือนเรานั่นแหละ” แต่เห็นแก่เพื่อนรักที่ตามมาไกลถึงนี่หล่อนจึงได้แต่นั่งยิ้ม แท็กซี่พาสองสาวเข้าซอยที่คุณนพรักษ์บอกโชคดีที่คนขับแท็กซี่รู้จัก ยามาจึงไม่จำเป็นต้องบอกทาง นั่งไปสักพักรถก็มาจอดอยู่หน้าหอพักของนพคุณ...มันเหมือนอพาร์ตเมนต์มากกว่าดูเป็นสัดส่วนและหรูกว่าหอพักนักศึกษาทั่วๆ ไป พริมาเห็นป้ายเดิมของหอพักเป็นโรงแรม

“โรงแรมปทุมวันการ์เดน” เด็กสาวอ่านชื่อป้ายเก่าของสถานที่         ที่ด้านหน้าตึกติดป้ายใหม่ว่า “รื่นรมย์อพาร์ตเมนต์” ถ้าให้เดาอพาร์ทเมนท์  นพคุณน่าจะเป็นโรงแรมเก่า แต่ไม่ใช่โรงแรมใหญ่ใจกลางเมืองเหมือนโรงแรมที่ตั้งอยู่รอบๆ น่าจะเป็นโรงแรมสมัยเก่า ดูจากสถานที่และทำเลแล้ว เมื่อก่อนคงเป็นโรงแรมชื่อดังทีเดียว แต่ด้วยยุคสมัยและความนิยมที่เปลี่ยนไป จึงทำให้โรงแรมที่เคยโด่งดังในอดีตต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองตามยุคสมัยในปัจจุบัน

“เจ้าของเก่าน่าจะขายน่ะ โรงแรมเก่าใจกลางเมืองแบบนี้คงจะบริหารยาก” ยามายืนดูป้ายชื่อเก่าของอพาร์ทเมนท์ หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกันว่าอพาร์ทเมนท์ที่หล่อนรู้จักนี้เดิมทีเคยเป็นโรงแรม คงจะมีแต่คนยุคก่อนๆ ที่อาจจะเคยได้ยินมาบ้าง แต่คนรุ่นยามาถ้าไม่เห็นป้ายเดิมของโรงแรม ก็คงไม่รู้ที่มาที่ไปของอพาร์ทเมนท์แห่งนี้นัก

อพาร์ทเมนท์แห่งนี้เป็นตึกแนวกว้าง 3 ชั้น แม้จะดูเหมือนว่าสร้างมานานเป็น 10 ปีแล้ว แต่ภายนอกได้รับการดูแลเป็นอย่างดี โดยเฉพาะป้ายเก่าของสถานที่ที่ดูเหมือนเจ้าของใหม่จะตั้งใจดำรงไว้ ตัวตึกเองก็ได้รับการบูรณะ เพราะการตกแต่งบางส่วนดูทันสมัย เพียงแต่เปลี่ยนสถานะจากเดิมที่เป็นโรงแรมมาเป็นอพาร์ทเมนท์ให้คนเช่าอยู่เป็นรายเดือนรวมถึงรายวัน

“เป็นอพาร์ทเมนท์ก็ดี...จะได้ประหยัดงบในการจ้างคนมั้ง ถ้าเป็นโรงแรมเหมือนเดิมน่าจะมีค่าใช้จ่ายเยอะ ไหนจะปัญหาจุกจิกต้องสร้างความพอใจ ต้องเอาใจแขกอะไรอีกสารพัด” ยามาวิเคราะห์คร่าวๆ ขณะพากันเดินเข้าไปในตึก ด้านในตึกยังคงมีเคาน์เตอร์แบบเดิมที่เป็นหน้าฟร้อนท์ของโรงแรมอยู่ พริมาเดินไปพบคุณยายท่าทางใจดีนั่งดูทีวีอยู่

“สวัสดีค่ะคุณยาย หนูมาหาพี่ชายค่ะ พักอยู่ชั้น 2 ห้อง 204” เด็กสาว ยกมือไหว้ทักทายผู้สูงวัยกว่าพร้อมบอกกล่าวธุระของตัวเอง

“เดินขึ้นไปเลยจ้า” ผู้สูงวัยหันมามองผู้มาใหม่แค่แวบเดียวแล้วหันไปสนใจทีวีต่อ

“นี่ถ้ามีคนเข้ามาบีบคอคงตายคาทีวีนั่นแหละ” ยามาพูดพลางเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 แต่พริมาสังเกตเห็นทั่วทั้งตึกมีกล้องวงจรปิดติดทั่วไปหมด ถึงคุณยายจะโดนบีบคอตายก็คงตามสืบได้ไม่ยาก...แต่ป่านนั้นก็คงจะสายไปแล้ว เดินมาไม่ไกลจากบันไดก็ถึงห้อง 204 ยามาเห็นพริมายืนเก้ๆ กังๆ หล่อนจึงเป็นคนบรรจงเคาะประตูอย่างดุดัน

“ก๊อกๆๆๆๆๆ” ยามาไม่รอให้พริมาบอกหล่อนเคาะประตูอย่างเมามัน

“สงสัยไม่มีคนอยู่” พริมาชะเง้อมองตาแมวประตูหน้าห้อง ดูเหมือนไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรในห้องเลย

“เราฝากของไว้ให้พี่คุณข้างล่างก็ได้ เดี๋ยวลูกแก้วโทรบอกให้พี่คุณไปรับตรงเคาน์เตอร์ แล้วเราก็ไปเที่ยวกันต่อ ดูหนังกันสักเรื่องแล้วค่อยกลับบ้านนะวันนี้” จังหวะที่สองสาวกำลังจะกลับออกไปนั้นเอง ประตูห้องเปิดออก

“คุณไม่อยู่” แพรวพณิตนั่นเอง พริมางงว่าแพรวพณิตมาอยู่ที่ห้องของนพคุณได้อย่างไร ส่วนยามาแค่ยืนขมวดคิ้วเฉยๆ หล่อนเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะเจอแพรวพณิตที่นี่ จริงอยู่...เหมือนหล่อนเคยได้ยินว่าแพรวพณิต ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ได้ แน่นอนอยู่แล้วระดับแพรวพณิต หล่อนสามารถเลือกได้เลยว่าอยากจะเข้ามหาวิทยาลัยไหน แต่ยามาก็คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะตามนพคุณมาถึงที่นี่…มาถึงในห้อง!

