นรกบนดิน(yuri)

“ประกาศๆ เจ้าหน้าที่ราดตระเวนกลุ่มหนึ่งทุกท่านกรุณามาประชุมตอนแปดโมงด้วยค่ะ ประกาศๆ เจ้าหน้าที่ราดตระเวนกลุ่มหนึ่งทุกท่านกรุณามาประชุมตอนแปดโมงด้วยค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่ประกาศให้ทราบ เธอและแพรวที่กำลังกินอาหารอยู่จึงเข้าใจกันได้ว่าต้องรีบกินให้เสร็จและไปป้อนข้าวไข่หวาน ดีนะที่ตอนเช้าเธอออกไปวิ่งทุกวันเเล้วแวะเข้าไปให้อาหารลูกๆ เธอก่อนจะขึ้นมาอาบน้ำกินข้าว เธอและแพรวกินอาหารเสร็จก็รีบตรงไปหาไข่หวานโดยไม่ลืมเอาอาหารไปด้วย จริงๆ แล้วมันมีอาหารที่พยาบาลให้อยู่แต่มันไม่ได้สารอาหารเพียงพอทำให้เธอต้องแอบเอาอาหารไปให้เองเมื่อมีโอกาส พวกเธอตรงมายังห้อง304ก่อนจะเข้าไปจัดแจงอาหารให้เรียบร้อย
“หวานเดี๋ยวเค้ากับแพรวต้องไปประชุมก่อนนะตอนแปดโมงและรู้สึกว่าเหมือนเค้ากับแพรวจะต้องออกไปราดตระเวนหาอาหารอะ”
“จริงเหรอ มันอันตรายไหมเค้าเป็นห่วงอะ”
“โถ่แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก รินมันเอาระยะ4มาเลี้ยงแล้ว ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเหลืออะไรให้มันกลัวอีกไหม”
“มีสิไอที่ฉันกลัวน่ะ”
“อะไรวะ”
“กลัวหวานไม่รักเค้านี่แหละ”เธอเข้าไปหอมแก้มไข่หวานฟอดหนึ่งก่อนจะจะพูดตัดพ้อเล่นๆ
“โถ่ริน เค้ารักรินจะตายรินก็”
“เค้าก็รักหวานนะคะ”ก่อนเธอจะเข้าไปหอมแก้มไข่หวานอีกครั้งหนึ่ง
“แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“แหมไรจ้ะ”
“ก็เปล่าอะนะ ก็ไม่มีอะไร๊”
“จะเชื่อนะ” ก่อนแพรวจะทำท่าทางอ้วกใส่เพราะเลี่ยนกับความหวานตรงหน้าเกินไป ซึ่งเธอก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรก่อนจะป้อนข้าวไข่หวานให้เพื่อนเธออิจฉาเล่นๆ หลังจากที่เธอป้อนข้าวจนเสร็จได้สักพักก็ขอตัวออกมาก่อนเพราะต้องไปเตรียมอุปกรณ์อาวุธต่างๆ ใส่ในกระเป๋าให้เรียบร้อยเพราะพวกเธอคาดว่ากลุ่มเราน่าจะออกไปราดตระเวนหาอาหารกัน ซึ่งก็เป็นอย่างที่พวกเธอคิดกัน ในการเดินทางจะใช้รถยนต์กระบะในการเดินทางและรู้สึกเหมือนว่าจะได้ออกพื้นที่ไกลกว่าเดิมเพราะบริเวณเธอไม่มีอาหารเหลืออยู่แล้ว ครั้งนี้เป็นซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ ที่เรียงต่อกันและคงไม่พ้นต้องแบ่งกลุ่มย่อยเป็นกลุ่มละ5คน เธอโดนจับแยกกับแพรว ทำให้เธอต้องเข้าไปอยู่ในกลุ่มของรุ่นพี่ทั้งหมดที่มีแค่เธอและพี่อีกคนหนึ่งที่เป็นผู้หญิงนอกนั้นเป็นผู้ชายทั้งหมด กลุ่มพวกเธอมากันในล็อกที่2เป็นล็อกของอาหารแช่แข็ง กลุ่มพวกเธอแยกกันเดินดูว่าเจออะไรบ้าง เธอเดินดูไปเรื่อยๆ ในตู้แช่แข็งที่ตอนนี้มันไม่ทำงานแล้วและไม่รู้ว่าจะได้อาหารไปมากน้อยขนาดไหนถ้าได้น้อยมันไม่จบอยู่แค่ที่นี่และเธออวยพรให้จบแค่ที่นี่ที่เดียว
