Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่15 มหาวิทยาลัยเขียวชอุ่ม (4)

อี้เป่ยซีที่หลับสนิทถูกเสียงอาบน้ำในหอพักปลุกให้ตื่น เธอลืมตาด้วยความหงุดหงิด ดูตัวเลขบนหน้าจอแอลอีดี หา ตีสอง เธอพลิกตัวใส่หูฟัง เสียงความเคลื่อนไหวข้างล่างที่ได้ยินตอนสะลึมสะลือหายไปแล้ว หลังจากปิดไฟ อี้เป่ยซีกลับไม่รู้สึกง่วง เธอเหม่อมองเพดาน

หลิงซี: ทำไมนายยังไม่นอนอีก

สือนั่ว: เธอก็ยังไม่นอนไม่ใช่เหรอ? ไม่เคยเห็นเธอยังไม่นอนเวลานี้เลย

หลิงซี: ถูกปลุกให้ตื่นน่ะ ไม่ชินกับการอยู่หอเลย เฮ้อ

สือนั่ว: อย่าใจร้อน มีเวลาที่เธอไม่ชินกว่านี้อีก

หลิงซี: วันนี้หอพักพวกเรามีสาวคนนึงพูดถึงนายตลอดเลย

สือนั่ว: พูดว่าอะไร? พ่อหนุ่มรูปงามที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย?

หลิงซี: ประมาณนั้นแหละ (แบมือ) พวกเขามองไม่เห็นธาตุแท้ของนายนี่

สือนั่ว: ธาตุแท้ฉันก็คือสิ่งนี้

หลิงซี: เขาบอกว่านายเก่งเรื่องมุมมองความรัก

สายตาของหลานฉือเซวียนหยุดอยู่ที่ข้อความนี้นานมาก จากนั้นยิ้มเยาะตัวเอง ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เมื่อรู้ความจริงแล้วยังจะมีความคิดนี้อยู่หรือเปล่า เขาดื่มเหล้าอีกแก้ว วางโทรศัพท์มือถือไว้ด้านข้าง แสงจันทร์งดงาม เมื่อไรอารมณ์ถึงจะกลมกลืนกันได้แบบนี้บ้าง เขาถอนหายใจ โยนขวดเปล่าลงบนพื้น ทำให้เกิดเสียงดังก้อง ได้ยินชัดเจนเป็นพิเศษในห้องที่ว่างเปล่า…

อี้เป่ยซีไม่เห็นมีใครตอบกลับ ในขณะที่กำลังจะปิดเครื่อง อี้เป่ยเฉินก็ส่งข้อความมา

‘พรุ่งนี้ออกทริปธุรกิจ กลับมาอาทิตย์หน้าไม่ต้องเป็นห่วง’

อี้เป่ยซีเปิดกล่องข้อความ มองเห็นธีมเขียว มองอยู่เนิ่นนานแต่ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอปิดโทรศัพท์มือถืออย่างยอมแพ้ จากนั้นมองเพดานต่อ ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน

“เป่ยซี เป่ยซี”

“ฉันอยากนอนต่ออีกหน่อย” อี้เป่ยซีพลิกตัวนอนต่อ

“เช้านี้มีเรียน ถ้ายังไม่ตื่นอีกก็จะสายแล้วนะ” อี้เป่ยซีลืมตา ไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างไม่เต็มใจนัก ในเวลานี้เธอถึงเห็นเพื่อนร่วมหอพักอีกสองคน คนหนึ่งเลือกเสื้อผ้าอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ส่วนอีกคนกำลังแต่งหน้าอย่างพิถีพิถัน ไม่ได้สนใจเธอเลย อี้เป่ยซีแต่งตัวและล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็ว

“ได้ยินว่าพี่หลานฉือเซวียนจะเข้าเรียนวิชานี้แหละ” ถังเสวียนพูด สีหน้ามีความสุข

เขาเรียนปีสี่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังจะมาเข้าเรียนวิชาพวกนี้อีก อี้เป่ยซีมีสีหน้าสงสัย

ถังเสวี่ยเห็นความสงสัยของเธอ จึงอธิบาย “อาจารย์เชิญเขามาช่วยน่ะ”

คนที่กำลังแต่งหน้าหยุดมองถังเสวี่ย พูดว่า“คุณหนูใหญ่ถังของฉัน เธอยังฝันอยู่อีกเหรอ?”

