สถาปัตย์ชวนมารัก

ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงนาฬิกาที่ดังอยู่ข้างๆหู กังวานไปทั่วห้อง

พร้อมกับมีเสียงของผู้หญิงแหลม ตะโกนผ่านจากข้างนอกประตูห้อง

“ไอ้ปอนด์”ตื่นได้แล้วววววว เเม่เรียกกินข้าว

ผมที่กำลังฝันดีจนน้ำลายซึมลงหมอนจนโชก ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงเรียกแหลมของพี่ปัง

(ย่อ มาจาก ปัง-ปอนด์ นั่นเอง ผมเป็นน้องเลยต้องชื่อปอนด์)

“รีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยได้แล้ว แม่รอกินข้าวอยู่ข้างล่าง ไม่ไปเรียนหรือไงฟ่ะ”

ผมที่ตายังสะลึมสะลือ พร้อมกับหัวยุ่งเหยิง ลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบอาบน้ำทันที

ตอนนี้ผมอยู่ปี 4 เรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ วลีเด๊ด คือ ส่องสาวทุกเช้าก่อนเข้าเรียนครับบบ

ตอนนี้อยู่กับแม่ และพี่สาวที่ ชื่อ ปัง นิสัยจู้จี้มากๆ ส่วนพ่อเสียไปตั้งแต่ผมอายุ 6 ขวบ

“ตั้งใจเรียนนะปอนด์ แกจะจบไปทำงานแล้วนะ ทำตัวดีๆเหมือนพี่แกหน่อย หาแฟนดีๆสักคนไว้บ้างก็ดีนะ “ นี่ตกลงจะให้ผมเรียน หรือมีแฟนกันเเน่เนี้ย

ผมต้องสงบจิตสงบใจฟังประโยคนี้ทุกวันก่อนออกจากบ้านทุกเช้า

ผมขับรถออกจากบ้านมาด้วยความรีบ เพราะลืมไปว่านัดส่องสาวตอนเช้ากับไอ้บูม และ ไอ้กรีน

“ไอ้ปอนด์พวกกูอยู่นี่ กูอยู่ทางนี้ๆ“

ผมหันไปหาเจ้าของเสียงที่เรียกผมด้วยความดีใจ แต่ที่น่าดีใจกว่านั้นคือ น้องๆผู้หญิงปี1 ที่เข้ามาใหม่ที่งานดีเยอะเลย สวยๆหมวยๆทั้งนั้นนนน

“มึงช้าจังวะ “ เสียงไอ้บูม เจ้าพ่อจีบหญิงอันดับ1ของคณะ จีบแม่งทุกคนอ่ะที่สวยๆน่ารัก เด็กประถมยังจีบมาแล้ว ไม่รู้ว่ามันเลือกคนที่หน้าตาจริงไหม มันไม่ชอบเด็กอนุบาลก็บุญเเล้ววว

มันชอบโวยวายเสียง แต่มันยังมีข้อดี คือ แต่งตัวเรียบร้อย เปล่าๆเลย แต่งให้เรียบร้อยเพื่อเรียกคะแนนจากสาวๆ

พร้อมกับเสียงไอ้กรีน ที่มันแต่งตัวเซอร์ๆ พอกับผม แต่ผมเซอร์กว่าแน่นอน

“กูก็มาแล้วนี่ไงว่ะ แต่งานดีทุกคนเลยว่ะ “

ผมพูดพลางพร้อมหยิบโทรศัพท์มาเพื่อที่จะกดถ่าย แต่ต้องรีบชักมาใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมทันที

ผมทั้ง 3 คน ต้องหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที

“ถ้าตัวเองเป็นผู้หญิง แล้วโดนแอบถ่ายแบบนี้ จะรู้สึกยังไง”

จู่ๆก็มีเสียงทุ้มๆใหญ่ รูปร่างใหญ่ที่สูงเมื่อเทียบกับผม ที่ผมคิดว่าผมสูงแล้ว แต่นายคนนี้สูงกว่าผมเยอะมาก ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเเขนยาว กางเกงยีนขายาว รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล

ไอ้เชี้ยยยยยยย มึงจะทางการไปไหนวะ ผมมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พร้อมกับด่าในใจ

“แล้วยุ่งไรด้วยวะ อย่างกับตัวเองโดนแอบถ่าย อีกอย่างไม่ได้ไปถ่ายบนหางคิ้วมึงปะว่ะ ”

ผมพูดพลางชักสีหน้ากวนตีนใส่

......

