นรกบนดิน(yuri)

"นี่แค่วิ่งนะ ทำฉันจะเป็นโรคซึมเศร้าเลย"

"5555555มันขนาดนั้นเลยรึไง"

" 10รอบ ฉันแทบจะหายใจไม่ทัน"

"ตอนก่อนหน้านั้นฉันชวนแกมาวิ่ง แกก็ไม่วิ่ง"

"ใครจะรู้ว่ามันเกิดเรื่องนี่ล่ะ ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านั้นนะ ฉันจะวิ่งเอาเป็นเอาตายเลยคอยดู" พวกเธอสามคนนั่งกินข้าวกันที่โรงอาหาร นั่งดูเพื่อนเธอที่นั่งกินข้าวไปบ่นไป

" ตอนนี้เหลืออีก40นาที เวลาเหลือๆ "

"แกกะให้ข้าวมันย่อยในท้องแกบ้างเถอะ เดี๋ยวไปจุกตายตอนฝึกฉันไม่รู้ด้วยนะ"

"ชิ ฉันรู้เเล้วน่า" เพื่อนเธอที่รีบกินจนเธอและอาจารย์หัวเราะกับท่าทางกินแก้มตุ่ย หลังจากที่มีการฝึกเพื่อนเธอก็กลับมานอนห้องของตัวเอง เพราะจะได้ทำอะไรสะดวกและจะได้ไม่รบกวนอีกฝ่ายที่นอนอยู่ด้วย

"พี่พึ่งเห็น นาฬิกาเธอหรอริน สวยดีอะ" จู่ๆ บรรยากาศที่โต๊ะเธอก็เย็นเฉียบ ทั้งเธอและแพรวที่ได้ยินอย่างนั้นต่างก็เงียบ อาจารย์เลยรู้ว่าเธอถามในสิ่งที่ไม่ควรถามสินะ

" เอ่อ เพื่อนรินให้เป็นของขวัญวันเกิดอะค่ะ"

"อ๋ออ เพื่อนเธอเลือกได้เขากับเธอดี " จุก พูดได้คำเดียวว่าเพื่อนเธอจุกแน่ๆ ก็พากันไปช่วยเลือกนี่แหละถึงได้อันที่เข้ากับเพื่อนเธอที่สุด

"ขอบคุณค่ะ" รินยิ้มฝืดและหน้ารินเจื่อนลงไปทันที เธอมองไปยังแฟนของเธอว่าพอเเล้ว ไม่ควรพูดมากไปกว่านี้ แฟนเธอก็พอจะเข้าใจบรรยากาศตอนนี้เลยเงียบไว้

"แพรวแกกินเสร็จแล้วใช่ปะ เดี๋ยวฉันเอาจานไปเก็บให้"

"อ๋ออื้ม ฝากด้วยนะ แต้งกิ้วมาก"

"ไม่เป็นไร" รินที่เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ทำให้เธอต้องมาเคลียร์กับแฟนของเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

"พี่พูดอะไรผิดไปสินะ"

"แทงใจดำเลยละค่ะ พี่เค้ก"

"ไหนเล่าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นคะ พี่จะได้ทำตัวถูก"

"ค่ะคือว่าเพื่อนของรินคนนี้ชื่อไข่หวานค่ะ แต่พี่เค้กห้ามเอาเรื่องนี้ไปพูดกับรินเลยนะคะ"

ได้จ้ะ พี่สัญญา" เธอเกี่ยวก้อยกันก่อาแล้วค่อยพูดต่อ

"คือไข่หวานกับรินเขาเคยเป็นแฟนกันมาก่อน แล้วเกิดอุบัติเหตรถยนต์ชนกับรถบรรทุก คนในรถเสียชีวิตคาที่ ซึ่งเป็นรถครอบครัว เสียชีวิตทั้งหมด3คนค่ะ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือไข่หวานค่ะ " อาจารย์ปิดปากอย่างสะเทือนใจ

"แล้วตอนนั้นรินเป็นยังไงบ้าง

" ไม่เหลือค่ะ สภาพแย่มากคนร้องไห้ทุกวัน แต่ไม่ถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้านะคะ หลังจากเรียนก็กลับบ้านมาร้องไห้ตลอด แพรวรู้สึกว่าช่วงนั้นรินไม่เคยยิ้มให้ใครเลยค่ะ "