“ถ้าคุณไม่อยู่แล้วเธอมาอยู่ในห้องเค้าได้ไง” ยามาเองที่อดสงสัยไม่ได้

“ก็ถ้าคุณไม่อนุญาต ฉันจะมาอยู่ในห้องเขาได้ยังไงล่ะ? เธอลองคิดดูสิ” แพรวพณิตยิ้มหวานกลับมา

“งั้นเดี๋ยวลูกแก้วกลับก่อนดีกว่าค่ะ ลูกแก้วผิดเองไม่ได้โทรมาบอก   พี่คุณก่อน” พริมาขัดขึ้น หล่อนไม่อยากยืนฟังเพื่อนกับแพรวพณิตเถียงกัน เด็กสาวยกมือไหว้แพรวพณิตแล้วหันหลังเดินลงบันไดไป ยามายังขัดใจ หล่อนอยากจะถามอะไรมากกว่านี้ แต่เพื่อนรักเดินเดินลิ่วๆ ลงบันไดไปแล้ว หล่อนรู้และเข้าใจดีว่าเพื่อนรู้สึกยังไง พริมาคงจะตกใจไม่น้อยทีเดียวที่เห็นแพรวพณิตอยู่ที่นี่

“ยังคุยไม่ได้เรื่องเลยจะรีบไปไหนเนี้ย” ยามาบ่นขณะลงบันไดวิ่งตามเพื่อนไป หล่อนเห็นพริมายืนคุยอยู่กับคุณยายหน้าเคาน์เตอร์ข้างล่าง เด็กสาวยกของทั้งหมดวางไว้ที่เคาน์เตอร์เพื่อฝากไว้ให้นพคุณ

“ขอบคุณนะคะคุณยาย ส่วนอันนี้คุณยายลองชิมดูนะคะลูกแก้วทำเอง ยังมีแบบนี้อีกหลายกล่องค่ะคุณยายไม่ต้องเกรงใจ” เด็กสาวยืนคุยกับคุณยายหน้าเคาน์เตอร์ ผู้สูงวัยยิ้มถูกใจ อยู่ดีๆ ก็มีขนมกินเล่น ยามที่หล่อนนั่งดูทีวีแก้เซ็งเฝ้าเคาน์เตอร์ลำพังอยู่ด้านล่าง สองสาวออกมาจากอพาร์ทเมนท์เดินไปยังถนนใหญ่เพื่อยืนรอแท็กซี่ ระหว่างที่เดินออกไปนั้น ยามาสังเกตเห็น พริมาหลบตา “ฮึ! แอบร้องไห้รึเปล่านะยัยลูกแก้ว เป็นไงล่ะอยากจะเซอร์ไพรส์เขา...เซอร์ไพรส์เองสมใจเลยทีนี้” ยามายังไม่อยากเซ้าซี้เพื่อนแต่หล่อนยังมีข้อสงสัย...

“รออยู่นี่แป๊บนะ เดี๋ยวมา!” ยามาวิ่งกลับเข้าไปในอพาร์ทเมนท์      พริมามองตามหลังเพื่อนรัก หล่อนไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะวิ่งไปไหน หรือบางทีอาจจะลืมอะไรไว้ที่เคาน์เตอร์

“ปลาทูไปไหน?” ไม่ทันเสียแล้วเพื่อนหล่อนวิ่งหายเข้าไปในตึกเรียบร้อย ยามาคิดไวทำไวเสมอ ถนนที่รอแท๊กซี่ห่างออกไปจากอพาร์ทเมนท์พอสมควร พริมาเดินล่วงหน้ายามาออกไปก่อน หล่อนยืนรอยามาอยู่ครู่ใหญ่ ไม่แน่ใจว่าทำไมเพื่อนถึงหายไปนาน เพราะถ้าแค่ไปเอาของที่เคาน์เตอร์         ก็ไม่น่าจะไปนานขนาดนี้...ดีเหมือนกัน ตอนนี้หล่อนไม่อยากให้ยามาเห็นหน้าหรือซักถามอะไรมากนัก เมื่อกี้ตอนที่เห็นแพรวพณิตอยู่ในห้องของ      นพคุณนั้น พริมาตกใจมาก...หล่อนคาดไม่ถึงว่าจะเห็นผู้หญิงอยู่ในห้องของเขา และที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นคือแพรวพณิต...คนที่เขาย้ำนักย้ำหนาว่าไม่มีอะไรเกินเลย...เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น แต่ถึงจะเป็นแพรวพณิตหรือผู้หญิงคนอื่นก็ตามที่อยู่ในห้องของนพคุณ หล่อนก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรใครได้...มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของหล่อน แต่พริมาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหล่อนถึงเสียใจนัก      น้ำตาเกือบไหลตอนหันหลังวิ่งลงบันได ถ้ายามาเซ้าซี้หรือถามอะไรมากมาย ตามนิสัยของหล่อน รับรองได้เลยว่าพริมาต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ แต่ดีว่าเพื่อนรักเหมือนจะรู้ใจ หล่อนไม่ถามอะไรให้จี้ใจดำแม้แต่น้อย แต่นี่ยามาหายไปไหนนะ? เข้าไปทำอะไรกัน...หรือว่าจะขึ้นไปโวยวายที่ห้องของนพคุณ คิดได้แบบนั้นชักน่าเป็นห่วง หรือจะตามขึ้นไปดูดีนะ? ระหว่างที่พริมายืนคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีมือมากระชากแขนหล่อนจากด้านหลัง