มันเงียบ ไม่พูดอะไร ทำหน้าเหมือนจะไม่พอใจมากๆ เเดรกหัวได้คงเเดรกไปแล้ว

แล้วก็เดินสะบัดตูดไปทางตึกสถาปัตย์

“ไอ้ปอนด์ มันเดือดร้อนแทนทำไมวะ มึงก็พูดปกติเปล่าวะ มันจะทำท่าทางโกรธทำเชี้ยไรวะ”

ไอ้บูมกล่าว อย่างงงๆ

“พวกมึงรีบไปตึกเถอะว่ะ จะ 10 โมงแล้ว วันนี้มีรุ่นพี่ป.โท มาสอนนะเว้ย”

ไอ้กรีนบอกด้วยความกระวนกระวาย แล้วเดินนำหน้าไปก่อน

บรรยากาศในห้องเรียนครึกครื้นจนคิดว่ามีงานละครลิงซะอีก จู่ๆเสียงที่ดังในห้องก็เงียบลง พร้อมกับเข้าสู่บรรยากาศที่เงียบ จนจะได้ยินเสียงมดเดิน

แล้วมีเสียงเพื่อนๆในห้อง กระซิบกันไปมา

“รุ่นพี่ป.โท คนนี้โหดมากเลยนะ ได้ข่าวว่าแกดุมาก ขนาดพูดกับอาจารย์ในมหาลัยยังน้ำเสียงน่ากลัวเลยแก “

“แต่พี่แกหล่อมากเลยนะ ทำงานแล้ว แต่ยังมาสอนนักศึกษา “

“ก็พี่เขาจบจากคณะเราไปนี่ ได้ข่าวว่าเป็นสถาปนิกดังเลยนะ ดังแล้วลืมมหาลัยตัวเองไม่ได้หรอก“

"บ้า พี่เขาต่อป.โท เว้ยเเก ตอนเเรกจำได้ว่าพอจบก็ออกไปเเล้ว เเล้วกลับมาเรียนต่อทำไมอีกวะ รวยพอเเล้วป่ะ"

ผมเอียงหูฟังจากเสียงซุบซิบกันด้านข้าง

ผู้ชายที่ปรากฎด้านหน้าห้องทำผม 3 คน อึ้ง จนตาจะทะเล้นออกมาจากเบ้า

“เชี้ยยยยยยยยยยยยยยยย !!!“ ผมกับไอ้บูมพูดเป็นน้ำเสียงเดียวกัน

“ซวยแล้วพวกเรา” ไอ้กรีนว่าพรางกุมขมับ

“สวัสดีครับ” พี่ชื่อสิงโต จบจากคณะสถาปัตย์ออกแบบ ตอนนี้พี่เรียนป.โทอยู่ อาจารย์นิภา(อาจารย์เจ้าของวิชา)ให้มาสอนแทน อาจารย์ไปเกาหลี 2 อาทิตย์

เมื่อเจ้าของเสียงแนะนำตัวเสร็จ เจ้าของเสียงก็ส่งสายตาแปลกๆมาทางพวกผม

แต่ผมว่าไม่ใช่พวกผมแล้วหล่ะ แต่...แต่เป็นผมคนเดียวเลยนี่หว่า

เมื่อได้เวลาเที่ยงวัน ก็คือเวลาแห่งความเศร้าเลยครับ ได้เวลาลุยงานโปรเจคต่อช่วงบ่าย ผมทำคนเดียวด้วย เป็นสาขาที่ทำงานเดี่ยวเป็นหลัก

แต่ผมต้องทนกับสายตาแบบนั้นไปตลอด 2 อาทิตย์เลยหรอเนี้ย

“ไอ้ปอนด์ กูกลับหอกับไอ้กรีนก่อนนะ จะรีบไปดูบอล” ไอ้กรีนมันบังคับกู งั้นมันจะไม่เเบ่งซีดีหนังโป๊ให้กูดู

“เออๆ พวกมึงนี่จริงๆเลย งั้นเดี๋ยวกูจะไปนั่งทำงานห้องมืดแล้วกัน ” (ห้องมืด คือห้องออกแบบ อีกฝั่งด้านบนของตึก)

