Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่25ศัตรูผูกพันง่ายดาย(4)

วันเสาร์ บรรยากาศแห่งความเกียจคร้านปกคลุมทั่งทั้งเขตจิ่วหยวน รถของหลานฉือเซวียนจอดอยู่หน้าประตู ยืนอยู่ข้างรถด้วยท่าทางราวกับว่าจะมีเรื่อง‘อี้เป่ยซีช่างกล้าดี รู้จักเอาพี่ชายเธอมากดดันฉัน ยังมีเพื่อนอะไรของเธอนั่นอีก เธอคอยดู วันนี้ฉันจะคิดบัญชีใหม่บัญชีเก่ากับเธอพร้อมกันให้หมดเลย’

“หลานเซวียน ขับรถระวังหน่อยนะ เสี่ยวซีเขากลัว” ก่อนจะไปอี้เป่ยเฉินสั่งไว้ มือใหญ่ลูบๆ ศีรษะของอี้เป่ยซี

'ฉันจะดูว่าเธอจะกลัวยังไง’ หลานฉือเซวียนเห็นสีหน้ากวนประสาทของอี้เป่ยซีแล้วก็โมโห ท่าทางของเธอเหมือนกลัวอย่างนั้นเหรอ ทั้งๆ ที่คุณอยู่ตรงหน้าเธอ ทำไมไม่ลืมตาดูความเสแสร้งน่าเอ็นดูและท่าทางหยิ่งผยองของเธอบ้าง

“อืม ผมรู้แล้ว” เขายิ้มพลางดึงตัวอี้เป่ยซีมา มือแอบออกแรงบีบ อี้เป่ยเฉินมองมือของเขา เหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร

“เอาเถอะ พี่เป่ยเฉินวางใจได้เลย พี่หลานจะต้องดูแลฉันอย่างดีแน่นอน พี่ว่าใช่หรือเปล่า” เธอยื่นมือไปหยิกหลังมือเขา มองเขาอย่างยั่วยุ

อี้เป่ยเฉินตอบรับ มองดูรถสีดำค่อยๆ หายลับไปจากสายตา ยกมือขึ้นมานวดคลึงหัวคิ้ว จากนั้นเนิ่นนานจึงจะเก็บเท้ากลับไป

“หลานฉือเซวียน ทักษะการขับรถนายแย่มาก ถ้าเป็นโรคหัวใจคงโดนทำให้หัวใจวายไปแล้ว” อี้เป่ยซีตะคอกโดยไม่สนใจภาพลักษณ์สักนิด

คนที่ถูกต่อว่ายิ้มชั่วร้าย“อยากตื่นเต้นกว่านี้อีกไหมล่ะ?”

“นายกล้าเหรอ” หลานฉือเซวียนไม่ใส่ใจสาวน้อยสีหน้าเคร่งข้างๆ เปิดหน้าต่างทันที สิ่งที่อี้เป่ยซีกลัวที่สุดอย่างแรกคือความหนาว ลมหนาวของฤดูหนาวปะทะบนใบหน้าของเธอโดยตรง จนขดตัวสั่นระริก

สิ่งที่อี้เป่ยซีกลัวที่สุดอย่างที่สอง เขากดปุ่มเพื่อเล่นเพลง เสียงของดนตรีสยองขวัญที่ได้ยินกันทั่วไปดังออกมา พร้อมกับเสียงร้องแหลมชวนขนลุก

สิ่งที่อี้เป่ยซีกลัวที่สุดอย่างที่สาม สีหน้าของเขาทะมึนลง ช่างเถอะ เรื่องนี้เขาเองก็ไม่กล้าทำ

“หลานฉือเซวียนนายมันเลว ปิดหน้าต่างกับเพลงเดี๋ยวนี้นะ” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือทำท่าจะปิดเพลง หลานฉือเซวียนปัดป้องการกระทำของเธออย่างสบายๆ ฮัมเพลงอย่างขี้เล่น

“เกิน ฮัดเช้ย…ไป นายจะเกินไปแล้ว” เด็กสาวชอบใช้กำลังถูกเล่นงานโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เธอต้องการจะปิดหน้าต่างโดยไม่สนใจสิ่งใดๆ

“ระวัง” ขณะที่กำลังจะพุ่งชนรั้ว หลานฉือเซวียนหักหลบทันที พื้นถนนเป็นรอยเด่นชัด อี้เป่ยซีหล่นอยู่บนที่นั่ง ดวงตาทั้งคู่เลื่อนลอย