“ว้าย!” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้หล่อนประหลาดใจมากกว่า

“พี่คุณ!!!” นพคุณวิ่งตามออกมาจากหอพัก ตอนนี้เหงื่อเขาเต็มหน้าเลยทีเดียว พริมาแปลกใจเขาจะวิ่งตามมาทำไม หรือจะมาต่อว่าหล่อนที่มาไม่บอกกล่าวทำให้เห็นสิ่งที่เขาไม่อยากให้เห็น สีหน้าตอนนี้เขาดูตกใจทีเดียว

“เอ่อ..” เด็กสาวบิดแขนออกเลี่ยงตัวหลบออกมาเล็กน้อย นพคุณขมวดคิ้วกับท่าทางของพริมา

“ทำไมลูกแก้วไม่โทรหาพี่” เป็นจริงตามคาด นพคุณวิ่งตามมาต่อว่าหล่อน พริมาก้มหน้า...หล่อนผิดเอง ถ้าเขาจะว่าหล่อนก็ยอมรับ

“ลูกแก้วขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรบอกพี่คุณก่อน ความจริงลูกแก้วไม่ควร มาที่นี่ ลูกแก้วควรจะโทรมาขออนุญาตพี่คุณก่อน...ไม่ใช่มาโดยพลการแบบนี้” หญิงสาวน้ำตาหยดแหมะ หล่อนไม่ได้ตั้งใจ หล่อนยืนยันได้เลยว่าจุดประสงค์ที่มาเพราะแค่หวังดีจริงๆ แต่สุดท้ายความหวังดีของหล่อนก็เป็นความผิดพลาดอีกตามเคย พริมาสูดลมหายใจหล่อนจะมายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้ไม่ได้

“พี่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ...ลูกแก้วสัญญา ลูกแก้วไม่เอาไปพูดหรอกค่ะ” พูดจบพริมาทำท่าจะเดินหนี หล่อนไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ต้องไปจากที่นี่ แล้วเดี๋ยวค่อยโทรบอกยามาว่าหล่อนรอเพื่อนอยู่ที่ไหน

“เดี๋ยวๆ ลูกแก้วจะไปไหน?” นพคุณแปลกใจ เขาตงิดๆ ตั้งแต่ได้ยินคำพูดของเด็กสาวแล้ว แต่อยากถามให้แน่ใจก่อน

“กลับบ้านค่ะ” พริมาพูดไม่มองหน้าเขา และทำท่าจะเดินจากไปจริงๆ นพคุณไม่รอช้า เขาจับไหล่พริมาหันกลับมา มองหน้าหล่อน...กี่วันแล้วนะที่ไม่ได้เจอ คิดถึงจัง...คิดถึงมาก

“ลูกแก้วสัญญาอะไร? พี่ยังไม่เห็นรู้เรื่องเลย” พริมาจะรู้ไหมว่าเขาต้องข่มใจไว้แค่ไหน...ที่จะไม่กอดหล่อนกลางถนนแบบนี้

“ก็...” หญิงสาวไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

“ว่ายังไง? สัญญาอะไร? จะไม่พูดอะไร? ไหนบอกพี่มาสิว่าเข้าใจตรงกันรึเปล่า?” นพคุณถามอย่างใจเย็น เขาอยากรู้ว่าพริมากำลังคิดอะไรหรือเข้าใจอะไรมา

“ลูกแก้วจะไม่บอกใครว่าพี่คุณมีแฟน...หมายถึงเรื่องนี้จะไม่หลุดออกมา จากปากลูกแก้วค่ะ ลูกแก้วจะให้พี่คุณเป็นคนบอกเอง ลูกแก้วขอโทษนะคะ   ที่มาหาโดยไม่ได้บอกกล่าว ถ้าพี่คุณมีปัญหากับแฟนจะให้ลูกแก้วไปยืนยันกับแฟนพี่คุณก็ได้นะคะ” นพคุณถึงบางอ้อ ว่าเหตุใดท่าทางของหญิงสาว   ถึงเป็นแบบนี้

“แล้วลูกแก้วจะไปยืนยันว่ายังไง?” คนเดินผ่านไปผ่านมาเริ่มมองว่าสองคนนี้คุยอะไรกัน

“ก็...” นี่เขาจะให้หล่อนพูดอะไรอีก หล่อนก็บอกเขาไปหมดแล้ว    ให้ไปยืนยันกับแพรวพณิตว่าหล่อนไม่ได้ตั้งใจจะไปขัดความสุขของหล่อนกับนพคุณหล่อนก็ยินยอม

“ว่าไง...แล้วพี่สงสัยว่าพี่ไปมีแฟนตอนไหน?” คราวนี้พริมามองหน้านพคุณเต็มตา ดวงตาคู่สวยที่นพคุณชอบมองนักหนาตอนนี้มันมองเขาอย่างสงสัย เขาชอบตาคู่นี้ ชอบทุกความรู้สึกของมัน แต่ถึงเขาจะชอบทุกอย่าง แต่ก็ไม่อยากให้แววตาคู่นี้เศร้าหมอง

“ก็...เมื่อกี้ลูกแก้วไปหาพี่คุณ เจอพี่แพรวมาเปิดประตู พี่แพรวบอกว่าพี่คุณไม่อยู่...” หญิงสาวไปต่อไม่ถูกหล่อนได้รับข้อมูลมาแค่นี้จริงๆ และหล่อนก็ไม่ได้ซักไซ้หรือถามอะไรต่อ แต่จากสถานการณ์ถ้าเป็นคนอื่นก็ต้องคิดแบบเดียวกัน...รึเปล่านะ?

