นรกบนดิน(yuri)

"ประกาศๆ ตอนนี้เวลา4.30น. ให้เจ้าหน้าที่และเจ้าหน้าที่ฝึกหัดหน่วยรบอินทรีทุกคนตื่นและทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จสิ้น และไปรวมตัวกันที่โกดัง15ทุกคนโดยไม่ใช้ยานพาหนะเช่นจักรยาน เป็นตัน ย้ำ ประกาศๆ ตอนนี้เวลา4.30น. ให้เจ้าหน้าที่และเจ้าหน้าที่ฝึกหัดหน่วยรบอินทรีทุกคนตื่นและทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จสิ้น และไปรวมตัวกันที่โกดัง15ทุกคนโดยไม่ใช้ยานพาหนะเช่นจักรยาน เป็นต้น"

"ห้ะจริงจัง ครึ่งชม.ใครมันจะทันกัน! " เธองัวเงียตื่นขึ้นมายังไม่ได้ทำอะไรก็ต้องจับชุดทหารขึ้นมาใส่ก่อนค่อยล้างหน้าแปรงฟัน

"ก๊อกๆๆ แกเสร็จยัง"

"เสร็จแล้วๆ แปบ"

"เร็วเพื่อนอีก20นาที"

"มาแล้วๆ "

" แกอาบปะ"

"เหมือนแกแหละ"

"555555ฉันว่าต้องวิ่งอะ"

"จะเหลือหรอ "เพื่อนเธอพูดอย่างรู้ใจจากนั้นก็คงไม่ต้องพูดถึง เมื่อไปถึงหน้าโกดัง15 แต่ละคนก็ไม่ต่างจากเธอเลย

" เจ้าหน้าที่ทุกคนที่มาถึงเเล้วกรุณาไปเช็คชื่อที่เจ้าหน้าที่แต่ละโกดังได้เลยนะครับ "เสียงประกาศของเจ้าหน้าที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ประกาศย้ำให้เจ้าหน้าที่ที่พึ่งมาแต่ละคนไปเช็คชื่อเพื่อประโยชน์ของตนเองเพราะถ้าเรทเกินเวลาคนที่จะแย่คือเจ้าของเวลาเรทนั่นเอง

ซึ่งก่อนจะมานั้งรวมตัวกันที่หน้าโกดัง เรามีกลุ่มอยู่2กลุ่มคือ กลุ่มที่เป็นเจ้าหน้าที่อยู่เเล้วและกลุ่มเจ้าหน้าที่ฝึกหัด ซึ่งแต่ละคนที่เข้ามาจะมีเจ้าหน้าที่เช็คเวลาว่ามาถึงกี่โมงๆ

โดยเราจะบอกโกดังและหมายเลขห้องไป ซึ่งเจ้าหน้าที่จะเรียงกันเป็น4แถวหน้ากระดาน แถวละ2คน ซึ่งที่เรียงกันตัวเสื้อเป็นสีนีออนและจะมีบอกว่าเป็นเจ้าหน้าที่โกดังไหนเพราะที่เสื้อจะมีหมายเลขโกดังติดอยู่

"ตายแน่ๆ นี่แค่วันแรกของการฝึก หอบจะกินอยู่แล้ว"ผู้หญิงผมยาวมัดผมหางม้าทะมัดทะแมงข้างๆ เธอบ่น

'น่ารักจังแฮะผู้หญิงคนนี้'

" เอาล่ะ เจ้าหน้าที่ฝึกหัดทุกคนตรง"

"ตึ้งง "เสียงตบผ้าของทุกคนดังกึ่งก้อง

" ดี วันแรกก็แบบนี้แหละ เอาล่ะอีก5นาทีจะตี5 คำสั่งของวันนี้คือวิ่งรอบโกดัง10รอบ ก่อนไปกินข้าว ฉันให้พวกเธอพักกินข้าว1ชั่วโมงจากนั้นมาฝึกความแข็งแรงของร่างกายกันต่อจนถึงเที่ยง พักกินข้าว1ชั่วโมง ภาคบ่ายพวกคุณจะได้ลงเล่นน้ำกันแก้ร้อนและกระโดหอรับลมกันเล่นๆ จนถึงเวลากินข้าว5โมงเย็น ผมให้คุณทำธุระส่วนตัวให้เสร็จและหลังจากนั้น1ทุ่มให้ทุกคนมารวมตัวกันที่โกดัง14เพื่อเรียน ทฤษฎี จนถึง4ทุ่มพวกคุณถึงพักผ่อนได้ รับทราบ! "

" ทราบ!!! "

"ทำไมตารางแน่นเอี้ยดขนานนั้น"

"ไม่ให้ได้ขยับตัวไปไหนเลยแฮะ"