ผมนั่งทำงานยาวจนล่วงเวลาไป

19.45

เชี้ยยยย กูนั่งตั้งแต่บ่าย จนถึงมืดเลยหรอวะเนี้ย กูอยู่ไปได้ไงข้าวก็ยังไม่ได้กิน

ผมรีบเก็บของจนลุกรีลุกลน แล้วรีบลงลิฟท์มาข้างล่าง เพื่อจะไปโรงรถทันที

แต่ต้องหยุดอยู่ด้านหน้าเพราะว่า ...ฝนตกครับพี่น้อง กูจะกลับยังไงวะ โรงรถก็ไม่ใช่ใกล้ๆ

ผมเลยนั่งรอฝนให้หยุด แต่ไม่มีท่าทีว่าฝนจะหยุด ยิ่งไปกว่านั้นตกหนักอย่างกับโลกนี้จะไม่ตกอีกแล้ว ผมเลยตัดสินใจที่จะยอมเปียก งั้นไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ

ผมวิ่งตากฝนดิ่งไปโรงรถ แต่แล้วก็มีรถเก๋งคันสีดำ ขี่ตัดมาด้านหน้า

ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าจะได้เจอมันอีก

“ขึ้นรถมา จะไปส่ง" มันพูดเสร็จก็ลงจากรถเหมือนจะไปไล่ควาย พร้อมถือร่ม แล้วกระชากตัวผมเข้าไปในรถ

ในขณะที่ผมยังยืนอ้ำอึ้ง

“จะลากเข้าทำไมวะ กูเดินไปเองได้ กูมีขา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงกระแทก

“กูไม่อยากเห็นคนปากดีเปียกฝน “

“กูไปปากดีใส่มึงตอนไหนอ่ะ” ผมพูดกับทำหน้าทะเล้น กวนตีนๆ

"ตกลงบ้านมึงอยู่ไหน กูจะไปส่ง…"

"เรื่องไรจะบอกว่ะ" ผมบอกพรางขยี้ผมที่เปียกน้ำ จนน้ำเลอะตรงเบาะที่ผมนั่ง

“งั้นไปคอนโดกูละกัน ค่อยว่ากัน “ มันตีหน้าใส่ผมทันที

"อ้าวกูกับมึงคุยไม่ถึง 3 คำ จะให้กูไปทำซากไรวะ"

ผมไม่ทันได้ยั้งหรือพูดอะไรมากความ รถก็มาถึงหน้าคอนโดมัน

นี่กูยังไม่ทันสนิทอะไรกับมัน ก็พากูมาห้องแล้วหรอว่ะ

“ลงมาดิ จะเฝ้ารถให้หรอ”

"อ้าวเชี้ย มึงว่ากูเป็นหมาหรอว่ะ" ผมชี้หน้าใส่มัน แต่โดนมันดึงแขนขึ้นไปข้างบน

“มึงจะให้กูเข้าไปจริงๆหรอว่ะ” กูกับมึงพึ่งรู้จักกันเองปะว่ะ

มันจ้องมองผมด้วยสายตาที่กินผมได้เลย “กูบอกให้เข้ามาไง”

มันก้พาเข้าลิฟท์เเล้วนิ้วมือยาวๆเรียวๆ ของมันก้กดลงไปที่เลข 3

ระหว่างผมอยู่ในลิฟท์กับมันก็เกิดบรรยากาศเเปลก เงียบเเบบว่าเงียบจนได้ยินเสียงน้ำที่เสื้อผมหยดลงพื้นลิฟท์

ไอ้เชี้ย ไฟจะช้อตกูตายก่อนไปห้องมันไหมเนี้ย

มันดึงผมเข้าไปแล้วก็โยนผ้ามาให้ผม

ผมก้าวเข้าไปในห้อง เชี้ย ห้องคุณชายหรอว่ะ เฟอร์นิเจอร์แต่ละอย่างโครตแพง ห้องใหญ่สัส ลืมไปว่ามันนักออกแบบดังนี่หว่า พากูมาไม่กลัวใครเอาไปพูดหรอวะ

“มึงเช็ดผมซะ อย่าปากดีให้มาก พูดกับรุ่นพี่เขาพูดกันแบบนี้หรอ “

มันเดินเข้าไปในห้องนอนอยู่นาน

มันออกมาพร้อมกับมันใส่ชุดบอล แล้วโยนชุดบอลให้ผมอีกชุด

ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเดี๋ยวกูไปส่งที่บ้าน

กูไม่อยากใส่ชุดมึง แล้วทำไมกูต้องทำอย่างที่มึงบอกด้วย

มึงอยากหนาวตายรึไง หรือจะให้เปลี่ยนให้

ชิปหาย ผมแทบช้อคเมื่อมันพูดแบบนี้ กูเป็นผู้ชายด้วยกันยังกลัวมึงเลย ผู้หญิงจะขนาดไหนวะ