“เด็กใหม่ เธอชื่อรินเหรอ” รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาดูตู้แช่แข็งด้วยกันก่อนจะเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะ” ก่อนเธอจะเจออาหารที่ยังพอใช้ได้หยิบขึ้นมาใส่ในกระเป๋าผ้าที่เธอพกมา
“พี่ชื่อเท็นนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันค่ะ”
“พี่เห็นฝีมือของน้องตอนที่สู้กับเจ้าระยะ4นั่นสุดยอดมากเลย”
“ขอบคุณค่ะ”เธอยิ้มๆ ให้ก่อนจะมองหาอาหารต่อ
“น้องไปฝึกมาจากไหนเหรอ ทำไมถึงเก่งขนาดนั้น”
“ก็ได้จากที่ฝึกในฐานนี่แหละค่ะ”
“แต่พี่ก็ฝึกนะ ทำไมพี่ไม่เห็นเร็วได้ขนาดนั้นเลย”
“อยู่ที่วินัยและความตั้งใจอยากจะทำค่ะ”
“น้องว่าพี่ว่าไม่ต้องใจเหรอ พี่ว่าพี่ก็ต้องใจนะ”
“รินยังไม่ได้ว่าพี่เลยนะคะ แต่ว่ามันก็ขึ้นอยู่กับความขยันจริงๆ ค่ะ ฝีมือมันบอกอยู่แล้วค่ะว่าตั้งใจขนาดไหน”
“หื้มมม หัวผู้ใหญ่ไม่เบานะน้องเนี่ย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“แหม่มาแอ้วสาวอยู่ตรงนี้เหรอ ไปทำงานไปเดี๋ยวหัวหน้าก็ว่าหรอก”ผู้ชายอีกคนเข้ามาแซวรุ่นพี่ว่าเห็นอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
“บ้าเหรอ ฉันไม่ได้มาแอ้วแค่มาคุยกับน้อ...อ่าวไปไหนแล้ว”
“โถ่ แดกแห้วไปนะมึง เขาไม่สนใจมึงหรอก”
“มึงรู้ได้ไงวะว่าน้องเขาไม่สนใจกู”
“ถ้าสนใจเขาจะเดินหนีไปแบบไม่ใยดีขนาดนี้เหรอวะ โถ่เพื่อนกู”
“มึงเงียบไปเลยน่า เดี๋ยวมึงคอยดูนะ กูอะจีบติดแน่”
“เออๆ ทำงานได้ละมัวแต่แอ้วผู้หญิงอยู่นั่นแหละ”
 
 
เธอเดินออกมาให้เจริญหูเจริญตาสักหน่อยเพราะยังไงเธอเดินดูแล้วก็ไม่น่าจะมีของที่ใช้ได้แล้ว เธอเดินเข้ามายังล็อกถัดมา ดีนะที่เมื่อกี้เธอเอาพวกของแช่แข็งไปไว้ในรถหมดแล้ว เธอมาเห็นล็อกนี้มีแต่อาหารแห้งทำให้เธอกะว่าจะเก็บให้หมดเลย พวกเธอใช้เวลาเก็บกันอยู่ประมาณ2ชั่วโมงก่อนจะมารวมกันที่รถและขับออกไปจากตรงนี้กัน แต่ละกลุ่มก็ได้อาหารมาไม่น้อยหน้าเหมือนกันดูแล้วมาคราวนี้จะไม่ผิดรอบแล้ว เว้นแต่ไปเจอซอมบี้อยู่ฝูงหนึ่งสักเกือบร้อยได้ การได้อาหารมาฟรีๆ คงไม่มีในโลกสินะ เธอที่นั่งกระบะหลังกับแพรวจึงลงไปโชว์ฝีมือให้รุ่นพี่เห็นสักหน่อย จริงๆ ไม่ใช่อะไรหรอกพวกเธอโดนไล่ให้ไปทำสงสัยขี้เกียจกันล่ะมั้ง