"ผอมแน่ๆ ฉัน"

"ให้ตายเหอะ ตอนนี้ฉันยังไม่หายเหนื่อยเลย ฝึกหนักไปไหมท่าน"

"นั่นสิ ฝึกโหดไปไหม ฉันที่อยู่โกดัง1วิ่งแทบตายกว่าจะถึง" เสียงคนบ่นพึมพำๆ ส่วนมากคนที่ไม่ค่อยพอใจจะเป็นแถวโกดังต้นๆ ที่ต้องวิ่งไกลกว่าคนอื่น

"อ้าวริน แพรวสวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ"

"กันก็อยู่กลุ่มฝึกหัดเหมือนกันหรอคะ"

"ใช่ครับ พอดีผมพึ่งฝึกได้แค่เดือนเดียวเอง ในกลุ่มฝึกหัดนี้จะมีอยู่หลายกลุ่มเหมือนกันครับ ตั้งแต่ฝึก1เดือน 2 เดือน 3 เดือนขึ้นไป เพราะที่นี่จะรับสมัครเจ้าหน้าที่ทุกเดือนน่ะครับ"

"อ๋องี้นี่เองค่ะ"

"ครับเดี๋ยวผมต้องไปแล้ว พอดีเพื่อนเรียกน่ะครับ"

"ค่ะ" เธอโบกมือยิ้มๆ

"ฉันว่าเขาชอบแกแน่ๆ "

" บ้อหรอ ฉันว่าไม่หรอก"

"หราาาาาาาาาา"

"อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ชอบเขาละกัน"

"จร้าาาาเด็ดเดี่ยวจังเลยแม่คู้ณ"

"จริงๆ แกควรจะเปิดใจได้เเล้วนะ"

"อะไรนะ แกพูดเบาฉันไม่ได้ยินเลย"

"เปล่า ฉันบอกว่าแกอย่ามาเหนื่อยก่อนฉันละกัน"

"แกต่างหากที่อย่าเหนื่อยก่อนฉันน่ะ" จริงๆ แพรวก็พูดไปแบบนั้นแหละเธอรู้อยู่แล้วแหละว่ารินนำเธอไปก่อนแน่ๆ เพราะเจ้าคนนี้ก่อนที่จะมีเรื่องนี้เกิดขึ้นรินก็วิ่งเกือบทุกเช้าทุกเย็นอยู่เเล้ว ผิดกับเธอเลยที่วันๆ เอาแต่นอนอยู่บ้าน บางทีก็ออกไปวิ่งบ้างไรบ้างแหละแต่ไม่ได้เยอะเท่าเพื่อนของเธอ

"เอาล่ะครบ5นาทีแล้ว ขอให้เจ้าหน้าที่และเจ้าหน้าที่ฝึกหัดทุกคนตั้งใจและพยายามจนกว่าจะสำเร็จ ออกตัวได้!! "

ทุกคนเริ่มออกตัววิ่งโดยเจ้าหน้าที่ฝึกหัดจะอยู่กลุ่มด้านหน้า ส่วนเจ้าหน้าที่ประจำจะอยู่ด้านหลัง พอกลุ่มพวกเธอวิ่งไปได้สักกิโลก็โดนรุ่นพี่นำไปก่อนแล้ว เธอค่อยๆ แซงทีละคนๆ ไปเรื่อยๆ จนอยู่หน้ากลุ่มแต่ก็ยังไม่สามารถวิ่งนำรุ่นพี่ได้แม้แต่คนเดียว

'วิ่งเร็วมาก นี่ขนาดเธอฝึกวิ่งเป็นประจำยังไม่ทันเลย เจ๋งจริงๆ แสดงว่าฝึกมาอย่างดีสมคำร่ำลือ'

เพราะเหมือนเธอจำได้ลางๆ ว่าตอนเรียนหนังสือที่มหาลัยอาจารย์ภาคพิเศษที่เป็นทหารมาให้ความรู้เกี่ยวกับกลุ่มพิเศษในประเทศซึ่งเธอก็จำได้แต่สัญลักษณ์เที่เป็นรูปอินทรีและรู้ว่าเป็นหน่วยลับฝึกพิเศษเอาไว้ต่อกรกับผู้ก่อการร้ายข้ามประเทศ หรือพวกลักลอบตัดไม้ วางระเบิดที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ซึ่งได้รับการฝึกที่โหดมากได้ยินมาว่าผู้สมัครตอนแรก5ร้อยกว่าคน แต่พอจบการฝึกเหลือแค่ร้อยกว่าคน