"แต่มีบางแปลกๆ ค่ะพี่เค้ก

"แปลกๆ หรอ "

"ค่ะ ทางญาติที่จัดการเรื่อง เขาปิดเป็นความลับทั้งหมดเลยค่ะ ไม่ให้ใครเข้าไปงานศพนอกจากญาติเข้าไปดูร่างของไข่หวานเลยค่ะ "

"โห้"

"หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน รินก็ย้ายไปเรียนต่างประเทศจนจบมัธยม และมาเข้ามหาลัยที่ไทยนี่แหละค่ะ แต่หลังจากกลับมาเเล้วก็ดูเหมือนจะดีขึ้นนะคะ "

"รักมากก็เจ็บมากสินะ แล้วไข่หวานกับรินคบกันกี่ปีหรอ

"2ปีเกือบ3ปีค่ะ ตอนนี้ก็ผ่านมา4ปีแพรวยังไม่มีท่าทีจะลืมไข่หวานได้เลย รินมันไม่พูดอยู่เเล้ว แต่แพรวเองที่สนิทกับรินมานานก็รู้ค่ะ ว่ารินไม่เคยรักไข่หวานน้อยลงเลย เพราะยิ่งไม่พูดถึงนี่แหละค่ะถึงได้ไม่ลืม "

"ฮึก ขอโทษนะเรื่องมันเศร้ามากน่ะ"

"จริงๆ ยังมีอีกนะคะ เดี๋ยวถ้ามีเวลาเดี๋ยวแพรวมาเล่าให้ฟัง มันยังมีหลายประเด็นค่ะที่ยังไม่เคลียร์ แต่เจ้าตัวเดินมาแล้วค่ะตอนนี้ "

"อื้มขอบคุณนะที่เล่าให้พี่ฟัง" เป็นเธอคงเป็นโรคซึมเศร้าไปนานเเล้ว ผูกพันกันขนานนั้นเล่นเอาเธอเศร้าไปเลย

"รินตอนนี้เหลืออีกครึ่งชั่วโมงเรากลับไปห้องดีปะ"

"ได้ๆ แต่ฉันขอไปเดินเล่นสูดอากาศสักหน่อย"

"อ่า อย่าหลงละกัน "

"แกมาให้ทันเวลาเถอะ" เธอยิ้ม

"ไม่ต้องห่วงทันอยู่แล้ว"

'ฉันไม่ได้จู๋จี๋กันขนาดนั้นไหมล่ะ' ในเมื่อเพื่อนเธอยิ้มได้และแซวเธอได้ แสดงว่าปรับอารมณ์ได้แล้ว เธอคงไม่ต้องห่วงเรื่องอารมณ์รินอยู่ละ รินเป็นคนที่เข้มแข็งมากจนบางทีถ้าไม่มีไข่หวานเข้ามาในชีวิตริน ตอนนี้รินอาจจะกลายเป็นคนเย็นชาไปเลยก็ได้ คนที่ไม่มีความรักในชีวิตมันเป็นแบบไหนกันนะ

เธอและอาจารย์แยกจากรินที่เดินไปสูดอากาศ ทำให้เปิดโอกาสให้เธอได้เล่าเรื่องของไข่หวานให้อาจารย์ได้ฟังระหว่างที่เดินไปยังห้องพักของเธอ

"แพรวขอเล่าต่อได้ไหมคะ"

"พี่พร้อมฟังค่ะ"

" คือจริงๆ เเล้วไข่หวานก็เป็นเพื่อนแพรวและรินกันมาตั้งแต่มัธยมนี่แหละค่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1แล้ว

