Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่19 รักประหลาดต่างแดน (3)
หลี่ซือฉีมองฉินรั่วเข่ออย่างปวดใจ ดวงตาแดงก่ำแต่ว่าก็ยังทำงานของตัวอย่างเป็นกิจจะลักษณะ “รั่วเข่อ” เธอดึงมือของอีกฝ่ายมา “คุณน้าไม่เป็นไรนะ”
'ไม่เป็นไรงั้นเหรอ?’ ฉินรั่วเข่อก้มหน้า มือสั่นโดยไม่รู้ตัว “ซือฉี ขอบคุณนะ เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ความขมขื่นที่มุมปากปิดอย่างไรก็ไม่อยู่
“รั่วเข่อ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ที่นี่คนพอแล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปบอกหัวหน้าเวร เขาจะต้องเข้าใจแน่นอน”
ฉินรั่วเข่อส่ายหัว “ซือฉี ไม่เป็นไร” เธอดึงมือตัวเองออกมาแล้วกำไว้แน่น คืนนี้อาจจะเป็นโอกาสเพียงหนึ่งเดียวของเธอแล้ว
‘ฉินรั่วเข่อ คุณไม่คิดว่านี่เป็นโอกาสครั้งเดียวของคุณเหรอ? ผมกำลังช่วยคุณนะ’ คำพูดของผู้จัดการหูยังคงดังก้องในหู เธอมองประตูโรงแรม ในเมื่อตัดสินใจแล้วยังจะเขินอายลังเลไปทำไมอีก
“รั่วเข่อ เธอมีเรื่องในใจใช่หรือเปล่า?” พูดจบหลี่ซือฉีก็รู้สึกว่าตัวเองพูดจาเหลวไหล มีวันไหนบ้างที่ฉินรั่วเข่อไม่มีเรื่องในใจ “เปล่านะ ความหมายของฉันคือ…” เธอเห็นคนข้างหน้าหันกลับมา แววตาสับสนแต่มีความเด็ดเดี่ยวที่อธิบายไม่ได้
“เปล่าหรอก ฉันไม่เป็นไร” ฉินรั่วเข่อตอบ
ใช่แล้ว ไม่เป็นไร เธอกำลังจะไปทำร้ายคนอื่น เธอจะเป็นอะไรได้อย่างไรล่ะ
อี้เป่ยเฉินก้าวเข้ามาในโรงแรมด้วยฝีก้าวมั่นคง สักครู่ก็สังเกตเห็นฉินรั่วเข่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง เธอก้มหน้ายืนอยู่ตรงนั้น กลิ่นอายโศกเศร้าที่ห้อมล้อมอยู่รอบกายเด่นชัดมาก ฉินรั่วเข่อเหลือบตาขึ้นมาสบตากับเขา ก่อนจะก้มหัวลงอย่างตื่นตระหนก หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากลำคอ
อี้เป่ยเฉินไม่ได้พูดอะไร ก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์ เสียงของรองเท้าหนังที่เป็นจังหวะได้ยินชัดเจนเป็นพิเศษ เหมือนกับหัวใจที่เต้นแรงอย่างไรอย่างนั้น
พอกลับถึงห้อง อี้เป่ยเฉินจุดบุหรี่ให้ตัวเอง มองทิวทัศน์ยามค่ำคืนของฤดูหนาวผ่านหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น ดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับ บริสุทธิ์และเงียบสงบ เขาออกแรงขยี้ดับก้นบุหรี่ นึกถึงผู้ชายเหลาะแหละคนนั้นที่บาร์ ความโกรธที่ข่มไว้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
ใครก็จะมาทำร้ายและใส่ร้ายผู้หญิงของเขาไม่ได้ ใครก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น เขาดื่มน้ำเย็นอึกใหญ่เข้าไปรวดเดียว จากนั้นเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิด
ประตูของห้อง1206 ค่อยๆ เปิดออก ภายในห้องที่ว่างเปล่าได้ยินเพียงเสียงน้ำที่ดังมาจากห้องน้ำ
เขาอารมณ์ไม่ดีเหรอ? กลิ่นบุหรี่จางๆ ทำให้ฉินรั่วเข่อคาดเดาอยู่ในใจ เธอยืนอยู่หน้าประตู ลังเลไม่กล้าเดินเข้าไป หลากหลายอารมณ์ผสมปนเปอยู่ในแววตา เธอยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ ฉินรั่วเข่อคิดพลางเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง
สำหรับเขาแล้ว น่าจะไม่เป็นไรมั้ง...ว่าแล้วก็เดินเข้าไปอีกก้าว
จะเป็นเธอหรือเป็นคนอื่นก็คงไม่แตกต่างสำหรับเขาล่ะมั้ง ทำไมเธอจะคว้าโอกาสนี้ไว้ไม่ได้ล่ะ...และแล้วก็เดินเข้าไปอีกก้าวหนึ่ง
ฉินรั่วเข่อ อย่างน้อยเธอก็ไม่เหมือนคนอื่นที่สร้างความวุ่นวายให้เขามากไปกว่านี้ไม่ใช่เหรอ เธอไม่เหมือนกับคนพวกนั้นที่ต้องการใกล้ชิดเขาอย่างจงใจนี่นา เธอปิดประตูเบาๆ แล้วล็อคประตู
ทันใดนั้นแสงไฟในห้องก็ดับลง แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างยาวจรดพื้น ในห้องดูสงบและเยือกเย็น ท้องฟ้ากลางคืนทำหน้าที่เป็นฉากหลัง สะท้อนให้เห็นเรือนร่างสวยงามของหญิงสาว มือของฉินรั่วเข่อวางอยู่บนร่างตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ อย่ารู้สึกผิดอีกเลย นี่ก็เป็นแค่เกมที่เรียกกันว่าทุกคนต่างทำในสิ่งที่ตนต้องการไม่ใช่เหรอ
อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศตอนนี้สบายที่สุดแล้ว แต่ฉินรั่วเข่อยังรู้สึกว่ามีความหนาวเหน็บทิ่มแทงกระดูกสันหลังของเธอ ทำให้อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน
ผ้าห่มหนานุ่มพันรอบตัว เธอซุกตัวอยู่บนเตียงที่อ่อนนุ่ม เมื่อนึกถึงผู้ชายเย็นชาเมื่อตอนกลางวันคนนี้ เหงื่อชั้นบางๆ ก็ซึมชื้นอยู่ในฝ่ามือ
‘ขอ ขอโทษ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว…’
อี้เป่ยเฉินออกมาจากห้องน้ำด้วยความงุนงงเล็กน้อย ทำไมจู่ๆ ไฟก็ดับได้ เมื่อเดินมาถึงข้างเตียงของตัวเองก็เห็นความผิดปกติ ช่างบังอาจจริงๆ
เขายิ้มเย็นยะเยือก แล้วลากคนที่อยู่บนเตียงลงมาทันที
“อ๊า” ฉินรั่วเข่อกอดผ้าห่มบนตัวด้วยความกระดากอาย
“รีบออกไปซะ ตอนที่ผมยังมีความอดทนอยู่”
ฉินรั่วเข่อกัดริมฝีปากไม่ได้พูดอะไร เธอเงยหน้าขึ้น อี้เป่ยเฉินหันหน้าให้แสงจันทร์ เหมือนเทพเจ้าที่ลงมายังโลกมนุษย์เพื่อช่วยชีวิตเธอออกไปจากโคลนตมในตอนนี้ ดวงตาของเธอขยับไปมา สดใสมาก
อี้เป่ยเฉินมองตาของอีกฝ่าย ไม่สามารถมองข้ามความสดใสในนั้นยามค่ำคืนได้ “ปะ...เป่ยซี?”
‘เป่ยซีเป็นชื่อของผู้หญิงที่เขาชอบเหรอ’ ฉินรั่วเข่อก้มหน้า ความขมขื่นก่อตัวอยู่ในปาก อี้เป่ยเฉินเดินมาข้างเธอทันที มือใหญ่โตที่หยาบกระด้างแบบผู้ชายลูบผมของเธอด้วยความเอ็นดูอย่างยิ่ง ฉินรั่วเข่อรู้สึกว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลวนไปทั่วร่างกาย
อี้เป่ยเฉินดมกลิ่นหอมเป็นธรรมชาติบนตัวเธอ เลือดในร่างกายถูกกระตุ้นให้ตื่นตัวขึ้นทันใด น้ำเสียงเขาแหบพร่า “เป่ยซี ดึกป่านนี้แล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ”
ฉินรั่วเข่อรู้ว่ายาออกฤทธิ์แล้ว จึงโอบเอวของเขาไว้จากด้านหลังโดยไม่สนใจสิ่งใด
อี้เป่ยเฉินข่มอารมณ์ไว้ พูดว่า “เป่ยซี อย่าดื้อสิ” เขาเอื้อมมือต้องการแกะคนข้างหลังออก แต่เธอกอดไว้แน่นไม่ปล่อยมือ
“เป่ยซี” อี้เป่ยเฉินดึงตัวเธอมาไว้ข้างหน้า “อย่าดื้อสิ พี่จะไป…”
ฉินรั่วเข่อเขย่งปลายเท้า ริมฝีปากแดงประกบอยู่บนริมฝีปากอบอุ่นของเขา อี้เป่ยเฉินรู้สึกว่าสติสัมปชัญญะสุดท้ายของตัวเองขาดสะบั้น เขาดึงตัวเธอเข้ามา
“อือ…” ดวงตาที่เหม่อลอยมองเขาด้วยความสงสัย อี้เป่ยเฉินจูบปากของเธออย่างรุนแรง ผ้าขนหนูที่ขวางกั้นสองคนไว้ถูกโยนลงพื้นทันที เตียงที่อ่อนนุ่มเว้าลงลึกด้วยน้ำหนักของทั้งสองคน
เขากัดริมฝีปากแดงระเรื่อของฉินรั่วเข่อแรงๆ เหมือนเป็นการลงโทษเล็กน้อย ใช้กำลังเข้าครอบครองปากและลิ้นของเธอด้วยความป่าเถื่อน ค่อยๆ ดูดดุนและลิ้มรสช้าๆ ฝ่ามือใหญ่โตลูบไล้ตัวเธอสะเปะสะปะ
“อา อือ…” ฉินรั่วเข่อส่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ ดังชัดเจนเป็นพิเศษภายในห้องที่เงียบสงัด คนที่อยู่ด้านบนออกแรงมากขึ้น ผ่านไปเนิ่นนานจึงค่อยผละจากปากเธอ
“เป่ยซี ไม่ต้องกลัว” เขาจูบที่หัวตาของเธอ แม้ว่าจะเตรียมตัวมาดีแล้ว ฉินรั่วเข่อก็ยังอดส่งเสียงร้องเจ็บปวดไม่ไหว
“ช้า ช้าหน่อย” เพิ่งพูดจบ ปากก็ถูกประกบอีกครั้ง เสียงครางต่ำนุ่มนวลดังอยู่เป็นเวลานาน…
------------