ถังเสวี่ยพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย“ฉันแค่รู้สึกว่าได้เห็นพี่เขาแล้วมีความสุข”

คนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าหยุดชะงัก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลน“แต่รุ่นพี่เห็นเธอจะไม่มีความสุขเอาน่ะสิ”

เธอยิ่งก้มหัวต่ำลง อี้เป่ยซีเห็นถังเสวี่ยมีท่าทางแบบนั้นก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย อยู่หอพักเดียวกันไม่ใช่เหรอทำไมต้องถากถางกันแบบนี้ เธอกำลังจะเอ่ยปาก สาวน้อยที่กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกก็แย้งทันที “อย่างน้อยถังเสวี่ยกับหลานฉือเซวียนก็มีฐานะครอบครัวเหมาะสมกันดี ไม่เหมือนคนบางคน วันๆ มัวแต่คิดถึงลูกเป็ดขี้เหร่ที่ไม่มีจริงน่ะ กาอยากเป็นหงส์ น่าหัวเราะจนฟันหลุดจริงๆ”

“มันก็ตลกนะ ไม่มีครอบครัวไม่มีฐานะ อย่างน้อยฉันก็มีความสามารถอย่างอื่น ไม่รู้ว่าคุณคนที่วันๆ มัวแต่แต่งหน้ามีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน” พูดจบเธอก็จากไปอย่างเย่อหยิ่ง

สาวที่กำลังแต่งหน้านั่งโมโหอยู่ข้างๆ“ถังเสวี่ย เขาว่าเธอทุกวัน เธอก็ไม่รู้จักโต้ตอบหน่อยเหรอ?” สุดท้ายเธอก็ยังเอาความโกรธมาลงที่ถังเสวี่ย ถังเสวี่ยก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร

อี้เป่ยซีมัดผมเรียบร้อยแล้วก็เดินไปหาถังเสวี่ย “ถังเสวี่ย หลานฉือเซวียนให้ฉันพาเธอไปกินข้าวด้วยกันสักครั้ง เร็วเข้า ไม่งั้นพวกเราจะสายแล้ว”

ถังเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมา สีหน้ายินดี จู่ๆ อี้เป่ยซีก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดอีกแล้ว

สาวคนนั้นพูดขึ้น“ชิ เธอเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้างเถอะ คำโกหกไร้สาระแบบนี้ฉันก็เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก”

“ไม่งั้นก็ไปด้วยกันสิ” อี้เป่ยซียิ้มบางๆ ให้เธอ รอยยิ้มขัดสายตามาก

เธอเห็นท่าทางของอี้เป่ยซีก็รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ“ไม่มีเวลาเล่นละครเป็นเพื่อนพวกเธอหรอก พี่สาวฉันไปก่อนละนะ”

ถังเสวี่ยสะกิดอี้เป่ยซีเบาๆ แล้วถามว่า“เป่ยซี เธอพูดจริงเหรอ?”

“ขอโทษนะถังเสวี่ย” อี้เป่ยซีส่ายศีรษะ“เช้านี้เขาน่าจะไปกับพวกเราไม่ได้แล้ว”

ใบหน้าน้อยๆ ของถังเสวี่ยสิ้นหวังไปทันใด“ไม่เป็นไรเป่ยซี เธอช่วยฉันฉันก็ดีใจมาก พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะเล่นงานฉันหรอก”

อี้เป่ยซีพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร ในใจรู้สึกค่อนข้างสับสน ทำไมชีวิตในหอพักถึงไม่เหมือนที่ตัวเองคิดไว้เลยสักนิด…

------------