Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

 
 
 
 
Intro
 
 
 
 


 


ผลัวะ ตุบ


เสียงของเนื้อที่โดนกระทบด้วยแรงที่ไม่ใช่เบาๆ มันทำให้ร่างอันกำยำของชายคนหนึ่งต้องลงไปนอนกองกับพื้นได้ง่ายๆด้วยความเจ็บปวด ภายในซอยที่อยู่ข้างสถานที่เริมรมณ์ที่กำลังเป็นที่นิยมในหมูวัยรุ่น ตอนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดอันน่าสะอิดสะเอียนลอยคละคลุ้งเต็มไปหมด สืบเนื่องมาจากร่างที่นอนกองอยู่ที่พื้นนั้นเป็นสาเหตุของกลิ่นเลือดที่น่าสะอิดสะเอียนนั่น และข้างๆกันนั้นก็มีชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งยืนมองที่ร่างของชายคนนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสมเพช และเขาก็คือคนที่ทำให้ชายหนุ่มคนนี้นอนจมกองเลือดอย่างที่เห็นยังไงละ สืบเนื่องมาจากชายหนุ่มคนนี้ดันไปทำอะไรให้เจ้าของสายตาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ด้วยความสมเพชที่เป็นคนประเคนให้เขาเมื่อกี้นั้นไม่พอใจเป็นแน่


“ฉันสัญญาว่าจะหาผู้หญิงมาให้นาย ขอร้องล่ะ อย่ายุ่งกับแฟนฉันเลย”


เจ้าของร่างที่มีแต่รอยฟกช้ำตามตัวลุกขึ้นคุกเข่าขอความเมตตาจากคนตรงหน้า


“นาย น่าไว้ใจงั้นสิ”


เจ้าของร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้สนใจกับคำอ้อนวอนที่ชายอีกคนขอเลยแม้แต่น้อย เพราะคนอย่างเขาใช่ว่าจะขาดแคลนผู้หญิงเลยสักนิด  ไม่สิ ตัวของเขาน่ะมีผู้หญิงไม่เคยจะขาดมือเสียด้วยซ้ำ มันไม่มีเหตุผลใดๆที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจได้เลยสักนิด


“ข้อร้องล่ะ คืนพรุ่งนี้นายได้แน่ๆ”


เจ้าของร่างกานอันฟกช้ำยังคงพยายามอย่างสุดชีวิต


“เอางั้นก็ได้ ถ้าคืนพรุ่งนี้ฉันไม่ได้ขอเมียมึงแทนก็แล้วกัน”


ร่างสูงกล่าวเป็นประโยคสุดท้ายแล้วเดินออกไปอย่างมัจจุราช ปล่อยให้ชายเจ้าของร่างฟกช้ำนี้นั่งคุกเข่าหน้าซีดอยู่ตรงนั้นโดยเขาไม่ได้หันกลับไปมองเลยแม้แต่นิดเดียว


ภายในผับหรู


“หายไปนานจังว่ะไอ้ภูเบศ”


เจ้าของร่างสูงโดนทักขึ้นขณะที่เขากำลังก้าวเท้าเข้ามาในห้อง VIP ของผับหรูแห่งนี้ด้วยความคุ้นเคย


“ก็แค่ออกไปออกกำลังกายนิดหน่อย”


ร่างสูงตอบแล้วนั่งลงตรงโซฟาที่ยังว่างอยู่แล้วคว้าเอาแก้วเหล้าซึ่งอยู่ตรงหน้าเขาขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว แล้วเขาก็แสดงสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายออกมา ซึ่งมันเป็นสีหน้าที่ชายหนุ่มนั้นชอบทำมันเป็นประจำจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว สายตาที่บ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายของเขาเหม่อมองไปยังเหล่าผีเสื้อราตรีที่กำลังวาดรวดลายไปกับเสียงเพลงโดยที่ไม่พูดไม่จาเลยแม้แต่คำเดียว


แต่ถึงแม้สถานที่แห่งนี้จะเป็นสถานที่ให้ความบันเทิงกับคนที่มาใช้ส่อยแต่่มันไม่ใช่กับเขา เพราะตอนนี้ไม่ีใครรู้ได้เลยว่าจริงๆแล้วชายหนุ่มคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ในหัวของเขากำแน่ และนั่นก็เป็นเรื่องยากที่คนอื่นจะรับรู้ได้


 


 


 


 


 


 


 


ฝากนิยายเรื่องแรกที่ไรต์แต่งด้วยเน้อ


แต่งเมื่อ 4 ปีที่แล้ว คำพูดอาจจะแปลกๆหรือมันอาจจะสั้นไป


ยังไงก็ขออภัยล่วงหน้าก่อนนะเออออ


โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ


ฝากภูเบศไว้ในอ้อมกอดของทุกคนด้วยเน้อ
ปล.พึ่งเคยมาลงเว็ปนี้เป็นครั้งแรก ฝากติชมด้วยนะคะ