“แค่นี้? แค่นี้ลูกแก้วก็คิดไปได้มากขนาดนั้นแล้วเหรอ?” คราวนี้    ชายหนุ่มเกาหัวแกรก เขาไม่เข้าใจทำไมหล่อนไม่ถามหรือโทรหาเขาก็ได้ ไม่ใช่มาคิดเอาเองแบบนี้ แล้วนี่ถ้าเขาไม่กลับเข้าห้องพอดีแล้วเจอยามากำลังแว้ดๆ เสียงดังอยู่ในห้องมีหรือเขาจะรู้ว่าวันนี้หล่อนมาหา

“ก็...ลูกแก้วไม่รู้มาก่อนว่าพี่คุณมีแฟน...” นี่ตกลงพริมาเข้าใจที่เขาพูดหรือเปล่า นพคุณเริ่มปวดหัว แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร พริมาชิงถาม

            “แล้วถ้าพี่คุณไปหาลูกแก้ว แล้วเจอพี่ตุลย์มาเปิดประตู...แล้วบอกว่าลูกแก้วไม่อยู่ พี่คุณจะคิดว่ายังไงคะ?” สงสัยหล่อนจะใช้คำถามผิด เพราะคราวนี้นพคุณมีสีหน้าหงุดหงิด...หงุดหงิดแบบนี้หล่อนรู้ว่าเขาเริ่มไม่พอใจ

“แล้วลูกแก้วจะให้ไอ้ตุลย์มันเข้าไปในห้องทำไม?” นพคุณถามเสียงเย็น พริมาเหงื่อตก

“ลูกแก้วแค่เปรียบเทียบถึงสถานการณ์เดียวกันค่ะ ว่าถ้าสลับกันแบบนี้พี่คุณจะทำยังไง?” เจอคำถามแบบนี้นพคุณก็อึ้งไปเหมือนกัน แน่นอนถ้าสถานการณ์กลับกัน...เขาตั้งใจมาหาพริมาแล้วสิ่งที่เจอคือคเชนทร์เป็นคนเปิดประตูยืนทำหน้ากวนบาทาอย่างที่เขาชอบทำ แถมมาพูดจากำกวมใส่แบบนี้เป็นเขาก็คงจะทำแบบพริมาเหมือนกัน

“เฮ้อ...งั้นลูกแก้วฟังพี่นะ ถึงลูกแก้วไม่มาหาพี่วันนี้ พี่ก็ตั้งใจจะกลับบ้านพอดีอยู่แล้ว” เขาไม่ตอบคำถามของหญิงสาว แต่ดูเหมือนตอนนี้อารมณ์เขาจะเย็นลงแล้ว

“วันนี้พี่ทำรายงานเสร็จแล้ว และในห้องไม่ได้มีแค่แพรว...ยังมีเพื่อนคนอื่นๆ อีกตั้งหลายคน แต่อาจจะบังเอิญ (อันนี้เขาไม่แน่ใจ) พอดีที่แพรวเป็นคนมาเปิดประตู เลยทำให้เข้าใจผิดกันไปใหญ่แบบนี้ และความจริงแล้วพี่ก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องจริงอย่างที่แพรวบอก พอดีพี่ออกไปธุระข้างนอก พอกลับห้องไปก็เจอเพื่อนรักของลูกแก้วกำลังแว๊ดๆ เสียงดังใส่แพรวอยู่ที่ห้องแล้ว พี่ถึงได้รู้ว่าลูกแก้วมาหาและวิ่งตามลูกแก้วออกมานี่ไง” นพคุณสาธยายยืดยาว    เขาอยากจะพูดให้กระจ่าง...และสำหรับพริมานั้น เขาจะต้องพูดทุกอย่างให้ละเอียด และต้องถามหล่อนซ้ำอีกครั้งว่าที่หล่อนเข้าใจนั้นตรงกันหรือไม่        เขาไม่อยากให้หล่อนคิดเองและเข้าใจเอาเองคนเดียว

“ลูกแก้วน่าจะโทรมาหาพี่คุณ...” พริมาครางเสียงแผ่ว หญิงสาวกำลังคิดตามคำพูดของเขา ถ้าหล่อนโทรมาบอกก่อนเรื่องทุกอย่างก็คงจะไม่วุ่นวายแบบนี้

“ลูกแก้วขอโทษค่ะ” นพคุณส่ายหน้า คราวนี้เขาเลื่อนมือจากไหล่ทั้งสองข้างของพริมาที่เขาจับไว้กันหล่อนวิ่งหนีไป ลงมาจับมือทั้งสองข้างของหญิงสาวแทน

“ลูกแก้วไม่ได้ทำผิดจะขอโทษพี่ทำไม แต่พี่อยากให้ลูกแก้วถามจากปากพี่ทุกเรื่องเลย อย่าฟังจากคนอื่น ลูกแก้วเข้าใจรึเปล่า?” พริมาพยักหน้า ต่อไปนี้หล่อนจะถามเขาก่อนทุกเรื่อง ไม่ฟังจากคนอื่นและจะไม่คิดเองแบบนี้อีก หล่อนบีบมือเขากลับเช่นกัน...เหมือนเป็นสัญญา

“แล้วลูกแก้วกับพี่คุณก็ต้องหัดดูตาม้าตาเรือซะบ้าง ไม่ใช่มายืนพลอดรักทำตัวเป็นพระเอกนางเอกมิวสิควิดีโอกันกลางถนนแบบนี้ เห็นแล้วหมั่นไส้” เสียงยามานั่นเอง หล่อนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? ดูเหมือนเพื่อนของหล่อนจะมานานแล้วแต่ทั้งสองคนไม่ได้สังเกต ความจริงไม่ใช่แค่ยามาที่ดูอยู่           ยังมีบรรดาไทยมุงอีกไม่น้อยที่ยืนดูอยู่ ทั้งแบบตั้งใจดูและทำเหมือนไม่ตั้งใจ...แต่ก็พยายามดู