แล้ว ไข่หวานเป็นคนที่น่ารักมากค่ะ มีอะไรก็แบ่งเพื่อน ช่วยเพื่อนตลอด เป็นคนขยัน ใจดีมากก ตรงเวลาตลอด เวลาแพรวไปเล่นที่ห้องไข่หวานนะคะ ห้องสะอาดมากของมากที่สุดเลยค่ะ ไม่ใช่เพราะแม่บ้านทำนะคะ แต่เพราะไข่หวานขอร้องไม่ให้แม่บ้านมาทำความสะอาด ไข่หวานอยากทำเองค่ะ แพรวไปกี่รอบๆ สะอาดทุกรอบค่ะ ฝุ่นสักตัวก็ไม่มีและเรียนเก่งพอๆ กับรินเลยแต่ช่วงที่เรายังไม่ได้รู้จักกันตอนนั้นไข่หวานมักจะโดนเพื่อนบางกลุ่มแกล้งเอา เพราะอาจจะเป็นลูกคุณหนูและไข่หวานเป็นคนที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยค่ะ แต่จะออกไปทางหวานๆ ส่วนรินมันออกไปทางคมๆ สวยๆ เชิดๆ มากกว่าค่ะ นั้นแหละค่ะตอนนั้นทำให้แพรวและรินเนี่ยแหละค่ะที่ช่วยกันไม่ให้พวกนั้นมาแกล้งไข่หวานเลยได้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าตอนนี้ไข่หวานยังอยู่อาจารย์คงจะได้เห็นรินในอีกลุคหนึ่งที่สดใสกว่านี้แน่ค่ะและแพรวเองก็คงอยากพาไข่หวานมาให้พี่เค้กรู้จัก ฮึก พวกเราสามคนสนิทกันมากค่ะแต่คิดไม่ถึงว่าไข่หวานจะไปเร็วขนาดนั้น "

" โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว"

"ขอบคุณมากนะคะพี่เค้ก "

" เก่งเหมือนกันน้าที่กันพวกที่แกล้งไข่หวานออกไปได้น่ะ"

" แฮะๆ คือจริงๆ ไม่ใช่แพรวทั้งหมดหรอกค่ะเพราะตอนนั้นอยู่ในช่วงชั่วโมงเรียนศิลปะค่ะ แล้วไอพวกขี้แกล้งมันก็เอาสีมาป้ายเสื้อนักเรียนของไข่หวานเลยทำให้ไข่หวานร้องไห้ พอรินได้ยินก็เลยเข้าไปถามว่าเป็นอะไร ไข่หวานก็เลยบอกไปค่ะว่า คนพวกนี้เอาสีมาป้ายไข่หวาน แล้วก็ชี้ไปยังกลุ่มนั้นนะคะ แล้วรินก็เลยของขึ้นจับถังสีที่อยู่แถวนั้นมาสาดไปที่กลุ่มเด็กพวกนั้น และบังเอิญมากที่ตอนนั้นเราเรียนเรื่องสีน้ำกันและมีถังสีอยู่เยอะมาก ค่ะแล้วจากนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย ถังสีทั้งหมดโดนสาดไปที่พวกขี้แกล้งจนร้องไห้กลับบ้าน แต่ก่อนจะวิ่งออกไปยังลื่นล้มคลุกกับสีอีกหลายรอบนะคะ555555 แต่ตอนนั้นรินก็โดนพักการเรียนไปอาทิตย์นึงเลยค่ะขอหาสาดสีใส่เพื่อนเเละทำห้องเรียนสกปรก ไม่ใช่สกปรกธรรมดานะคะ ทั้งพื้นทั้งกำแพงไม่เหลือเลยค่ะ555555 และจากนั้นประมาณม.3รินก็คบกับไข่หวานและตอนม.5ก็เกิดเรื่องขึ้นค่ะ ตอนนั้นรู้สึกว่าจะเป็นวันที่ไข่หวานไม่สบายและพ่อกับแม่กำลังพาไข่หวานไปโรงพยาบาล รู้สึกน่าจะเป็นตอนกลางคืนค่ะ แล้วไม่รู้ยังไงรถบรรทุกถึงวิ่งมาชนรถยนต์ของไข่หวาน ข่าวออกมาบอกว่าเสียชีวิตคาที่3คน "

" แต่ข่าวนี้ออกหลังจากวันเกิดเหตุจริงๆ 1วันนะคะ และข่าวนี้เงียบมาก ถ้าไม่มีแม่ของรินมาบอกว่าไข่หวานกับครอบครัวเสียชีวิตเเล้วเธอกับรินคงไม่รู้ ตอนที่เรารู้เหมือนจะเป็นตอนที่แพรวกับรินไปเลือกซื้อของขวัญให้ไข่หวานค่ะ ของแพรวเป็นสมุดบันทึก ส่วนของรินเป็นแหวนคู่รูปโลมาค่ะ สวยมาก ตอนนั้นหลังจากที่เราเลือกของขวัญกันเสร็จแล้วก็กลับไปที่บ้านกะว่าจะไปเตรียมห่อของขวัญให้ไข่หวานค่ะ เพราะวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของไข่หวาน พอเราเดินเข้าบ้านและกำลังเตรียมห่อของขวัญกันที่ห้องรับแขก แม่ของไข่หวานก็เดินเขามาแล้วบอกกับเราว่า ไข่หวานโดนรถชนจนเสียชีวิต"