พอมาเห็นกับตาตัวเองถึงได้รู้ว่าฝึกหนักกว่าที่เธอคิดไว้สะอีก การวิ่งที่มีความเร็วคงที่อย่างต่อเนื่องถือว่ายากแล้ว ยิ่งตอนนี้พวกรุ่นพี่เธอหันมายิ้มให้และเร่งความเร็วเข้าไปอีกโดยที่ความเร็วไม่ตกหล่นนี่ สุดยอด เธอพูดได้เลยว่าสุดยอดมาก เธอเองเป็นนักวิ่งสมัครเล่น เข้าร่วมงานวิ่งก็เยอะระยะ10กิโลบ้าง 21กิโลบ้าง เห็นคนที่วิ่งเร็วๆ และอึดขนาดนี้น้อยมาก เฉพาะคนที่ฝึกมานานและตั้งใจฝึกอย่างจริงจังเท่านั้น

'นับถือจริงๆ ให้ตายเถอะมีแต่คนเก่งๆ เต็มไปหมด เธอชักอยากวิ่งนำรุ่นพี่ให้ได้ซะแล้ว' เธอยิ้มอย่างดีอกดีใจที่คนรอบตัวเธอทีคนเก่งเต็มไปหมด เธอชอบที่จะพัฒนาตัวเองเหมือนกันเลยอยากอยู่ใกล้กับคนเก่งๆ เอาไว้

ตัดภาพมาที่ผบ.และรองผบ.กำลังยืนคุยกันอยู่

"ผบ.คะผู้หญิงที่วิ่งนำกลุ่มเจ้าหน้าที่ฝึกหัดนั้นคือใครหรอคะ"

"อ๋อนี่ไง ลูกกล้าไงที่เป็นนักปฎิรูปสังคม เพื่อนผม"

"อ้าวจริงหรอคะท่าน"

"ใช่ ดูเหมือนได้พ่อมาเต็มๆ เลยนะนั้น"

"ยังไงหรอคะท่าน"

"ดูสิ ดูจากสีหน้าผู้หญิงคนนั้นกำลังสนุกอยู่ไม่ใช่หรอ แถมความเร็วในการวิ่งยังไม่ลดลงเลย"

"ค่ะท่าน"

"แสดงว่าเป็นคนที่ชอบพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ ยิ่งเห็นคนเก่งยิ่งอยากพัฒนา เธอคอยดูผู้หญิงคนนี้นะ ฉันว่าน่าจะสนุก"

"ค่ะท่าน" ถึงเธอจะตอบรับจริง แต่ผู้หญิงคนนี้จะเป็นเข็มในมหาสมุทรจริงอย่างที่เขาลือกันในหมู่เจ้าหน้าที่จริงๆ หรอ แต่เธอก็ได้เก็บคำถามนี้และคอยดูในวันที่ผู้หญิงคนนี้เติบโตอย่างเต็มที่

ระหว่างที่เธอวิ่งอยู่ เธอก็นึกถึงฝันเมื่อคืนฝันที่เธอคิดไม่ถึงว่าจะฝันถึง ฝันที่เมื่อก่อนทุกๆ คืนเธอได้แต่กอดตัวเองร้องไห้เหมือนชีวิตนี้จะไม่เหลืออะไรแล้ว พอเธอหวนไปนึกถึงก็ขำตัวเองสิ้นดี

'สภาพแย่มาก ตอนนั้น55555' เธอขำในใจ

"เฮ้เธอชื่ออะไรน่ะ " รุ่นพี่ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอลงความเร็วเทียบเท่าเธอจะได้คุยสะดวก แต่เหมือนว่ารุ่นพี่หลายคนก็ลดความเร็วมาเหมือนอยากจะคุยกันเธอเหมือนกัน เธอที่เหม่อกับฝันเมื่อตอนเช้าตกใจพี่จู่ๆ รุ่นพี่เธอเข้ามาคุยด้วย

"เอ่อ.. ชื่อรินค่ะ"

"ฉันเคยเห็นเธอตอนไปงานเดือนมกราน่ะ ฉันไปเป็นนักข่าวอยู่ที่นั้น แต่ฉันจำชื่องานไม่ได้เหมือนๆ จะชื่อ งานวิ่งไล่ อะไรนะจำไม่ได้" รุ่นพี่ผู้ชายที่อยู่ทางด้านซ้ายพูด

"งานวิ่งไล่.... ไง แค่นี้ก็จำไม่ได้โถ่"รุ่นพี่ผู้หญิงที่อยู่ทางด้านขวาพูด

"จะว่าไปเธออายุเท่าไรหรอ พวกเราจะได้เรียกถูก"

"21ค่ะ "

" อ่ารุ่นน้องถูกละ พี่ชื่อขวัญนะอยู่โกดัง3"