“ปลาทู!!!” พริมาเรียกชื่อยามาเสียงดัง ตอนนี้แก้มของหญิงสาวเป็นสีชมพูขึ้นมาทันที ไม่น่าเชื่อว่าสีแก้มของพริมาจะสามารถฟ้องความรู้สึกของหญิงสาวได้มากมายขนาดนี้ งานนี้ยามาทำดีมาก!!!นพคุณคิดว่าคงต้องตบรางวัลให้หล่อนบ้างแล้ว

“ใช่ ปลาทูไงจะใครล่ะ” ยามาย้อนกลับ หล่อนยืนฟังทั้งสองคนคุยกัน อยู่สักพักหลังจากที่ “วีน” และ “เหวี่ยง” ใส่แพรวพณิตจนหนำใจแล้วหล่อนก็วิ่งตามนพคุณออกมา...แต่ไม่ได้ตามออกมาติดๆ หรอกนะ อยู่กวนประสาทแพรวพณิตอีกพักใหญ่ให้หายคิดถึง คิดถึ๊งคิดถึงพักหลังไม่ค่อยได้กวนประสาทใครเลย เจอยัยนี่ก็ดีเหมือนกัน

“เดี๋ยวลูกแก้วไปกับพี่ก่อน” นพคุณไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับยามาเพราะเรื่องนี้เขายอม

“เธอเพิ่งมาถึงอาจจะเหนื่อย จะยืนรอตรงนี้หรือจะเข้าไปนั่งรอในร้านกาแฟนั่นก็ได้นะ” นพคุณจูงมือพริมาให้เดินตามเขาไป แต่หันหน้ามาบอกยามาพร้อมกับชี้ไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ริมถนนใหญ่พอดี

“เรื่องดิ!!!” ยามาสวนทันควัน มีอย่างที่ไหนหล่อนจะพลาดฉากเด็ด

“อยากเจอพี่แพรวอีก ไม่เจอกันนานคิดถึงมากๆๆๆๆๆๆ” พริมารู้ดี...เพื่อนหล่อนจะตามไปดูหน้าแพรวพณิต ว่าหล่อนจะตอบคำถามนพคุณอย่างไร นพคุณก็พอจะรู้เช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแพรวพณิตจะตอบคำถามว่าอย่างไรเหมือนกัน       และเขาอยากให้ยามาอยู่ด้วย อย่างน้อย...อย่างน้อยจริงๆ หล่อนจะได้เป็นพยานว่าเขากับแพรวพณิตไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันจริงๆ ทั้งหมดเดินกลับเข้าไปในอพาร์ทเมนท์ของนพคุณ คุณยายดูจะแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร      พริมาเข้าไปขอบคุณคุณยายที่รับฝากของ และบอกว่าเจอนพคุณกลางทางพอดีเลยกลับเข้ามาพร้อมกันอีกครั้ง หล่อนและนพคุณช่วยกันหิ้วของกลับขึ้นไปข้างบน คราวนี้คนที่เดินมาเปิดประตูไม่ใช่แพรวพณิต แต่เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาสไตล์เกาหลี

“เอ้า! ไอ้คุณกลับมาแล้วเหรอ?” อยากจะถามต่อยืดยาว แต่สายตาพลันไปเห็นพริมากับยามาที่เดินตามเข้ามาพอดี

“แพรว...” นพคุณเรียกชื่อแพรวพณิตทันที่ที่เข้ามา

“อะไรอีก...ก็เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไงว่าฉันก็บอกไปตามตรงว่าคุณไม่อยู่ แค่นั้น..พวกนี้ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วจะให้ฉันบอกอะไร? ทำไมจะต้องให้พูดซ้ำ อีกหลายรอบด้วยเนี้ย” แพรวพณิตหัวเสีย หล่อนไม่คิดว่ายามาจะกลับเข้ามา เห็นวิ่งตามเพื่อนออกไปนึกว่าจะกลับไปแล้วซะอีก จู่ๆ ยัยนี่ก็โผล่มายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง พอหล่อนเปิดประตูแทนที่จะยืนอยู่ข้างนอก ยามากลับดันตัวเองเข้ามาข้างใน หล่อนจึงเห็นว่าในห้องมีคนอีกหลายคนที่นั่งล้อมวงกันอยู่ ยามาสำรวจรอบห้องอย่างรวดเร็ว...ไม่มีนพคุณจริงๆ แต่ก็ดูเหมือนจะมีร่องรอยของการทำรายงาน เพราะมีกองเอกสารกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค  กระจายอยู่เต็มห้องไปหมด นพคุณพูดจริงเขาทำรายงาน และแพรวพณิตก็พูดจริงที่ว่าตอนนี้เขาไม่อยู่...แต่พูดจริงไม่หมดเท่านั้นเอง ถ้าเป็นพริมาคงหลงกลแต่นี่คือยามาหล่อนจะไม่ปล่อยให้ความสงสัยถูกละเลย มันดูประหลาดๆ ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะเป็นพริมา...เพื่อนหล่อนเป็นคนไม่ชอบถามเซ้าซี้ใคร ใครจะว่ายังไงหล่อนก็เชื่อตามนั้น แต่ในกรณีแพรวพณิตยามาแน่ใจว่าเชื่อไม่ได้!!! และการที่จะได้คำตอบก็คือต้องมาดูให้เห็นกับตา และก็โชคดีที่สัญชาติญาณของยามาเป็นจริงตามนั้น แพรวพณิตพูดความจริงไม่หมด ตอนยามาดันตัวเองเข้ามาในห้อง...หรือจะเรียกว่าเปิดตัวน่าจะเหมาะกว่า คนอื่นๆ ในห้องมองกันเป็นตาเดียว ส่วนใหญ่นึกว่ายามาเป็นแฟนของนพคุณแล้วเกิดความหึงหวงแพรวพณิตขึ้นมา เพื่อนผู้ชายหลายคนเข้ามาช่วยพูดไกล่เกลี่ยว่าพวกเขาอยู่กันหลายคน ไม่ได้มีแค่นพคุณกับแพรวพณิตที่อยู่กันแค่สองคนในห้อง และปกติพวกเขาจะนัดกันที่มหาวิทยาลัย แต่เพราะวันนี้ได้ข้อมูลครบถ้วนหมดแล้ว เลยมารวบรวมรายงานทั้งหมดที่ห้องนพคุณ      เพราะสะดวกและสบายที่สุดในบรรดาหอพักของเพื่อนๆ ยามาเก็บข้อมูลและประมวลผล หล่อนเข้าใจทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว และโชคดีของพริมาที่ชวนแกมขอร้อง (อันนี้ยามาเข้าใจเอาเอง) ให้หล่อนตามมาด้วยในวันนี้ ถ้าลำพัง พริมามาคนเดียวก็ไม่รู้ว่าเพื่อนหล่อนจะรับมือกับแพรวพณิตได้อย่างไร