“อ่ะ กินข้าวก่อนเดี๋ยวกูจะไปส่งถึงหน้าบ้านเลย”

มึงทำไมไม่กิน มาให้กูกินทำไม ผมบอกพร้อมกับกลืนน้ำลาย แม่งทำโครตหน้ากินอ่ะ ข้าวผัดทะเล

ที่เต็มจานอยู่ด้านหน้า

มึงไม่กินกูจะเอาไปทิ้ง มันดูอารมณ์ฉุนเฉียวทันที

เห้ยๆๆ กูกินก็ได้ เดี๋ยวเสียน้ำใจ(จริงๆหิวมากๆเลยแหละ ปากดีไปงั้นแหละ)

แล้วผมก็จัดการซะเกลี้ยงจานเลย

ตอนนี้มันก็พาผมมาส่งถึงบ้านตามที่มันพูดไว้จริงๆ มันส่งผมพร้อมกับดูเงียบๆไม่พูดไม่จา

ผมมาถึงบ้านก็ 4 ทุ่มแล้ว แม่กับพี่คงนอนหลับกันไปแล้ว

“ไอ้ปอนด์ ทำไมแกกลับบ้านไวจังว่ะ” เสียงเเหลมจี๊ดของพี่สาวตัวดีเข้ามาในหู

(อ้อ ปกติบ้านผมแทบไม่กลับบ้านครับ บางทีนอนหอไอ้กรีน กับไอ้บูมบ้าง ดื่มจนดึกบ้าง ค้างหอพวกมันบ่อยกว่ากลับบ้านอีก)

"ผมกลับเร็วก็บ่น กลับเช้าก็ด่า เอาไงเนี้ยพี่ปัง ผมไปอาบน้ำนอนก่อนนะ ง่วงแล้ว" ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที ที่พี่ปังยืนอ้าปากค้างเหมือนจะพูดอะไร

07.45!

ผมตื่นเช้ากว่าปกติวันนี้ จริงๆผมไม่มีเรียนหรอก แต่ว่ามีงานต้องทำที่ห้องมืด แต่เป็นเปิดเทอมปี 4 ที่ผมไม่ปลื้มเท่าไรเลย มีโปรเจคที่ทำค้างจากปี3 ไม่เสร็จสักที

เมื่อผมมาถึงตึก ก็เข้าลิฟท์ดิ่งไปชั้นบนสุด

“รอด้วยครับ รอด้วยครับ ผมไปด้วย”

ใครว่ะเสียงคุ้น ๆ เออหูฝาดละมั้ง

ผมรีบกดหยุดลิฟท์เพื่อรอใครบางคนที่บอกให้รอ

เชี้ยย กูเจออีกแล้ว กุเจอมึงอีกแล้วไอ้พี่ป.โท

"อ้าว น้องปอนด์ตื่นเช้าจังเลยนะครับ ยิ้มหวาน"

เชี้ยมึงบ้าไปแล้วแน่ๆ เสือกมาเรียกกูว่าน้องอีก

“กูจะตื่นเช้าตื่นสาย เกี่ยวไรด้วยครับ “

เมื่อลิฟท์หยุดตรงชั้นบนสุด ผมรีบออกจากลิฟท์ทันที ที่ไม่ได้ฟังเสียงจากคนด้านหลังพูด

ทำไมห้องมีคนมาเปิดไฟแต่เช้าเลยว่ะ แอร์ก็เปิดแล้ว

“กูเปิดไว้เองแหละ ไม่ต้องทำหน้าสงสัย “

เสียงของใครบางคนที่ผมไม่อยากได้ยินอีก

"แล้วมึงมายุ่งไรกับห้องนี้"

"มาคุมน้องปอนด์ไง อ.นิภาให้กูมาดูความคืบหน้าของงานโปรเจค"

ชิปหายแล้ว มาสอนแทนไม่พอยังมาคุมกูอีก

"มึงไปนั่งที่อื่นได้ไหมว่ะ กูไม่มีสมาธิทำงาน"

ผมทำท่าหงุดหงิดๆใส่

"กูจะอยู่ตรงนี้แหละ งานดี มันบอกผมพร้อมกับเสยผมมันด้วยท่าทีสะใจ"

