วิวาห์รักนักรบ

“ตึ้ง....” เสียงปิดกระจังหน้ารถดังขึ้น เอมมี่เอารถไปเข้าศูนย์ เพื่อเช็คความเสียหายของเครื่องยนต์รถที่ถูกยิงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“เจ้ ถามจริง ไปโดนไรมาวะ” บอย ลูกชายเซียงกงเอ่ยปากถามเอมมี่ ซึ่งยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ

“เจ้...” บอยเรียกอีกครั้ง

“เจ้โว้ยยยยยยยย” บอยตะโกนใส่เอมมี่ เอมมี่สะดุ้งยกขาเกือบเตะโดนบอย พลันรู้สึกตัวว่ากำลังจะง้างขาเตะทั้งๆที่แต่งเครื่องแบบทหารหญิง

“ลุงฮั่น เท่าไหร่อ่ะ ค่าเสียหาย” เอมมี่ถาม หลังจากลุงฮั่น เซียงกงเจ้าของร้านกำลังปะรอยกระสุนให้และเปลี่ยนพนักพิงคนขับบริเวณศีรษะให้ใหม่

“แพงนะอาหมวยน้อย” ลุงฮั่นบอกยิ้มขำๆ

“แพงก็ยอมอ่ะลุง คันนี้เพิ่งผ่อนมา 2 อาทิตย์ เพิ่งเปลี่ยนป้ายทะเบียนได้ 2 วัน แล้วดูดิ หนูอยากจะร้อง” เอมมี่เบะปากเตรียมจะร้องไห้

“อ่ะๆ กันเองๆๆ 15,000 บาท ไหวมั้ยอ่ะ ผ่อนได้” เอมมี่ดูเงินในกระเป๋าชาแนลของเธอ เธอมีเงิน เธอไม่เกี่ยง สภาพรถก็ใหม่เหมือนเดิม เปลี่ยนประตู ทั้งหน้าและหลังฝั่งคนขับ ไหนจะเบาะคนขับอีก

“20,000 ก็ได้นะลุงฮั่น เอมเกรงใจ” เอมมี่ถามลุงฮั่น

“เอาที่สบายใจ ให้ไอ้บอยไว้ เดี๋ยวลุงมา ไปพ่นยาแป๊บ” ลุงฮั่นกล่าวก่อนจะเดินไปพ่นยารักษาหอบหืด

“บอย 20,000 ต้องถึงมือลุงนะ ห้ามแฮ๊ปปป” เอมมี่บอกก่อนจะยื่นเงินสด 1 ปึกแก่บอย ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยประถม บอยมีนิสัยที่เกเร แต่ก็ไม่แกล้งผู้หญิง อีกทั้งบอยขยันเรียนมาก แม้จะจบด้านวิศวะฯ จุฬาฯ แต่ก็มาช่วยพ่อซ่อมรถเสมอ

“เออ เจ้” บอยเรียกเอมมี่

“ว่า...” เอมมี่เก็บกระเป๋าตังค์ก่อนจะมองหน้าคนเรียก แล้วก้มลงมองโทรศัพท์

“ปีนี้เราก็แก่ๆกันละนะเว้ย... ไม่หาแฟนดีๆซักคนวะ” บอยพูดก่อนจะเอามือมาเสยผม... เอมมี่เงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ เธออ่านข่าวจากเพจสถานี จึงไม่ได้ฟังบอยเลยสักนิด

“โทษทีว่ะ ไม่ทันได้ฟัง... เมื่อกี๊ว่าไรนะ” บอยทำหน้าเซ็ง เอมมี่หลุดขำ

“โทษทีๆๆๆ อ่ะๆๆๆฟังละ ว่า....” เอมมี่มองหน้าบอย บอยเขิน หน้าแดงไม่กล้าพูดได้แต่ สบถ

“เออๆ รู้ว่างานยุ่ง... ซ่อมรถเสร็จละไปจัดการงานเหอะ เดี๋ยวเสียงาน” บอยอารมณ์เสียกลบเกลื่อน ลุงฮั่นยืนขำอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกาแฟเย็น 2 แก้ว

“เอมเอ๊ย ไอ้บอยมันบอก ปีนี้ก็แก่ละ ไม่หาผัวซะที 55555” ลุงบอกก่อนจะยื่นกาแฟให้เอมมี่

