แก้วนพคุณ

เด็กทุกชั้นจะมีเวรออกมาทำกิจกรรมหน้าเสาธง โดยจะหมุนเวียน            เปลี่ยนกันมาตลอด 1 ปี ส่วนใหญ่พวกเขาจะใช้วิธีจับฉลาก เพราะว่าไม่มีใครอยากออกมาหน้าเสาธงนัก อาทิตย์นี้เป็นเวร ของเด็ก ม.3 แบ่งกันไปในแต่ละวัน เด็ก ม.3 มี 5 ห้องพอดี แบ่งกันไป 5 วัน จะเป็นห้องละกี่คนก็ได้ แต่ส่วนใหญ่จะออกมาห้องละ 2 คน คือนำร้องเพลงชาติ 1 คน และนำสวดมนต์ 1 คน พริมาโดนเวรออกมาพร้อมกับยามา หล่อนไม่ชอบเลย ปกติออกมาพูดหน้าห้องขา ก็สั่นจะตายอยู่แล้ว นี่ให้ออกมาพูดหน้าเสาธงหล่อนจะเป็นลมตาย

“ลูกแก้วเอานำสวดมนต์ไปก็แล้วกัน ง่ายๆ เดี๋ยวปลาทูร้องเพลงชาติและก็กิจกรรมอื่นๆ เอง” ยามาแบ่งให้เสร็จสรรพ พริมาได้แต่พยักหน้า      สวดมนต์เหรอ? แน่นอนหล่อนสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืนอยู่แล้ว คุณตากับคุณยาย สอนไว้ แค่นี้หล่อนจำได้สบายมาก ยามานำร้องเพลงเคารพธงชาติ หล่อนพูดได้อย่างคล่องแคล่ว จนจบยามาหันมาส่งสัญญาณให้พริมานำสวดมนต์ เด็กหญิงเดินไปที่หน้าเสาธง ผู้คนข้างล่างเยอะจัง ทุกคนมองมาที่หล่อน มองจากตรงนี้เห็นหน้าทุกคนชัดไปหมด นั่นคเชนทร์...เขาโบกมือหยอยๆ ให้หล่อน ใกล้ๆ กันนั้น หล่อนเห็นนพคุณ เขามองมาอยู่เช่นกัน ยังมีชัยยศที่ตอนนี้ถือกล้องโทรศัพท์ไว้ในมือ พริมามือสั่นไปหมดหล่อนไม่ชอบเป็นที่สนใจ...อยากเป็นลมจังแต่ทำไมร่างกายมันสบายดีนะ...เอาวะ พริมาจับไมค์ เด็กหญิงเริ่มนำสวดมนต์

“อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ ภะคะวา พุทธัง ภะคะวันตัง อภิวาเทมิ (กราบ)

สวากขาโต สัมพุทโธ ภะคะวา พุทธัง ภะคะวันตัง อภิวาเทมิ (กราบ)

สวากขาโต ภะคะวา ธัมโม ธัมมังนะมัสสามิ (กราบ) ถึงตอนนี้พริมาชะงักเล็กน้อย หล่อนมองท้องฟ้าเหมือนกำลังจะนึกอะไรสักอย่าง เอ๊ะ! เหมือนวรรคนี้หล่อนท่องไปหรือยังนะ?

สุปะฏิปปันโน ภะคะวา ธัมโม ธัมมังนะมัสสามิ (กราบ) ทำไมบทสวดมนต์มันยาวจังวะ? ถึงพระธรรมแล้วทำไมยังไม่ไปไหนสักที พริมากำลังจะท่องอีกครั้งครูเวรประจำวันเดินขึ้นมาหน้าเสาธงตรงมาที่หล่อน พริมาเห็นสีหน้าครูเหมือนกลั้นขำสุดๆ แต่หล่อนก็ยังไม่เข้าใจ หันไปหายามาหวังจะให้เพื่อนช่วย...นั่นยิ่งแล้วใหญ่ เพราะเพื่อนหล่อนกำลังปิดปากขำอย่างหนัก