"ค่ะ" เธอยิ้ม

"พี่ชื่อ ค็อกเทล นะครับอยู่โกดัง5 "

" ค่ะ "

" อะแฮ่มๆ เราไม่ควรเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับเจ้าหน้าที่ที่มาใหม่นะ" ผู้หญิงผมสั้นประบ่าที่ถูกรวบมัดตรงกลางให้เหลือปลายเล็กๆ พูดตักเตือนเจ้าหน้าที่2นาย

"คนนั้นคือใครหรอคะ"

"คนนั้นชื่อเค เป็นหัวหน้าเข็มอินทรีน่ะ เอาล่ะพี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะที่บอก" รุ่นพี่2คนโบกมือลาเธอก่อนเร่งความเร็วตามให้ทันกลุ่มของเขา

ตอนนี้เหลือเธอคนเดียวที่วิ่งอยู่หน้ากลุ่มเจ้าหน้าที่ฝึกหัดแต่ก็มีคนกลุ่มใหญ่วิ่งแซงเธอไป ให้เธอเดาน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ฝึกหัดที่ฝึกมาหลายเดือน เพราะดูจากน่องขาของแต่ละคนนี่มีแต่กล้ามเนื้อทั้งนั้น

หลังจากที่พวกเธอวิ่งกันจนครบ10รอบโกดังทั้งหมด มีเจ้าหน้าที่ฝึกหัดเป็นลมก็เยอะเหมือนกัน พวกเธอที่เข้าเส้นชัยก็มีเวลาพักเหนื่อยนิดหน่อยและไปเช็คว่าพวกเธอวิ่งเรียบร้อยกับเจ้าหน้าที่แล้วมีเวลาเหลืออยู่ครึ่งชั่วโมงในการกลับไปที่โกดังของตัวเองและจัดการกับคาบเหงื่อให้เรียบร้อย

เธอที่กลับมายังห้องของตัวเองอย่างเหนื่อยล้าก็จัดการตัวเองโดยการถอดเสื้อผ้าที่ชุ่มเหงื่อลงใส่ตะกร้าผ้าที่วางไว้อยู่ข้างๆ ห้อง และอาบน้ำจากนั้นเปิดน้ำแช่ตัวเองให้ผ่อนคลายในอ่างแช่

"ช่วงเช้าจะสลบไหมเนี่ย เฮ้ออ" เธอแช่ตัวได้สักพักก็ลุกเพราะอีกเดี๋ยวจะกินข้าวแล้วเธอจะแต่งตัวไม่ทัน

"ให้ตายเถอะรองเท้าที่แจกให้มาเนี่ยใส่ยากชะมัด" รองเท้าบูทหนังสีดำที่ค่อนข้างหนักและรองเท้าหุ้มข้อจนมาถึงกลางน่องขาของเธอ ซึ่งทำให้เธอต้องเสียเวลามัดเชื้อค่อนข้างนาน เธอที่แต่งตัวเสร็จแล้วในชุดทหารกับรองเท้าตัวกินเวลาของเธอเตรียมจะออกไป

สายตาดันเหลือบไปเห็นรูปภาพในกระเป๋าเงินที่หลุดออกมาได้ยังไงเธอเองก็ไม่ทราบ เป็นรูปผู้หญิงสองคนกอดเอวกันอย่างสนิทสนม อีกคนชู้สองนิ้วยิ้มให้กล้อง อีกคนถือกล้องและหันไปห้องแก้มกับคนที่เธอรักดั่งดวงใจ ใช่แล้วคนที่หอมแก้มเป็นเธอเองส่วนอีกคนคือคนที่เธอรักยิ่งกว่าชีวิตเธออีก ถ้าเธอย้อนไปในอดีตได้ขอแค่อยู่หับคนที่เธอรักได้สักนาทีแม้ว่าจะเเลกด้วยชีวิตเธอก็ตามเธอก็คงอยากทำมัน แต่ตอนนี้เธอคงต้องอยู่กับปัจจุบันเเละเดินหน้าต่อไปเดินหน้าให้กับคำสัญญาและเดินหน้าให้กับความฝันของตัวเอง เธอคงต้องปล่อยให้เป็นแค่ความฝันและเป็นรูปภาพไปตลอดกาล

"รินเสร็จยังเจ็ดโมงเเล้วเพื่อน" เธอที่คิดไปไกลกับรูปภาพนั้นก็ตั้งสติกลับยังปัจจุบันและเดินออกจากห้องไปโดยที่เธอทิ้งรูปนั้นไว้บนโต๊กทำงานอย่างโดดเดี่ยว แต่จู่ๆ รูปภาพนั้นก็ดูเหมือนจะขยับทั้งๆ ที่ไม่มีลมเลยแม้แต่น้อย