Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่30 เผชิญเรื่องอันตราย (2)
 
สิ่งที่ตอบเขาคือเสียงกรีดร้องเป็นระลอกๆ กำแพงชั้นนอกพังทลายในทันที
“แขกสมัยนี้ไม่เกรงใจกันขนาดนี้เลยเหรอ?” เสียงนี้เยือกเย็นหนาวเหน็บยิ่งกว่าหิมะ เมื่อเห็นเด็กสาวที่ขดตัวอยู่บนพื้นหิมะชัดเจน ม่านตาก็หดตัว กำปั้นส่งเสียงกระดูกลั่น
ทั้งหมัดทั้งลูกเตะ การเคลื่อนไหวคล่องแคล่วเด็ดขาด แต่ละท่วงท่ากระชั้นชิด ไม่ปล่อยช่องว่างใดๆ ให้ฝ่ายตรงข้ามได้เอาคืน
ลั่วจื่อหานหันกลับมาอย่างเกลียดชัง คนข้างหลังกำลังร่ำไห้
“เป่ยซี เป่ยซี ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว” อี้เป่ยซีซุกตัวอยู่ในเสื้อโค้ทตัวใหญ่ พยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสจากเขาโดยไม่รู้ตัว
มือของลั่วจื่อหานชะงักอยู่ตรงหน้าอี้เป่ยซี จากนั้นชักมือกลับอย่างยอมแพ้
แต่ว่ายังดีที่เขาไม่ได้มาสายเกินไป
ได้ยินเสียงสวบๆ อยู่ด้านหลัง ลุกขึ้นอย่างช้าๆ หันหลังไปมอง ดวงตาทั้งสองข้างฉายความโกรธเกรี้ยวเลือดเย็น ไม่พูดจาใดๆ จากนั้นไม่นานก็จัดการคนราบคาบอีกครั้ง
เขาเดินตรงไปหาคนคนนั้น ส้นเท้าเหยียบลงบนข้อมืออย่างแรง ได้ยินเสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นเบาๆ
“บอกให้คนของแกไสหัวไป” ภาษาถิ่นแท้ๆ ของประเทศU เจือสำเนียงเฉพาะของชนชั้นสูง
คนบนพื้นสีหน้าซีดขาวเพราะความเจ็บปวด กัดริมฝีปากแน่นพลางมองชายผู้โหดเหี้ยมตรงหน้าด้วยความโกรธเคือง “แกรู้ไหมว่าพวกเราคือใคร?”
“ใครจะไปรู้” ลั่วจื่อหานพูดเสียงสูง ออกแรงที่ส้นเท้าหนักกว่าเดิม“แกไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ?”
“ไม่ต้องสนใจ พวกแกลุยเลย”
“หึ น่าสนุกนี่”
เสียงร้องโหยหวนดังสนั่นหุบเขา คนอื่นๆ ต่างมองคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว มองหน้ากันและกัน หมัดที่ไม่เด็ดขาดโจมตีไปอย่างอ่อนแรงขณะครุ่นคิด
ไม่รู้ว่าใครนึกขึ้นได้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงคืออะไร ขณะที่ลั่วจื่อหานกำลังตะลุมบอนกับคนจำนวนมาก ก็ตรงเข้ามาหาอี้เป่ยซีอย่างรวดเร็ว แล้วลากเธอเข้าไปยังทางเดินเล็กอย่างว่องไว
“เป่ยซี!”
“ลาก่อนนะ คุณทั้งสอง” พอพูดจบ คนคนนั้นก็ออกแรงพาเธอถอยออกไปทันที แม้ว่าลั่วจื่อหานจะเร็วอีกแค่ไหนก็เอื้อมไม่ถึงมือของอี้เป่ยซี เขากัดฟันและบุกตรงเข้าไป
‘บ้าเอ๊ย!’ แผ่นหลังชนกับก้อนหินอย่างหนักหน่วง ลั่วจื่อหานพยายามลุกขึ้น มองหาเงาของเด็กสาวท่ามกลางพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ หิมะยิ่งตกหนักขึ้น รอยเท้าจึงถูกปกคลุมอีกชั้นอย่างรวดเร็ว
“อี้เป่ยซี!” เขาตะโกนเรียก ไม่มีการตอบสนองบนพื้นหิมะที่กว้างโล่ง
เสียงที่อ่อนแรงลอยเข้ามาในหูของอี้เป่ยซี 'มีคนเรียกฉันเหรอ?’ เธอพยายามลืมตาขึ้น แต่ว่าทั้งร่างกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
‘หนาว เหนื่อยจังเลย ตอนนี้ที่นี่มันที่ไหน’ อี้เป่ยซีรีบปลุกตัวเองขึ้นมา อย่าหลับนะ อย่าหลับไปจริงๆ รีบตื่นขึ้นมาโอเคไหม
ประสาทสัมผัสค่อยๆ เชื่องช้าลง เธอง่วงงุนมาก เสียงในหัวก็ค่อยๆ เบาลง
‘เหนื่อยจัง แค่...แค่งีบนิดเดียว แค่นิดเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง’
“อี้เป่ยซี!”