" ตอนนั้นรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนไปประมาณ5นาที รินที่กำลังถือกล่องแหวนสีแดง ปล่อยโดยไม่รู้ตัว แม่เอ่ยขอโทษรินที่มาบอกช้าเพราะพึ่งเห็นข่าวออกเเล้วเห็นเป็นชื่อครอบครัวไข่หวานพอดี ตอนแรกก็นึกว่าเป็นเรื่องอำกันเล่น รินยังถามแม่อีกรอบเลยว่าวันนี้วันที่1 เมษาหรอ แต่จริงๆ มันเป็นเดือนกันยาค่ะ เพราะวันเกิดของไข่หวานคือ29 กันยายน แต่วันเกิดเหตุจริงๆ คือ27กันยายน"

"ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ"

แพรวเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตระกูลของไข่หวานเป็นตระกูลผู้ดีมีเงิน ชื่อว่า อัครเศธิท์สาร พี่เค้กเคยได้ยินไหมคะ

"อ๋อ ที่เป็นเจ้าของโครงการอสังหาริมทรัพย์เกือบทั่วประเทศเราน่ะเหรอ

"ใช่ค่ะและยิ่งไปกว่านั้นนะคะ แพรวไปได้ยินมาว่าครอบครัวของไข่หวานไม่ถูกกับญาติของตัวเองเท่าไรเพราะคิดแต่จะฮุบสมบัติ วันๆ ไม่ทำอะไร ซึ่งแพรวเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องนี้รึเปล่าถึงเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น"

"อืม มันก็น่าคิดนะในประเด็นนี้"

" แพรวก็คิดเหมือนกันค่ะ ตอนนั้นแพรวเองก็คิดอยู่ว่าทำไมรินถึงมาพูดว่าติดต่อไข่หวานไม่ได้เลย แต่รู้ว่าไข่หวานไม่สบายเลยไม่อยากทักไปกวนอะไรมาก เพราะพวกเธอคิดว่าพวกเธออยากเซอร์ไพรส์วันเกิดกันที่บ้านของไข่หวาน แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะเกิดขึ้นก่อน แต่รินตั้งสติได้ดีมาก เพราะหลังจากช็อกไป รินก็ถามแม่ว่าไปดูร่างของไข่หวานได้ที่ไหน แม่บอกว่าญาติเอาร่างไปหมดเเล้ว และจะจัดงานศพอย่างเป็นความลับ แม่รินก็เลยไม่รู้ว่าญาติของไข่หวานจะจัดงานศพที่ไหน หลังจากที่รินรู้ รินก็ไปยังบ้านของไข่หวานทันทีค่ะ อยากไปให้แน่ใจว่าไข่หวานไม่อยู่กับเธอแล้ว รินยืนคุยกับยามแบบใจเย็นมากนะคะ ว่าขอเข้าไปหน่อยได้ไหมมีธุระจะคุยกับญาติของไข่หวาน แต่ยามก็บอกว่าไม่ให้เข้าไปจนรินหมดความอดทนเลยซัดยามจนสลบไปเลยอะค่ะ"

"หืมขนาดนั้นเลยหรอ"

"ค่ะ รินเคยเรียนการต่อสู้มาอยู่และออกกำลังกายประจำตั้งแต่เด็ก หนูไม่แปลกค่ะที่รินซัดจนหมอบได้ จากนั้นแพรวก็ตามรินและวิ่งเข้าไปในบ้านกัน จนมีการ์ดใส่ชุดสูทมากันพวกเราไม่ให้เข้าไปค่ะ รินสู้อยู่กับการ์ดประมาณ10คนได้ค่ะ สอยร่วงไป7เหลืออีก3 ถ้าตอนนั้นไม่มีป้าที่เป็นญาติห่างๆ มาห้ามเอาไว้ สภาพคงไม่ต่างจากยามหน้าบ้านเลยค่ะ รินถามว่าทำไมถึงไม่ให้เข้าไปเพราะพวกเราแค่อยากมาเห็นหน้าไข่หวานเป็นครั้งสุดท้าย แต่ป้ากลับพูดว่า เป็นแกไงถึงทำให้ไข่หวานจากไป เพราะแกคนเดียวทำให้ไข่กวานหน้ามืดตามัวไปคบกับพวกผิดเพศ "