“ใช่ พี่แพรวคนสวยก็บอกแล้วว่านพคุณไม่อยู่ แต่ไม่ยักชวนให้เข้ามารอในห้อง” ยามายังไม่ยอมแพ้ หล่อนพร้อมจะเปิดศึกอีกรอบ แต่คนไม่พร้อมคือเพื่อนๆ ที่เหลือ พวกเขาเหนื่อยกับการทำรายงานมามากพอแล้ว

“ลูกแก้วนั่งรอพี่ตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปเอาของแป๊บเดียวจัดไว้หมดแล้ว” นพคุณพูดตัดบท แล้วหันไปบอกเพื่อนๆ ในห้อง

“เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านเลยนะ ข้อมูลทุกอย่างก็มีหมดแล้ว ที่เหลือพวกแกก็ช่วยกันรวบรวมก็แล้วกัน ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็โทรไปถาม ส่วนขนมพวกนี้ก็กินได้เลยฉันไม่แบกกลับบ้านแล้ว กุญแจฉันเอาไปเลยพอเสร็จเรื่องพวกแกก็ล็อคห้องให้ด้วยแล้วกัน” สั่งงานเสร็จสรรพ ยามายืนพยักหน้าส่วนแพรวพณิตหน้าบึ้ง หล่อนขัดใจที่นพคุณจะทิ้งเพื่อนๆ แล้วกลับบ้านไปกับพริมา

“แล้วไม่อยู่ช่วยกันต่อให้เสร็จเหรอ?” แพรวพณิตยังไม่จบ

“ข้อมูลส่วนใหญ่ก็ของคุณ พวกเราทำแค่ 40% เอง ให้คุณกลับบ้านไปเถอะ ข้อมูลก็ครบหมดแล้วเหลือแค่รวบรวมแค่นั้นเอง” วริศราหนึ่งในเพื่อนๆ ที่อยู่ในห้องให้ความเห็น และจากเรื่องราวก่อนหน้าที่ยามากับแพรวพณิตเถียงกันไปมา และท่าทางของนพคุณเอง ทำให้หล่อนปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างคร่าวๆ อีกทั้งหล่อนเป็นเพื่อนกับทั้งนพคุณและแพรวพณิต...หล่อนพอจะรู้จักทั้งคู่ดี

