บทที่ 3

หนีโจรสลัด

 

 

 

"แม่ แม่ๆๆๆ" ร่างเล็กดำลงแม่น้ำแม้ไม่ลึกมากแต่ก็หลบเจ้าก้อนสีแดงนั้นได้

 

'ภารกิจสำเร็จ คุณจะได้รับความแข็งแกร่ง+25 เหรียญเงิน+3 และค่าความโชคดี+2'

 

[STATUS

•£ คาริม่า เอวาเลนอส

•£ เลเวล 2

•£ ค่าเสน่ห์ 105+

•£ ค่าความแข็งแกร่ง (5/50)

•£ 33 เหรียญเงิน

•£ ค่าความโชคดี 27]

 

แล้วต้องทำอย่างไรถึงจะเพิ่ม เอ่อ..เล.เว..ล ได้ล่ะ

 

'ระบบฮาเร็มใหม่แบบระบบจะใช้ค่าความแข็งแกร่งเป็นตัวเพิ่มเลเวลครับ'

 

"แอ้ก แอ้ แค่ก" มังกรน้อยในร่างมนุษย์ตัวจ้อยว่าน้ำต่อมแต่มจะจมแหล่ไม่จมแหล่ ร่างเล็กเห็นแบบนั้นก็รีบว่ายไปอุ้มเด็กน้อยมาวางไว้บนพื้นดินแทน

 

"เจ้า! เจ้าว่ายน้ำเป็นเสียเมื่อไร ไยลงไปว่ายเช่นนั้นเล่า" ร่างเล็กดุพลางลูบหัวเด็กน้อยที่น้ำหูน้ำตาไหล เขาไม่รู้มาก่อนว่าเด็กมังกรจะแปลงกายได้แถมเกิดมายังสู้เท่าเอวเขาด้วยเหมือนเด็กอายุราวแปดขวบได้

 

จะโตเร็วไปไหน..

 

ถึงจะดูราวแปดขวบปีแต่เขาก็นิสัยเหมือนเด็กแรกเกิด เด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงเหมือนกับดวงตา หลังหายใจคล่องแล้วเด็กน้อยก็หันมองคาริม่าพลางทำตาปริบๆพร้อมเอียงคอให้อย่างน่ารัก

 

"แม่" มังกรน้อยในร่างเด็กแปดขวบโผร่างเข้าใส่ร่างบางและกอดเอวเอาไว้แน่น

 

"ข้าไม่ใช่แม่เจ้า"

 

"แม่"

 

"เฮ้อออ.. แล้วแต่ใจเจ้าเถอะ" เด็กชายยกยิ้มมุดหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบพลางร้องเรียกแม่ซ้ำๆจนเขาอดยกมือลูบห้วทุยๆนั่นไม่ได้

 

เงือกหนุ่มร่างบางอยู่เล่นกับเด็กชายเผ่ามังกรนานจนเย็น เขารู้ได้อีกอย่างว่านอกจากมังกรจะโตเร็วยังเรียนรู้ได้รวดเร็วมากอีกด้วย แต่เมื่อเขาต้องกลับบ้านเด็กน้อยกลับงอแงไม่เลิกพอดุเข้าหน่อยก็เบะปากจนต้องขู่ว่าถ้าไม่เลิกงอแงเขาจะไม่กลับมาหาอีก

 

"ท่านแม่..จะกลับมาอีกใช่หรือไม่" เด็กน้อยกลุ่มมือแม่ของตนไว้พลางมองดวงสายตาสั่นระริก

 

"แน่นอน ข้าจะกลับมาหาเจ้าทุกวัน ข้าสัญญา" เงือกน้อยทำท่าเกี่ยวก้อยพร้องขยิบตาให้

 

"ท่านสัญญาแล้ว ถ้าท่านผิดสัญญาข้าจะจับท่านขังกรงมิให้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย" เด็กน้อยขู่ด้วยสายตาจริงจังแต่เงือกหนุ่มกลับคิดเพียงว่าเขาคงเหงามิได้จริงจังมากมายในความหมายนั้น

 

กลัวไม่มีเพื่อนเล่นสินะเด็กน้อย

 

"ข้ากลับมาแน่" ว่าจบคาริม่าก็กระโดดลงน้ำไปปล่อยให้เด็กน้อยยืนจ้องสายน้ำอย่างครุ่นคิด

 

 

 

 

