Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่26ศัตรูผูกพันง่ายดาย(5)

อี้เป่ยซีมองทิศทางที่หลานฉือเซวียนหายไปด้วยความโกรธจัด ย่อมไม่สังเกตเห็นแววตาฝั่งตรงข้าม

ถังเสวี่ยรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของฟางหมิ่น จึงรีบเอ่ยปาก“เป่ยซี เดี๋ยวฉันพาเธอเดินดูรอบๆ แล้วจะพาไปเปลี่ยนเสื้อนะ”

เสียงแก้วที่กระแทกลงบนโต๊ะไม่ดังมาก อี้เป่ยซีกวาดตามองคุณหนูฟางที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเกียจคร้าน แล้วก้าวหน้าเดินไปข้างหน้า

เอาแต่ใจเหมือนเด็กคนหนึ่งจริงๆ

ตกกลางคืน แขกที่มาร่วมแสดงความยินดีค่อยๆ ทยอยเข้ามา ห้องโถงที่ตกแต่งสวยงามเต็มไปด้วยเสียงชนแก้วและเสียงพูดคุย

ทันใดนั้นเอง บรรยากาศในห้องโถงใหญ่ก็ชะงักไป ทุกคนต่างมองไปที่ประตู ชุดราตรียาวสีฟ้าปกคลุมเรือนร่างที่สวยงามเอาไว้ ทุกย่างก้าวล้วนโดดเด่นเฉิดฉาย ทุกท่วงท่าอิริยาบถเปี่ยมด้วยความเยือกเย็น มือขวาควงแขนชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว แสงไฟในตอนนี้ราวกับกลายเป็นรัศมีล้อมรอบพวกเขาเอาไว้

หลังจากที่เห็นหน้าผู้ชายชัดๆ แล้ว ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจ ชุดสูทสมัยใหม่ที่ไม่ทิ้งกลิ่นอายคลาสสิคถูกสวมใส่อยู่บนตัวของเขา ใบหน้าหล่อเหลาเปล่งประกายทุกตารางนิ้ว เหมือนเทพบุตรที่ตกลงมาสู่โลก มีท่าทีของเทพที่สูงส่งระคนความเยือกเย็นที่มนุษย์ไม่อาจเข้าใกล้

ลั่วจื่อหานไม่ชอบงานลักษณะนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร ทำไมเขาถึงมาได้?

ผู้คนที่ทายใจชายหนุ่มไม่ออกไม่มีใครกล้าเข้าไปทักทายสักคน

อี้เป่ยซีที่อยู่ชั้นสองถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ของตัวเองออกแล้ว เธอกอดไหล่ ทำไมถึงยังรู้สึกหนาวแบบนี้อีก เมื่อกวาดสายตามองไปเรื่อยก็เห็นคนที่อยู่ชั้นล่างพอดี เธอพิงรั้วด้วยท่าทีเฉื่อยชา หืม โครงร่างของเสื้อผ้าตัวนี้ดูคุ้นตาจังแฮะ

อาจเป็นเพราะสายตาหยุดสำรวจนานเกินไป คนที่อยู่ข้างล่างเงยหน้าขึ้น ทั้งคู่ประสานสายตากัน‘บ้าเอ๊ย ทำไมถึงเจอเขาอยู่ทุกที่เหมือนผีตามตัวเลย’ อี้เป่ยซีเบือนหน้าหนี ทำทีเป็นว่าชมทิวทัศน์ทั่วไป

เธอนั่นเอง

“พี่จื่อหานคะ” หลิงจื่อเซี่ยดึงแขนเสื้อของเขาแน่น รู้สึกได้ว่าความสนใจทั้งหมดตกอยู่ที่เธอและคนข้างกายเธอ จึงเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ครั้งนี้พวกเธอคงรู้แล้วสินะ มีแค่ฉันกับพี่จื่อหานเท่านั้นที่เป็นคู่สร้างคู่สม พวกเธอไม่มีโอกาสหรอก

“ประธานลั่วมีเวลามาร่วมปาร์ตี้เล็กๆ แบบนี้ด้วยนะครับ” คุณพ่อถังก้าวเดินไปหาเขาด้วยย่างก้าวหนักแน่น

ลั่วจื่อหานพยักหน้า นึกถึงคำขู่ของแม่ตัวเองก็ปวดหัวเล็กน้อย พอเงยหน้าขึ้นไปอีกที ชั้นสองก็ไม่มีคนแล้ว

คุณพ่อถังแนะนำ“เสี่ยวเสวี่ย นี่คือประธานลั่วจื่อหาน”

ถังเสวี่ยลากอี้เป่ยซีที่สีหน้าไม่เต็มใจไปหาพวกเขา ลั่วจื่อหานยกยิ้มมุมปาก สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวเธอด้วยเหมือนไม่ได้มอง

หลิงจื่อเซี่ยขมวดคิ้ว ชุดเดรสสีเหลืองของถังเสวี่ยก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากปกติ เพียงแต่เด็กสาวที่อยู่ข้างเธอปล่อยผมยาวสยายอยู่ด้านหลังโดยไม่จัดแต่งมากนัก ท่าทางอ่อนโยนเยือกเย็น ชุดเดรสสีชมพูทำให้เธอดูน่ารักน่าชัง โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่เหมือนหินสีดำเจ้าเล่ห์เฉียบคม

นี่คือเด็กผู้หญิงที่มาถามทางวันนั้น? คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหยกที่ยังไม่ได้เจียระไนจริงๆ เธอนึกพลางเอนตัวพิงลั่วจื่อหาน

“สวัสดีค่ะประธานลั่ว จื่อเซี่ย เธอก็มาด้วยเหรอ”

“อืม” รอยยิ้มบางๆ ของหลิงจื่อเซี่ยพอเหมาะพอดี เธอเอาของขวัญชิ้นประณีตในมือส่งให้“นี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากฉันกับพี่จื่อหาน”

อี้เป่ยซีก็สังเกตเห็นของขวัญชิ้นงามในถุงแล้ว รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ทำไมเธอถึงมากับพี่ชายไม่ได้บ้าง กลับต้องพาเจ้าบ้านั่นมา พลาดแล้ว พลาดแล้ว

“ขอบคุณนะ” ถังเสวี่ยรับกล่องของขวัญมา“นี่เพื่อนของฉันเป่ยซี อี้เป่ยซี”

“อี้เป่ยซี” ลั่วจื่อหานเอ่ยปาก น้ำเสียงสุภาพ อี้เป่ยซีเหลือบมองเขา ทำไมถึงรู้สึกว่าเวลาที่เขาเอ่ยสามคำนี้มันแปลกๆ ทั้งยังเจือความประสงค์ร้ายเล็กน้อย

------------