‘ใครกำลังเรียกฉัน?’ อี้เป่ยซีรู้สึกแค่ว่ามีอะไรบางอย่างปิดกั้นความหนาวเย็นที่ประดังประเดเข้ามา ความอบอุ่นค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่ผิวหนังของเธอ ราวกับได้เข้าสู่อ้อมกอดที่รอคอยมานาน ทั้งอบอุ่นและมั่นคง
“เป่ยซี อย่าเพิ่งหลับนะ เธอลืมตาก่อนเถอะ” เสียงดังชัดเจนเจือความตื่นตระหนกที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ตัว ดวงตาคนในอ้อมอกกลอกขยับไปมา แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น
คนตรงหน้าเธอสวมใส่เพียงเสื้อเชิ้ตบางๆ เสื้อขนสัตว์อบอุ่นพันรอบตัวแน่นหนา
“ลั่วจื่อหาน ทำไมเป็นนายได้” เมื่อเธอตอบอย่างอ่อนแรง คนที่อยู่ข้างหลังกลับตื่นเต้นสุดขีด
เขาจัดแจงผมของเธอ กอดเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม“เธอตื่นก็ดีแล้ว” ลั่วจื่อหานอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า ร่างที่สูงใหญ่กันลมหิมะได้ทั้งหมด
“พวกเราจะไปไหนกัน?”
“ไปที่ใกล้ที่สุดก่อน แล้วค่อยรอคนมารับพวกเรา”
“อ่อ งั้นฉันขอนอนสักพักก่อน”
“เป่ยซี เด็กดี อย่าหลับนะ”
“แต่ว่าฉันง่วงมากเลย” เธอพูดพลางคลอเคลียในอ้อมอกเขา
ฝีก้าวของลั่วจื่อหานหยุดชะงัก จากนั้นก็กลับไปเป็นปกติ“แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว เดี๋ยวค่อยนอนโอเคไหม”
“ไม่เอา ไม่เอา”
“เป่ยซี”
“อืม” ริมฝีปากอบอุ่นประกบลงบนริมฝีปากที่แห้งผากเล็กน้อยของเธอ ปลายลิ้นแทรกผ่านฟันเข้าไปอย่างสบายๆ จูบอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น อี้เป่ยซีที่อ่อนแรงอยู่แล้วถูกจูบจนรู้สึกสับสน ในหัวงงงวย ลืมไปแล้วว่าต้องมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างไร
“นายรังแกฉัน”
“ยังจะนอนอีกไหม?”
อี้เป่ยซีส่ายหัวอย่างหมดแรง พิงอยู่บนอกเขา ในปากมีแต่กลิ่นอายที่สดชื่นของเขา “ลั่วจื่อหาน ขอบคุณ”
สองมือกระชับแน่น ลั่วจื่อหานเร่งฝีเท้า เป็นไข้แล้วหรือไง?