“ใช่!!! นี่พวกเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับหัวกะทิแบบ ไอ้คุณน่ะฮึ! แกก็อย่าใช้งานมันให้หนักมากเกินไปเลยนะ อะไรช่วยได้ก็ช่วยกันบ้าง แล้วที่เหลือถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามฉัน เพราะอีก 40% ของข้อมูลก็มาจากฉันนี่แหละ พวกแกทำแค่ 20% อย่าบ่นกันนักเลย” ขจรรัฐเป็นคนออกความเห็นบ้าง เขาเป็นเพื่อนสมัยเรียนโรงเรียนประจำของนพคุณที่มาเจอกันอีกครั้งตอนเรียนมหาวิทยาลัย และตอนนี้เขามองพริมา...คนนี้หรือเปล่าที่เป็นเจ้าของกระเป๋าใบใหญ่ที่นพคุณหิ้วกลับขึ้นไปหอพักโรงเรียนในคราวนั้น แต่ขจรรัฐไม่ได้สนใจแค่พริมา เขาชอบใจยามามากกว่า...ผู้หญิงที่ต่อกรกับแพรวพณิตอย่างสมน้ำสมเนื้อ ปกติแพรวพณิตจะเป็นผู้ชนะเสมอ และไม่เคยมีใครเถียงชนะหล่อนได้เลยสักคน แต่ยามามาเหนือชั้น หล่อนตอกกลับได้ทุกดอกและดูเหมือนแพรวพณิตจะเจอคู่แข่งที่น่ากลัวทีเดียว ไม่ใช่แค่ขจรรัฐที่สังเกต หลายคนก็นั่งแอบมองผู้หญิงสองคนที่ตามนพคุณกลับมา  คนแรกยามาพวกเขาเห็นแล้ว...เห็นชัดเจนทั้งรูปทั้งเสียง แต่พริมานั้นได้ยินแค่ชื่อ เพราะยามาพูดถึงตอนที่เถียงกับแพรวพณิต หลายคนจึงยังนึกภาพไม่ออก แต่คิดว่าคงจะเป็นคนสำคัญอยู่เหมือนกัน เพราะพอนพคุณได้ยินชื่อก็วิ่งตามออกไปอย่างไว ยามาและพริมานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่ว่าไม่สวย...แต่พวกหล่อนสวยและเป็นที่สะดุดตา และยิ่งถ้ามาพร้อมกันแบบนี้ยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ หญิงสาวสองคนที่ภายนอกดูไม่เหมือนกันเลย พริมานั้นน่ารักเหมือนตุ๊กตา...หล่อนตัวเล็กนิดเดียว ผิวขาวแก้มเป็นสีชมพู...แต่สมส่วนคือมันเล็กไปทั้งตัวไม่ใช่ว่าเหมือนผู้หญิงบางคนที่ตัวเล็กเพราะขาสั้น แต่พริมาสมส่วนเพียงแต่มันเหมือนย่อส่วนให้หล่อนเหลือตัวแค่นั้น พวกเพื่อนๆ นพคุณไม่เคยเห็นลูกครึ่งตัวเป็นๆ แม้จะอยู่ย่านใจกลางเมืองหรือแม้แต่ในมหาวิทยาลัยพวกเขาก็ไม่เคยเห็น อาจจะเพราะด้วยความที่เป็นลูกครึ่งหล่อนจึงดึงดูดสายตาได้ไม่ยาก ส่วนยามาคนนี้ปากร้ายใช่ย่อย แต่ถึงหล่อนจะไม่พูด แค่ดูจากแววตาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนักสู้และฉลาดเป็นกรด ยามาตัวสูงกว่าพริมาหล่อนสูงเกือบจะเท่านพคุณ...น่าจะ 170 ซ.ม.ขึ้นไปแน่นอน ผิวสีน้ำผึ้งเนียน แต่หน้าใสกว่าผิวตัว ผมยาวที่เจ้าตัวรวบไว้เป็นหางม้ามันแกว่งไกวตลอดเวลาตอนที่หล่อนยืนเถียงกับแพรวพณิต หล่อนจะรู้ไหมว่าผมหางม้าธรรมชาติแบบนี้แหละเป็นเสน่ห์ที่ผู้ชายหลายคนชอบ ถึงจะไม่น่ารักน่าทะนุถนอมเหมือนตุ๊กตา แต่ยามาดูมีเสน่ห์น่าค้นหา...เพียงแต่หล่อนจะต้องพูดจาให้อ่อนหวานกว่านี้ เพราะคำพูดทำให้กลบความมีเสน่ห์ของหล่อนไปอย่างน่าเสียดาย

นพคุณออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋าเป้ที่สะพายไว้ด้านหลัง เขาหันไปคุยบางอย่างกับขจรรัฐเรื่องรายงาน

“ฝากแกด้วยนะไอ้แทน” นพคุณตบบ่าเพื่อน ในบรรดาเพื่อนทั้งหมดในห้องเขาไว้ใจขจรรัฐมากที่สุด และเพื่อนเขาก็ยักคิ้วให้เป็นการรับปาก

“ไปเหอะ” เขาตอบสั้นๆ พลางเหลือบมองผู้หญิงสองคนที่รอนพคุณอยู่อีกมุมห้อง ยามาหันมามองพอดี หล่อนยกหัวแม่มือตอบกลับมาให้เขาเป็นเชิงว่าทำดีแล้ว พริมาตีแขนเพื่อนเบาๆ ปรามว่าอย่าปีนเกลียว เพื่อนๆ หลายคนแอบยิ้มขำ ยกเว้นแพรวพณิต

“น้องชื่ออะไรคะ?” กฤษณ์ หนุ่มตี๋หล่อสไตล์เกาหลีคนที่เปิดประตูให้เมื่อครู่เป็นคนถามขึ้น ดูเหมือนเขาจะ “รู้น้อย” ที่สุดในห้อง ไม่รู้เพราะไม่สังเกตหรือไม่สนใจกันแน่

“ชื่อปลาทูค่ะ” ยามาแทรกขึ้น หล่อนรู้ว่ากฤษณ์ตั้งใจถามชื่อพริมา กฤษณ์ยิ้มถึงเขาจะ “รู้น้อย” แต่เขาก็พอจะรู้ได้ว่าไม่ควรกวนผู้หญิงคนนี้ เพราะเขาอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตอนที่ยามาวีนและเหวี่ยงใส่แพรวพณิต เขาไม่อยากโดนแบบแพรวพณิต

“ชื่อน่ารักจังเลยปลาทู...แล้วน้องคนนี้ล่ะคะ?” ยามาวิเคราะห์...”ไอ้นี่ มันเข้าใจพูด แต่พวกพูดจาแบบนี้หล่อนตามทัน...พวกหัวงู!!!” แต่ก่อนที่ยามา จะทันพูดอะไร นพคุณเดินเข้ามาจูงมือพริมา

“ไปลูกแก้ว กลับบ้านกัน” ทั้งห้องที่รอสังเกตการณ์อยู่แล้วมีความคิดแตกต่างกันออกไป ขจรรัฐยิ้ม...เขาแน่ใจ “ยัยจุ้นจ้าน” ของเพื่อนเขาคือพริมาแน่นอน กฤษณ์ได้คำตอบแล้วว่าคนที่เขาอยากรู้จักชื่อนั้นมีชื่อว่าอะไร ส่วนวริศรา หล่อนเดาเรื่องถูกตั้งแต่ต้น มีแต่แพรวพณิตที่ตอนนี้นั่งหน้าง้ำไม่กล่าวอะไร

“รู้แล้วนะพี่!” ยามาหันไปบอกกฤษณ์เป็นเชิงว่ารู้คำตอบแล้วนะว่า พริมาชื่ออะไร และไม่วายปรายตาไปหาแพรวพณิตด้วย...เป็นเชิงว่า “เธอก็คงจะรู้แล้วสินะว่านพคุณเลือกใคร”