“ไอ้..... แก่แล้วไง... จะโสด จะสวย ให้ผู้ชายทั้งโลกมันเสียดาย....” เอมมี่ทำท่าสะบัดบ๊อบ สร้างเสียงหัวเราะให้คู่พ่อลูกเป็นยิ่งนัก จนกระทั่งมีรถเบ๊นซ์เก่าๆ หม้อน้ำมีควันขึ้นขับเข้ามาในอู่

“ลุงค๊าบบบบ ช่วยด้วย หม้อน้ำผมแย่แล้ว” ลุงฮั่นหันไปมอง หม้อน้ำควันขโมง ก่อนจะยิ้มอ่อน

“ใครสั่งใครสอนให้เอ็งเติมน้ำกลั่นจนเต็มวะ...” เอมมี่ยืนขำ... บอยมองเอมมี่ก่อนจะเริ่มออกปากไล่

“เอม กูว่ามึงไปทำงานเหอะ ลูกค้ากูมาละ” บอยบอกเอมมี่

“เออๆๆ ไปละๆ งานเข้าละ 55555 ลุงฮั่นหวัดดีค่ะ ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ” เอมมี่บอกก่อนจะขึ้นรถ... เธอลืมปิดกระจกรถอีกฝั่ง....

“เออๆๆ ขับดีๆ อย่าซ่า อย่าซน” บอยโบกรถให้เอมมี่ ลุงฮั่นโบกมือให้ เอมมี่ขับรถออกไปจากร้านเรียบร้อยแล้ว

บอยเห็นบางอย่างในรถลูกค้าตัวเอง มันคือปืนยาวที่ถอดประกอบแล้ว และมีคราบเขม่า... บอยพยายามเดินไปบอกพ่อ แต่...

“หยุดอยู่ตรงนั้นไอ้น้อง... ไม่งั้นร้านมึงวอดแน่ๆ...” เจ้าของรถเบ๊นซ์เอาแกลอนน้ำมันออกมาจากท้ายรถ.....

“บอย... ใครวะ” ลุงฮั่นถาม ....

“ไม่รู้อ่ะป๊า” บอยประเมินสถานการณ์อยู่

“มึงบอกกูมา อีผู้หญิงคนนั้น มันเป็นใคร....” ชายอีกคนเดินมาจากไหนไม่รู้พร้อมมีดปลายแหลม

“นั่น เพื่อนสมัยเด็กกู” บอยตอบไป พลางมองหน้าพ่อไป

“มันทำงานที่ไหน” ชายคนถือมีดถามพร้อมเอามีดจี้คอลุงฮั่น

“ทำงานที่กองทัพ แถวๆ สนามหลวง” ชายคนนั้นเอามีดออกจากลุงฮั่น

“ไปพวกเรา...” ชาย 3 คนขึ้นรถเบ๊นซ์คันนั้น ชายคนถือน้ำมัน เอาน้ำมันเทลงพื้นก่อนจะเริ่มจุดไฟ และวิ่งหนีขึ้นรถไป บอยกับลุงฮั่นรีบหนีออกจากร้าน....

หนีไฟที่เริ่มไหม้บางส่วน นับว่าโชคดีที่หนีทัน

โชคดีของบอยและลุงฮั่น ที่ไม่โดนทำร้ายร่างกาย ลุงฮั่น หรือ พ.ต.ต.อุกฤต แซ่ฮง อดีต สารวัตร สน.แห่งหนึ่ง ย่าน ลาดพร้าว ปัจจุบันเกษียณแล้ว และรักการเป็นช่างยนต์ ลุงฮั่นถนัดการซ่อมรถตั้งแต่ก่อนจะสอบตำรวจ เพราะเป็นอดีตแว๊น รักการถอดประกอบรถ การซ่อมรถ จึงทำให้บอย เจริญรอยตาม บอย หรือ ว่าที่ ร.ต.ศุภกร แซ่ฮง เจ้าของธุรกิจซ่อมรถ โดยใช้ชื่อของพ่อเป็นเจ้าของ จบการศึกษาจาก วิศวกรรมศาสตร์ (เกียรตินิยมอันดับ 2) จุฬาฯ ชอบการยิงปืน

“บอย โทรหาเอม ด่วนเลย” ลุงฮั่นบอกขณะที่หันไปมองร้านที่วอดวายไปกว่าครึ่ง พลันโทรหาตำรวจดับเพลิงเพื่อนกัน

“แชมป์ ฮั่นเอง วานมาดับไฟให้หน่อยได้มั้ย ไฟไหม้ร้านว่ะ เออๆๆ โดนลูกค้าเผาร้าน อืมๆขอบใจมาก” ลุงฮั่นโทรหาเพื่อนที่เป็นตำรวจดับเพลิง

15 นาทีถัดมา ตำรวจดับเพลิงก็มาที่ร้าน โชคดีที่ร้านวอดไปไม่มาก เพราะอุปกรณ์ในร้านยังไม่มาส่งหลายชิ้น 5 นาที เพลิงก็สงบลง

“แชมป์ ขอบใจมากที่มา” ลุงฮั่นนั่งลงตรงยางรถเก่าๆ ที่ทำเป็นร้านกาแฟห่างจากจุดเกิดเหตุไป 3-4 เมตร

“เออ มึงไปทำไรใครเขาวะ เขาถึงเผาร้านมึง” ตำรวจดับเพลิงถามพลางตบบ่าลุงฮั่น 

“อ่อ เรื่องเข้าใจผิดกัน เจ้าเอมมี่ที่เป็นผู้ประกาศข่าวมันคงอ่านข่าวไปสะกิดตีนใครเขาเข้า มันมาซ่อมรถเมื่อเช้า โดนยิงพรุนเลยรถมัน มันก็เอามาให้ซ่อม ไอ้คนร้ายมันถามหาเอมมี่ว่ะ...” ลุงฮั่นบอกคนชื่อแชมป์ 

“ไอ้บอย บอยเอ้ยยย มึงโทรหาไอ้เอมมี่ยัง” ลุงฮั่นตะโกนถามลูกชายซึ่งหน้ามุ่ยคิ้วขมวด 

“โทรแล้วป๊า มันตัดสาย” บอยบอก ด้วยความเครียด 

ฉันไม่เคยรัก ไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร.... เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าเครื่องบอย

เอมมี่โทรกลับมา

“เอม มึงอยู่ไหนวะ ร้านกูโดนวางเพลิง มึงปลอดภัยป่าว” บอยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“อ่อ เราไปห้องน้ำมา ลืมมือถือไว้ในรถ ตอนนี้เพิ่งเข้ากองทัพ ทำไมร้านโดนวางเพลิงอ่ะ ลุงฮั่นล่ะ” เอมถามด้วยความตกใจ

“ป๊าปลอดภัย เออแก เราเจอจดหมายฉบับนึงตกที่นี่ว่ะ จ่าหน้าถึงแก เอาไงดี” บอยถาม ในมือมีซองสีขาว

“แกเปิดอ่านเลยได้มั้ย ฉีกดีๆนะแก” เอมมี่บอก

บอยเอาสเปรย์แอลกอฮอล์พ่นที่ซองจดหมาย ก่อนเปิด 

กูรู้ว่ามึงทำข่าวเรื่องที่กูไปตัดไม้สักกับไม้พยุง กูรู้ว่ามึงพยายามสะกดรอยตามกูมาหลายปี มึงระวังตัวไว้ ระวังว่าหน้าสวยๆของมึงจะเสียโฉม กูจะเอามึงไปปล่อยในซ่องด้วย

“โห ไอ้------” บอยอุทาน แชมป์ ลุงฮั่น เพื่อนลุงแชมป์ต่างมากรูกันที่จดหมายนั่น

“ข่มขู่ชัดๆ” เสียงหนึ่งพูด

“ให้น้องเค้าแจ้งความเลย ตรวจลายนิ้วมือ” เสียงสองมา

“อีหนูนั่นว่าไงมั่ง” เสียงสามมองหน้าทุกคน

“เอมๆๆ มึงยังอยู่ป่ะ” บอยถาม

“เออ ได้ยินทุกประโยค... สงสัยได้ฤกษ์ขึ้นเชียงรายว่ะ รู้ละว่าใคร” เอมมี่บอก แววตาหญิงสาวมุ่งมั่นจะไปเชียงรายให้ได้ในเร็ววัน

                         ----------------------- จบตอน 2 ------------------------