“เฮ้อ มาแข่งกันดีกว่ามาจะได้สนุก”
“เออฉันก็ว่า ใครได้เยอะสุดได้จุ๊ปไข่หวาน”
“ห้ะเอางี้เลยเหรอ”
“แพ้เองก็อย่ามาโวยนะ”
“เชอะฉันไม่ยอมแกหรอก” จุ๊ปเลยเหรอถึงเธอจะเป็นแฟนกันมากสุดก็แค่หอมแก้มเอง
‘หนอยยให้ยอมก็บ้าสินั่นมันจุ๊ปแรกของไข่หวานเลยนะ ใครจะไปยอมกัน’ แพรวรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปรอบตัวจริงๆ ทำให้รู้ว่าเพื่อนของเธอเอาจริงขึ้นมาแล้ว
‘เหมือนเมื่อกี้เห็นรินมันอยู่ในร่างซูปเปอร์ซาย่าเลยแฮะ’
 
“รุ่นน้องมันคุยอะไรกันอยู่อะไม่ยิงสักที เสียเวลานะเนี่ย”
“พูดงี้แกก็ลงไปยิงเองสิ ไปไล่ให้น้องเขาลงไปยิงทำไม โถ่ว”
“แกๆ ดูสิ เหมือนน้องที่สู้กับระยะ4จะเอาจริงแล้วอะ”
“ได้เห็นฝีมือเป็นบุญตาแล้ว”
“เออฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่ะ”
 
 
“ฉันไม่ยอมให้จุ๊ปแรกของไข่หวานหรอก! ” เธอพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเอาปืนสไนเปอร์เล็งยิงและตะโกนเรียกเจ้าวอมบี้ให้หันมาและเข้ามาโจมตีพวกเธอเพราะมันจะได้ยิงได้ง่าย
“พร้อม ยิงได้” เธอเหนี่ยวไกทันทีที่เพื่อนเธอบอกยิง
 
 
“แค่นัดแรกล่วงไป4 อะไรมันจะแรงขนาดนั้น”
“ถ้าแรงขนาดนั้นมันต้องมีกระตุกสักนิดนึงแหละ แต่นี่ไม่เลยหรือว่า…”
“อืมใช่ เพราะฝึกเจ้าตัวนี้มาตลอดไงล่ะ เลยทำให้เกิดการคุ้นชินกับสไนฯ ที่เล่นยากที่สุดแบบนั้น”
“หัวหน้า”
“อะไรฉันก็เป็นคนฝึกเจ้าตัวนี้มาตลอดนะ เลยรู้ยังไงล่ะ”
“ครับ”
 
 
นัดต่อมาล่วงไปสาม ต่อไปอีกสี่ สลับกับไปจนล่วงครบหมดทุกตัวทำให้ทุกคนตกตะลึงในฝีมือของรินอย่างเสียไม่ได้
“ฉันชนะ” เธอยืดอกก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ เพื่อนเธอตกใจหน่อยๆ ถึงแม้ว่ารินเอาจริงแต่ก็ยังเหลือไว้ให้เธอยิงบ้างเพราะที่เธอยิงได้มีอยู่แค่16ตัวเท่านั้นส่วนที่เหลือรินยิงเรียบหมด เธอไม่อยากจะเชื่อว่าถ้ารินมาเอาจริงขึ้นมาจริงๆ ละก็ เป็นใครก็ฉุดไม่อยู่จริงๆ เธอตามเพื่อนเธอขึ้นรถหลังกระบะก่อนจะกลับฐานและไปแยกย้ายกันไป เป็นเวลากินข้าวพอดีเธอและเพื่อนก็พากันไปทานข้าวกันจากนั้นก็พากันไปหาไข่หวานเช่นเคยที่มีเวลาว่าง
“หวานน เค้ามาแล้วว”ร่างกายที่ซูบผอมดีขึ้นมานิดนึง ไข่หวานพละจากหนังสือที่เป็นตัวอักษรเบลหันทางประตูยกยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยทักทายกัน
“ค่ะ เหนื่อยไหม” รินตรงเข้าไปยังร่างบางก่อนจะเข้าไปหอมแก้ม นั่งลงข้างๆ เตียงผู้ป่วยตามเคย
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ แค่นี้สบายมากเลย มาค่ะตอนนี้ได้เวลาทานข้าวแล้วนะคะ” เธอจัดเตรียมอาหารเรียบร้อยก่อนจะป้อนไข่หวานไปพลาง พูดคุยสัพเพเหระไปพลางๆ ให้เป็นบรรยากาศอบอวนไปด้วยความสุข ความรัก และดูเหมือนคนที่มีความสุขคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากรินและไข่หวาน หลังจากที่พวกเธอรอเฝ้าไข่หวานจนหลับไปแล้วก็ออกมาคุยหน้าห้องกันว่าเดี๋ยวเธอต้องไปทำธุระหน่อยฝากไข่หวานด้วย เพื่อนเธอรับทราบเรียบร้อยเธอเดินออกมากะว่าจะไปหาหัวหน้าและไปคุยเรื่องการอพยพคน ตอนนี้เธอเจอหัวหน้าที่ชั้นประชุมเพราะหัวหน้าจะคอยมาดูข้อมูลและรับกับสถานการณ์ทั่วโลกเพื่อเตรียมตัวอยู่ตลอดเวลา
“ขออนุญาตค่ะหัวหน้า” หัวหน้าพละจากหน้าจอหันไปมองเธอก่อนจะอนุญาตให้นั่งลง
“ขอบคุณค่ะ”
“เธอมีธุระอะไรไหมถึงมาหาผมที่นี่”
“ค่ะ รินจะมาถามเรื่องการอพยพคนค่ะหัวหน้า”
“อืม แล้วไงต่อล่ะ”
“ค่ะ รินอยากทราบว่าเราจะอพยพคนกันเมื่อไรเหรอคะ”
“อืม เธอคิดว่าวันไหนดีล่ะ”
“คะ วันไหนเหรอคะ เอ่อ...อีกสามวันได้ไหมคะ”
“คาดการณ์ดีนะ เพราะอีกสักเดี๋ยวผมจะเรียกประชุมกันเรื่องนี้นี่แหละ”
“อ่าวเหรอคะหัวหน้า5555”
“ใช่ ไม่ต้องห่วงเรื่องคนอพยพหรอกฉันจะเร่งให้เร็วที่สุดเหมือนกัน ยิ่งคนอยู่กันที่นี่นานเท่าไร อันตรายยิ่งมากขึ้น”
“ค่ะหัวหน้า”
“ไปพักเถอะอีกเดี๋ยวฉันจะเรียกประชุม เตรียมตัวด้วยล่ะ”
“ขอบคุณหัวหน้าที่รับฟังค่ะ”เธอเคารพหัวหน้าด้วยท่าวันทยหัตถ์ก่อนจะเดินออกไป เธอโทรไปหาเพื่อนเธอว่าให้โทรมาเรียกหน่อยหากหัวหน้าเรียกประชุม หลังจากนั้นเธอก็ลงลิฟต์ลงมาชั้น1และตรงมายังบ้านหลังตรงข้าม กระโดดปีนข้ามเข้าไปในบ้านก่อนจะส่งเสียงเรียกให้ลูกๆ เธอออกมา
“งายยยย มาๆ เดี๋ยววันนี้แม่ของดูหน่อยว่าบ้านรกไหม” เธอเดินไปดูกระบะอุนจิที่ตอนนี้เต็มแล้วเธอจึงเก็บและเอาไปทิ้งก่อนจะเปลี่ยนกระบะใหม่และเติมน้ำในถ้วยอาหารให้เต็มก่อนจะไปนั่งโซฟาพักผ่อน เหล่าลูกๆ เธอขึ้นมานอนด้วย บางตัวก็วิ่งเล่นกันบางตัวก็ขึ้นมานอนกับเธอ โซฟาค่อนข้างใหญ่ทำให้เธอนอนดิ้นได้สบายๆ ส่วนหมั่นโถวนอนคุดคู้ที่ปลายเท้าเธอ ดูเหมือนว่ามันจะหลับสบายเสียด้วย เธอมองลูกๆ เธอ อีกไม่กี่วันเธอก็ต้องไปจากที่นี่แล้วเธอจะทำอย่างไรกับลูกๆ เธอดี เธอคิดไปคิดมาก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด