แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย!

บทนำ:ข้าไม่แต่ง!
นี่โชคชะตาเล่นตลกงั้นรึ! เรื่องของเรื่องมันเริ่มจาก..
วันนี้ขณะที่นางกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้ออยู่ในสวนโดยมี ‘เสี่ยวฮวา’ สาวใช้คนสนิทที่เป็นเหมือนพี่สาวอีกคนของข้าอยู่เป็นเพื่อน อยู่ๆ ท่านพ่อก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับเอ่ยว่า
“มี่เอ๋อร์ ไยเจ้ามาเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้”
“ก็เพราะข้ายังเป็นเด็กอยู่ไงเจ้าคะ” ร่างบางตอบพลางยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
“เจ้าไม่เด็กแล้วนะลูกเอ๋ย เจ้าน่ะเข้าพิธีปักปิ่นไปแล้ว ตั้งแต่ 2 หนาวก่อน ลืมไปแล้วฤา?”
“แต่ข้าว่าข้าก็ยังเป็นเด็กน้อยคนเดิมอยู่ดีเจ้าค่ะ”
“เอาเถอะ..” แล้วผู้เป็นบิดาก็พูดต่อว่า
“พ่อจะมาบอกว่าท่านเซี่ยถังยี่ สหายรักของพ่อเขามาทวงสัญญาเรื่องที่ลูกได้หมั้นหมายกับคุณชายรองไว้ ว่าเมื่อใดจะได้ฤกษ์ตบแต่งกันเสียที”
“อะไรกันเจ้าคะ!! เหตุใดลูกมิเห็นจะรู้เรื่อง…!” นางเอ่ยถามด้วยความตกใจ
เรื่องหมั้นหมายอันใดกัน นี่พวกเขาแอบไปทำกันตอนไหน…
“ตั้งแต่ตอนที่ลูกกับคุณชายรองยังจำความมิได้.. ที่จริงสหายพ่อก็มาทวงสัญญานี้ไว้ตั้งแต่สองปีที่แล้ว แต่พ่อก็ผัดผ่อนให้เจ้ามาตลอด เพราะดูสภาพเจ้าแล้ว….”
อ๋อ… การคลุมถุงชนที่จับคนสองคนหมั้นเพื่อประโยชน์ส่วนตนนี่เอง
“ไร้คุณสมบัติการเป็นฮูหยินที่ดีใช่รึไม่เจ้าคะ”
“…..ใช่”
“ตอนนี้ลูกก็ยังมิมีคุณสมบัตินั้นเจ้าค่ะ เพราะฉะนั้นลูกก็ยังมิพร้อม”
และลูกคงจะมิมีวันพร้อมด้วย ‘หานอิงมี่’ เอ่ยต่อในใจ หากพูดออกไปได้ก็คงจะดี ว่านางมิอยากตบแต่งกับไอ้คุณชายรอง บุรุษหน้าหล่องี่เง่าเสเพลผู้นั้น
จริงอยู่ที่บุรุษผู้นี้เป็นถึงแม่ทัพผู้เกรียงไกร และมีใบหน้าที่สตรีทั้งแผ่นดินเห็นแล้วต้องยอมสยบ
แต่ไม่ใช่กับ..หานอิงมี่คนนี้แน่นอน!! จากที่นางเจอมากับตัว
ไอ้คุณชายรองผู้นี้เป็นคนเสเพลสุดๆ ยามว่างจากการศึกก็ชอบไปหาความสำราญในหอโคมเขียวอยู่บ่อยครั้ง ตัวนางก็เคยถูกเขาชักชวนไปหาความสำราญในโรงเตี๊ยมครั้งนึง เมื่อครั้งที่นางแอบท่านพ่อไปเที่ยวเล่นที่ตลาด แล้วพบกับเขาโดยบังเอิญ
ด้วยความที่ใบหน้าอันงดงามดันไปต้องตาไอ้คนเสเพลคนนี้เข้า ซ้ำมันยังคิดว่านางเป็นเพียงลูกชาวบ้านจึงกล้ามาชวน แต่ท้ายที่สุดนางก็หาเรื่องเลี่ยงและกลับจวนมาได้อย่างปลอดภัย
“แล้วเมื่อใดเจ้าถึงจะพร้อม พ่อสุดจะผัดผ่อนแล้ว รู้หรือไม่มี่เอ๋อร์ สตรีบ้านอื่น ล้วนพากันออกเรือนไปก่อนวัยปักปิ่นเสียด้วยซ้ำ”
“แล้วอย่างไรละเจ้าคะ” หานอิงมี่ยักไหล่อย่างไม่ใคร่จะสนใจคำพูดของบิดา ‘หานหลี่หลุน’ ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย
ไยลูกสาวของตนถึงไม่ได้ดั่งใจ หรือเพราะเขาตามใจนางมากเกินไป ด้วยความที่นางกำพร้ามารดาตั้งแต่ยังเด็ก… ทำให้เขารักบุตรตรีคนนี้มากเป็นพิเศษ มากกว่าบุตรชายทั้งสองคนเสียอีก มินึกเลยว่าจะทำให้นางโตขึ้นมาเป็นคนหัวรั้นเอาแต่ใจแบบนี้
“คุณชายใหญ่ของตระกูลเซี่ยเองก็ออกเรือนแซงหน้าคุณชายรองไปร่วมปีแล้ว”
"ตามธรรมเนียมมันก็ถูกแล้วนี่เจ้าคะ"
"พ่อมิได้หมายความเช่นนั้น พ่อจะบอกว่าถึงเวลาที่เจ้าต้องตบแต่งกับคุณชายรองได้แล้ว"
ก็ถ้าไอ้คุณชายรองนิสัยเหมือนคุณชายใหญ่ละก็ ลูกคงยอมแต่งเจ้าค่ะ…
ถึงหานอิงมี่จะไม่ชอบหน้าคุณชายรอง แต่กับคุณชายใหญ่ นางทั้งศรัทธาและชื่นชมมาก เพราะตอนเด็กคุณชายใหญ่เคยช่วยชีวิตนางไว้จากการจมน้ำ ทั้งยังเป็นคนที่อยู่ในโอวาทของบิดามารดา ไม่ทำตัวเจ้าสำราญ ผิดกับคุณชายรองลิบลับ
นางเคยแอบชอบคุณชายใหญ่อยู่นานพอตัว แต่แล้วก็ต้องอกหักดังเป๊าะ หลังจากคุณชายใหญ่ไปออกศึกที่เกงจิ๋ว และได้ความดีความชอบสมรสพระราชทานกับองค์หญิงสาม พร้อมทั้งสถาปนาเป็นเซี่ยอ๋อง ย้ายไปอยู่จวนอ๋อง ณ เมืองเหอป๋อที่อยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล
เมื่อผู้เป็นบิดาเห็นบุตรสาวนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อน จึงเอ่ยซ้ำ
“อย่างไรเจ้าก็ต้องแต่ง ถือว่าเพื่อช่วยสานสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหานและตระกูลเซี่ยละกัน ถ้าตระกูลเซี่ยมีบุตรสาว พ่อคงให้พี่ๆ ของเจ้าทำหน้าที่นี้แทน”
“ต่อให้ข้ากับไอ้… เอ๊ย.. คุณชายรองไม่ตบแต่งกัน สายสัมพันธ์ของท่านพ่อกับท่านลุงเซี่ยก็ยังคงอยู่ เชื่อสิเจ้าคะ”
“แต่พ่อกับท่านลุงเซี่ยก็ทำสัญญากันแล้ว และพวกเราคุยกันแล้ว งานแต่งจะมีขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า ระหว่างนี้ไปเรียนรู้การเป็นฮูหยินที่ดีซะ” ในเมื่อไม่มีทางอื่นที่จะเกลี้ยกล่อมบุตรสาวได้ หลี่หลุนจึงจำต้องหักดิบเสีย
“อ..อะไรนะเจ้าคะ!!” อิงมี่ถามด้วยความตกใจ
“เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก เพราะพ่อคุยกับท่านเซี่ยเรียบร้อยแล้ว วันนี้พ่อเพียงมาบอกกล่าวเจ้าเท่านั้น!” แล้วหลี่หลุนก็เดินออกไป ทิ้งให้อิงมี่ยืนอึ้งด้วยความตกใจ…
หึ! นี่แหละที่นางบอกโชคชะตาเล่นตลกกับนาง!
ด้วยท่านพ่อก็มีฮูหยินเอกกับอนุสองคน (ขาดอีกหนึ่งก็เป็นสี่ดรุณีละ) มีลูกก็ตั้งสาม
ทำไม.. ไย.. ไฉน..
มีแค่หานอิงมี่บุตรคนนี้ที่เกิดจากฮูหยินผู้ล่วงลับที่เป็นสตรีด้วย
ส่วนพี่ชายทั้งสองคือพี่ใหญ่ ‘หานหมิงเทียน’ และพี่รอง ‘หานหมิงซาน’ ก็เกิดจากแม่สาม (เม่ยไป๋หลัน) ทั้งคู่
แล้วแม่รองน่ะรึ.. คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นหมันน่ะ..
ท่านพ่อนะท่านพ่อ ช่างสามารถหาเก่งจริงๆ
ต่อมาเรื่องฐานะทางบ้านกัน ท่านพ่อเริ่มจากการเป็นพ่อค้าคนยากจนธรรมดา ที่มีความเพียรหอบข้าวของไปขายตามเส้นทางสายไหม จนตอนนี้ร่ำรวยมีฐานะเป็นที่เรียบร้อย
ฉะนั้นหานอิงมี่ผู้ที่อายุอานามก็ผ่านวัยปักปิ่นมาแล้วตั้งสองปีจึงคิดว่าหากนางไม่ได้แต่งงานกับพี่ใหญ่ นางก็ขอไม่แต่งกับใครเลยละกัน
ทว่า..ไยทุกอย่างกลับตาลปัตรเช่นนี้เล่า
------------------------------------------------------------------
“อย่างไรเสีย ลูกก็จะหาทางไม่แต่งงานให้จงได้!” อิงมี่ยืนพึมพำกับตนเองอยู่หน้ากระจก ก่อนจะยิ้มอย่างดีใจเมื่อบ่าวคนสนิทที่นางให้ไปสืบข่าวกลับมารายงานเรื่องที่นางต้องการ…
“เสร็จข้าล่ะ! ไอ้คุณชายเสเพล” นางพูด ก่อนจะขยับร่างอรชรของตนไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วลงมือเขียนบางอย่างลงในกระดาษ ก่อนจะยื่นให้บ่าวคนสนิทของตนนำไปส่ง ‘จ่าหน้าถึงคุณชายรอง’
 
Writer:เปิดมาก็จะล่มงานซะแล้วอิงมี่