“พรืดด...” ขจรรัฐหลุดขำ แพรวพณิตหันไปถลึงตาใส่ ส่วนยามา   ยกหัวแม่มือให้เขาอีกครั้ง แต่ก่อนที่เพื่อนรักจะเล่นท่ามากไปกว่านี้พริมาดึงมือเพื่อนให้เดินออกจากห้องไปพร้อมกัน กลายเป็นภาพที่ประหลาดสองหญิงหนึ่งชาย นพคุณจูงมือพริมาและพริมาจูงมือยามา เหมือนโขลงช้างจูงหางกันไม่มีผิด

“คราวนี้ฉันว่าแกนกแล้วว่ะแพรว” กฤษณ์เป็นคนบอกแพรวพณิต เพราะเขาพอจะรู้เลาๆ ว่าเพื่อนนั้นหมายตานพคุณเอาไว้

“ดูๆ ไปฉันชอบแบบน้องปลาทูมากกว่านะ น้องลูกแก้วมันดูนุ่มนิ่มไปไม่ตื่นเต้น” ขจรรัฐเป็นคนบอก แต่เขารู้ว่านพคุณชอบความเรียบง่ายและสงบ เพื่อนเขาเลือกได้ถูกใจแล้ว ไม่เหมือนยามากับแพรวพณิตที่ดูแล้วต้องใช้ความอดทนและเข้าใจอยู่พอสมควร

“ฉันชอบเย็นๆ สบายหูว่ะ ฉันว่าไอ้คุณเลือกดีแล้วแหละ” วริศราพูดบ้าง และเหมือนหล่อนจะบอกเป็นนัยๆ ถึงแพรวพณิตด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะเชียร์เพื่อน...แต่หล่อนเข้าใจว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้ และหล่อนก็สังเกตมาตลอด ดูเหมือนบางครั้งนพคุณจะอึดอัดอยู่เหมือนกันกับพฤติกรรม ของแพรวพณิต

แพรวพณิตไม่พูดอะไรวันนี้หล่อนพูดมากเกินไปแล้ว เพราะหล่อนทำเสียเรื่องแท้ๆ นพคุณดูเหมือนจะยิ่งห่างออกไป หล่อนเสียสละเพราะเขามามากพอสมควร...หล่อนเลือกเรียนต่อที่นี่เพราะนพคุณ ตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว แพรวพณิตแสดงออกชัดเจนว่าหล่อนชอบนพคุณ แต่ก็เพราะมีพริมาเข้ามา..จนนพคุณมาเรียนมหาวิทยาลัย พวกเขาก็ห่างกันแล้ว เพราะพริมายังเรียนมัธยมปลายอยู่ เข้ามหาวิทยาลัยหล่อนคิดว่าเพราะความห่างนี้เองหล่อนจะสามารถแทรกตัวเข้ามาได้ แต่ดูเหมือนหล่อนจะคิดผิด เพราะความสัมพันธ์ของสองคนนั้นกลับดูเหมือนจะลึกซึ้งยิ่งกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำไป นพคุณที่ไม่ค่อยแสดงออกนัก (ถ้าเขาไม่ลืมตัว) แต่ตอนนี้เขาแสดงตัวออกมาอย่างชัดเจน แล้วแบบนี้หล่อนจะทำอย่างไรได้...ตอนนี้หล่อนจะยังไม่ทำอะไร ตราบใดที่นพคุณยังไม่พูดอะไรออกมาให้ชัดเจน ก็ถือว่าหล่อนยังมีโอกาส แต่ถ้าไม่มีโอกาสแล้วจริงๆ แพรวพณิตถึงจะยอมแพ้ หล่อนสวยและเก่งมีทางเลือกให้ไปอีกมากมาย แต่ด้วยความเป็นคนชอบเอาชนะจะให้หล่อนยอมง่ายๆ ได้อย่างไร

พริมา นพคุณและยามา เดินออกมารอแท็กซี่ที่ถนนใหญ่นานแล้ว ยามามองอย่างขัดใจ...พ้นระยะมาตั้งนานแล้ว แต่ดูเหมือนมือไอ้ขี้เก๊กจะเหนียวใช่เล่น เพราะตั้งแต่เดินออกจากห้องจนมาถึงที่นี่นพคุณยังไม่ปล่อยมือเพื่อนของหล่อนเลย...แม้จะสะใจที่เขาจูงมือพริมาต่อหน้าแพรวพณิต        แต่ตอนนี้ก็พ้นระยะออกมาตั้งไกลแล้ว หมอนั่นยังไม่ยอมปล่อยมือเพื่อนหล่อนอีก เอาเถอะถึงจะขัดใจแค่ไหน แต่วันนี้หมอนี่ก็ทำตัวดี หล่อนจะยอมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสักวันหนึ่งก็แล้วกัน

“จะตามกลับไปพร้อมกันทำไม ฉันกับลูกแก้วยังไม่อยากกลับบ้าน นัดกันจะไปดูหนัง” พริมาหันไปยิ้มให้นพคุณ หล่อนก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน     ว่าชายหนุ่มจะกลับออกมาพร้อมกัน

“ก็ไปดูหนังก่อนสิ เดี๋ยวเลี้ยงเอง” นพคุณชะโงกหน้ามาคุยกับยามาเพราะระหว่างกลางมีพริมาคั่นอยู่ วันนี้ยามาทำดีถูกใจ เขาเห็นโอกาสที่จะตบรางวัลหล่อนอย่างที่คิดไว้ซะที อีกอย่างยามาไปพริมาก็ต้องไปด้วย เขายังไม่เคยดูหนังกับพริมาเลย ถึงแม้วันนี้จะไม่ได้ไปดูกันสองคน แต่ก็ถือว่าหยวนๆ พ่วงยัยปลาทูไปด้วยก็ได้...ยัยตัวแถม!!!