Our Love Our Story แด่เรื่องรักนิรันดร์กาล

 
ก่อนโชคชะตาบรรจบ-พฤษภาคม
 
คุณเคยรักใครคนหนึ่งได้มากขนาดไหนกัน ?
"ผมขอเถอะนะพี่ แค่ครั้งเดียว ผมรักพี่ขนาดนี้ ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหนแน่นอน"
พี่รักแกมากก็จริง แต่พี่ต้องให้แกเหรอ ?
 
"ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ทำไมแกไม่ติดต่อพี่มาบ้างอ่ะ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแกมากขนาดไหน แกหายไปเพราะแค่วันนั้นพี่ปฏิเสธแกงั้นเหรอ"
"พอเถอะพี่ ผมเบื่อพี่แล้ว เราจบกันแค่นี้นะ"
"หา!? แกพูดคำว่าเบื่อออกมาแบบนั้นได้ยังไงอ่ะ พี่ไม่ดีตรงไหนอ่ะณัฐ พี่ว่าพี่พยายามเพื่อแกมามากแล้วนะเว้ย"
"พี่ไม่ผิดหรอก ผมเหี้ยเองอ่ะ แล้วก็รู้ไว้ด้วยนะ ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อพี่นั่นแหละ"
"ถ้าแกทำเพื่อพี่จริงๆ ...แกจะไม่ตัดสินใจแบบนี้แน่"
"..."
"ได้! โอเค พี่เข้าใจละ เราเลิกกัน"
 
ไงล่ะ ยังต้องการอะไรอีก ?
ได้คบหา ได้กอด ได้จูบกับประธานนักเรียนที่ได้ชื่อว่าทั้งสวย ทั้งเก่ง เพอร์เฟ็คทุกอย่างแล้ว
ก็เลยทิ้งเป็นของไร้ราคาไปได้
อย่าคิดนะ ว่าคนอย่างไบร์ทจะเสียใจ
 
"นี่ยังไม่หายเฮิร์ทจากอิน้องณัฐอีกเหรอ เข้มแข็งหน่อยสิไบร์ท"
"เปล่าสักหน่อยซ่าน แค่ช่วงนี้เหนื่อยๆจากงานน่ะ ทั้งกีฬาสี ทั้งงานกรรมการนักเรียน โครงงานที่ต้องไปแข่ง แถมยังต้องส่งงานให้สำนักพิมพ์อีก"
"คนฮอตงานตรึมก็งี้แหละเนาะ ฮ่า ๆ สู้ ๆ นะ ยังไงเราก็เชื่อว่าสักวันคนที่คู่ควรกับไบร์ท เขาจะมาหาไบร์ทเอง"
"อื้อ ขอบคุณนะ อยากแต่งงานกับซ่านจัง"
"พูดเป็นเล่น ! ว่าแต่ วันตอนเย็นเราไปหาอะไรกินหน้าโรงเรียนด้วยกันไหม"
"อืม...คงไม่ได้อ่ะ ขอโทษนะ ติดประชุมงานกรรมการนักเรียนนิดหน่อย พรุ่งนี้เป็นพิธีมอบเข็มน้องมอสี่"
"จริงด้วย น่าเอ็นดูจัง เราเป็นกำลังใจให้นะ สู้ !"
"มากอดทีมา งือ"
"กอดค้าบ"
 
เปิดเทอมมาได้สัปดาห์กว่า ๆ งานก็โถมเข้ามาไม่หยุดเลย วันนี้กว่าจะประชุมเสร็จก็เล่นเอาตัวแห้งเหมือนกันนะเนี่ย
กลับบ้านเถอะ...
 
ระหว่างทางที่จะเดินออกจากโรงเรียนก็เจอคนในกรรมการนักเรียนพอดี ย้ำเรื่องเวลาสักหน่อยดีไหมนะ งานช้างซะด้วยสิ
 
"พรุ่งนี้รีบมาเช้า ๆ หน่อยนะเพลง"
"โอเคค้าบ"
"โบว์ด้วยนะ"
"ได้เลยไบร์ท"
 
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ คนที่เดินผ่านไปเมื่อกี้...ใช่คนในกรรมการนักเรียนเหมือนกันสินะ
"เอ้อ พรุ่งนี้มาโรงเรียนเช้า ๆ หน่อยนะ เอิ่ม แต่จุ้ยเป็นพิธีกรใช่ไหม คงจะมา..."
"เรามาแต่เช้าอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง"
โห ตัดบทไว
ก็โอเคที่รู้หน้าที่
 
กลับบ้านมาไถเฟซแก้เครียด ก็เห็นเฟซของใครคนหนึ่งโผล่ขึ้นมา
เฟสของไอ้คนตัดบทเราเมื่อตอนเย็น
จริง ๆ ก่อนหน้านี้เราก็ไม่เคยคิดอยากแอดเฟซหรือรู้จักหมอนี่เลยด้วยซ้ำ แต่จำเป็นต้องคุยกันเพราะเรื่องงานล้วน ๆ
จะว่าไปพวกเราคุยกันนอกเหนือจากเรื่องงาน เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมาถือเป็นครั้งที่สองเองสินะ
ครั้งแรกก็เมื่อตอนมอสี่
เอิ่ม...ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดสักหน่อย
สิ่งที่ต้องคิดคือพรุ่งนี้ต้องทำให้พิธีมอบเข็มราบรื่น แล้วก็หลอกอิณัฐไปเรื่อย ๆ ว่าเราเป็นพี่รหัสมัน
ถามว่ามีความสุขไหมที่ทำแบบนี้ ?
มันก็ไม่เชิงหรอก แค่อยากรู้ว่ามันยังคิดยังไงกับเรา ป้องกันมันแบล็กเมลเราเองด้วย และก็เพื่อหวังว่า จะมองหน้ากันติดแค่นั้นเอง
แต่เปล่าเลย…
ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งไม่อยากเข้าใกล้ อยากอยู่กันคนละโลกมากกว่า
เราไม่เก่งเรื่องหลอกลวงคนอื่นเหมือนไอ้เด็กเบื๊อกนั่น
 
จบพิธีมอบเข็ม หลังจากนั้นไม่กี่สัปดาห์ก็มีการเฉลยสายรหัส
แอบสังเกตว่ามันดูจ๋อย ๆ แต่แบบนี้แหละดีแล้ว
ต่อให้จับสลากแล้วได้มันจริง ๆ ท้ายที่สุดเราก็ต้องขอแลกอยู่ดี
ให้ดูแลคนที่เคยทำร้ายเรางั้นเหรอ ?
บ้าบอสิ้นดี ใครมันจะอยากไปทำ
 
บางทีก็อยากให้คนดี ๆ เข้ามาในชีวิตได้แล้ว
กุมภาก็เลิกกับอิเด็กนี่ มีนาเจอคนคุยใหม่ก็โดนเท เมษาก็ล่องลอยจมปลักอยู่กับอะไรไม่รู้
มาช่วงปลายพฤษภารักเก่าจากคนไกลก็กลับมาหลอกหลอนอีก
 
คุณ J กับ ทีชเช่อร์แอนเดอร์นี่แหละ คือที่สุดแล้ว
 
 
ลาก่อน พฤษภาคม 2562 .
 
 
 
-CherryBlossom