วันต่อมาเขาก็แอบมาหาตามสัญญา เด็กน้อยดีใจถึงขั้นกระโดดกอด เด็กน้อยช่วยลากคาริม่ามาที่แม่น้ำในทันที เขาอยากใช้เวลาร่วมกับแม่คนนี้ให้มากที่สุด

 

"ทำไม่ท่านแม่ถึงมีหางล่ะ แล้วทำไมข้าถึงไม่มี" เด็กน้อยว่าพลางจิ้มหางสีสว่าง

 

"ข้าเงือกนี่ ส่วนเจ้าเป็นมังกร..อืมม มังกรไฟ ไฟไม่ถูกกับน้ำรู้ใช่หรือไม่"

 

"อือ ข้ารู้ท่านแม่"

 

"เช่นนั้นจนกว่าจนโต จนกว่าเจ้าจะแข็งแกร่งมากกว่านี้ พยายามอยู่ให้ห่างแหล่งน้ำเข้าใจหรือไม่"

 

"ข้าเข้าใจแล้วท่านแม่"

 

"จริงสิ เจ้ายังไม่มีชื่อสินะ อยากได้ชื่อแบบไหนเล่า"

 

"ชื่อท่านแม่"

 

"ข้าหรือ..ข้าชื่อคาริม่า เช่นนั้นชื่อคาร์ลดีรึไม่" เด็กน้อยพยักหน้ารับจดจำชื่อนั้นจนขึ้นใจ

 

"ขอรับ"

 

คาริม่าใช้เวลาร่วมกับคาร์ดหลายวันโดยที่ไม่มีใครรู้จนคาร์ดโตจนเหมือนกับเด็กอายุราวสิบเอ็ดขวบ เขาสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในวันนั้นกลับมีเรือโจรสลัดเข้ามาเทียบท่าโดยไม่มีใครรู้ตัว

 

'ภารกิจหลัก : ตามหามหาสมบัติโจรสลัดแห่งเจ็ดน่านน้ำ 'น้ำอมฤทธิ์' '

 

'ภารกิจ : ขโมยแผ่นที่โจรสลัด'

 

ระบบนี่ข้าต้องทำอะไรก่อนกันแน่

 

'ขโมยแผ่นที่ก่อนครับ ภารกิจต่อๆไปจะบอกโฮสต์เองครับว่าต้องตามหาอะไรต่อไปถึงจะสามารถตามหาน้ำอมฤทธิ์นั่นได้ครับ'

 

แล้วทำไมถึงต้องตามหาน้ำอมฤทธิ์อะไรนั่นด้วยล่ะ

 

'ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ครับ'

 

คาริม่าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนเอ่ยถามระบบต่อ

 

แล้วจะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าแผนที่ไหน อยู่บนเรือลำใด

 

'อยู่บนเรือที่จอดเทียบท่าอีกฟากฝั่งของเกาะครับ'

 

แล้วต้องทำตอนนี้เลยหรือ

 

'พรุ่งนี้ก็ยังได้ครับ เขาจะออกเดินเรืออีกครั้งในตอนเย็นของวันพรุ่ง'

 

แต่ข้าไม่มีขานี่นาจะขึ้นไปบนเรือนั้นได้อย่างไรกัน

 

'โฮสต์สามารถปลดล็อกและซื้อขาได้ในเลเวลที่ 5 ครับ'

 

เงือกน้อยบอกลาเด็กน้อยพร้อมกำชับให้ระวังตัว เพราะคาร์ลยังไม่ได้ฝึกบิน หากให้สู้เด็กตัวแค่นั้นจะสู้ได้อย่างไรกัน คาริม่าตัดสินใจในทันทีจากสิ่งที่ระบบบอกเขา

 

คาริม่าไม่บอกใครว่าเขาอาจไม่ได้กลับมา เขาอาจถูกฆ่าทันทีที่พวกโจรสลัดจับเขาได้แต่การผจญภัยยังรอเขาอยู่ข้างนอกนั่น เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็ไม่อาจรีรอได้อีก เขากอดพี่คามาโน่และน้องสาวคีร่าจนแนบแน่น พกของจำเป็นไปคืออาหารและระบบแล้วเขียนจดหมายลงบนโต๊ะสำหรับทั้งสองตน

 

เมื่อขึ้นมาบนบกก็พบกับเด็กน้อยเช่นเดิม คาร์ลฝันร้ายจนคาริม่าต้องรีบปลอบ

 