ที่ตีนเขาหย่วนเซียวมีวัดอยู่แห่งหนึ่ง ตำแหน่งที่ตั้งค่อนข้างห่างไกลจึงมีน้อยคนที่จะรู้จัก แม้เป็นวัดที่มีเพียงไม่กี่คนมาสักการะก็ยังอบอวลไปด้วยธูปหอม ควันที่บางตาทำให้วัดเงียบสงบมากขึ้น ยิ่งเป็นธรรมชาติและมีจิตวิญญาณมากขึ้น
เมื่อเห็นลั่วจื่อหานก็มีคนเดินออกมาทันที “เกิดอะไรขึ้น?”ลั่วจื่อจี้เดินเข้าไปใกล้จึงค่อยเห็นคนที่อยู่ในอ้อมแขนของลั่วจื่อหาน สงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น
ลั่วจื่อหานชำเลืองมองเขา“เตรียมห้องให้ก่อน แล้วก็เตรียมยาแก้หวัดแก้ไข้มา ถ้าจะให้ดีที่สุดเตรียมเสื้อผ้าให้เธอเปลี่ยนด้วย”
“ตามฉันมาทางนี้”ลั่วจื่อจี้นำทางอยู่ด้านหน้า คอยถามไถ่เป็นระยะ
“ทำไมพี่ถึงอยู่ในสภาพนี้ได้”
“เรื่องมันยาว อีกเดี๋ยวจะเล่าให้นายฟัง”
เขาช่วยลั่วจื่อหานเปิดประตู เคลื่อนไหวระมัดระวัง แววตาเปี่ยมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ฉันว่าพี่ค่อยเล่าให้ฉันฟังแล้วกัน” พูดจบก็ไปเตรียมของที่ลั่วจื่อหานต้องการ
“ลั่วจื่อหาน” คนบนเตียงกล่าวเสียงแผ่วเบา
“อืม ฉันอยู่นี่”
“อืม ตอนนี้ฉันนอนได้หรือยัง?”
“เดี๋ยวรอกินยาก่อน”
อี่เป่ยซีพ่นลมออกจมูกอย่างไม่พอใจ“ไม่เอา ฉันไม่อยากกินยา ตื่นแล้วค่อยกิน”
“เป่ยซี เธอเชื่อฟังหน่อยโอเคไหม”
ทันทีที่ลั่วจื่อจี้เข้ามาก็เห็นลั่วจื่อหานกล่อมเด็กสาวอย่างใจเย็น คิ้วที่ขมวดกันคลายออก เสียแรงที่เขายังเป็นห่วงอีกฝ่าย พอยื่นของในมือให้เงียบๆ แล้วก็จากไปอย่างไร้สุ้มเสียง พร้อมปิดประตู
หลังจากเห็นอี้เป่ยซีกินยาเสร็จแล้วผล็อยหลับไป ลั่วจื่อหานจึงค่อยถอนหายใจโล่งอก จัดเก็บของนิดหน่อย พอเปิดประตูออกไปก็เห็นคนเมื่อครู่อมยิ้มมองเขา
“ต้มน้ำไว้ให้พี่ที่ลานด้านหลังแล้ว พี่ไปอาบน้ำก่อนเถอะ ว่ายังไง อีกเดี๋ยวเล่นกับฉันสักตาหนึ่งไหม?”
ลั่วจื่อหานเหลือบมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่มีอารมณ์” จากนั้นเดินไปลานด้านหลัง
“แม่รู้จักเขาไหม” น้ำเสียงผ่อนคลายที่เอ่ยเจือการข่มขู่เล็กน้อย
ลั่วจื่อหานส่ายหน้า“ก็เหมือนที่แม่ไม่รู้ว่านายหลบอยู่นี่ไง”
“พี่จะเกินไปแล้วนะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันอยู่นี่ เมื่อกี้ใครจะหาของที่พี่อยากได้ ใครจะต้มน้ำให้พี่ พี่ยังคิดบอกที่ซ่อนของฉันให้แม่ฟังอีกเหรอ”
“นายอยู่กับพระในวัดนี้ตั้งนาน ยังไม่รู้วิธีสงบจิตใจอีกเหรอ”
“มันก็ต้องดูก่อนว่าเรื่องอะไร พี่ ผู้หญิงคนนั้นใช่…”
“นายอยากอาบน้ำกับฉันไหม?” แววตาดำขลับของลั่วจื่อหานไร้ความอบอุ่นใดๆ ลั่วจื่อจี้กระดากอาย ถอยหลังกลับไป
ช่างเถอะ รอพรุ่งนี้เด็กคนนั้นตื่นแล้วค่อยไปถามเธอเอง พี่ชายของเขาไม่น่าคุยด้วยเอาซะเลยลั่วจื่อจี้ส่ายหัว ยังคงครุ่นคิดอยู่
------------