ผ่านไปจนถึงเที่ยง มันยังไม่ลุกไปไหน คอยแต่จ้องผมทำงาน เกร็งเลยครับ กดดันไปหมด

ว่าแต่กูจะเกร็งทำไม ไอ้ฝัดดดดด

สักพักผมก็มีสายเข้าจากไอ้กรีน

“โหล ไอ้ปอนด์ มึงหายไปไหนว่ะ ไม่ถามไถ่ถึงพวกกูเลย “

"กูอยู่กับไอ้ เห.........! กะ.. กู" เหมือนมีอำมหิตดำจ้องอยู่ เลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที

"เอ่อ..กูทำงานอยู่ที่ห้องมืด"

" เดี๋ยวว่าจะเอางานไปทำต่อที่บ้านแล้วว่ะ อยู่นี่กูไม่มีสมาธิทำ"

" เออๆ ไลน์มาบอกกูด้วย เดี๋ยวกูกับไอ้บูมจะไปหาที่บ้าน พี่สาวมึงทำกับข้าวอร่อยๆสุด"

“มึงหยุดเลยนะไอ้กรีน เดี๋ยวกูจะฟ้องแม่กู”

ไม่ทันได้ด่าไอ้กรีน มันวางสายไปเฉย

“คุยกับใคร” มันบอกผมพลางทำหน้าสงสัย

"กูก็คุยกับเพื่อนกูไง" (ว่าแต่กูจะบอกมันทำไม)

"แล้วนี่มึงไปไหน" มันทำท่าทีงงๆ เมื่อเห็นผมรีบเก็บงาน

"กลับบ้านดิ บรรยากาศดีกว่าตอนนี้เยอะ"

“กูไปด้วย “ มันเดินตามผมมา

เชี้ยย มึงก็ไปสอนดิว่ะ ตามกูไปด้วยใช่เรื่องไหม ผมรีบสวนมันกลับไปรวดเร็ว เเล้วเหมือนผมสะดุดขอบตรงหน้าประตูห้อง

ล้มไปชนกับกำเเพง

เเต่ไม่ทันลุก มีร่างกายยักษ์อำมหิตมาใกล้ๆตัวผม มันโน้มเข้ามาหาผมทีละนิดจนจะชิดหน้ากันได้

มีเสียงกระซิบเบาๆข้างหู

"พี่บอกว่าไปด้วย แต่ไม่ได้จะตามไปทุกทีนี่ครับ ไม่ได้จะตามน้องปอนด์ไปสักหน่อยยย หรืออยากให้พี่ไปด้วยอ่าครับ"

ผมรู้สึกปี๊ดเเตกเลยครับ มันกวนประสาทจริงๆ

ผมรีบผลักอกอันกว้างๆของมันออกไป ครั้งเเรกเหมือนมันฝีนตัวไม่ยอมให้ผลัก ผมก็กะว่าเตรียมคำด่าไว้ด่ามันเลย

เเต่จู่มัน..ก็ยอมให้ผมผลักโดยดี

"เลิกกวนประสาทกูสักทีเหอะ กูรำคาญ"

ผมบอกมันเเล้วผมรีบเดินลงบันไดในขณะที่มีเสียงตะโกนมาจากข้างหลัง

ออกกำลังกายตอนเที่ยงหรอค๊าบน้องปอนด์ !!!

ผมรีบลงบันไดแบบไม่หันไปถกเถียงกับไอ้ร่างยักษ์ ใจมหิตนั่นอีก

อ้าวเเล้วกูจะลงบันไดจากชั้น6 ไปชั้นล่างจริงหรอว่ะ

12.20

วันนี้ตอนเที่ยงไอ้กรีนกับไอ้บูมจะมากินข้าวฝีมือพี่สาวผม

"กรีน กับบูมนี่ขยันมาบ้านปอนด์จังเลยนะลูก จะมากินฝีมือแม่ หรือฝีมือพี่ปังกันหล่ะ "

แม่ผมพูดแขวะไอ้เพื่อน 2 คน ขณะที่ทำกับข้าวไปด้วย

บรรยากาศเที่ยงนี้เต็มไปด้วยเสียงเฮฮา หยอกล้อกัน ที่ดังไปทั้งห้องครัวในบ้านของผม

แต่บรรยากาศที่เสียงดังไปทั้งบ้านก็ต้องเงียบลงทันที

สวัสดีครับคุณแม่ ^^

 

……………………………………………………………......................................................................................................................