"ข้าฝันว่าท่านหายจากข้าไป จากนั้นไม่นานก็มีเปลวเพลิงเผาตัวข้าจนมอดไหม้ ข้าทั้งเจ็บและทรมาน"

 

"เจ้าจะเจ็บจะทรมานได้อย่างไรในเมื่อตัวเจ้าคือมังกรเพลิง" คาริม่าว่าพลางโยกตัวไปมาจนเด็กน้อยในอ้อมกอดโยกตาม

 

"อือออ ข้ารู้อยู่อย่างไรท่านก็จะไม่ทิ้งข้า" เด็กน้อยยิ้มอย่างเป็นสุขแต่เงือกหนุ่มพลันชะงัก หากเขาจากไปเด็กน้อยจะอยู่กับใคร แต่เขาเป็นมังกรที่แข็งแกร่งมิใช่หรือ หากเขายังอยู่มังกรตัวน้อยนี่จะไม่โตไปเป็นมังกรขี้แยหรืออย่างไร

 

ทั้งนี้ก็เพื่อเราทั้งคู่..

 

 

 

 

 

 

ตกเย็น

 

ร่างบางมองมังกรน้อยในร่างมนุษย์ที่หนุนตักเขานอน เพียงบทเพลงเดียวที่ขับกล่อมร่างเด็กน้อยก็นอนหลับปุย คาริม่าพาร่างตนเองไปลงน้ำก่อนจะแห้งตาย ร่างเล็กว่ายลัดเลาะริมเกาะไปจนเห็นเรือที่กำลังออกเดินทางโดยไม่รู้ว่ามีเด็กน้อยแอบตามมาห่างๆ

 

คาร์ลรู้สึกแต่แรกแล้วว่ามีบางอย่างแปลกๆที่คาริม่าคอยเอาใจมากกว่าวันอื่นๆ

 

ยังไม่ทันที่เขาจะร้องห้ามร่างเล็กก็ว่ายไปเกาะขอบเรือทำท่าจะแอบปีนเขาหน้าต่างเรือ เห็นแบบนั้นก็คิดได้ว่าอีกคนคงคิดจะทิ้งเขาไปกับโจรสลัดพวกนั้น ความโกรธความเสียใจความผิดหวังปะทุขึ้นกลางใจแม้จะปลอบใจว่าอีกฝ่ายคงมีเหตุผลแต่ความจริงที่ว่าเงือกตนนั้นจากไปโดยไม่คิดบอกลาก็ทำให้น้ำตาไหลออกมา

 

"ท่านแม่! ฮึก ฮืออออ กลับมา! ฮือออ ท่านแม่!!" เสียงร้องลั่นจากบนบกทำให้คาริม่าตกใจจนเผลอปล่อยมือ

 

ตูมมมมมม

 

"อ่ะ คาร์ล" ร่างเล็กหันมองคาร์ลที่นั่งร้องห่มร้องไห้อยู่บนบกเขาคิดจะว่ายไปหาเด็กน้อยโดยที่ไม่ทันรู้ว่าพวกโจรสลัดพากันมุ่งดูเขา หนึ่งในนั้นหว่านแหลงที่ตัวเขา คาริม่าตกใจจะว่ายหนีแต่ก็ติดอยู่ที่แหนั้นทำให้ว่ายไม่ถนัดสุดท้ายเขาก็หมดแรงจนถูกดึงขึ้นไปบนเรือ คาร์ลที่เห็นเหตุการณ์กลับตลปัตรแทนที่คาริม่าจะว่ายกลับมากลับกลายเป็นว่าเขาถูกจับตัวไป

 

"ม่ายยยยย!!!!!" คาร์ลคำรามลั่นหวีดร้องหลั่งน้ำตาแทบเป็นสายเลือด เด็กน้อยพยายามว่ายน้ำไปหาแต่กลับจมน้ำจนต้องตะเกียกตะกายขึ้นบนบก ทั้งปีนขึ้นต้นไม้พยายามบินแต่ก็ตกลงในน้ำ พยายามจนสุดเรี่ยวแรงจึงประจักษ์ว่าตนทำอะรไม่ได้เลย..

 

"เจ้าต้องชดใช้.."

 

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

.

.

.

 

.

.

 

.............................................................................................................................................................................................................

 

แง้~ คาร์ลช่างน่าสงสาร ไม่เม้นจะงอนแล้วน้าาา