Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่18 รักประหลาดต่างแดน(2)

“หา” ฉินรั่วเข่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาพูดกับเธอ“อ้อ มะ ไม่เป็นไรค่ะ” เห็นท่าทางตอบสนองเชื่องช้าของเธอ มุมปากอี้เป่ยเฉินก็ยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

ฉินรั่วเข่อพยักหน้าให้เขา ออกไปจากชั้นสิบสองด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก

อี้เป่ยเฉินมองดูอาหารเช้า จู่ๆ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อย

.........

“ฮัลโหล”

“คุณฉินรั่วเข่อใช่ไหมคะ ตอนนี้คุณรีบมาโรงพยาบาลด้วยนะคะ”

“แม่ของฉัน…”

“มีรายละเอียดการผ่าตัดบางอย่างที่พวกเรายังต้องหารือกันสักหน่อย คุณมาก่อนเถอะค่ะ สถานการณ์ตอนนี้ คนไข้จะไม่มีคนดูแลข้างๆ ไม่ได้”

“ค่ะ ฉันจะรีบไป” ฉินรั่วเข่อเก็บโทรศัพท์มือถือ เรี่ยวแรงทั้งร่างกายถูกสูบจนหมดเกลี้ยงในพริบตา ทุกการเคลื่อนไหวลำบากมากอย่างเห็นได้ชัด‘แม่...แม่ห้ามเป็นอะไรไปนะ’

หยาดน้ำเอ่อคลอในดวงตา เธอกัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้น“หัวหน้าเวรคะ ขอโทษค่ะ ฉันขอลาหยุดได้ไหม”

หัวหน้าเวรชำเลืองมองเธอ พยักหน้าด้วยสีหน้าเดิม ฉินรั่วเข่อเก็บของแล้วรีบออกไปทันที

“เขาเป็นอะไรไป?” ผู้จัดการหูถาม

“ลากิจ”หัวหน้าเวรพูดจบก็ทำงานของตัวเองต่อ ผู้จัดการหูมองดูเงาที่จากไปไกล รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้า จากนั้นเดินออกไปจากโรงแรมอย่างสบายใจ

……..

แสงแดดสาดส่องบางๆ อี้เป่ยเฉินอ่านเอกสารรอีกรอบเสร็จจึงออกไปอย่างวางใจ แม้ไม่ใช่ธุรกิจใหญ่โตมาก แต่ถึงอย่างไรฝ่ายที่จะมาร่วมมือด้วยก็เป็นคนสำคัญในอุตสาหกรรมของเขา อี้เป่ยเฉินทำเป็นเล่นไม่ได้อยู่แล้ว

การเจรจาธุรกิจสนิทสนมกลมเกลียวกันมาก ทั้งสองฝ่ายต่างบรรลุความต้องการของตนเอง

“ประธานอี้ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังอายุน้อยจริงๆ”

“ที่ไหนกันครับ ประธานหลี่ชมเกินไปแล้ว”

บนใบหน้าประธานหลี่ยังคงประดับรอยยิ้มอบอุ่น แต่แววตากลับหยั่งเชิง“ไม่รู้จริงๆ ว่าสาวคนไหนจะโชคดีเข้าตาประธานอี้ได้”

“คุณนายของประธานหลี่ก็มีชื่อเรื่องมีการศึกษารู้มารยาท และเป็นคนฉลาดไม่ใช่เหรอครับ ผมว่าก็เหมาะสมกับประธานหลี่มากนะครับ”

ประธานหลี่สังเกตสีหน้าของอี้เป่ยเฉินตลอดเวลา“ที่ไหนกันๆ ก็แค่เด็กสาวที่ผมตามใจจนเสียคน จะมีมีการศึกษารู้มารยาทได้ยังไงกัน”

ในหัวของอี้เป่ยเฉินปรากฏภาพของอี้เป่ยซี เขาจิบชาไปเล็กน้อย“กลัวว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมแต่งมาลำบากกับคนจนๆ อย่างผมน่ะสิครับ”

แม้จะบอกว่าขณะนี้อี้เป่ยเฉินประสบความสำเร็จเล็กๆ ที่ประเทศC แล้ว แต่เมื่ออยู่ตรงหน้าพวกเขาก็เป็นเพียงเด็กยุคใหม่คนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จนิดหน่อยเท่านั้น ประธานหลี่มองดูท่าทีไร้อารมณ์ของเขา พยักหน้าเล็กน้อย มีประโยคหนึ่งว่าไว้ หนุ่มสาวยุคใหม่จะเก่งนำหน้าผู้คนยุคก่อน

“ถ้างั้นพวกเราไปดื่มฉลองให้กับความร่วมมือครั้งนี้กันเถอะ” ไม่รู้ว่าใครพูดขึ้นมา มือของอี้เป่ยเฉินสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าด้วยความสุขุมมาก เขาเปิดโทรศัพท์มือถือผ่านๆ เห็นแถบการแจ้งเตือนว่างเปล่าก็แอบถอนหายใจ ดูท่าเขาคงทำให้เด็กคนนั้นไม่พอใจจริงๆ

ที่บาร์เหล้า ไฟหลากสีกำลังเปลี่ยนไปมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงเพลงเต้นรำจังหวะชัดเจนดังสนั่นหู กลุ่มคนโยกตัวไปมาอยู่ที่ฟลอร์เต้นรำ บางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้กันอย่างสนิทสนม ใบหน้าอี้เป่ยเฉินยังคงยิ้มบางๆ ตามปกติ แต่ภายในใจมีความขยะแขยงน้อยๆ

“ประธานอี้มาที่บาร์ครั้งแรกเหรอ?”

อี้เป่ยเฉินส่ายหัว“ไม่เชิงครับ แค่เมื่อก่อนไม่ได้ออกไปเที่ยวไหน”

“ประธานอี้ดูแลตัวเองดีจริงๆ เลยนะ” คนพูดตั้งใจเน้นคำว่า ‘ดูแลตัวเองดี’ อี้เป่ยซียิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เหล้าร้อนแรงไหลผ่านลำคอ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสภาพตัวเองที่ดื่มจนเมาเป็นครั้งแรก ตอนนั้นคงทำเอาเธอตกใจมาก เขาเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง ทว่ายังคงเป็นเหมือนเดิม

“รอโทรศัพท์แฟนเหรอ?” ประธานหลี่ถามแซว ไม่รู้ว่าเขาเอาโทรศัพท์มือถือออกมาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว

อี้เป่ยเฉินยิ้มๆ ให้เขา ไม่ได้ตอบอะไร

มีคนสานต่อหัวข้อนี้ทันที“เป็นสาวบ้านไหนนะ โชคดีจังเลย”

“เขายังเด็กครับ”

“ดูไม่ออกเลยว่าประธานอี้จะเป็นคนทุ่มเทให้ความรัก มา ผมดื่มให้คุณ”

อี้เป่ยเฉินชนแก้วกับเขา ในหัวมีแต่ภาพของอี้เป่ยซี

ประธานหลี่เห็นมุมปากของเขาอมยิ้มก็พยักหน้าเบาๆ“ตอนนี้ดึกมากแล้ว คนแก่อย่างผมไม่อยู่กับพวกคุณแล้ว ขอตัวก่อนนะ”

“ผมไปส่งคุณเอง” อี้เป่ยเฉินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ไม่ต้องหรอก พวกเธอคนหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันเถอะ” เขาตบมือของอี้เป่ยเฉินเบาๆ แล้วจากไป

อี้เป่ยเฉินกลับมานั่งที่เดิม เขาดื่มเหล้าของตัวเองไป ไม่สนใจคนรอบข้าง

“เอ๋ นี่ไม่ใช่…เอ่อ พี่ชายของอี้เป่ยซีหรอกเหรอ?” ผู้ชายสวมเสื้อสูทสีแดงเหมือนไวน์คนหนึ่งถือแก้วเหล้าเดินมาหาเขา ท่าทางไม่มีความเคารพ น้ำเสียงมีสำเนียงต่างถิ่นชัดเจน

คนประเทศU? เพื่อนของเป่ยซีเหรอ? อี้เป่ยเฉินเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองแวบหนึ่ง แล้วยกแก้วทักทาย แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

“มีอะไร อี้เป่ยซีทำให้นายพึงพอใจไม่ได้เหรอ ถึงได้ออกมาหาความสุขข้างนอก?” น้ำเสียงเหลาะแหละยั่วโมโหอี้เป่ยเฉินได้อย่างง่ายดาย

“พูดจาให้เกียรติกันบ้าง?”

อีกฝ่ายยิ้มยั่วยุ“เป็นอะไร พวกนายทำกันแล้วยังจะห้ามไม่ให้คนพูดอีกเหรอ”

อี้เป่ยเฉินใช้ความยับยั้งชั่งใจควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไว้“คุณครับ คุณคือใคร?”

“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เพียงแต่” เขาเดินไปข้างหน้าอีกก้าว อี้เป่ยเฉินเห็นดวงตาสีฟ้าของเขาชัดเจน เขาเป็นคนประเทศU “ทำให้อี้เป่ยซีพอใจไม่ได้ ก็เลยมาดื่มเหล้าแก้เซ็งอยู่ตรงนี้”

คนรอบข้างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงดังอึกทึกในบาร์ก็ทำให้พวกเขาได้ยินทั้งสองคนคุยกันไม่ถนัด แต่ว่าใครก็ไม่กล้าเดินเข้าไปหา อี้เป่ยเฉินทำทีเป็นวางแก้วลงเบาๆ สายตาที่เหลือบขึ้นมองเปี่ยมด้วยความดุดัน จากนั้นลงมือกับคนตรงหน้าในฉับพลัน

“ประธานอี้!” พวกเขามองคนที่อยู่ข้างหน้าด้วยความตื่นตกใจ ใครก็นึกไม่ถึงว่าอี้เป่ยเฉินที่สุภาพจะมีช่วงเวลาที่โกรธจัดเช่นนี้ด้วย ภายใต้แสงไฟวูบวาบยังสามารถมองเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนของเขาได้ชัดเจน

คู่กรณีเช็ดรอยเลือดที่มุมปาก“พูดจี้ใจดำรึไง? ละอายใจจนโมโหเหรอ?”

“คุณเป็นใครกันแน่ คิดจะทำอะไรอีก?”

อีกฝ่ายหัวเราะอย่างดูถูก “หึ นายไม่รู้เหรอเนี่ย ช่างเถอะๆ ฉันยังอยากได้ยินอี้เปยซีแนะนำฉันให้นายรู้จักอยู่” เขาหันหลังกำลังจะจากไป“อ๋อ จริงสิ อย่าลืมบอกอี้เป่ยซีนะ สิ่งที่เธอติดค้างไว้ สักวันจะมีคนมาเอาคืน ไว้เจอกัน…พี่เป่ยเฉิน” เขาพูดแล้วจากไปพร้อมหัวเราะเสียงดัง

“ประธานอี้”

“ขอโทษนะครับ ผมขอตัวกลับก่อน” อี้เป่ยเฉินพูดจบก็ออกไปจากบาร์ เขานั่งอยู่บนรถ เปิดหน้าต่างทุกบานลง รถวิ่งทะยานอยู่บนถนน มือยังคงมีเส้นเลือดเขียวปูดขึ้นจากการออกแรง ลมของคืนฤดูหนาวกระทบรุนแรงบนใบหน้า เขาจึงค่อยสงบลงได้บ้าง

เขาหาเบอร์ที่คุ้นเคย เนิ่นนานถึงจะมีคนรับสาย

“ฮัลโหล พี่ เมื่อกี้เล่นเกมอยู่เลยไม่ได้ยินน่ะ” เสียงสดใสดังมาจากปลายสาย คิ้วที่ขมวดกันของอี้เป่ยเฉินจึงคลายลงบ้าง คำพูดที่ติดอยู่ปลายลิ้นก็เปลี่ยนไปแล้ว

“มหา’ลัยเป็นยังไงบ้าง?”

“มหา’ลัยเหรอ ก็ ก็ดีนะ…”อีเป่ยซีเล่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยให้ฟัง เขาไม่รังเกียจเสียงเจื้อยแจ้วที่อยู่ปลายสายเลย อารมณ์แปรปรวนไปตามน้ำเสียงของเธอ

“พี่เป่ยเฉิน ทางนั้นพี่ราบรื่นดีไหม”

“อือ ก็ดีนะ ตอนนี้ดึกแล้ว เธอพักผ่อนเถอะ เลิกเล่นเกมได้แล้ว” แม้จะรู้ว่าเธอไม่เชื่อฟังเขา เขาก็ยังสั่งไป

“อือ ราตรีสวัสดิ์นะพี่ จุ๊บๆ” อี้เป่ยเฉินเก็บโทรศัพท์ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป ความโหดเหี้ยมจางๆ แผ่ซ่านออกมาทั่วร่างกาย เขาส่งข้อความแล้วกลับไปที่โรงแรมทันที

ใครก็ตามที่ทำร้ายเป่ยซี เขาจะให้มันชดใช้อย่างแสนสาหัส ไร้ซึ่งความปรานี…

------------