“พอ! พอแล้วพริมา ถ้าเธอนำสวดมนต์ต่อรับรองวันนี้เพื่อนๆ ไม่ต้องเข้าเรียนกันพอดี” สิ้นคำครูเท่านั้นแหละ เสียงหัวเราะดังไปทั่วทุกทิศ พริมาก็ยังไม่เข้าใจว่าหล่อนนำสวดมนต์แล้วพวกนั้นหัวเราะอะไรกัน ยามารู้งาน หล่อนเข้ามารับหน้าที่ต่ออย่างรวดเร็ว หล่อนนำกล่าวปฏิญาณและกิจกรรมอื่นๆ ต่อจนจบ พริมามองลงไปข้างล่างเห็นคเชนทร์กำลังหัวเราะและยก     หัวแม่มือส่งมาให้ ส่วนนพคุณเสมองไปทางอื่น แต่พริมาเห็น...เขากำลังกลั้นขำ ชัยยศยังไม่หยุดถ่ายและเขาหัวเราะไปถ่าย Facebook Live ไป ส่วนมาริสา... หัวหน้าห้องตอนนี้มีสีหน้าปั้นยากคอยปรามเพื่อนๆ ที่กำลังหัวเราะให้หยุดอยู่ในระเบียบ จนถึงตอนนี้พริมาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จบกิจกรรมหน้าเสาธงทุกคนเดินตามแถวแยกย้ายเข้าห้องตัวเอง ยามากลับมายืนข้าง  พริมาพร้อมกระซิบให้กำลังใจเพื่อน

“เอาน่า เดี๋ยวเค้าก็ลืมกัน มันไม่ได้ร้ายแรงอะไร...น่ารักดีออก” ตอนนี้หล่อนเริ่มขำอีกแล้ว

“บอกหน่อยขำอะไรกัน” พริมาทำปากยื่นอย่างขัดใจ มาถึงตอนนี้หล่อนก็ยังไม่เข้าใจ

“โอ๊ย! ลูกแก้ว เธอนี่น่ารักชะมัดเลย” ยามาเข้ามากอดเพื่อนของหล่อนเพราะไม่เคยเห็นใครใสซื่อแบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ไม่มีอะไรหรอก เขาก็ขำกันไปเรื่อยแหละ” ยามาหลบตาไปทางอื่นถ้าไม่รู้เรื่องก็ดีปล่อยให้อึนๆ งงๆ ไปก็แล้วกันเดี๋ยวคนก็ลืมกันแล้ว ยามาจูงมือ พริมาให้กลับเข้าห้องไปพร้อมกัน 

“น้องพริมาสวดมนต์ให้พี่ฟังหน่อย” กลุ่มเด็ก ม.4 ที่เดินสวนมาแซวพริมา เรียกเสียงหัวเราะในกลุ่มนั้นได้อย่างครื้นเครง

“ครูเรียกแล้วพี่! รีบๆ ไปเข้าเรียนสิ” ยามายืนเท้าเอว

“ปลาทู...ลูกแก้วว่ามันต้องมีอะไรแน่ บอกมาเถอะ” ยามาอ่อนใจ หล่อนควักโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิด Facebook Live ที่ชัยยศแชร์ไว้ให้พริมาดู รอบแรกพริมาก็ยังไม่เข้าใจ แต่พอฟังและดูรอบที่สองเด็กหญิงอายหน้าแดง

“ปลาทู...ทำไงดีล่ะ ลูกแก้วอาย” ยามากลั้นขำ ตอนแรกหล่อนว่าจะยังไม่เปิดคลิปนี้ตอนนี้ (กะจะไปดูที่บ้าน) เพราะหล่อนสงสารพริมา แต่พอดูคลิปแล้วก็อดขำไม่ได้ กลั้นไม่อยู่จริง ๆ

“ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ๊ย! ฮ่าๆๆๆๆๆ” ยามาเช็ดน้ำตาที่ตอนนี้หล่อนควบคุมไม่ได้ มันขำ...ขำจนน้ำตาไหล พริมาดูคลิปนั้น...ตอนนี้มีคนเข้ามากดถูกใจมากกว่า 500 แล้ว หล่อนเห็นแม่เข้ามาคอมเม้นท์ในนั้นด้วย

“ว้ายตายแล้ว นั่นลูกสาวฉัน” พริมาอยากแทรกแผ่นดินหนี           ยามาหัวเราะไปปลอบเพื่อนไป ระหว่างทางมีเด็กเข้ามาแซวพริมาเป็นระยะ หล่อนได้แต่เดินก้มหน้า...สาวน้อยคิดถึงหน้านพคุณที่แม้เขาจะไม่ได้มองหรือหัวเราะหล่อนโดยตรงเหมือนคนอื่น แต่หล่อนเห็น...เห็นเขาแอบขำ แม้จะแค่เสี้ยววินาทีก็ตาม คุณชายใหญ่แอบขำหล่อน...น่าขายหน้าที่สุด!!!