"เอ่อเดี๋ยวนะ มันคนละเรื่องกันไม่ใช่เหรอ"

"ในตอนนั้นแพรวกับรินก็ไม่ต่างกับพี่เค้กหรอกค่ะ ว่ามันเกี่ยวกันยังไง รินก็เลยถามว่ามันไม่เกี่ยวกันเลย เธอแค่อยากเข้าไปดูหน้าไข่หวานเป็นครั้งสุดท้าย แต่ป้าพูดว่า แทนที่หลานของป้าจะได้แต่งงานกับผู้ดีมีชาติตระกูลแต่กลับปันใจให้ไอพวกผิดเพศ รินก็เลยถามว่าไหนร่างของไข่หวานละ ป้าก็พูดว่า อย่างแกฉันไม่ให้เฉียดเข้ามาในห้องของหลานหรอก จากนั้นก็เรียกการ์ดอีกหลายคนเลยค่ะมาเอาตัวแพรวกับรินออกจากบ้าน"

"โห้ป้าไข่หวานดูอคติกับเพศที่สามนะ "

" แพรวก็คิดว่าอย่างนั้นแต่คนเราเจอกันแค่ครั้งเดียวแพรวก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าจริงไหม หรือแค่เป็นกลอุบายโยนความผิดมาให้เพศที่สามแค่นั้น"

"อืมก็จริงอย่างที่แพรวพูดนะ อย่าดูคนที่ภายนอกเพราะบางทีอาจมีอะไรมากกว่านั้น"

" ใช่ค่ะ จากนั้นรินทำอะไรไม่ได้เลยกลับบ้านมาก็ร้องไห้ รินร้องหนักแบบหนักจริงๆ แพรวตอนเกิดเรื่องแพรวเป็นห่วงว่ารินจะเอามีดกรีดตัวเองรึเปล่าแต่เปล่าเลยค่ะ และเวลารินร้องไห้ส่วนมากจะกำกล่องกำมะหยี่สีแดงเอาไว้ตลอด คงจะเป็นสิ่งเดียวมั้งคะที่ทำให้รินยังไม่ไปไหนและยังรู้สึกว่าไข่หวานอยู่กับเธออยู่ พี่เค้กเห็นสร้อยคอที่รินใส่ไหมคะ นั้นแหละค่ะคือแหวนสองวงที่รินยังไม่มีโอกาสจะให้ ไม่มีโอกาสที่เห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยซ้ำ ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้บอกลาเป็นครั้งสุดท้าย ฮึก ฮึกๆ "

"โอ๋ๆ อย่าร้องนะคะ " เธอกอดปลอบกันหน้าโกดัง8 โดยลืมสายตาที่มองมาเลย

"ค่ะ แพรวไม่เป็นไรแล้ว เรื่องมันก็นานแล้วแหละค่ะ แพรวยังไม่ค่อยเท่าไหร่แต่รินสาหัสมากจริงๆ หลังจากนั้นก็บินไปเรียนต่างประเทศและกลับมาตอนเข้ามหาลัยนี่แหละค่ะ "

"อืมพี่ขอให้รินทำใจให้ได้นะ"

"รินก็หวังว่าอย่างนั้นแหละค่ะ"

"ประกาศๆ ให้เจ้าหน้าที่ทุกท่านมารวมตัวกันที่โกดัง9ในเวลานี้ด้วยค่ะ ย้ำ ให้เจ้าหน้าที่ทุกท่านมารวมตัวกันที่โกดัง9ในเวลานี้ด้วยค่ะ "

"ได้เวลาแล้วหรอเนี่ย คุยเยอะไปหน่อยแฮะ แพรวไปก่อนนะคะพี่เค้ก เล่ายาวจนไม่ได้ให้พี่พักเลย"

"ไม่เป็นไรจ้ะ แค่นี้เอง สู้ๆ นะคะตัวเล็ก "

"บ้า พี่เค้กพูดอะไรแบบนั้นคะ แพรวไปก่อนนะคะ"

" สู้ๆ ค่ะ " จากนั้นพวกเธอก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของเอง

'มันมีอะไรทะแม่งๆ จริงๆ แหละครอบครัวนี้สงสัยเธอต้องสืบหาข้อมูลซะเเล้ว'