Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่23 ศัตรูผูกพันง่ายดาย(2)

อี้เป่ยซีที่ดวงตาสะลึมสะลือเดินลากเท้ามาถึงด้านหน้าหอพัก อา...จริงๆ เลย ทำไมถึงมีคนส่งของประหลาดแบบนี้นะ ต้องมีคนออกมารับหน้าประตู ไหนบอกว่าเข้าสู่ยุคอัจฉริยะแล้วไง นี่ไม่อัจฉริยะเลยสักนิด แต่คือการก้าวถอยหลัง เธอเช็ดน้ำตาที่ขอบตา ง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว

เธอพันเสื้อผ้าของตัวเองไว้แน่น จากนั้นเซ็นชื่อรับของ พอหันหลังกำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง“ไม่เจอกันตั้งนาน ลายมือเธอยังไม่พัฒนาเลยจริงๆ”

อี้เป่ยซีหยุดเดินทันที ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงมีคนส่งของด่วนทำงานแต่เช้าแบบนี้ และยังขอให้ลูกค้าออกมารับของหน้าประตูอีก นอกจากเขาแล้วจะมีใครกล้าทำเรื่องแบบนี้ ทำเกินไป เกินไปแล้วจริงๆ

“นายมาทำอะไร ฉันขอเป็นตัวแทนของประชากรประเทศ C ไม่ต้อนรับนาย”

“ขอโทษที” เขาถอดหมวกบนศีรษะออก ใบหน้าของชาวตะวันออกแต่มีนัยน์ตาสีเดียวกับมหาสมุทร ชุดทำงานสีฟ้าธรรมดาเมื่อเขาสวมใส่แล้วกลับให้รสนิยมที่แตกต่าง บุคลิกดูสง่างามระคนโอหัง “ก็เพราะคนประเทศC ของพวกเธอจ้างฉันมา” ท่าทางเขาภาคภูมิใจ

“เอาเถอะ มหา’ลัยพวกเราไม่ต้อนรับนาย” เธอพูดพลางหาวและจากไป

“เสี่ยวซีซี เธอนี่ใจร้ายจริงๆ ฉันทำทุกอย่างตามที่เธอขอ ผลสุดท้ายพอมาถึงที่ของเธอ เห็นชัดๆ อยู่ว่าเธอควรจะมีน้ำใจของเจ้าบ้าน เธอก็เย็นชาแบบนี้อีก”

อี้เป่ยซีกัดฟัน“รอแป๊บ ฉันกลับไปเก็บของก่อน”

เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ มองสิ่งแวดล้อมโดยรอบ นี่คือมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ตอนนี้เหรอ? การออกแบบขาดความสวยงามจริงๆ ไม่น่าล่ะเธอถึงไร้อารมณ์สุนทรีย์

ผ่านไปไม่นานอี้เป่ยซีก็ห่อเสื้อผ้าตัวใหญ่ลงมาชั้นล่าง

“ไม่ขนาดนั้นมั้ง เธอพันตัวจนเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่กล้าออกไปกับเธอแล้ว”

อี้เป่ยซีค้อนมองเขา“ก็นายทนหนาวได้ ถ้าไม่ไปฉันกลับแล้ว”

“เดี๋ยวก่อน” เขาขมวดคิ้ว ปล่อยผมที่อี้เป่ยซีมัดไว้อย่างดีลงมา ม้วนผมช่อหนึ่งกลับไปกลับมาอยู่ด้านหลัง จากนั้นคลายผ้าพันคอเธอออกแล้วเปลี่ยนวิธีมัดใหม่ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย แต่กลับรู้สึกว่าคนเบื้องหน้ามีอะไรเปลี่ยนไป

“แบบนี้ก็เรียบร้อย”

“เซี่ยเช่อ โรคย้ำคิดย้ำทำของนายหนักกว่าเดิมแล้ว”

เซี่ยเช่อส่ายหน้า“นี่ไม่ใช่โรคย้ำคิดย้ำทำอะไร เขาเรียกว่าความเคยชินในการทำงาน เอาละ เสี่ยวซีซี ทั้งที่มีพื้นฐานดีอยู่แล้วทำไมไม่ดูแลตัวเองดีๆ หน่อย?”

“วุ่นวาย”

หางตาเซี่ยเช่อกระตุก ได้ ฉันยอมเธอ

คนทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปในบริเวณสถานศึกษา อี้เป่ยซีหาวเป็นครั้งคราว ท่าทางไร้ชีวิตชีวา เซี่ยเช่อหัวเราะ“ท่าทางเธอแบบนี้ คนที่ไม่รู้จะคิดเอาว่าเมื่อวานเราทำอะไรกัน”

อี้เป่ยซีมองเขาด้วยสายตาเขียวปัด“เฮอะ นายน่ะวันๆ คิดแต่เรื่องสกปรกพวกนี้ นายคิดว่ามีคนเหมือนนายรึไง”

“เป่ยซี” หลานฉือเซวียนทักทายเธอ ปกติเขาไม่เห็นเธอตื่นเช้าแบบนี้ สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่เซี่ยเช่อเนิ่นนาน เอ่ยปากอย่างยากลำบากเล็กน้อย“เมื่อคืนพวกเธออยู่ด้วยกันตลอดเลยเหรอ?” เขาพูดพลางขมวดคิ้ว ท่าทางสับสน

“ฮ่าๆ เสี่ยวซีซีทีนี้เธอรู้แล้วใช่ไหม”

“ไม่รู้ หลานฉือเซวียนฉันจะบอกนายให้นะ มันไม่ใช่แบบที่นายคิด เจ้าบ้านี่มาปลุกฉันตั้งแต่เช้าให้ฉันพาเขาเดินเล่น”

หลานฉือเซวียนพยักหน้าอย่างลังเล“งั้นก็ดี ฉันยังคิดอยู่เลยว่าจะไปรายงานเป่ยเฉินดีไหม” สายตาของเขาจับจ้องที่เซี่ยเช่ออีกครั้ง และเห็นว่าอีกฝ่ายก็มองตัวเองเหมือนกัน แววตาเป็นประกาย รอยยิ้มที่อยู่ในดวงตากลับเห็นได้ไม่ชัดเจนว่ากำลังคิดอะไรอยู่“งั้นฉันไปทำธุระของฉันก่อน พวกเธอก็เดินระวังกันด้วย”

“อืม”

หลานฉือเซวียนรีบเดินจากไป นึกถึงสีหน้าของชายคนนั้นเมื่อครู่ มันเหมือนกับสายตาของนักล่าเวลาเจอเหยื่อ เฮอะ น่าสนใจจริงๆ เขาจะเป็นเหยื่อของใครได้อย่างไร

เมื่อหลานฉือเซวียนหายลับสายตาไปแล้ว เซี่ยเช่อยังคงมองไปยังทิศทางที่เขาจากไป

“นายทำอะไรน่ะ? มีอะไรน่ามอง”

เซี่ยเช่อหันกลับมายิ้ม“ประเทศC เป็นที่ที่ดีจริงๆ บางทีฉันควรจะมาเร็วกว่านี้” พูดจบก็เดินต่อไปข้างหน้า

“ประสาท” อี้เป่ยซีสบถเงียบๆ รีบเร่งฝีเท้าตามไป…

------------