สิ่งที่อี้เป่ยซีกลัวที่สุดอย่างที่สาม อุบัติเหตุบนถนน

“เป่ยซี เป่ยซี เธอไม่เป็นไรนะ” เขารีบปิดหน้าต่าง ปิดเพลง ตรวจดูสถานการณ์ของคนที่อยู่ข้างกาย

เธอกอดเขาไว้ทันที“ฮือๆๆ หลานฉือเซวียน ฉันผิดไปแล้ว นาย นายอย่าทำแบบนี้นะ ฉันกลัว”

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันรู้แล้ว” เขาตบๆ หลังของเธอพลางพูดปลอบโยน

ผ่านไปเนิ่นนาน รถวิ่งไปบนถนนอีกครั้ง ทั้งสองคนนั่งที่ของตัวเองเรียบร้อย ไม่พูดจาตลอดทาง

เห็นได้ชัดว่าอี้เป่ยซีค่อนข้างโกรธ ทันทีที่รถจอดเธอก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ก่อนจะมายังที่ที่ถังเสวี่ยอยู่ภายใต้การนำทางของพ่อบ้าน ในเวลานี้ ฟางหมิ่นนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างสง่างามแล้ว

“เป่ยซีเธอมาแล้วเหรอ” ถังเสวี่ยเขย่งเท้ามองไปทางด้านหลังเธอ เมื่อไม่เห็นคนที่รอคอยก็ก้มหน้าอย่างผิดหวัง

“เขาไม่มาก็ดีแล้ว พวกเราฉลองกันเอง อย่าให้เขามาทำลายบรรยากาศเลย” อี้เป่ยซีลากเพื่อนกลับไปนั่งที่เดิมทันที ท่าทางฟึดฟัดเหมือนคนที่ถูกรังแก

ช่างเป็นเด็กที่เจ้าคิดเจ้าแค้นและใจแคบจริงๆ หลานฉือเซวียนกระแอมไอ ถังเสวี่ยเห็นคนที่มาทีหลังก็รดีใจทันที“รุ่นพี่หลานคะ”

เขาพยักหน้า “ในเมื่อมีคนไม่ต้อนรับฉัน งั้นฉันก็กลับไปดีกว่า” แล้วทำท่าจะจากไป

“งั้นฉันไปส่งพี่เอง” ถังเสวี่ยพูด รีบร้อนจะออกไปมาก ฝ่ายอี้เป่ยซีขวางเธอเอาไว้ทันที “เป่ยซี”

“กลัวอะไร เขาไม่กล้ากลับหรอก ก็แค่พูดไปงั้น”

ถังเสวี่ยอึ้งเล็กน้อย นี่คือรุ่นพี่ที่รักษาคำพูดคนนั้นในสายตาเธอเหรอ อี้เป่ยซีนะอี้เป่ยซี เธอเป็นเทพมาจากไหนกันแน่ ถึงได้กำราบเทพบุตรของเธอได้อยู่หมัด

หลานฉือเซวียนรู้ว่าตัวเองผิดแต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก

ฟางหมิ่นมองสองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย คนหนึ่งหน้าเขียวคล้ำด้วยความโกรธ อีกคนท่าทางสำนึกผิด พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ อี้เป่ยซีคนนี้มาจากไหน เธอมองถังเสวี่ยที่มีท่าทีตื่นเต้นต่อหน้าหลานฉือเซวียน จู่ๆ ก็รู้สึกไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา

“ประธานหลานก็มาด้วยเหรอ ได้ยินเสี่ยวเสวี่ยพูดถึงคุณบ่อยๆ น่ะ” ถังเฉิงก็เดินเข้าไปหา หยุดมองที่อี้เป่ยซีเป็นเวลานานจึงละสายตาไป “คนนี้คือ?”

“เด็กที่ไม่ได้เรื่อง” หลานฉือเซวียนส่ายหัว“พวกเราก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ถ้ายังไงไปนั่งตรงฝั่งคุณกันไหมครับ?”

“อืม ก็ดี” พูดจบหลานฉือเซวียนก็จากไปท่ามกลางสายตาเย็นชาจากด้านหลัง ต่อไปจะไม่แกล้งหนักแบบนั้นอีกแล้ว

ฟางหมิ่นจิบน้ำชา แววตาที่มองอี้เป่ยซีคมกริบ

------------